Vandaag is het dan zover, de eerste gastblog op mijn website, ‘Mijn Alma Mater’ van Berna van der Linden. Ik heb het er vorige week al in mijn blog over gehad dat ik komende maanden gasten op mijn site heb. Elke eerste woensdag van de maand, maar wie het zijn blijft een verrassing.
Wie is Berna?
Moeder en oma van vijf kinderen en zes kleinkinderen. Zij is verpleegkundige geweest, heeft dertig jaar in de onderbouw van het onderwijs gewerkt, als vrijwilliger in de kringloop en eenmaal met pensioen heeft zij zich als vrijwilliger ingezet op de afdeling oncologie.
Zij houdt van schilderen, schrijven, tekenen en lezen. Bedenkt verhaaltjes voor haar kleinkinderen die zij opneemt in een video. Zeker in deze tijd geweldig zodat de kleintjes het contact met oma houden en de groten met hun (schoon)moeder. Bezoekt ook graag musea en maakt lange wandelingen in de natuur voor zover het lijf dat toelaat.
Mijn Alma Mater
Zo’n dag vol schoonheid en ik weet jou op het park met de grote vijver voor de deur en de gevleugelde vrienden. Een nieuw jaar dient zich aan en een wens van mij is dat ik hoop dat het huis met het atelier bewaarheid wordt. Wat gun ik je graag die eigenheid en de geborgenheid van al je spullen om je heen. Dus duim ik de duimen blauw. Wie weet wat het oplevert.
De dag ligt stralend open en waar ik normaal gesproken eindeloos de lege word-pagina’s kan vullen met woorden, moest ik toch eerst even denken over te gast zijn bij een ander en waar een mens dan zoal over schrijft.
Het leven in woorden vullen is me met de paplepel ingegoten. Mijn moeder schreef de laatste jaren van haar leven haar dagboeken, de kantooragenda van dat jaar, vol met de perikelen die het samenzijn met mijn zieke vader haar opleverde. Het was een natuurlijke drang om alles te kunnen verwerken, omdat het ziek zijn en zijn onbuigzame karakter genoeg vraagtekens opwierp en de hulp soms buiten de deur hield.
Die zwijgende norsige rokende man in de stoel toonde in zijn buien de ware aard. Het verdriet erom schreef ze neer in haar karaktervolle schrift, de lange hanenpoten, onmacht op een vel papier. Vijf jaren lang, elke dag weer en daarna alleen die witte bladzijde. Hoe verlaten kan een witte bladzij zijn. Hoe oorverdovend luid de stilte, hoe schreeuwde het zwijgen haar verdriet.
Steeds als ik die abrupte overgang zag, van volgeschreven naar leeg gebleven, scheurde het verdriet opnieuw naar binnen. Het zorgde wel voor de drang om die bladzijden voor iedereen van de familie leesbaar te maken. En daarmee begon mijn geschiedenis van het schrijven van een dagelijkse blog.
Nadat de dagboeken waren uitgeschreven, kon ik me maar moeilijk losmaken van het verleden en verlangde ik terug naar ‘elke dag een verhaal van haar kant’. Maar ja, de koek was op. Hier en daar kwam er nog een vakantieherinnering boven water, haastig neergepend in een verdwaald schriftje en er waren nog de brieven aan mij en de wijze toen ik in Leiden woonde en zij in Utrecht bleef. Maar dat was niet wat ik zocht.
Tot de keer dat ik er een alinea uit nam en daar mijn eigen gedachten op los liet. Al gauw raakte ik in een denkbeeldig gesprek en we hebben heel wat afgepraat samen, mijn moeder en ik. Zij vanaf haar wolk en ik vanuit mijn favoriete schrijfplek. Alle vijf de dagboeken lang een nieuw onderwerp tot de eindigheid en de witte bladzij.
Daar werd de horizon verlicht door het eigen woord, los van alles en iedereen. Het eigen leven in de schijnwerpers. De kinderen indachtig, die misschien ooit dezelfde troost eruit zouden halen, of ook tot nieuwe inzichten zouden komen, initiatieven zouden ontwikkelen, zoals het leven mij gegeven had.
