De afgelopen dagen en ook vandaag nog hebben we in het hokje gestaan, hebben we kunnen stemmen voor de zetels in de Tweede Kamer en dus een nieuw kabinet. Ik stem altijd, daar hoef ik niet over na te denken. Raar toch dat vrouwen niet altijd stemrecht hebben gehad. Dat het nog niet zo heel lang is dat vrouw en man als gelijken in de maatschappij staan.
Vroeger bracht de man het geld binnen, de vrouw zorgde voor de huishouding en het gezin. Het paste bij het hokjes denken. Dat de vrouw daarbij ook nog eens alles regelde zoals het bestellen van de kolen, de meteropnemer in huis liet en de verzekeringsman betaalde die voor zijn geld aan de deur kwam, het sociale gebeuren met familie en buren in goede harmonie leidde, zich soms tegen haar zin aanpaste aan het algemene gedrag van het dorp of het gehucht waar het gezin woonde, dat stelde zogenaamd niets voor, het was haar taak en vanzelfsprekend.
Als kind vond ik al dat moeders juist hard werkten. Daaruit sprak ook ‘het kunnen’ van vrouwen. Dat sprak ik toen niet uit, nu wel. Het was een zeldzaamheid dat vrouwen een baan hadden. Tegenwoordig zorgen vrouwen en mannen vaak samen voor de huishouding, het kind en het brood op de plank. Gelukkig is er in de vorige eeuw wel wat veranderd, maar nog niet genoeg en nog niet overal. Ook nog niet altijd gelijkwaardig. Hoe vaak wordt er niet in hokjes gedacht?
Dat besef ik weer eens na het regelen van het huurcontract voor dit huis. Man komt daar niet aan te pas. Ik zoek het huis, bespreek de voorwaarden en vul het formulier in met mijn gegevens. Man is medebewoner met zijn gegevens. Hij is er niet bij en heeft het huis pas weken later gezien bij het ophalen van de sleutel, dat was op 21 oktober 2017.
Wat schetst onze verbazing dat het huurcontract en de betalingen die gedaan moeten worden op naam van Man staan en hij ook alles per e-mail krijgt toegestuurd. Op de vraag of de e-mail ook aan mij toegestuurd kan worden krijgt hij als antwoord:
‘Dat kan niet, er kan maar naar een persoon post worden verstuurd.’
‘Kan het dan veranderd worden en alles naar het e-mailadres van mijn vrouw worden gestuurd?’
‘Neen, ook dat kan niet, dat laat het systeem niet toe.’
Onze mond valt open. In hokjes plaatsen zeggen we tegen elkaar. De man zorgt immers voor het geld. Blijkbaar denkt men hier nog zo.
Er plopt nog een herinnering op. Een waar ik nog steeds met verbazing aan terugdenk en die totaal niet in mijn denkwereld past ook al ben ik ermee opgegroeid.
Ze zijn heel aardig, de mannen van de technische dienst totdat ik iets vraag of wil weten. Dan word ik meewarig aangekeken. In plaats van dat men luistert naar wat ik te zeggen of te vragen heb, laten zij merken het beste op de hoogte zijn. Niet ik. Neen, natuurlijk niet, dat denk ik niet eens. Ik ben geen verwarmingsmonteur en ook geen timmerman of loodgieter, maar woon hier wel en zie en hoor wat er gebeurt. Maar dat doet er niet toe. Ik word zelfs een paar keer in de rede gevallen: ‘U hoeft niet met mij in discussie te gaan.’
Moeten jullie weten dat ik met andere Man een echte bouwvakker ben geweest. Dat we samen een casco huis hebben afgebouwd en een huis uit 1926 totaal gerenoveerd hebben. Ik ben met stomheid geslagen. Hoe is het mogelijk? Heeft de tijd hier stilgestaan? Het is toch al november in het jaar 2018? Soms blijkt het voor mensen toch lastig te zijn mee te groeien met veranderingen, zich daarvoor open te willen stellen, een beetje aan te passen of losser en vrijer te denken. Vaak genoeg denkt men nog vanuit principes en houdt daaraan vast, aan de hokjes.
