Het is altijd al zo geweest, toen en nu dat ik door allerlei dingen die ik hoor of lees aan het denken word gezet. Dat blijft, gelukkig, het houdt mij scherp en soms is het een aanjager voor een blog, die rolt dan vanzelf uit mijn toetsenbord, ook nu.
Toen
Een gesprek dat ik had zeurt al een paar dagen in mijn hoofd. Hoe mensen door allerlei omstandigheden geïsoleerd kunnen raken. Achterblijven zonder partner, geen kinderen hebben of weinig geld. Ook het hebben van een chronische ziekte scoort hoog. Inherent daaraan, altijd vermoeid zijn. Je komt ergens in terecht wat je niet wilt. Om nog maar niet te spreken over het zelfvertrouwen. Dat loopt een enorme deuk op.
Mijn vaste lezers weten dat ik fysiek niet in een beste conditie ben. Al ben je nog zo’n huismus, altijd alleen invulling moeten geven aan je dagelijkse leven, is moeilijk. Een mens heeft contacten nodig. Niet dat mijn leven somber en kleurloos is. Goddank, neen. Toch ben ik zo langzamerhand meer aan huis gebonden. Meer geïsoleerd. Mijn hoofd wil wel. Het lijf niet. Niets zo frustrerend. Wandelen lukt niet meer. Naar een museum of winkelen kan alleen nog met rolstoel.
Er zijn ‘vrienden’ afgevallen. Zij hebben uit zichzelf al afstand genomen. Met iemand die niet meer alles kan doen wordt het waarschijnlijk te lastig. En wat te denken van mensen die duidelijk maken geen zin in een uitstapje te hebben met iemand in een rolstoel. Heb ik dat goed gehoord? Schamen zij zich of is het duwen een probleem?
Of die mensen, zelfs ook familie, die zeggen dat zij niets nodig hebben en vervolgens alleen of met anderen gaan winkelen. Dat daarna ook nog in geuren en kleuren vertellen. Pijnlijk. Bij mij krijgt iedereen meestal een tweede kans. Sommige mensen niet.
Waar ik nu woon is veel groen, zijn er veel vogels en waterdieren, maar contacten worden hier niet gemaakt. Belangrijk is het eigen initiatief te behouden. Zelf zorgen voor reuring in het leven. Dat is mij tijdens het gesprek wel duidelijk geworden. Tot nu toe lukt dat redelijk. Maar gelukkig zijn er ook vrienden die het voortouw nemen. Voor wie het niet uitmaakt dat ik ook wel eens af moet zeggen. Zij begrijpen dat.
Nu
De situatie van nu is niet zo verschillend dan die van drie jaar geleden. Bovenstaande blog, ‘Geïsoleerd’ schreef ik op 26 april 2018. We woonden een half jaar op het park en hadden het idee na een jaar toch wel weer te kunnen vertrekken. We wonen helaas nog steeds op het park. Geïsoleerd, hetzelfde als toen, maar nu is daar nog een wereldwijde pandemie bijgekomen.
Misschien vinden jullie het vreemd, maar eigenlijk is er voor mij niet veel veranderd, ik ben nog altijd een huismus. Leef in veler ogen zo verschrikkelijk sober terwijl ik dat zelf zo niet voel en mijzelf rijk vind met Man, het graag thuis zijn, lezen, de tuin, schilderen, muziek, lekker eten en de e-bike voor mijn tochtjes. Altijd al weinig behoefte aan stappen of verre reizen gehad en nu het helemaal niet kan merk ik dus nauwelijks iets van een extra isolatie.
Ik hoor de mensen mopperen over hoe moeilijk het is niet op vakantie te kunnen, uiteten te gaan, naar het terras, vrijuit te winkelen, enzovoort. Misschien ongelooflijk voor sommige lezers, maar ik voel mij ook nu nog steeds rijk, al kan ik niet op vakantie, uiteten gaan, naar het terras of vrijuit winkelen.
