‘Eerst maar eens zien welke struiken en planten er allemaal groeien en bloeien en waar en wanneer we zon hebben. Dat moeten we toch weten. Pas volgend jaar of misschien in het najaar kunnen we dan met de tuin aan de slag.’
Van begin af aan dat we hier wonen en daarvoor ook al heb ik het gezegd. Ik dacht ook dat het zo zou gaan, maar waarschijnlijk heb ik mij dat gewoon wijsgemaakt, mezelf kennende. Het was echt de bedoeling het zo te doen. En natuurlijk vertelde ik er ook nog zo het een of ander excuus bij om de tuin de tuin te laten. Niets doen in een tuin? Dat kan ik niet, daar moet je in bezig zijn, kijken, misschien wat veranderen en er dan van genieten.
En dus zijn we natuurlijk toch al begonnen. Bij de eerste zonnestralen kwamen de tuinkussens van zolder en kriebelde het meteen. Te blij dat we weer een eigen tuin hebben en bovendien kun je toch het hele jaar door wel wat opruimen, vegen, onkruid wieden en potten vullen. En van het een komt het ander. Natuurlijk kan ik het niet laten, Man evenmin. Ik rommel hier en daar wat met potjes, tafeltjes en leuke spullen, hij ruimt op, maakt schoon. En zo is het ook gegaan in onze vorige tuin. Niet gewacht, we zijn destijds ook meteen aan de slag gegaan.
En intussen hebben we het tuincentrum al een paar keer bezocht. Ook op Moederdag, het zal vast niet zo druk zijn denken we. Veel mensen zullen die dag thuis zijn of op bezoek gaan. We hebben het geweten. De muziek komt ons op de parkeerplaats al tegemoet. Het staat er vol met auto’s. De fietsrekken ook allemaal in gebruik. Naar binnengaan of terug naar huis? We zijn er nu toch en het idee al iets te kunnen planten lokt ook.
Snel, snel een kar. Dat ‘snel’ kan ik vergeten. De vrouw voor mij in de rij heeft geen euro of een munt van 50 eurocent of welke munt dan ook. Roept haar man. Op zijn dooie gemak komt hij aanlopen, haalt de beurs uit zijn broekzak, rommelt er wat in, kijkt rond, kijkt nog eens om zich heen en geeft haar een munt. Blijkbaar geen goede. De kar wil met geen mogelijkheid los. De man rommelt weer in zijn beurs en geeft haar een andere munt. Goddank, nu lukt het.
Ik ruk het volgende wagentje los en stort mij in het gedrang. Wil meteen doorlopen naar daar waar ik denk te moeten zijn, maar word afgeremd door de drukte van karren die schots en scheef in het looppad staan. De mensen pratend er omheen en kinderen die joelend achter elkaar aan rennen. Een beetje ongeduldig en kribbig word ik wel, maar verman mij. Spreek mijzelf toe rustig te blijven en te bedenken waarom ik hierheen ben gegaan. Gelukkig is Man de rust zelve en weet hij mij af te leiden.
‘Waar staan de bodembedekkers?’
‘Die staan buiten mevrouw.’
‘Als u hier teruggaat, neemt u die zijingang en op de derde of vierde tafel staan de plantjes die u zoekt’
‘Teruggaan?’
‘Ja mevrouw, naar die ingang daar’
Hij zwaait met zijn arm door de lucht heen en weer. Ik kijk hem eens aan en schud mijn hoofd. Hij kijkt om en ziet wat ik zie.
‘Daar is geen doorkomen aan, ik neem de uitgang aan de andere kant’
‘Dat kan ook mevrouw’
‘Maar u moet dan wel helemaal naar rechts lopen, daar staan de planten op de derde of vierde tafel’
‘Dat heeft u gezegd, dank u wel’
Eenmaal buiten lopen we tegen de stroom van mensen in. Dat kost wel wat stuurkunst met een kar waarvan de wieltjes een beetje stroef draaien en eigenlijk ergens anders heen willen dan ik wil. Eindelijk, de felbegeerde potjes, maar bij het zien ervan is de teleurstelling groter dan mijn blijheid. Wat een verlepte plantjes. Droog, dor en geel. Die wil ik niet.
Een medewerker ziet mij de potjes oppakken en weer neerzetten. Nooit gedacht dat ik nog eens in mezelf zou mompelen, maar realiseer me dat het gebeurt. De man hoort het en wijst zonder iets te zeggen op een paar bakken onder de tafel. In de schaduw potjes met frisse plantjes.
Ik zoek er een paar uit. Kijk niet naar andere planten en dat is zeer ongebruikelijk voor mij, maar ik wil zo snel mogelijk weg. Weg van de drukte en de luide muziek. De kar laten we heel asociaal in een hoek staan, er is immers geen doorkomen aan. Met de potjes in de hand ren ik zowat zigzaggend het tuincentrum door. Man achter mij aan. Hij zegt wijselijk niets. De looproute snijd ik af om zo sneller bij de kassa te zijn. Nu nog de lange wachtrij trotseren.