Gelukkig kan ik en velen met mij gewoon gaan stemmen. Van het ene hokje in het andere, de ene herinnering na de andere komt naar boven, maar voor nu is deze blog lang genoeg. Volgende week kom ik weer met een nieuwe. Tot dan en blijf gezond.
Foto boven tekst eigen werk
‘Zonder titel’ Acryl, grafiet en medium
op linnen in witte baklijst 40×50 cm
20 reacties. Plaats een nieuwe
Wat bizar dat vrouwen nog altijd moeten knokken voor erkenning. Het zit zo ingebakken in veel mensen. Stemmen doe ik altijd. Het is een voorrecht dat we in vrijheid kunnen kiezen, niet vanzelfsprekend voor heel veel mensen. Je hebt weer een mooie blog geschreven waarin ons hokjesdenken weer eens broodnodig aan de kaak gesteld wordt.
Sonja, in veel landen vechten vrouwen nog steeds om erkenning, wij zijn geluksvogels in Nederland te wonen en het recht te hebben om te stemmen. Ik stem ook altijd, vind het ook min of meer mijn plicht. Maar het hokjes denken leeft tegenwoordig helaas ook nog, werk aan de winkel, aandacht aan geven.
Hoi Ellie,
Jahaaa, de hokjesgeest, die woont in het zuiden nog volop. Alweer, poe, wat zal het zijn, zeker vijftien jaar geleden wilde de gemeente de bibliotheek weghalen uit dit dorp, bezuinigingen en rivaliteit tussen dorpen.
Overbuurvrouw en ik werden niet blij van dat idee dus we hebben handtekeningen verzameld: bij de plaatselijke supermarkt een ezel neergezet, plaat erop, vellen papier met een grote klem aan die plank, plus een aantal pennen natuurlijk. Een dag of drie, vier duurde onze aktie.
Heel veel mensen hebben getekend maar het gebeurde bijna altijd dat van echtparen de man tekende. Als je de vrouw dan vroeg of ze haar handtekening ook wou zetten kwam steevast de reactie: “ Mijn man heeft toch al getekend? “ Dan brak mijn klomp. Ik kon daar met mijn pet niet bij. Alsof de vrouw een aanhangsel is, zonder idee of opinie. Alsof de vrouw inderdaad de rib van Adam is.
De handtekeningen? Toch heel veel. Ontzettend veel. We hebben ze geteld, alle papieren in een koffertje gedaan en bij een gemeenteraadsvergadering heb ik tijdens een speech dat koffertje overhandigd. De bibliotheek is er nog steeds, als bieb voor kinderen en als afhaalbalie voor volwassenen, dus helaas wel uitgekleed.
De hokjesgeest…toen we nog in Twente woonden en ik constateerde dat we een lek in het dak hadden, heb ik een dakdekker gebeld. Als je daar gewoon zakelijk vertelde wat er aan de hand was, kreeg je niets voor elkaar; je moest een beetje hulpeloos, aarzelend overkomen dan lukte alles. Nou ja, niet mijn stijl maar het dak moest dicht, het lekte boven ons bed (gelukkig heb ik vanaf de eerste druppel het water kunnen opvangen, dat was puur mazzel), dus die strategie toegepast en nog dezelfde dag was ons dak weer gefikst! Dakdekker als redder in nood…zoiets.
We hebben er ‘s avonds wel om gelachen!
Groetjes,
Mariëlle
Mariëlle, dat zie je vaker dat de man een handtekening zet, het speelt nu nog. Ik herken het ook van vroeger en heb er nooit iets van begrepen, je bent als individu toch iemand? Maar zo denken was te vrij, te progressief, dat mocht niet, kon niet. Ik heb bewondering voor je dat je de dakdekker als hulpeloos vrouwtje te woord hebt gestaan, heel knap al was het je stijl niet. Het heeft je de reparatie gebracht, maar eerlijk gezegd, ik zou het niet kunnen. Het roept bij mij zoveel weerstand op, zelfs al bij het lezen van je woorden, maar dank voor jouw bijdrage aan ervaringen aan mijn blog! De aandacht voor ‘in hokjes denken en plaatsen’ is belangrijk.