Genieten doe ik nog steeds van dezelfde dingen die mij toen al gelukkig maakten en nu nog. Werken in het atelier, lezen, een potje rummikub of scrabble met Man, muziek luisteren, lekker eten koken en vooral genieten van de rust, de vogels en eekhoorntjes in de tuin. Eigenlijk kom ik zelfs regelmatig nog tijd tekort.
Maar eerlijk is eerlijk, de laatste tijd voel ik ook wel eens het gemis van een boekwinkel binnengaan of de winkel voor verf, kwasten, doek en ander materiaal voor in het atelier. Dat zijn de twee dingen die ik het eerst ga doen na de vaccinatie, ben ook maar een mens.
Hoe vergaat het jullie? Ik lees het graag in de reacties.
Foto boven tekst eigen werk
‘Moods’ 3 ‘Longing for the sea’
Acryl, wax en zand op Arches papier 29×30.5 cm
36 reacties. Plaats een nieuwe
Ik heb er eerlijk gezegd ook niet zo’n moeite mee dat er al een jaar zo weinig kan. Ik snap daarentegen heel goed dat dat voor heel veel mensen anders voelt.
Die boekhandel mis ook ik stiekem toch wel een beetje. Als ik over een paar maanden op Texel zit, hoop ik dat ik daar gewoon naar binnen kan. Dat zou mooi zijn.
Mies, ik had niet anders verwacht dan dat je de boekwinkel ook mist, ook al is het lezen wat minder en liggen er misschien nog genoeg boeken te lezen. Het is iets waarmee we behept zijn denk ik, ook ik wil er altijd heen al ligt er nog zoveel voorraad. Als je naar Texel gaat ben je waarschijnlijk al gevaccineerd en kun je vast bij de boekwinkel naar binnen. Denk trouwens dat we te graag thuis zijn en ons goed kunnen vermaken, vandaar minder last van de lockdown.
Je beperking dwingt je te relativeren. Dat kost tijd. Maar maakt je alleen maar rijker. Ikzelf kan er van genieten, maar heel effe. En dan snel op zoek naar nieuwe uitdagingen. En nieuwe contacten!
François, hoe je het ook wendt of keert, beperkingen geven misschien minder wat je zou willen, maar meestal ook weer oplossingen zodat het toch leuk blijft. Leuk dat je ook op zoek gaat naar nieuwe uitdagingen en contacten, dat maakt je ook rijker.
Wat heb je weer mooi geschreven Ellie en deze keer zo herkenbaar voor mij.
Ook ik ben sinds ik mij oude leventje met man en baan plotseling ben kwijtgeraakt, vaak alleen maar verveel me ook zelden.
Ik schilder veel en ook lezen en poëzie behoren tot de fijne dingen die
mijn dagen vullen.
Verder heb ik een (binnen) kat, Vinnie
die naar mijn verhalen luistert 😻
en de donkere dagen een lichtje geeft.
Wel mag de bibliotheek wel weer gewoon open vind ik.
Want online bestellen haalt het niet bij lekker eventjes uitgebreid in een boek bladeren en tevreden naar huis gaan met en dikke stapel prachtige boeken om even helemaal in te verdwijnen.
Fijne dag en een lieve groet
Coby
Coby, het is zo fijn dat je dagen gevuld zijn met schilderen, lezen en poëzie en dat je daar ook van geniet. Het is niet gemakkelijk een nieuwe weg te vinden na het verlies van je partner en je baan. Voor mij herkenbaar en toch komen er uiteindelijk weer nieuwe dingen in je leven waar je zin aan kunt geven of waar je vreugde uithaalt. Ik geniet ook van jouw werk, je maakt prachtige schilderijen en je gedichten zijn heel mooi. Vinnie luistert naar jou, hier is Sam die aandacht vraagt, maar ook geeft door bij me te komen liggen aan mijn voeten, op het dekentje op de bank of in het atelier. Ik bestel ook mijn boeken online, maar het haalt het niet bij het struinen in de boekwinkel.
