De afgelopen week was er voor mij een van veel emoties, teveel om allemaal hier te beschrijven, maar een paar wil ik er wel met jullie delen.
Verschrikkelijke gebeurtenissen zoals de wateroverlast in ons land, in Duitsland en in België. Met tranen in de ogen, mijn keel dichtgesnoerd heb ik gekeken naar beelden op televisie. De ontreddering van mensen. De wetenschap dat er vermisten zijn, al mensen overleden en de grote ravage die het water heeft veroorzaakt. Maar ook de saamhorigheid onder de mensen in de dorpen. Waar men er samen de schouders onder zet om puin te ruimen en waar weer anderen zorgen dat er eten en onderdak is geregeld.
Het bericht uit een zonnig land waar in het uitgaansleven ruzie wordt gemaakt. Iemand zo hard tegen zijn hoofd wordt geschopt terwijl hij op de grond ligt en een paar dagen later is overleden. Een jongeman, een toekomst weggevaagd en ouders, vrienden en andere dierbaren in verdriet achterblijven.
Het bericht uit eigen land dat er iemand vermoord is. Een week lang na de beschieting voor zijn leven heeft gevochten en uiteindelijk is overleden, de dierbaren ook in verdriet achterlatend. Dat iemand voor geld een mens beschiet. Soms kan ik er met mijn verstand niet bij.
Vandaag is het 21 juli en zou mijn oudste nicht C. zestig jaar zijn geworden. Zij wordt geboren als ik negen ben, maar tante heeft zij nooit hoeven zeggen, dat doen mijn andere nichten en neven ook niet. Heb het nooit gewild, het voelt voor mij als afstand en dat wil ik niet. Maar nicht C. is niet meer onder ons, acht jaar geleden is zij overleden. Dat is weer heel dichtbij gekomen omdat haar vader, mijn zwager P. is overleden. Afgelopen donderdag hebben we afscheid genomen. Ongeveer 62 jaar is hij in mijn leven geweest.
Kan mij zoveel van hem herinneren, maar er is één herinnering die mij ontzettend dierbaar is. Ik zal een jaar of acht zijn geweest en mijn oudste zus en hij gaan fietsen. Ik mag mee bij hem op de bagagedrager. Heb een dun jurkje met korte mouwtjes aan, zachtgroen en mijn armen om hem heen geslagen. Weet het nog zo goed. Hoe blij ik ben, hoe trots, hoe ik rondkijk en denk ‘zien jullie mij hier achter op de fiets zitten?’
Ook deze week de gekte van een pleziervlucht de ruimte in. Het zal vast heel spectaculair zijn, een geweldige ervaring, maar toch. Ik zie het misschien wel verkeerd, maar er is zoveel gaande in de wereld, armoede, ziektes en drinkwater tekort. Doneer als je heel veel geld hebt (deze uitstapjes zijn natuurlijk enkel voor de rijken weggelegd) liever wat meer aan de armen, die zijn er nog zoveel.
Maar natuurlijk zijn er ook vrolijke dingen geweest, gebeurtenissen om dankbaar voor te zijn. Man die op Record Store Day zijn favoriete platenzaak Sounds in Venlo heeft bezocht. Thuiskomt met een paar elpees die speciaal voor die dag in een beperkte oplage worden geperst. Jullie begrijpen dat er een blije Man binnenkomt. Met hem heb ik een deel van een serie bekeken, samen gefietst, gelezen en ik ben zo blij eindelijk weer te hebben geschilderd.
En vriendin met man is op bezoek geweest. Het is mooi weer en we hebben tot halverwege de avond buiten kunnen zitten. Veel bij te kletsen, dat is trouwens altijd zo. Uren aan een stuk en bij het weggaan praten we nog steeds. Er is lekkers bij de koffie en de wijn en mijn nieuwste werk heb ik eindelijk in het echt kunnen laten zien. Een samenzijn met een gouden randje.
Ook nog een tijdje op bezoek geweest in het ziekenhuis, niet bij een patiënt, maar voor onderzoeken. Longfoto’s laten maken om te kijken of er veranderingen zijn. Daar ben ik niet zo gespannen voor geweest, wel voor de jaarlijkse mammografie, maar de radioloog bekijkt de foto’s meteen. Ik hoef gelukkig nooit op de uitslag te wachten. Alles is in orde, ben zo ontzettend blij.
