Over alles kun je een stukje schrijven, de natuur, de dieren, over het leven van alledag, over boeken en muziek of je kunt iemand afluisteren, over de tuin, fietsen, schilderen, je kunt het zo gek niet bedenken of er zit wel een verhaal in. Ergens op een terras zitten of in de winkel op je beurt wachten, ook zo’n plek waar van alles gebeurt. In de stoel bij de kapper of in de wachtkamer van de tandarts, de huisarts of in het ziekenhuis.
Soms hoor je wel eens leuke gesprekken en dan gaan mijn oren wagenwijd open, dan heet ik ‘Luistervinkje’, maar afgelopen jaar is dat helemaal niet gebeurd en zelfs dit jaar tot nu toe ook nog niet. Bij uitzondering eenmaal in het ziekenhuis geweest en niet eens in de wachtkamer. Bij binnenkomst de thermometer tegen mijn voorhoofd aan en meteen in een kamertje apart gezet. Idem dito bij de huisarts. Daar een afspraak buiten het spreekuur om en ook meteen naar een kamertje apart gedirigeerd. Bij de tandarts pas na een jaar omdat het niet anders kon en ook in een lege wachtkamer gezeten. Bij de kapper ben ik sinds januari vorig jaar niet meer geweest, van kort en rood is mijn haar naar lang en grijs gegaan. Zo kan ik dus nooit meer voor luistervinkje spelen.
Maar hier een verhaal dat mij altijd is bijgebleven. Ik schreef het ooit bijna letterlijk in de wachtkamer, bang dat ik het zou vergeten door alle tumult in mijzelf vanwege mijn afspraak bij een cardioloog.
Zij: ‘Daar moeten we zijn’
Hij: ‘Waar dan?’
Zij: ‘Route 120, die moeten we hebben’
Hij: ‘Hoe weet je dat?’
Zij: ‘Staat op het kaartje. We zijn veel te vroeg. Zie je wel, heb ik toch gezegd. Jij ook, altijd haasten’
Hij: ‘Ja, er kan toch een file zijn?’
Zij: ‘Maar die was er niet’
Hij: ‘Ja maar, dat weet je toch van tevoren niet. Of dat we moeten zoeken’
Zij: ‘Veel te vroeg’
Hij: ‘Hou nou toch eens op, dadelijk moet de dokter naar jou kijken in plaats van naar mij’
Stilte.
Hij: ‘Van dat mopperen krijg je het aan je hart. Wat maakt het nou uit dat we te vroeg zijn, kan ik even uitrusten. En we kunnen toch wat praten?’
Zij: ‘Waar moeten we dan over praten?’
Stilte.
Zij slaakt een diepe zucht en kijkt eens om zich heen.
Zij: ‘Zitten we hier, heb thuis wel wat anders te doen’
Hij: ‘Wanneer is het bij jou nou eens goed?’
Zij: ‘Volgende keer ga je maar alleen, ik ga niet meer mee’
Hij staat op en rommelt in de stapel tijdschriften, komt zonder iets terug en gaat weer naast zijn vrouw zitten. Kijkt tersluiks naar haar en slaakt ook een diepe zucht.
Dit is dus al lang geleden, maar het gesprek tussen deze twee mensen tovert nog altijd een glimlach op mijn gezicht.
Foto boven tekst eigen werk
‘Nature’ Acryl mixed media op linnen
Tweeluik in witte baklijst 60×40 cm
28 reacties. Plaats een nieuwe
Oh dat luistervinken is zo heerlijk om te doen. Bovendien ook nog eens een goede schrijfoefening. Heb je het wel eens (stiekem) opgenomen met je telefoon? Als je daar een transcriptie van maakt dan zul je je verbazen over hoe mensen praten. Zinnen half uitspreken., door elkaar heen, klemtonen op ‘rare’ plaatsen. Heerlijk als dat straks weer kan
Luistervinken is misschien niet zo netjes, maar voor iemand die blogt zoals jij en ik en de anderen is het natuurlijk een buitenkansje dat we niet voorbij kunnen laten gaan. Iets opgenomen heb ik nog nooit gedaan, niet eens aan gedacht.
Kun je nagaan hoe ze thuis met elkaar omgaan als er niemand in de buurt is. Goed dat je luistervink heb gespeeld zodat wij lekker mee kunnen genieten.
Ja, wie weet Mies, misschien gaat het er thuis nog heftiger aan toe. Aan de andere kant denk ik dat zij hun gekibbel zouden missen en zij niet zonder elkaar kunnen. Toch wel leuk om zo’n gesprekje in een blog te verwerken.