Hoi Ellie,
Goeie blog weer!
De beperkingen, ze doen me niet meer zo veel. Mijn haren knip ik zelf wel en kleren heb ik pas nodig als er een gat in zit. Bovendien vind ik visible mending soms ook wel leuk. Maar er gaat weleens iets kapot, zoals laatst een spijkerbroek, op een niet-reparabele plek. Het zij zo, ik heb nog broeken. De verfwinkel, ja, die mis ik. Zo langzamerhand gaat er wat verf op. Ultramarijnblauw kan ik niet mengen. Maar het is te weinig voor een bestelling en gedoe met tijdslot, laat nog maar even. Kortom: ik leef een stuk soberder maar niet minder rijk. Integendeel eigenlijk.
Wel heb ik veel minder contact met mensen, dat mis ik soms wel. Wie niet? Een mens is niet geboren voor het kluizenaarschap. Maar ook dat gemis is minder geworden. Minder prikkels, prima. Ik heb mezelf beter leren kennen en waarderen. Innerlijke rijkdommen ontdekt. En verder ben ik héél blij met internet, daar komen momenteel de nieuwe ideeën vandaan waardoor ik niet alleen maar in mijn eigen wereldje zit.
Modeltekenen, gewoon mensen in de stad tekenen, een paar lijnen in weinig tijd, dat is lastig, ook vanwege de kou. Een flesje water, mijn tekenspullen en een bankje, ik heb niet eens een terrasje nodig. Back to bare bones, overbodige luxe weg.
Reizen…ja, dat deden we altijd wel. Gelukkig, ik ben zo blij dat we die bagage hebben, waardoor we nu in ons hoofd terug kunnen reizen. Naar Berlijn met zijn rauwe kanten bijvoorbeeld. Of ik kook een gerecht van die streken. Gerst met rode bieten en geitenkaas, erg lekker, uit Lapland.
De zee…wat heb je prachtige werken gemaakt Ellie!
Groetjes,
Mariëlle
Ook hier zijn we niet bezig met beperkingen, er is niet zoveel veranderd. Kleding en spullen genoeg in huis. Voor jou een rijk gevoel dat je hebt ervaren, ook tevreden met minder contacten of prikkels en meer jezelf leren kennen. Het reizen in je hoofd en op ideeën voor een recept komen, dat is toch heerlijk?! Ik houd mij trouwens aanbevolen voor het recept uit Lapland! Voor mij is het nog duidelijker geworden goed thuis te kunnen zijn en de dingen te doen die voldoening geven, ik geniet van de rust. Ook ik ben blij met internet, dat was ik al, maar het lijkt of ik beter gebruik maak van de mogelijkheden, ideeën opdoen, het contact onderhouden of een keer met koffie te facetimen, het kan allemaal. Fijn dat je mijn werk over de zee mooi vindt, dat maakt mij blij.
Het is bijna saai, maar weer zo herkenbaar. Ik vier nog altijd (al ben ik zeer beperkt) het leven met man en momenteel op afstand met zoon en vriendin. Geniet van een blinde teckel. Heb het druk met alles wat ik thuis kan doen om me toch nog volledig te voelen. Toen ik veel moest inleveren qua gezondheid heb ik me even onvolledig gevoeld. Ik geniet ook van het kijken naar mooie pagina’s via het net. Via jou krijg ik er beetje meer kijk op….jaja ! Ook wij zijn veel mensen verloren, familie vindt ons lastig. Zonder woorden neem ik afstand. ik weet het, of zij het voelen? Maakt me niet meer uit, ik hoor al jaren nergens meer bij. Je hebt er weer mooie stukken bijgeplaatst! Bedankt voor de herkenning <3 .
