Wat later dan de bedoeling was is hier het nieuws in september. In mijn vorige nieuwsbrief van augustus vertelde ik nog dat ik waarschijnlijk meer te vertellen zou hebben. Maar het wereldje nu is klein. Ik ben natuurlijk aan huis gekluisterd, gelukkig wel in ons eigen huis. Een plek waar we ons fijn voelen en ik deze periode wel doorkom, ook al is het soms frustrerend niet vrij te zijn en niet mijn gang te kunnen gaan. Afhankelijk zijn past niet zo goed bij mij.
Met de tijdelijke, misschien toch nog een permanente werkhoek in het atelier erbij ben ik ontzettend blij. Ik heb er al veel gebruik van gemaakt, zit er graag bij het raam. Heerlijk om video’s over schilderen te bekijken en van de online oil and cold wax cursus van juni jongstleden. Ik zit er zelfs aan tafel te lezen want in de luie fauteuil mag ik nog niet zitten en ik heb er ook al gewerkt. Trouwens, het is een 3-daagse cursus waarvoor ik mij had ingeschreven bij de St Ives School of Painting in St Ives in Cornwall en wordt gegeven door Laura Menzies.
Een techniek van werken die mij past. Ik ben begonnen met een aantal vellen papier op karton te plakken. Zo kan ik altijd vooruit, is het niet met het ene werk of moet er toch eerst iets een beetje drogen, pak ik een ander. Ik oefen, probeer, speel en kijk wat er gebeurt. Soms heb ik vele lagen nodig voordat ik er blij van word wat er tevoorschijn komt, soms is het eerder goed. Later wil ik er passe partouts voor laten snijden om ze zo aan te bieden. En voor wie het wil kan er een lijst omheen zodat het werk meteen opgehangen kan worden.
Ik ben ook op stap geweest. Nou ja, Man maakte de stappen, ik zat in de rolstoel en zo hebben we een deel van de expositie van ‘Vrouwenpalet’ gezien in museum de Wieger in Deurne. Voor wie ook geïnteresseerd is, het kan nog tot 20 november a.s. Er hangt werk van vrouwelijke kunstenaars gemaakt tussen 1900 en 1950. Voor wie het andere deel wil zien moet een eindje rijden, de expositie is in Drachten in Friesland. Dit ‘Vrouwenpalet’ is namelijk een uitwisseling tussen het museum in Deurne en in Drachten.
De laatste weken heb ik regelmatig vragen gekregen hoe het nu eigenlijk met mij gaat. Of de revalidatie echt 6 maanden duurt en of ik mij niet vergis in de tijd die de revalidatie kost. Na 7 weken waarin ik heb geoefend, alleen, met Man en met de fysiotherapeute heb ik een afspraak met de orthopeed die mij heeft geopereerd. In die 7 weken ben ik ervan uitgegaan dat de linker heup was gebroken. Dat is mij door de zaalarts en de verpleging in het ziekenhuis verteld.
Wat blijkt? Mijn heup is nog tiptop in orde, maar het bovenste stuk van het dijbeen is gebroken, daar waar de kop van de heup in de schacht gaat. Het is een van de moeilijkste breuken waarvoor ook geen prothese bestaat. Het moet gerepareerd worden met een pin. Die zit er nu dus in vanaf de heup tot net boven de knie. Iemand noemde mij al Iron Lady, maar alle gekheid op een stokje, de revalidatie duurt echt 6 maanden.
Ik moet opnieuw leren lopen en fietsen, gaan zitten, liggen en weer opstaan is moeilijk en de spieren roepen de hele dag ‘niet doen’, het doet pijn. Bewegen, staan, fietsen, conditie en kracht moeten weer van voren af aan worden opgebouwd, de stabiliteit is totaal weg. Ik mag niet tillen, bukken en reiken, maar het positieve is dat de botaangroei om de pin heen heel goed gaat en ik ook merk dat er elke week vooruitgang is. Het is een langdurig proces. Ik zal dus nog even geduld moeten hebben, maar uiteindelijk komt het goed is mij verteld. Als jullie dit lezen zijn er al ruim 9 weken van de 6 maanden voorbij. Gaat best snel, toch? Het is eigenlijk een bizar verhaal. Geen heupfractuur, maar een totaal andere.