Eigenlijk vind ik het maar een zielig uitgeblust stel. Zij de vittende en hij de underdog “wanneer is het nu eindelijk eens goed…”
Goed weer gegeven natuurlijk, anders zou ik er niet zo op reageren.
Athy, ik denk dat zij niet het enig kibbelende echtpaar zijn en niet eens zonder elkaar kunnen, misschien is het altijd hun manier van met elkaar omgaan geweest, je weet het niet. Voor mij was het toch wel grappig en zo dachten er meer wachtenden over, glimlach op hun gezicht.
Hoi Ellie,
Deze blog toverde geen glimlach op mijn gezicht; ik moest er juist keihard om lachen. In mijn eentje. Nou ja, met jou erbij in feite. Zo herkenbaar, deze scène. Twee acteurs zouden er een eenakter van kunnen maken.
Observeren, nadenken over wat je waarneemt, ik mag dat graag doen. Daarbij is het me opgevallen dat er bij stellen vaak eentje is die rekening houdt met alle mogelijke en onmogelijke eventualiteiten terwijl de ander ervan uitgaat dat de normale situatie goed is, ik weet niet goed hoe ik dit moet zeggen.
Bij ons thuis had mijn moeder haar jas al aan, tas in de hand terwijl de rest nog tanden poetste, haren kamde, sanitaire stop maakte voor we naar de kerk gingen (toegegeven, ik was de boel aan het saboteren). Resultaat: al mopperend moesten we daarheen waar we vervolgens de keuze hadden uit álle plaatsen. Wat op zich weer aanleiding gaf tot een hoop nieuw gemopper. Dat kon want er was toch niemand die ons kon horen….
Ook bij andere uitstapjes ging het zo, behalve wanneer er iets op het programma stond wat wij kinderen leuk vonden: dan waren de rollen omgekeerd.
Later heb ik die tegenstelling, dat de één voor alles heel vroeg wil zijn terwijl de ander gewoon de normale tijden hanteert, vaker gezien. Hier is het ook zo.
Hoe gaat dat bij jullie?
Groetjes,
Mariëlle
Volgens mij is dit stukje voor jou herkenbaar, ik heb een grote glimlach op mijn gezicht alleen al door jouw eerste zin. Het is denk ik wel zo dat de een alles laat gebeuren en vertrouwen heeft en de ander de beren op de weg ziet, dat is mij ook al vaker opgevallen. Mijn ouders waren altijd overal te vroeg en daar heb ik iets van meegenomen in mijn latere leven. Ook ik ben altijd te vroeg tenminste als ik alleen ga. Zo gaat het hier, Man neemt ook wat meer tijd. Niet dat hij te laat komt, dat ook weer niet, maar denkt dat hij tijd genoeg heeft.
Heerlijk, deze fragmentjes uit het leven gegrepen. Ik maak er ook vaak dankbaar gebruik van voor een verhaal of gedicht. En inderdaad, die bron is in het afgelopen jaar veranderd in een miniem plasje. Komt vast wel weer!
Wat leuk dat jij je ook kunt ‘bezondigen’ aan afluisteren, Cora. Uit het leven gegrepen is vaak zo leuk om te gebruiken voor een verhaaltje en daar ben jij een ster in! En zeker komen deze dingen weer op ons pad, maar nog even geduld hebben.
Het was vanmorgen een heerlijk begin. Vraag me af hoe het nu met dit geduldige stel is haha. Ze hebben duidelijk nog geen routine in het artsenbezoek 😉 . Niets leuker dan waar je bent af te luisteren, al besef ik me wel dat ze dat bij ons ook doen. Zeker omdat dat wat luider moet aangezien ik door rolstoel stuk lager zit dan lopende man achter mij. Laten we hopen dat sommige gesprekken van ons niet zijn afgeluisterd 🙂 🙂 !
Dank voor weer een brede lach op mijn gezicht.
Marnel, heerlijk ‘laten we hopen dat sommige gesprekken van ons niet zijn afgeluisterd’. Zo denk ik er ook over, zittend in de rolstoel en Man lopend achter mij, het blijft behelpen 😉 Fijn dat je van dit stukje hebt genoten.
Weer een leuk verhaal over alles wat je te hooi en te gras kunt opvangen. Luistervinken, dat doe ik tegenwoordig naar de dieren in en rond mijn tuin. Als het katje zich ergens verstopt heeft, zijn lievelingsbezigheid, is de lokatie te achterhalen door de tuinvogels die zich juist daar onbespied waanden en prompt beginnen te alarmeren.