Het is helemaal niet saai Marnel, het is toch heerlijk dat je zo kunt genieten van je leven met Peter en Beau en (nu nog op afstand) je zoon met zijn vriendin, maar hopelijk kunnen jullie elkaar binnenkort toch weer bezoeken, dat zou fijn zijn! Jouw gevoel over het inleveren vanwege je gezondheid kan ik goed begrijpen, maar zoals ik het door je verhalen en posts op social media kan zien, heb jij je daar heel goed in ‘herpakt’. Dat je door je ziek zijn mensen bent kwijtgeraakt is niet fijn, maar zoals jij er mee om kunt gaan vind ik een pluim waard! Dank voor je openheid 🧡
Hoi Elly Mooie blog … Toen alles nog “gewoon”was leefde mijn man en ik op dezelfde manier als nu…. heerlijk samen koffie drinken in de ochtend,krantje erbij…..genieten van de tuin op mooie dagen ,korte wandeling langs het strand wat een enorme luxe is…..schilderen in m’n atelier waar ik nog steeds dankbaar voor ben dat ik dat heb….blij dat ik daar jaren geledenvan voor gekozen heb omdat te laten bouwen …geen luxe inrichting van ons huis ..geen etentjes buiten de deur …geen auto …geen vakanties etc. Ik had het er allemaal voor over om maar een atelier te hebben .Nu…..nog steeds dezelfde bewegingen in en rondom het huis….en vooral veel schilderen … Maar wat ik wel mis is af en toe met mijn vriendinnen naar n film gaan …en het zien van mijn moeder die aan de andere kant van Nederland woont …ik bel haar iedere dag.Lijkt me heerlijk om haar eens te kunnen knuffelen. Ook mis ik het geven van schilderlessen. Het bezoeken van een meditatieles . Meedoen aan kunstroute …..Kortom ik geniet nog van t leven op n paar dingen na. . het is zo zwaar niet hier….😏💋groetjes Francien
Francien, zo leuk dat je hier bent, dankjewel. En ik begrijp dat er ook voor jou en je man niet zoveel is veranderd. Wat is het toch heerlijk te lezen dat meer mensen zo in het leven staan, ik word nogal eens saai gevonden, maar geniet ook zo van het thuis zijn met Man en lezen en muziek, schilderen, de eigen spullen om ons heen. Ben wel een beetje jaloers dat je zo dichtbij zee bent 😏 daar heb ik echt heimwee naar. Ik geniet van je enthousiasme over je atelier, hoe blij je daarmee bent, fijn om te lezen. Ook bij Man en mij was er geen luxe in huis, daar geven we niets om, ook niet om vakanties, enkel af en toe een paar keer per jaar naar de Noord-Hollandse zee, daar kijken we ook naar uit dat het weer kan, maar eerst de prikjes. Alle dingen die je mist komen weer, zeker weten en het verlangen ernaar kan al een fijn gevoel geven, maar je moeder missen is toch wel moeilijk. Gelukkig spreken jullie elkaar dagelijks, zijn jullie toch een beetje bij elkaar. En ja, ik mis enorm dat eigen atelier, maar vertrouw erop dat het weer werkelijkheid wordt. Lieve groetjes 😊
Je laat ons weer zo mooi beleven hoe jouw wereld eruit ziet en wie jij bent, hoe je jezelf vormgeeft. Dat voert mij altijd naar binnen. Hoe het voor mij is. En vandaag drijft het gevoel boven dat ik het afgelopen jaar een weldaad vond. De rust. De ongestoordheid. Gewoon uren in mijn schuur bezig zijn in mijn werktenue. Het genoeglijke getokkel van mijn kippen, de zang van de merel, het knappen van het houtvuur, de kat die langs mijn benen strijkt. En net nu mijn materiaal opraakt, kan ik weer naar de kringloop. Dat is het gevoel dat je vandaag bij me oproept. Dankjewel!
Anne, zo mooi hoe je beschrijft wat jij het afgelopen jaar hebt gevonden, ‘weldaad’. De rust en ongestoordheid van het bezig zijn met je mozaïek, het horen van de kipjes en de vogels, het genieten van de warmte van de kachel en van Jantje. We hebben het er vaker over en ik weet hoe goed jou dit alles doet en ook zo fijn dat we elkaar hierin herkennen. Heerlijk dat je weer naar de kringloop kunt, daar wil ik ook zodra het kan weer graag naar binnen.