Zeker! Maar dat geldt niet alleen voor man versus vrouw, het geldt ook, in mijn opinie, voor rangen en standen. Status, geld, macht….onbelangrijk. Moet je je niet op voor laten staan, die mensen moet je ook niet op een voetstuk zetten. Die dakdekker die ik nodig had heeft me toen beter geholpen dan de directeur van een of andere instelling. We hebben elkaar nodig, allemaal. Een egalitaire houding, dito maatschappij, daar sta ik voor. We zitten allemaal in hetzelfde schuitje: we zijn geboren, we gaan een keer dood en daartussenin proberen we er het beste van te maken zonder dat we precies weten hoe dat moet. Levenslessen doen we op onze weg op. Daarom zijn ouderen geen afgedankte mensen want ze hebben heel wat levenservaring en daardoor wijsheid opgedaan.
Het voorbeeld van rangen en standen ken ik ook maar al te goed. De juf van de 6de klas lagere school wilde graag dat ik naar de mms ging, een woordje bij mijn ouders gedaan en op sollicitatie bij het opperhoofd van het lyceum zoals dat destijds heette. Een non en weet je wat ze zei? Je vader heeft mooie voornamen, Joseph Otgerus, maar het beroep mijnwerker…ik werd niet toegelaten en mijn moeder deed niets, zei niets en heeft er nooit meer enig woord aan vuil gemaakt. In kerkdorp Aalst behorend bij de gemeente Waalre waar ik voorheen ook al eens gewoond heb ging ik elke dag met de hond in het bos wandelen. Veel dorpelingen lieten daar hun hond uit. Er waren bewoners uit Waalre bij die mij niet eens gedag zeiden, ik was het plebs van Aalst, maar als ik daar met vrienden uit Waalre liep zei men wel iets…was niet voor mij bestemd hoor. Kak uit Waalre…en ik lachte er om en dacht, jullie moeten ook poepen en plassen net als ik en jullie komen hier met hetzelfde doel als ik, de hond uitlaten. Ik heb totaal niets met arrogantie.
Ik was gisteren even in Saoedi-Arabië en wat de vrouwen daar voor leefruimte hebben is schrikbarend weinig. Dan hebben wij het nog riant. Maar het blijven logge instanties om ons heen. Hoe vaak worden we niet aangesproken per mail op ‘Geachte heer’, ook al is die in geen velden of wegen te bekennen. Of de vraag ‘Is het uw mans naam of uw meisjesnaam’. Gelukkig hebben we wel kiesrecht. Mooie overpeinzing Ellie, dank je wel en een fijne week <3
Wij leven zeker riant Berna, maar er zijn ook nog instanties en mensen in bepaalde gebieden in Nederland die nog veel te leren hebben. Gelukkig zijn wij, jij en ik en meer vrouwen met ons, mondig genoeg bij onszelf te kunnen en willen blijven. Aangesproken worden met ‘de heer’ vind ik uit den boze. Meisjesnaam? Ik heb geen andere naam dan mijn meisjesnaam, ook nooit gehad en dat zal altijd zo blijven. Er zijn over dit onderwerp genoeg bomen op te zetten, te lezen in de reacties. Lieve groet <3
Mooie beschouwing van je ervaringen, Ellie. Tjeempie, dat had ik nooit gedacht. Goed dat je het zo helder en onomstotelijk uit de doeken doet, want je bent geneigd te denken dat het overal zo toegaat als waar je zelf je ervaringen opdoet en dit herken ik niet. De plaatsen waar ik gewoond heb, gestudeerd, verbouwd, geklust, met mannen van doen had, ook in mijn jeugd en zelfs mijn kindertijd, dus in Tiel, Wageningen, Arnhem, Nijmegen, Alkmaar, Amsterdam, Hoorn, Montferland speelde dit niet. Ook in Duitsland waar we een berghuisje hebben tel ik volledig mee. De post van banken, rekeningen, etc. komt bij ons allebei tegelijk binnen en de bouwvakkers die ik heb meegemaakt vragen steevast hoe ik het zie en wat ik wil, ook tuinlieden, wie eigenlijk niet? Ik heb dus tot mijn geluk niet hoeven meemaken dat ik afgerekend werd op mijn vrouw-zijn, terwijl Kees een kop groter is, meester in bouwen en organiseren en makkelijk het voortouw neemt, wat ik overigens heerlijk vind. Ik laat het allemaal net zo lief aan Kees over, maar word er juist altijd bijgehaald, niet door Kees, maar door de werknemers. ‘Anne, klopt het dat jij … wilt?’ Dus als je op zoek bent naar een gebied waar je gelijkwaardig behandeld wordt, kom dan dichtbij mij wonen. (Ja, ik doe er alles aan je in de Achterhoek te krijgen)
In de jaren ’90 woonde ik in Purmerend. We woonden aan een hofje en als het heel hard had geregend konden de twee putten daar het water niet aan. Dan belde ik naar de gemeente of ze dat konden komen verhelpen. Na twee dagen weer bellen, na nog een dag weer. De dag daarna belde mijn man. Wat denk je? Ze waren er binnen een half uur.