Hangt er een roofvogel boven de tuin is het een kakofonie van gepiep, getsjilp, schelle tonen en schrille. Mijn loslopende kippen zijn meestal de eersten die de biddende rover ontwaren en zonder enig gekakel wegrennen op hun schommelpoten naar een veilig oord onder een haag of struik.
Hoor ik een schril piepje, is het een muis die door de kat is belaagd en heeft weten te ontsnappen. Of muis piept ter afschrikking, opluchting of waarschuwing? Daar ben ik nog niet achter.
Anne, misschien kun je ons wel eens een leuk stukje laten lezen over alles wat je hoort en beleeft in jouw paradijsje, ik zou het in elk geval ontzettend leuk vinden. En zoals je alles nu al in deze reactie beschrijft, ik zie het voor me, heerlijk….’de kipjes op hun schommelpoten’, wie zou het zo kunnen verbeelden, alleen jij! Dat er bij jou veel te beleven is heb ik natuurlijk begrepen uit alle foto’s die je op social media post en uit ons contact. Dank voor dit leuke inkijkje in jouw tuin!
Dat is een lieve uitnodiging Ellie, en zoals je inmiddels weet en wekelijks meemaakt, ben jij de enige die mij telkens aan het schrijven krijgt… maar of ik tot een heel verhaal kom? Ik weet het niet…
Maar wat je wekelijks schrijft is zo rijk aan woorden en gedachten van jou. Ik weet ook dat je druk bezig bent met jouw kunst te creëren, daar laat jij ons van genieten! Een verhaal kan dan wel wachten 😀
Ellie waar zou deze uitdrukking vandaan komen?
Het luistervinkje?
Vind het zo’n schattig vogeltje.
Heb net een nestje op het balkon.Zouden ze alles afluisteren haha,
Liefs en groetjes Trudy🌞
Goede vraag Trudy, ik heb de uitdrukking altijd gewoon gebruikt en zal mij er toch eens in verdiepen waar die vandaan komt. Hier in de tuin altijd een echtpaar Goudvink, hij mooi vurig oranje, zij minder mooi gekleurd. Dat zie je ook bij bijvoorbeeld de eenden, waarom zou het mannetje altijd mooiere veren hebben?
lachen zo een Peppi en Kokkie verhaal. Wel herkenbaar.
het mooie is dat die mensen helemaal niet door hebben hoe grappig zij zijn .
Vaak ligt inspiratie voor je neus.
Het werd meteen stil in de wachtkamer toen dit echtpaar al kibbelend binnenkwam, maar zijn sluikse blik en hun beider zucht was misschien nog wel het leukste. Jammer dat ik de mimiek van het gesprek hier niet niet kan laten zien.
🙂
☺Linda
Prachtig, Ellie!
Wat fijn dat je het een leuk verhaaltje vindt, Mieke.
Ja hoor, een fantastische inspiratiebron net als observeren. Daarom is deze tijd zo’n periode van droogte wat betreft prikkels en afleiding. Omdat alles strikt gescheiden was. Net als jij heb ik ook in heel wat wachtkamers gezeten en dan nam ik voorheen graag een klein boekje mee en schreef alles op. Dat is hilarisch als je het terugleest. Aan de andere kant wordt ik van dit gesprek ook wel verdrietig. Wanneer laten mensen elkaar nu eens vrij of in hun waarde. Ook als je ouder wordt, hoef je elkaar toch niet de les te lezen. Ze zou begrip kunnen tonen voor het feit dat de man zenuwachtig of gespannen is. Enfin. Ik heb natuurlijk makkelijk praten als alleengaande . Blijf vooral luisteren en neem je Ipad mee om het op te schrijven. Straks, met de volle wachtruimtes, kan het weer . Dank voor het mooie stukje. Lieve groet. 😉
Observeren en luisteren, twee manieren die wij goed kunnen gebruiken om weer een stukje te schrijven, onuitputtelijke inspiratiebronnen, Berna. Begrip voor de eventuele nervositeit van de man heeft zij misschien wel zo op haar manier geuit, misschien ook een manier van met elkaar omgaan. Ik werd er niet verdrietig van, het was juist heel herkenbaar omdat ik het al vaak in een wachtkamer heb meegemaakt. 😀
Heerlijk, zo’n stel afluisteren.
Niet netjes misschien, maar erg leuk, Wilma!