Vandaag de gastblog ‘Emoties’ van Sophie Dijkgraaff, onder sommige lezers al bekend van haar columns die zij wekelijks post op haar website. Ontzettend leuk dat ook zij, naast alle andere gasten die hier al zijn geweest enthousiast heeft gereageerd en een mooi stukje heeft geschreven. Ik heb er al van genoten en jullie gaan dat vast en zeker ook doen.
Ik hield van het schilderij dat in mijn ouderlijk huis hing. Het tafereel, een zeezicht geschilderd in verschillende groen- en crèmetinten zie ik nog zo voor me. Mijn aandacht ging vooral uit naar de golven die gestreeld werden door zacht maanlicht. Soms was het net alsof het water in beweging kwam en ik de zee hoorde ruisen. Het beeld had hetzelfde effect op me als de ‘echte’ zee nu nog heeft; het maakt me rustig.
Jaren later, ik had het ouderlijk nest allang verlaten, bezocht ik de wijk Montmartre in Parijs. Ingegeven door mijn romantisch inborst wilde ik lopen op de plek waar kunstenaars als Pissarro, Toulouse-Lautrec, Henri Matisse, Van Gogh en Picasso hadden gelopen. Kunstenaars van wie ik had gehoord en waarover ik had gelezen. Het werd een heerlijke dag.
Slenterend langs amateurschilders die op het bekende plein hun brood verdienen door mensen of de mooiste plekjes van Parijs, op doek vast te leggen. Al zijn de grote meesters allang aan de andere kant, de creatieve sfeer heeft niet aan kracht ingeboet. Ik kocht er toen drie tekeningen: één van de basiliek Sacré-Cœur, één van de Avenue des Champs-Élysées en de laatste was een afbeelding van de Eiffeltoren. Die aankopen deed ik vooral omdat het sprankelende kleurgebruik, waarbij de roodtinten het meest opvielen, melancholische gevoelens bij me opriepen.
Het drieluik heeft jaren boven mijn eettafel gehangen tot de afbeeldingen hun kleuren verloren. Juist op dat moment zag ik voor de eerste keer het werk van de Franse impressionistisch kunstschilder Claude Monet. Een reproductie van zijn beroemde werk ‘De Waterlelies’, geschilderd rond 1899 bij zijn huis in Giverny, was een prima opvolger voor de tekeningen uit Parijs.
Toen deze poster vaal werd sprong mijn liefde moeiteloos over naar de Spaanse kunstenaar Salvador Dalí. Na het zien van zijn schilderij ‘De Volharding’ uit 1931 in het Boijmans Van Beuningen, wist ik meteen: zijn werk is de perfecte opvolger van Monet. Natuurlijk werd het weer een reproductie; een origineel is voor mij onbetaalbaar.
Tegenwoordig hangt er boven mijn schrijftafel een schilderij van twee zebra’s, gemaakt door de amateurschilder Leonard. Wie die beste man is? Geen idee. Ik kocht het in een periode dat zebra’s een ware hype waren op de meubelboulevards. Een beetje zoals de aapjes die je nu overal ziet. Het doek met de zebra’s viel me direct op en ze leken mij ook opgemerkt te hebben. Door de hele winkel volgden hun ogen me met een blik van, zullen we kennis maken?
Enfin, ondanks dat de aankoop verre van uniek was beleef ik er net zo veel plezier aan als aan een Monet of Dalí. Het gaat mij tenslotte niet om de kunstenaar, het gaat mij om de innerlijke emotie die een schildering oproept. En de zebra’s leveren mij net zo’n gevoel op als bij het schrijven van een column: ik word er vrolijk van.
De enige kunststroming waarvan ik niet snel een exemplaar zal ophangen is het werk van de CoBra-beweging. Ondanks dat de doeken qua kleuren prima bij me passen spreken de afbeeldingen me niet aan. Waarom schilderden Karel Apel en Corneille, leden van deze kunstgroep mensen die qua verhoudingen totaal misvormd zijn? Als ik morgen zo’n werk bij een galerie inlever vraag ik me serieus af of het tentoongesteld zou worden. Maar goed, smaak verandert dus wie weet komt er een periode dat ik deze kunstvorm wel waardeer.