Ha lieve Ellie. Snuffelen, zomaar ergens, zonder doel, kringlopen bezoeken omdat het kan en het knuffelen van mijn kinderen is wat ik het meeste mis. Verder heb ik inderdaad niets nodig, want alles is aanwezig. De nodige afwisseling door de wandelingetjes met de zussen, alle nieuwe doelen die me voldoening brengen, zoals nu de inval ‘In 80 dagen de wereld rond’ dat me laat reizen vanuit de keuken en vanuit mijn bank, waar de kunst van het land gestalte krijgt in het dagschetsboek. Het gaat je nog steeds goed af en mij ook, dat het ‘Heilige Moeten’ wegvalt vind ik heerlijk. Geniet maar lekker door en straks, nog maar heel even en dan kunnen we weer naar hartelust snuffelen en knuffelen. <3
Berna dat je het knuffelen met je kinderen groot en klein mist, is iets dat ik mij zo goed kan voorstellen. Ik lees je blogs en weet dat jullie erg hecht zijn met elkaar en ik weet dat je ook graag naar de kringloop gaat. Zo mooi dat je zegt ‘Verder heb ik inderdaad niets nodig, want alles is aanwezig.’ Dat geeft jouw innerlijke rijkdom aan, het tevreden zijn en alles wat je doet lees ik in je dagelijkse stukjes waarin voor mij ook veel herkenning en ‘in 80 dagen de wereld rond’ vind ik geweldig! Ik mis ook niets van het ‘heilige moeten’ net als jij en straks na de prikken hebben we weer iets meer vrijheid mochten we daar behoefte toe voelen.
Lieve Ellie,
Toen vorig jaar Covid-19 kwam, zei ik gekscherend dat iedereen mee moest doen met mij wat ik al enkele maanden deed: thuis zittend of in het ziekenhuis verblijvend vanwege een overdosis aan parkinson medicatie, ontstaan door obstipatie en nierproblemen. En nu, ruim een jaar later kom ik – na de DBSoperatie – nog steeds slechts mondjesmaat buiten.
Het is of een ritje naar de supermarkt met mijn scootmobiel of met vriendlief naar de tweewekelijkse controlebezoekjes aan de neuroloog waar ik helaas ook nog steeds met de rolstoel verschijn.
En ook ik ben het binnen zitten helemaal beu. Die afhankelijkheid qua vervoer vind ik verschrikkelijk.
Ik begrijp jou zo goed… je woont op een park midden in de natuur. Fantastisch voor vakantie, maar te rustig en wss te afgelegen van de bewoonde wereld voor langere periode.
Juist daarom ben ik zo blij dat ik sinds afgelopen september in een dorp een service appartement via de woningbouw met medische urgentie heb gekregen. Ik zit in de röhring en kan op het balkon met ochtendzon genieten. Op afstand dat wel. Ook van de andere bewoners, die inmiddels gevaccineerd zijn en ik nog lang niet aan de beurt kom.
Ik mis de sociale contacten.
Ook onze bezoekjes over en weer van voor mijn Spanje avontuur. Ik ben ook een beetje klaar met ziek zijn. Ik heb het daarin niet voor het zeggen. Vroeger zei ik: ik ben Irma en oh ja, ik heb ook parkinson. Tegenwoordig is dat laatste zichtbaar zonder woorden. Maar ik blijf ook Irma.
Net zoals jij voor mij altijd Ellie zal zijn. Je begrijpt me wel.