Foto boven tekst eigen werk
‘Fascination’ Acryl op paneel
In naturel houten baklijst 30×30 cm
16 reacties. Plaats een nieuwe
Wat zal je je gefrustreerd hebben gevoeld, Ellie. Maar hoe kun je nu denken dat met moederdag iedereen thuis zit. Samen met moeder naar het tuincentrum is leuker. Maar fijn dat je je tuin niet links laat liggen tot aan de herfst. Er is nu zoveel te winnen. Genoten van je verhaal. Dagdag,
Nou ja, niet gefrustreerd Athy, meer kribbig, kan het niet goed goed benoemen, maar in elk geval niet fijn. Niets in onze eigen tuin doen? Hoe heb ik het ooit kunnen bedenken 💚
Heftig!
Haha Mieke, heftig…
Respect voor het toch doorzetten! Dat de tuin prachtig is/gaat worden twijfel ik niet aan, maar niet meer op een feestdag 😉 .
Echt niet meer op een feestdag. En de tuin wordt nu al steeds meer eigen, heerlijk is dat en we genieten er volop van 💚
Ellie, het is vermakelijk hoe je de situatie beschrijft. Maar ik zie je ook met een rood hoofd door de Intratuin lopen…..ik heb met je te doen. Hopelijk slaan de plantjes aan en heb je er plezier aan!
Liefs Anne
Anne, leuk dat je het verhaal vermakelijk vindt. Het is altijd een kunst om de emoties en gevoelens goed in woord weer te geven, dat is blijkbaar gelukt. De plantjes staan fier overeind, hopelijk ook heel snel een bedje van de bodembedekkers! Lieve groetjes 🌺
Hoi Ellie,
Ondanks je narigheid in het tuincentrum moest ik wel lachen, hoe je het beschrijft! Ik zie het voor me… een kat in het nauw.
Dat je bloemen wilt, snap ik best, er is niet veel kleurrijks nog in de tuin die er al was. Zit je in een vrij trieste tuin, dat kan niet. Dus slaapmutsjes, hortensia’s, geraniums, violen, helemaal goed! Ik heb een keer in een tuin die nog niets voorstelde siermaïs gezaaid, zaten we met een rij echt grote maïsplanten! Dat was ook toen we ergens net woonden. De kolven hebben een aantal jaar gestaan nadat ik ze geoogst had en de bladeren had verwijderd. En de oorwormen….vol zat het ermee!
Verder heb ik je een pb gestuurd.
Groetjes,
Mariëlle
Er komt hier een bui! Alls rammelt en het wordt best donker.
Gelukkig heb ik de emoties in het tuincentrum goed verwoord, dat begrijp ik uit je reactie, Mariëlle. Deze keer gingen we voor de de groene bodembedekkers, de vaste planten. De hortensia’s en de geraniums hadden we al eerder gekocht en die geven inderdaad wat fleur tussen het groen. Maar wie weet wat er allemaal nog in kleur komt in de tuin, dat is afwachten. Dat van die mais geloof ik meteen, het past helemaal bij jou zoiets te doen. Daar zou ik nou niet aan denken. Dank dat je mij weer gelezen hebt!
Het enige wat ik me af vroeg Ellie. Is dit het enige tuincentrum in de buurt.
Door de steeds meer groeiende bevolkingstoename in ons landje loopt dit op wegen en in steden totaal vast. Zelf Ellie samen een kasje fabriceren zelf plantjes opkweken. Tomatenplantjes, bloemen etc. Wat een plezier je daaraan beleefd zul je echt ontdekken. Geeft veel minder stress. Veel succes Ellie en liefs van Trudy.
🌿🌹🍃🌺☘️🪴. 🦋🐞🕷. 🌸🌞🍃🌷💚
Nou, er zijn genoeg tuincentra Trudy, maar we zochten vaste planten. De tomaten staan al in pot bij het kruidentuintje en volgend jaar komt daar van alles aan groente bij, daar is nu nog niet zo veel tijd voor, er is hier zowel binnen als buiten nog veel te doen. Lieve groetjes 🌹🌺🌷
Groeien en tot bloei komen, zo binnen ~ zo buiten ~ in één woord: heerlijk!
Wat heb je dit mooi gezegd Anne, het is precies zoals het gaat en het is ontzettend fijn, echt genieten!
Ik hoop dat die frisse plantjes het uitmuntend zullen doen, Ellie! Genoten van jouw verhaal (zag het voor me) en jullie tuin.
Hartelijke groet, en liefs!
Jannie, de plantjes staan allemaal fier overeind, zo leuk! Fijn dat je er weer was 🧡💚