Welke kunst ik wel verwacht nog eens op te hangen? Abstracte werken. Daarbij kan ik mijn fantasie de vrije loop laten, me door de kleuren laten meevoeren naar het verleden. Zo doen de doeken ‘Einder’ van Ellie Schmitz me terugdenken aan de mooiste zonsondergang die ik ooit gezien heb, bij de tempel van Poseidon op het Griekse eiland Sounion. Het schilderij ‘Waternimfen’ laat me, waarschijnlijk door de kleurtonen, onbewust terugdenken aan het eerste kunstwerk dat me zo ontroerde in mijn ouderlijk huis.
Sophie Dijkgraaff woont onder de rook van Rotterdam. Tijdens een periode van ziekte en ontslag is ze begonnen met het schrijven van columns en korte verhalen. In eerste instantie werkte het schrijven vooral therapeutisch. In haar columns kon ze haar angsten en frustraties rondom haar ziekte en het eindeloos solliciteren kwijt. Nadat de problemen waren opgelost is ze zich gaan richten op het schrijven van artikelen met als doel: mensen even weg halen uit de ratrace van alledag.
21 reacties. Plaats een nieuwe
Iedereen beleeft zijn emoties op eigen wijze. Zoals ook Sophie Dijkgraaff. Haar eerste indrukken uit het ouderlijk huis heeft zij meegenomen.
Zij beschrijft leuk de tijd Monmartre die ik mij ook herinner. Ja het Parijs!
Slenteren kijken en proeven.
Zo maakt iedereen zijn eigen keuze. Muziek voor mij mijn mooiste herinneringen. Maar waardeer ook alle schone kunsten die op mijn weg komen.
Lieve Trudy, dankjewel voor je fijne reactie, Sophie zal er blij mee zijn. Je verwoordt heel goed hoe elkeen geniet van kunst in welke vorm dan ook!
Hallo Trudy,
Bedankt voor je mooie reactie. Dit was mijn eerste gastblog wat maakt dat ik extra blij ben met je woorden.
Muziek kan ook ik waarderen, vooral de Franse chansons. Even wegdromen naar mooie tijden.
Hallo Sophie,
Een heerlijke blog heb je geschreven. Even een flinke schop tegen het gevestigde kunstenaarswereldje en vooral dat van de kunstverzamelaars, zij die kijken naar de naam van de kunstenaar, of hij beroemd is of jong genoeg om het alsnog te worden waardoor een werk een goede geldbelegging is.
Kunst als belegging, daar is het een kunstenaar niet om te doen. Het gaat over tot uitdrukking brengen van een idee, een gevoel, een stemming, figuratief of abstract, in de hoop en het vertrouwen dat iemand dat ziet, herkent en meevoelt. Je stemt een snaar (je kunstwerk) in de hoop dat een andere snaar, de toeschouwer, gaat meetrillen. De gevoelige snaar raakt. De strijkstok is het middel om de snaren te laten trillen. Wat er aan de strijkstok blijft hangen weten we allemaal: daar profiteren bovengenoemde mensen van.
Ik ben blij dat jij een meetrillende snaar bent!
Met vriendelijke groet,
Mariëlle
Mariëlle, mooi hoe jij een inkijkje geeft over de belevingswereld van de kunstenaar en de verzamelaars, maar ook over jezelf en vele anderen die er precies zo over denken! Fijne reactie voor de blog van Sophie, dankjewel!
Hallo Mariëlle, bedankt voor je reactie op mijn blog. Het is de eerste keer dat ik een gastblog heb geschreven dat maakt dat ik extra blij ben met je uitgebreide, enthousiaste bericht. Ik ben het volledig eens met jou kijk op de kunst!