Een hele dikke knuffel van mij. ((Ellie)) en veel liefs 🌹❤😘 Irma
Ondanks je beperkingen die zoveel erger zijn dan de mijne, heb ik een grote bewondering voor jou, Irma. Je gaat het leven aan, hoe dan ook, je hebt een enorm doorzettingsvermogen waarvoor ik en met mij anderen, ik weet het zeker, alleen maar diep kunnen buigen. Het afhankelijk zijn is niet fijn, autorijden kan misschien nu (nog) niet, hopelijk kan dat ooit weer zodat je wat mobieler bent en op pad kunt gaan. Fijn dat je een eigen appartement hebt, ik weet dat je ook graag op jezelf bent, al is het nu misschien iets te vaak en teveel. Dank dat je zo uitgebreid hebt verteld en ik hoop echt heel heel erg dat er nog meer verbeteringen voor je komen na deze operatie. Lieve groetjes 🧡
Ik ben ook al heel lang niet in een ‘gewone’ winkel geweest Ellie, alleen in de supermarkt en met een mondkapje voor uiteraard. Toch shop ik ook niet veel online. Komt wel weer, ik ben gelukkig ook heel oplossingsgericht en zoek meestal wel iets waar ik mee uit de voeten kan. De isolatie ervaar ik wel, maar dan het meest op het familiaire vlak, daarvan afgesneden zijn voor langere tijd heeft mij angstig gemaakt. Ik kreeg ineens last van angst- en paniekaanvallen. Gelukkig gaat dit nu weer de goede kant op, heb vorige week mijn inmiddels hoogzwangere dochter weer kunnen ontmoeten en hoorde gisteren op het Vlaamse journaal dat reizen weer gemakkelijker gaat worden. Wel onder bepaalde voorwaarden, maar oké, dat voelt al anders. Van nature ben ik positief en vrolijk ingesteld, maar de laatste tijd had de angst mij in de greep. Stukje bij beetje lukt het mij nu weer beter om die de baas te worden. Groetjes en liefs, Jannie
Dat je op zo’n verre afstand van je kinderen woont en hen mist is heel begrijpelijk, Jannie. Gelukkig heb je onlangs toch je dochter kunnen ontmoeten, dat was vast heel fijn en iets wat je bij je kunt dragen. Dat je door het afgesneden zijn angst- en paniekaanvallen hebt gekregen is heel vervelend, maar ik hoop dat je er, misschien met wat hulp weer bovenop komt en ten volle kunt genieten van de rust met wandelingen, de fotografie, de natuur en je creatieve bezigheden. Lieve groetjes 💚
Ja Ellie contacten zijn voor veel mensen belangrijk. Alles heeft zijn tijd en plaats. Maar het is goed ondanks alle omstandigheden zeker in deze tijd door te gaan.
Juist in deze tijd is het goed elkaar te bemoedigen.
De stappen voorwaarts geven weer moed.
Het stemt ons ook tot nadenken hoe hier mee om te gaan.
Onderzoek alle dingen en het goede behouden, mijn lichaam is mijn tempel. Liefs van Trudy 🌿💕
Trudy, wat heb je dat alles weer mooi in woorden gevat. Ja, kijken hoe om te gaan met beperkingen van de tijd, naar dat wat er altijd nog is, doorgaan, elkaar bemoedigen, allemaal dingen waardoor er perspectief blijft en het ook vast weer beter wordt. Dat beter worden betekent natuurlijk voor iedereen wat anders. Llieve groetjes!
Lieve Ellie,
Ik begrijp jouw eenzaamheid die je soms, ondanks je bezigheden en Wilko voelt, heel goed. Heerlijke plaats waar je woont, voor vakantie of als je een einddatum weet. Te ver weg als je, net als ik deels afhankelijk bent van vervoer en dus partner of vriendin/vriend etc. Daarom ben ik blij dat ik in een service appartement zit met medische urgentie in het centrum van een dorp. Vol bejaarden die veelal nog mobieler zijn dan ik 😏. Maar ik zie iets, er is röhring. Af en toe loop ik een stukje met rollator of rij ik naar de markt met scootmobiel.
Yeah… gek eigenlijk dat je van zoiets simpels lyrisch kan worden.