Het is mijn jubileum jaar. Ik schrijf nu precies tien jaar elke dag een gedachte uit en nog steeds dient zich iedere dag een verhaal aan. Zij zoeken mij, geloof ik, niet andersom. Of is het mijn moeder die nog steeds mijn handen laat razen over de toetsen. In ieder geval is ze behalve mijn moeder, mijn muze, mijn bron van inspiratie en onontbeerlijk gebleken bij het inslaan van een weg, die behalve het schilderen en tekenen, vorm heeft gekregen in het woord. Mijn voedende moeder, mijn Alma Mater.
Dank je lieve Ellie, voor deze gelegenheid die ervoor gezorgd heeft dat deze mijmering de aanvulling is op mijn blogs. Wat een heerlijk idee, een gastblog, en het feit dat ik de spits mocht afbijten. Met liefde gedaan, dat is zeker. Wat fijn dat we ons vonden in de schoonheid van de kunst en het woord.
Lieve groet, Ber.
Voor mij is Berna iemand die inspireert, van het leven houdt en je met haar dagelijkse stukjes ook regelmatig aan het denken zet. Ik lees haar ontzettend graag. Als jullie dat ook willen, dat kan. Je kunt hier op haar website komen.
Note: Alma mater is Latijn voor voedende of zorgende moeder. Alma mater verwijst heden ten dage veelal naar de universiteit of soms de school waar iemand zijn opleiding heeft gevolgd. In het oude Rome werd de naam Alma Mater gebruikt voor verschillende godinnen, en in de Middeleeuwen verwees Alma Mater naar de Maagd Maria.
21 reacties. Plaats een nieuwe
Leuk om je hier ook weer tegen te komen. Ik heb ervan genoten en kijk uit naar de volgende gastblogger.
Heel fijn dat ik je hier weer kan begroeten Sonja, dank voor het lezen en je reactie!
Dank je wel Sonja. Leuk ook om jou hier te ontmoeten. Geheel wederzijds. 😉
Dank je wel Sonja…en voor mij om jou hier te mogen ontmoeten <3 Het blijft een kleine wereld. <3
Dat is even wennen, meer dan ik had verwacht, een gastblog, het ontmoeten van lezers van Ellie’s blog. De naam Berna heb ik geregeld gezien bij de reacties en dan vond ik het wel eens jammer dat er vanuit het icoon geen directe lijn naar de schrijver was. En daar is ze, Berna. Met een innig verhaal naar de bron van haar schrijven. Het eigenaardige is dat ik het wel drie keer moet lezen voor het binnenkomt. Maar dan is het ook binnen en nodigt uit vaker bij Berna binnen te wandelen.
Soms is het jammer als bezoeker niet naar een andere bezoeker van mijn website te kunnen gaan, maar nu is in elk geval je ‘nieuwsgierigheid’ naar een van hen ingelost. Berna heeft als eerste gast haar verhaal geschreven naar de bron van haar schrijven.
Heerlijk om kritische lezers te ontmoeten. Hoop dat je het na de verdieping toch vond wat ik bedoelde. <3
Wat leuk! Berna wat leuk ge/beschreven. De tekening is prachtig!
Ga zeker bij je kijken 😉 .
Bedankt Ellie!
Marnel, ik liep al langer met het idee van een gast rond en nu heeft het vorm gekregen. Vind het zelf ook leuk mijn blog zo nu en dan ‘uit te lenen’. Zelf lees ik Berna’s dagelijkse stukjes altijd!
Dankjewel Marnel. Het spon zich au naturel uit. Ik ben er extra bij mee. <3
Goed initiatief, Ellie, en Berna heeft het spits afgebeten met een boeiend inkijkje in haar leven verweven met dat van haar moeder. De Alma Mater, die ook een Alma Mater had, en zij, en zij en zij…..wat zou het boeiend zijn om al je voormoeders te kunnen ontmoeten. Heb jij daar nooit over gedacht? Van een heel aantal weet ik een klein beetje, fragmenten uit archieven, verhalen, herinneringen. Allemaal vrouwen. Net als wij masr toch heel anders.