Vandaag is het woensdag-schrijfdag , maar al laat als ik dit stukje schrijf. Vanochtend ben ik met erge hoofdpijn wakker geworden en heb lang nodig gehad om een beetje fit te worden. Misschien is dit ook niet een van mijn leukste stukjes, maar de dagen zijn niet altijd gevuld met rozengeur en maneschijn. Net zoals waarschijnlijk bij iedereen heb ik ook wel eens dagen met spanning of verdriet. Soms kan ik er goed mee omgaan, soms helemaal niet. Vandaag kan ik niet anders dan schrijven over deze gebeurtenissen, ze hebben mij ontzettend beziggehouden.
Foto boven tekst eigen werk
‘Nature’ Acryl, wax en pastel op
linnen in witte baklijst 60×40 cm
14 reacties. Plaats een nieuwe
Ja, Ellie het is een rare wereld, toch ook de mooie dingen zien . Uiteindelijk gaat alles verder en moeten wij positief vooruit kijken. Tel jouw plussen en genieten zoveel je kan.
Liefs Linda
Altijd kijk ik naar de mooie dingen, maar het kan geen kwaad eens wat langer bij de minder goede gebeurtenissen (zoals die bij mij binnenkomen) stil te staan. En dan weer doorgaan, dat volgt vanzelf weer!
Hoi Ellie,
De rozen bloeien het mooist in juni. Die maand is voorbij, dus minder rozengeur. Dat klopte deze week inderdaad. Op de maan heb ik niet gelet maar als de commerciële ruimtevluchten door blijven gaan, gaat heel de aarde vanzelf naar de maan.
Je hebt een heel menselijke, warme, meelevende blog geschreven. Dat is mooi! Net als je schilderwerken, prachtig. Outside vind ik schitterend. Vraagt om Inside….
Ik heb een tijd gehad dat ik leed onder alle narigheid die ons iedere dag overspoelt, elke krant, elk nieuwsbericht weer. Narigheid waar mijn lijden niets aan af deed. Narigheid waaraan ik ook niets kon doen. De gedachte viel mij in dat leed dat meer leed veroorzaakt niet leidt tot een betere wereld. Voor niemand. Dat het pas sinds ergens in de vorige eeuw is dat we op de hoogte zijn van alle, nog niet eens alle, toestanden in de wereld. Lijden vermeerderen leidt nergens toe.
Mijn besluit was dat ik goed genoeg bezig ben als ik probeer goed en meelevend te zijn voor de mensen die ik ken, ze een luisterend oor te bieden en te helpen als dat nodig is. Er voor hen te zijn. Doen wat in mijn macht ligt. Dat geeft me een goed gevoel in plaats van frustratie en verdriet.
Laat je niet kisten door de gebeurtenissen; vlinder maar eens in het zonnetje. Het is het seizoen, de buddleia bloeit.
Liefs,
Mariëlle
Ik vind sowieso in de maand juni alles in een tuin het mooist, dus ook de rozen met hun geur 😀 Mooi hoe je jouw eigen ervaringen over alle verdrietige gebeurtenissen met ons deelt en heel knap hoe je daar een weg in hebt gevonden en in je eigen omgeving dat doet wat nodig is waardoor je zeker bijdraagt aan een betere wereld. Ik begrijp het heel goed, weet dat ik niet alles op kan lossen, echter soms kan het iets teveel zijn, maar in mijn eigen omgeving doe ik ook wat in mijn mogelijkheden ligt en hoop daardoor het voor een ander iets gemakkelijker te maken! Heel veel dank voor je mooie complimentjes over het werk en misschien komt er nog wel een ‘Inside’, dat weet ik niet, het ontstaat…of niet. Lieve groetjes!
Ja Ellie het is goed alles van je te kunnen afschrijven van zaken die spelen.
Soms zijn er zoveel vragen die ons bezighouden. Maar er zijn ook
veel mooie dingen die wij kunnen vinden in bos en natuur.
Even verpozen is soms heerlijk.
Wens je een goede vakantietijd. Lieve groeten Trudy
.
Trudy, het is inherent aan het leven, eb en vloed, goed en minder goed. Maar vooruit kijken en doorgaan is er altijd, dat kan ook niet anders, het leven meandert. Lieve groetjes!