Lieve Irma, nog een keer een reactie van jou. De bovenstaande was niet zomaar verloren gegaan maar in de spam terechtgekomen, gelukkig heb ik goed opgelet 😏 het is een mooie bijdrage aan mijn blog die je had geschreven. Ik ben blij dat je zo positief bent, je benoemt hetgeen er is en dat is in jouw situatie heel knap. Voor ons is het hier op het park zo langzamerhand wel genoeg, maar helaas nog geen huis en op de huidige markt ook moeilijk aan te komen, we geven de moed niet op.
Lieve Ellie,
Het raakt me dat je mensen kwijtgeraakt ben door je fysieke beperkingen. Hoe je wel of niet kunt bewegen doet toch niets af aan jou als persoon? Sommige dingen kunnen dan misschien niet meer of minder makkelijk maar dan kijk je toch naar wat er wél mogelijk is. Het versterkt mij in het verlangen je op (korte) termijn persoonlijk te kunnen ontmoeten want voor mij ben jij een waardevolle aanvulling op mijn leven. Je hebt het weer mooi beschreven en misschien lezen die ‘afhakers’ dit en dan hoop ik dat ze zich schamen en beseffen wat ze gedaan hebben.
Lieve Ellie heb nog een mooie dag en blijf mooi schrijven en schilderen. Ik geniet er van.
Sonja, ik kan alleen maar zeggen dat ik bloos van zoveel lof en lieve woorden voor mij en mijn werk. Mensen kwijtraken is iets wat gebeurt in je leven, iets waar je veel last van kunt hebben omdat het kwetsend en pijnlijk kan zijn, maar weten dat men gemakkelijk een vriendschap kan beëindigen maakt toch ook het een en ander duidelijk. Nu denk ik wel eens dat het niet echt met mij te maken heeft, maar kijken naar wat nog wel kan en daar dan samen iets van maken is voor sommige mensen blijkbaar toch te moeilijk. Voor mezelf probeer ik altijd te kijken naar wat nog wel kan, ook nu ik merk dat ik steeds meer inlever. Toch heb ik nog altijd een doel, ik ga voor het schilderen en wens mijzelf een eigen atelier. Lieve groetjes en tot ziens 🌺
Lieve Ellie,
zelf heb ik er niet zo’n moeite mee, omdat ik altijd al graag ‘op mezelf’ ben, maar kan me best voorstellen dat het voor sommige mensen verschrikkelijk moet zijn.
Mieke, ik weet dat jij ook graag ‘op jezelf’ bent. Wat een rijkdom is dat toch, vind je niet? Ik begrijp ook wel dat het niet voor iedereen geldt, maar we hebben gewoon veel bezigheden en ook rust nodig, denk ik. Mooi weekend!
Ha, lieve Ellie, weer gelezen en mooie taal mooi geschilderd.
Twee dingen waar ik moeite mee heb. Het eerste is het gebrek aan mensen, aan spontaan even kunnen binnenvallen en toch kan ik mij van die moeite ook herstellen en omdenken. Beter weer helpt natuurlijk bij alles.
Waar ik veel moeite mee heb en moet oppassen er niet ziek van de worden is het labbekakkerige gedraai van regering die zichzelf constant tegen spreekt. En de hoogstpersoonlijke meningen van het zoveelste open getrokken blik bekende Nederlanders.
Hoe egocentrisch ook, na mijn tweede prik kan ik dat allemaal loslaten.
Ik vind het prachtig hoe ook jij je telkens weer kan los maken van de feiten van niet kunnen….vanwege corona. Telkens opnieuw vind je een nieuwe reden om je goed te blijven voelen met wat je wel kan. Heel knap.
Nog even geduld, nog even voorzichtig en afwachten maar ik hoop zo dat je dan, daarna, weer een keer langs komt. Bij kletsen, over verf en papier over dwang en intuïtie, een lekkere lunch en het gevoel van weer op de hoogte zijn van elkaar. Heb het goed. Dikke liefs.!