Groetjes, Mariëlle
Fijn dat je het leuk vindt het verhaal van een gast hier te lezen. Berna’s verhaal is een goed begin en heeft mij ook aan het denken gezet wat betreft mijn Alma Maters, maar helaas kom ik niet zover als jij. Ik weet iets van een ‘voor-moeder’ (dat woord verzin ik nu stante pede), dat ik op haar lijk…als ik haar op een foto zie heeft mij dat altijd een speciaal gevoel gegeven, misschien klopt het wat er over haar en mij is gezegd.
Precies Marielle, geen puntjes, dat doet de laptop niet, zijn we niet allemaal een product van ons moeder, linksom of rechtsom? Het heeft bij mij de weg gebaand naar een nieuwe weg en ook dat kan linksom of rechtsom. Dank <3
Leuk Ellie deze eerste gastblog.
Vooral bijzonder wanneer wij ouder worden wij terugkijken en moeilijker losraken.
Vaak ook weer toch voor jezelf een eigen nieuwe weg vinden en onze eigen gedachten volgen.
Vooral ook vaak op literair gebied schilderen en andere zaken. Los van iedereen. Maar herinneringen blijven. Berna van den Linden heeft dit mooi verwoord,
Mij moeder mijn muze.
Trudy, fijn dat het verhaal van Berna je aanspreekt, het terugkijken, verwerken en zo de eigen weg vinden in het leven, de literatuur, het schilderen en ook zoals we nu lezen, in dit geval in het schrijven. Herinneringen zijn blijvend en dat is mooi!
Dank lieve Trudy, zo fijn om te horen. <3
Wat lijkt het mij bijzonder, wanneer je zo warm en betrokken over je moeder kunt schrijven. Wanneer er zoveel goeds verschijnt in de verhouding moeder/dochter. Daar kan ik zachtjes jaloers op zijn, het lijkt mij een groot voorrecht. Anne had ook zo’n moeder, haar verhalen mis ik wel.
Mijn moeder was een zorgende moeder, ongetwijfeld maar geen warme. Dat kwam wel op hoge leeftijd, eind goed al goed? Deze blog heb ik met belangstelling en waardering gelezen. Beeldend geschreven, dank daar voor.
Dank je wel Athy, mijn moeder was vooral levensoptimist, vond ik altijd. Ze hield van het kleine geluk en koesterde het, tussen alle tegenslagen door. Dat heeft ze ons allen meegegeven. Daar ben ik erg blij om. <3
Het heeft voornamelijk dijkdo gebracht.
Athy, een bijzonder verhaal over de band van Berna met haar moeder, ook ik heb die niet gekend, dat is jammer, maar genieten van dàt wat er wel was en nu is, dat doen we volgens mij toch allebei! Fijn dat jij ook van deze gastblog hebt genoten!
Wat een prachtig gastblog Ellie. Ik heb het graag en aandachtig gelezen, en ja, ik heb ook al eens werk van Berna gelezen, ook heel fijn, maar ik kom er niet dagelijks aan toe. Zo af en toe haal ik er een paar in van haar. Mooi vormgegeven overigens, het voorstellen, een stukje ‘aangehaald’ die jou toekomt en de uitleg van Alma mater. Mooi zoals Berna over haar moeder schrijft en dat ze dat schrijven voortzet zoals haar moeder dat deed elke dag. nu weet ik waar die ‘drive’ vandaan komt. 😉
Wat leuk dat jij Berna ook eerder al hebt ‘ontmoet’, Jannie. En een extra leuke bijkomstigheid is dat je nu nog beter weet waar haar dagelijkse schrijven vandaan komt. En weet je, ik haal ook meestal haar blogs in, lees ik van een week of nog langer alles achter elkaar. Dank voor je complimentje over de opzet, heb er lang over getwijfeld hoe ik het zou aanpakken.