De stukjes van Sophie lees ik altijd graag. Haar liefde voor Frankrijk komt regelmatig terug. In dit stukje heb je me meegenomen naar het plein waar ik ook zo vaak geweest ben, naar de stad waar ik ieder jaar naar toe probeerde te gaan. Dagen door het Louvre gelopen, maar het plein was en blijft favoriet.
Je mening over CoBra deel ik. Al jaren ben ik verliefd op m’n (nep) Gustav Klimt, heb er 2. Helaas niet prominent, man vindt hem stukken minder dan ik helaas en van, ja, Picasso hangt zeer prominent in huis. Hij vindt het nl wel schitterend, al zijn het geen vervormde mensen geworden. Ook hebben wij Ellie haar werk (niet nep) om enorm van te genieten. Heerlijk stukje om vroeg te lezen. Kan weer even mijmeren.
Zo fijn Marnel dat je hebt genoten van Sophie’s stukje. Fijn ook dat het mooie herinneringen bij je heeft opgeroepen, dat is rijkdom van ‘toen’, toch? Heerlijk hoe ook jij kunt genieten van de kunst die je mooi vindt en dankjewel voor je fijne compliment, ben er blij mee.
Hoi Marnel, bedankt voor je reactie en compliment. Een bezoek aan het Louvre staat nog op mijn verlanglijstje. Trouwens, driemaal raden wie er bij mij aan de muur hangt … Gustav Klimt, De Kus. Weet je wat het voordeel is van alleen wonen? De poster hangt prominent in de woonkamer!
Sophie, wat een mooi blog over kunst. Ik heb het met plezier gelezen.
Fijn Wilma!
Hoi Wilma, dank voor je mooie reactie. Ik ben er erg blij mee!
Heerlijk om Sophie hier op jouw website tegen te komen Ellie, en heel toepasselijk schrijft ze over divers schilderwerk, waaronder ook dat van jou. Ik hoef ook geen schilderwerken aan de muur van heel bekende kunstenaars, heb daar sowieso het geld niet voor (over). Ik laat me net als Sophie graag ontroeren en hou naast schilderwerk voor aan de muur, ook van mooie kaarten, zoals jij hebt laten afdrukken van jouw werk. Ik heb er enkele van in mijn bezit en vind ze te mooi om te versturen. Die hou ik dus lekker zelf. Bovendien kun je kaarten ook heel mooi inlijsten. 😉 Leuke gastcolumn Sophie, heel graag gelezen!
Jannie, zo fijn dat je mijn gast Sophie van deze week ook kunt waarderen. Ik geniet ook altijd zo van haar columns en ben erg blij met haar mooie stukje over haar kunstbeleving. Fijn dat het jou ook zo aanspreekt en veel dank voor je complimentje over de kaarten!
Hallo Jannie,
bedankt voor je reactie op mijn eerste gastblog. Het was best even lastig, maar de reacties die ik tot nog toe heb gelezen zijn allemaal positief. Ik ben daar erg blij mee.
Mooie kaarten inlijsten doe ik ook regelmatig. Zo vul ik kale plekjes in mijn huis op.
Leuk om jouw liefde voor kunst hier te lezen, Sophie. Het is je gelukt mij mee te nemen in wat je aanspreekt en wat niet, vooral omdat het zo anders is dan bij mij. En daar houd ik van, dat iemand me laat kijken door zijn/haar ogen.
Anne, fijn dat je zo hebt genoten van Sophie’s stukje. Ik ben ook blij met haar als gast op mijn blog.
Hoi Anne,
Leuk dat je hebt gereageerd op mijn gastblog. Fijn dat ik je even heb kunnen meenemen in mijn belevingswereld!
Wederom een mooie gastblog.
Weer graag gelezen en blijf zo doorgaan.
Liefs wilko
Mooie blog van Sophie, zeker! Leuk dat je er weer eens was 😂😉😉
Hallo Wilko,
Bedankt voor je compliment op mijn gastblog, ik ben er erg blij mee!