Dank lieve Athy voor je mooie complimentjes. Het is natuurlijk lastig niet spontaan bij iemand binnen te kunnen stappen of bezoek binnen te laten in jouw huis, zeker als je alleen woont. Ik ben zo dankbaar dat Wilko vanaf het begin van de pandemie verplicht thuis moet werken, ik zou het niet geweten hebben alleen op het park, mij lijkt het in je eigen huis met je eigen spullen dan toch aangenamer. Hopelijk heb je binnenkort de tweede vaccinatie en dan kun je na een paar weken toch iets veiliger wat ondernemen. Voor mij staat het nu ook vast, ben op 4 mei en 8 juni eindelijk aan de beurt. Het kost mij natuurlijk ook wel eens moeite de zonzijde te blijven zien en te kijken naar alles wat ik nog wel kan, maar over het algemeen lukt het aardig op wat gemopper zo nu en dan na. Gelukkig heb ik mijn kwast en doek, verf, houtskool, oil sticks, en nog zoveel meer waarmee ik mijn creativiteit kan uitleven, mijn overleving soms. Natuurlijk gaan wij elkaar weer ontmoeten en praten over alles wat ons bezighoudt, ik kijk er ook naar uit, tot dan, liefs!
Mooi, zoals jij in het leven staat.
Persoonlijk ben ik ontzettend blij dat ik eind juni een masterclass pianospelen kan volgen bij een conservatoriumdocent en bovendien nog een workshop gospelzingen/spelen. Muziek aan publiek laten horen heb ik toch echt wel gemist al ben ik een amateur.
Ik begrijp goed dat je het spelen voor publiek hebt gemist, Wilma. Dat geeft toch een extra dimensie aan muziek maken, knap ook dat je het kunt en durft en je blijft ontwikkelen. Misschien nooit uitgeleerd net zoals bij elke creatief beroep, ik voel ook nog zoveel wat ik bijvoorbeeld met het schilderen wil doen.
Ik mis de bios én het staren naar de naakte torso van een superheld.
En pizza gorgonzola op een terras, met een fles Primitivo.
En bier met bitterballen.
Sauna.
Verder is mijn leven weinig veranderd.
Heerlijk zoals jij klip en klaar vertelt wat je mist. De bios bezocht ik ook, maar weinig, de naakte torso zie ik elke dag 😏 en jij hopelijk ook weer een keer, pizza op het terras is natuurlijk heerlijk, bier lust ik niet en ipv bitterballen graag kaasballen. Jouw leven ken ik een beetje en dat is ontzettend leuk xx
Mooie blog, Ellie. Wij, rustzoekers, zien voordelen van deze tijd. Natuurlijk zijn er ook heel veel nadelen en de voortdurende angst voor onze geliefden en onszelf. Hopen en bidden dat we niet ziek worden.
Wel is er nu de tijd om tot rust te komen. Ik doe klusjes in en om huis die andere jaren bleven liggen. Dat geeft veel voldoening. En ik brei weer. Heerlijk. Daag mezelf uit om nieuwe technieken daarin te leren.
Maar ik kijk ook erg uit naar de vaccinatie. Om de angst kwijt te raken en mensen weer te zien, zonder dat ik bang hoef te zijn.
Selma, wat fijn je ook weer hier te kunnen begroeten❗️De situatie geeft zeker een beetje onrust voor jezelf en je geliefden, dat is hier niet anders. Wel fijn dat jij ook kunt genieten van de rust en klusjes oppakt, ik denk dat het daar nu ook de tijd voor is en je door de voldoening die je daar uithaalt de angst en bezorgdheid minder voelt. Hopelijk ben je ook snel aan de beurt voor de vaccinatie, dat geeft waarschijnlijk toch wat rust en een beetje meer vrijheid.
Breien heb ik ook veel gedaan, sokken liet ik aan mijn moeder over, maar de koker met naalden en ook de haaknaalden weggegeven, de vingers vinden het niet meer zo leuk.