En Purmerend ligt in Noord Holland. Vlakbij Amsterdam, maar toch……………………………
Oh Wilma, wat ontzettend denigrerend naar jou, maar zo herkenbaar. In Waalre spoot het water in de straat omhoog en niet zomaar een beetje, recht tegenover onze voordeur. Ik belde de gemeente en er werd gehoor aan gegeven, er zou iemand komen. Terwijl ik wachtte kwam de overbuurman van zijn werk thuis en kwam kijken. Ik liep naar buiten en zei ‘er komt iemand van de gemeente, ik heb al gebeld’. Hij keek mij aan en zei ‘ik ga nu de gemeente bellen’…..’maar ik heb toch al gebeld, er komt iemand.’ En werkelijk waar, hij ging bellen en toen de werkmannen kwamen ging hij uitleggen wat er aan de hand was?? Toen bleek dat er een gesprongen leiding tot achter onze voordeur vervangen moest worden heeft hij zich niet een keer meer laten zien. Waarmee ik wil zeggen, hij wilde het haantje zijn en wat er bij ons allemaal hersteld moest worden, niet echt leuk, daar had hij geen boodschap aan.
Je afsluiter is geweldig, Anne. Zelf ben ik ook erg benieuwd waar we terechtkomen, waar dat huis voor ons staat. Het is geweldig voor jou dat je al deze rare en ongelijkwaardige zaken niet hebt meegemaakt, toen niet en nu niet. Het leeft nog steeds, ik denk vooral in de dorpen. Ik kan nog talloze voorbeelden naar boven halen en er zijn ook herkenbare bij die hier onder de blog zijn verteld. Tijdens de verbouwing in Waalre werd ik door de werkmannen ook overal in meegenomen, heb beslissingen genomen die ik op dat moment niet kon overleggen, maar daar heeft Man nooit problemen mee gehad. Gelijkwaardigheid is voor ons, vanzelfsprekend, maar helaas niet voor iedereen. Denk ook dat ik het anders niet goed met hem zou kunnen vinden 😏
Ik kan je verbouwerering over het hokjes denken helemaal tot hier voelen Ellie. Ik heb me er in het verleden ook regelmatig aan geërgerd en het ergste is dat dit allemaal nog niet helemaal ‘gedaan’ is. Helaas komt het nog steeds voor. Gelukkig zijn er ook situaties waar het allemaal wel in evenwicht is. Waar het zich voordoet is het goed om er op een gepaste manier op te reageren, maar of het wat uithaalt is dan nog maar de vraag. Nou ja, die zoeken het dan ook maar lekker uit verder. 😉 Lieve groet!
Jannie, je herkent het ook. Het is toch niet meer van deze tijd zou je denken, maar niets is dus minder waar. Ik hoop wel dat jij er in jouw woonomgeving geen last van hebt, hier is dat dus nog een behoorlijk issue. Kan mij er echt over opwinden maar ik bedenk altijd dat ik nu tijdelijk in dit gebied woon. Lieve groetjes 🌹
Zo duidelijk geschreven over een leven wat in vele delen van Nederland en de wereld nog zo gewoon is. Mannen stemmen voor hun vrouw, ook dat komt hier voor. Ruzie in het gezin als moeder er anders over denkt. Als vrouw houdt je verstand op in de keuken. Ja we zijn een stuk verder, helaas zijn we nog niet zover als ik zou willen. Wij wonen in de bijna jongste plaats van Nederland en die gaan met de vrouw mee. Hier staat alles wel op mijn naam, het financiële gedeelte is iets wat ik regel is de afspraak tussen man en mij bv. Mijn moeder werkte in de vorige eeuw (1958 bv, mijn geboorte jaar) al hele dagen. Ze werd er om verfoeid. Zonder haar had mijn vader het nooit kunnen redden, nog wordt dat vaak, zelfs door hem, vergeten. Zij had alle papieren gehaald, deed de hele administratie etc. Ze hebben een prachtig eigen bedrijf opgebouwd toen. Al werd het gezien als het bedrijf van de heer……. Heb genoten van je stukje en bracht mij ook herinneringen terug dus 😉 .