Misschien niet je leukste blog? Serieus? Je hebt met liefde geschreven en dat is voelbaar, zichtbaar. En ook heel herkenbaar.
Je herinneringen en je belevingen. Gelardeerd met mooi schilderwerk. Ik denk er net zo over als jij, raketje spelen omdat het kan, terwijl de ene helft van de wereld in brand staat en de andere helft in honger en armoede leeft. Ze moeten zich schamen. Moord en doodslag elders, door drank en drugs veroorzaakt. De wereld wordt er niet beter op. Onze ouders zeiden dat en ze hadden gelijk maar moesten niet zo zeuren, zeiden wij. Wij zeggen het nu maar onze kinderen leven hun leven en voeden hun kinderen op en zij leven volop hun leven. Er is hoop wanneer je om je heen kijkt en er is waakzaamheid. Op je eigen plek doen wat je kunt, ten goede.
Je hebt een mooie blog geschreven met liefde en dat zie ik.
Ik heb zelfs nog getwijfeld om te posten, maar het klopt dat dit stukje met liefde recht vanuit het hart is geschreven. Ik kon op dat moment niet anders. Athy, je maakt mij blij met je mooie woorden.
Mijn stukjes schrijf ik altijd met veel plezier en liefde, kan er wel eens tegenop zien of weinig inspiratie hebben, maar eenmaal bezig vind ik het heerlijk om te schrijven en te vertellen. Mooi ook hoe jij vertelt dat dezelfde woorden van generatie op generatie overgaan en in je eigen omgeving doet wat je kunt, dat laatste doe ik ook in de hoop dat het aangenaam blijft met elkaar. Dank dat je hier weer was ❤️
Weltschmerz, de Duitse taal heeft er een prachtig woord voor. Je hebt zo vanuit je gevoel geschreven en het is zo herkenbaar in invoelbaar. Het is fijn dat je al die emoties kunt uiten in schilderen én schrijven. Uiteindelijk valt er ook nog zoveel te genieten.
‘Weltschmerz’ is een heel mooi woord, het drukt veel beter uit dan bijvoorbeeld ons ‘wereldleed’, het lijkt alsof dat Duitse woord meer stijl, meer kracht heeft. Fijn dat we de mogelijkheid hebben emoties in ons werk te kunnen uiten, ook de mooie!
Je schilderijen illustreren treffend wat jij beleeft, outside en inside.
Mooi werk.
Het kan niet anders dan dat jij dit zo uitdrukt bij het zien van dit werk, Anne. Dank, ik zie het als een groot compliment!
Lieve Ellie, het is zoals het is. Er zijn uren van warmte en eer zijn uren van leed en verdriet Omo wat je ziet in de wereld. Jij haalt er altijd uit wat helpt om je er weer bovenop te helpen, maar het loont ook om het leed bij de naam te noemen. Soms is de wereld ondenkbaar, ongrijpbaar ook. Maar ik denk, dat het altijd zo geweest is en alle vorige generaties hetzelfde hebben meegemaakt qua schommelingen. Soms denk ik dat er niets meer te schommelen valt. Dat is de reden dat ik me focus op het kleine geluk. Dat lichamelijke klachten soms roet in het eten gooien, herken ik. Je schilderijen zijn orachtig en ik wilde dat ik weer de inspiratie had, maar wacht ook uiting af. Het dient zich vanzelf weer aan ❤️
Lieve Berna, wat fijn dat je er weer bent! Ik ben het helemaal met je eens, het is er altijd geweest, de schommelingen van verdriet en geluk, maar soms is het even wat moeilijk er goed mee om te gaan. En ook ik vind het niet altijd te begrijpen wat er gebeurt al zou ik het zo graag willen begrijpen al is het om nog meer te kunnen doen voor de mens en de natuur in de directe nabijheid. Maar gelukkig kunnen jij en ik en zeker nog meer mensen die wij kennen de kleinste dingen waarderen en daarvan genieten, een mooie bloem, een boek, muziek, de creativiteit, ons eigen plekje, de kat, een tuin, noem maar op, dat zijn de cadeautjes die we waarderen en waardoor we ons rijk voelen! Dank voor je complimentje over mijn werk, het maakt de start van weer een nieuwe week nog mooier! Ik hoop dat jij ook weer aan schilderen toekomt, zou het helpen eens met allerlei materialen te spelen in een schetsboek? Lieve groet ❤️