Ik besef dat het nu voor mij een periode is om rust te nemen. Dat past goed bij de naderende herfst waarin de natuur ook een stapje terugdoet. Een tijd om na te denken, te lezen, te reflecteren en nieuwe plannen te maken. Wat wil ik dit jaar als het fysiek mogelijk is nog in het atelier verwezenlijken? Wil of kan ik nog iets doen qua expositie, een open dag in het atelier en waar wil ik zodra het kan aan beginnen? Grotere doeken maken gaat nu niet, vandaar kleine werken op papier en canvas. Ik kan misschien wel mijn werk nog een keer laten zien, bijvoorbeeld in november aan het eind van het jaar. Ik houd jullie op de hoogte.
Voor wie op de hoogte wil worden gehouden, maar zich nog niet heeft aangemeld, kan dat doen door mij een bericht te sturen via het contactformulier van de website of kan zich aanmelden via deze link
10 reacties. Plaats een nieuwe
Hoi Ellie,
Fijn dat het langzaamaan weer wat beter gaat. Het is nog een lange weg maar als het goed komt is dat een mooi vooruitzicht.
Heel veel liefs van mij
Het is heel fijn te merken dat ik stapjes vooruitga, ook al is het nog een lange weg te gaan, dat geeft toch moed en vertrouwen. Geduld hebben is echter niet mijn sterkste kant, Sonja. Liefs ☺
Hoi Ellie,
Zes maanden revalidatie, daar zijn er dus al twee van om! Je bent dus al een stuk op weg.
Fijn dat je aan het spelen bent gegaan met papier, lijm en verf! En een aantal tegelijk, dan kun je zeker eens wisselen. Als je met het ene even niet weet hoe-verder, pak je het andere. Zo komt er voor het eerste vanzelf een idee.
Ik ben heel blij dat je weer wat kunt doen, daardoor wordt het leven een stuk prettiger.
Groetjes,
Mariëlle
Mariëlle, het is heerlijk dat ik alweer iets kan doen, verf, wax, papier en dan van het ene naar het andere hoppen, leuk spelen is dat! En zeker, het maakt de dagen wat minder ‘vlak’, kunnen creëren is zo’n rijkdom! Lieve groetjes!
Een duidelijk verhaal van vooral hoop. Je gaat vooruit, kleine stapjes, maar vooruit. Wat bizar dat het een andere breuk is dan je dacht. Fijn dat die pin geaccepteerd wordt door je bot.
En je hebt de ruimte. Stel je voor in je vakantiehuis, Ellie, moet je idd niet aan denken.
Wat fijn ook dat je werkt binnen de grenzen van je vermogen. Ik vind je een kanjer. Heb het goed, tot ooit, eens, dagdag, Athy
Athy, kleine stapjes zijn ook stapjes en gisteren heb ik met de fysiotherapeute weer een aantal andere dingen geprobeerd. De revalidatie is hard werken, maar ik wil het, wil weer ‘op de been’ komen en dan letterlijk. Stabiliteit is er nog niet helemaal. Gelukkig kan ik zittend wat doen, bovendien zijn er ook nog boeken hoewel ik nu, ook al heb ik alle tijd, nauwelijks lees. Heel vreemd, maar verlang meest naar werken in het atelier. Dank voor je lieve woorden!
Lieve Ellie,
Wat fijn dat ik lees dat je elke keer een stapje verder gaat. Ik bewonder dat je weer zoveel onderneemt. Blijf doorgaan Ellie je hebt nog een weg te gaan. Maat straks schijnt er weer licht aan de horizon voor jou.
Wens je een fijn weekend toe. Groet van Trudy
Trudy, het is heerlijk te ervaren dat ik vooruitga en er zijn nu al ruim 2 maanden voorbij. Het komt goed, maar geduld hebben is belangrijk, niet mijn sterkste kant. Een mooi weekend en lieve groetjes!
Wat een vervelende botbreuk zeg, schrikken. Zo’n pin had mijn moeder ook, raar idee zo’n chirurgisch metaal in je been te hebben, maar ook veilig. Kan nooit meer breken. Doe je ook de dansjes die zij met Kees en de fysio deed? Zij voorwaarts en hij achterwaarts. Ik zie het weer voor me door jouw beeldende verhaal. Pijnlijk en traag is het, maar je slaat je er goed doorheen in je prachtige atelier met fijne lessen. Alle goeds.
Anne, zo zit je aan tafel, zo is er iets gebeurd. Een moeilijke breuk die met pin en rust en veel oefenen wel heelt, maar het gaat lang duren, dat is mij weer duidelijk gemaakt. Toch ben ik al heel blij met de vooruitgang, genereert vertrouwen naar de toekomst. Dansen nog niet, maar dat komt, ik weet het zeker 😊 gelukkig is er internet, de lessen zie ik als investeren, leren, groei en het atelier waar ik zo naar heb verlangd, waar ik mij zo goed voel. Dank voor je fijne reactie!