Helaas is het zo, de hokjes geest is er nog, in Nederland en ver daarbuiten. Zo jammer ondanks dat er al veel veranderd is blijven sommige waarden bestaan, uit gewoonte of uit onmacht omdat men niet anders durft. Dat mannen voor hun vrouw stemmen hoor ik hier ook nog, ongelooflijk. Er is niet voor niets zo hard gevochten om stemrecht voor de vrouw op te eisen, we zijn het toch zeker verplicht dat zelf te doen?! Ik vind het zo fijn dat jij en ook anderen hier hun ervaringen vertellen, niet allemaal even mooi. Het is belangrijk aandacht aan normen en waarden te blijven geven zodat er gelijkwaardigheid voor iedereen is. Misschien is het een utopie, maar ik hoop daar altijd op. Fijn dat je ‘mij’ weer graag hebt gelezen <3
Ellie volgende week weer present. uitval internet.
Liefs Trudy
Lieve Trudy, fijn dat jij dan toch nog een reactie geeft. Tot volgende week <3
Het is pas sinds 1963 dat vrouwen zelfstandig een huis kunnen kopen. Ik type deze zin en kijk dan met verbazing er naar. Ruim dertig jaar later kocht ik zelfstandig mijn eigen huis.
Wist je dat mannen vrouwen veel vaker in de reden vallen dan dat ze dat onderling doen?
Toen mijn broer vakkundig sjeesde in de tweede hbs klas, mocht ik een jaar later niet naar de hbs. Als je broer het niet kan, dan kan jij het ook niet. Mijn broer kon het prima maar stuurde zijn liefhebbende ouders met het bekende kluitje in het bekende riet.
Jij bent een meisje, jij gaat toch wel trouwen, zonde van je opleiding. Was ook een one liner. Mijn moeder mocht van mijn vader niet werken toen de kinderen groot genoeg waren. Stel je voor dat de familie zou denken dat hij zijn gezin niet kon onderhouden. Bittere tranen voor mijn moeder. Toch was mijn vader geen slecht mens, o nee. Hij was alleen erg traditioneel.
Jouw hokjes riepen hier dus het e.e.a. op. Geweldig vind ik dat.
Dat mannen vrouwen vaker in de rede vallen, ik zal er eens beter op letten, Athy. Wel kreeg ik vroeger altijd de mond gesnoerd als ik iets wilde zeggen, mijn mening wilde geven, ‘een aparte’ was ik. Ik begreep dat vroeger niet, gaandeweg het volwassen worden des te beter, er was geen gelijkwaardigheid en dat werd gaandeweg de jaren nog duidelijker. Er is nu meer gelijkheid, maar het leeft nog steeds. Ik heb vele voorbeelden, een wil ik er jou en anderen die dit lezen niet onthouden:
Ooit ben ik bij een gewelddadige man weggevlucht, niets mee kunnen nemen, geen geld, geen paspoort, geen onderbroek of tandenborstel. Het gebeurde in het weekend en toen ik op maandagochtend de bank belde om de gezamenlijke rekening te laten blokkeren werd mij gezegd dat het niet kon, mijn toenmalige man had dat al gedaan en ik als vrouw kon niet blokkeren…het was in 1978. Je kunt je dat haast niet voorstellen dat het zo was, ook al stond de rekening op beider naam. Het heeft nog wel een staartje gekregen, maar ook bitter.
Dat jij niet naar de hbs mocht omdat je broer een spelletje had gespeeld is natuurlijk ook van de zotte. Ik begrijp dat jij voor die tijd een moderne moeder had, jammer dat je vader uit een schaamtegevoel daarin niet mee kon gaan. Gelukkig is er van alles veranderd, maar het kan nog altijd beter.