Dat gebeurt er, onverwachte ontmoetingen waar ik totaal niet op hebt gerekend. Zo geïsoleerd wonen en nauwelijks buiten het park en de fietsronde om iemand te ontmoeten is er niet bij. En toch heb ik een paar onverwachte ontmoetingen gehad, maar waar de ene een feest is, is de ander pijnlijk noodzakelijk.
Nu de scholen na de kerstvakantie langer dicht zijn is het ook op het park iets drukker. Gezinnen wandelen langs, weer anderen laten de hond uit. In de speeltuintjes die zijn aangelegd wordt geschommeld en gewipt, kinderen scheuren op hun fietsjes over het park, het geeft de dagen iets meer levendigheid.
De bel gaat. De bel gaat hier nooit. Mensen kunnen niet zomaar op het park behalve als zij naast of onder de slagboom doorlopen. Maar normaal gesproken komt hier niemand aan de deur uitgezonderd de technische dienst en dat wordt vooraf kenbaar gemaakt.
Een vrouw met hond en kind aan de deur. Meteen barst zij los. Dat er hier in huis wordt geschilderd heeft zij gezien, wie doet dat? Voor haar oudste zoon van dertien en hoogsensitief zoekt zij allerlei bezigheden om te weten te komen waar hij zich prettig bij voelt. Op school en met vriendjes van zijn leeftijd verveelt hij zich snel.
Een workshop schilderen met volwassenen geeft de doorslag op zoek te gaan naar iemand die hem les wil geven. Hij genoot van het bezig zijn met kwast en doek. Of ik dat weekend nog op zaterdag en zondag les wil geven, op maandag gaan zij weer naar huis en kan ik het daar misschien voortzetten.
Ik ben verbaasd over het verzoek, maar ook meteen alert. Hoe verleidelijk ook met de jongen te praten en hem op weg te helpen, te veel risico vanwege het rondwarend virus. Ik heb het afgewimpeld, maar met de belofte in hun woonomgeving te zoeken naar kunstenaars die dat wel kunnen of willen doen. Beter ook dat hij les krijgt van iemand die op therapeutische basis opleiding heeft genoten.
Het is een mooi compliment gevraagd te worden, maar niet mijn intentie les te gaan geven. Wel heeft het een ander leuk vervolg, een idee van Man waar ik ook achtersta. Meer schilderijen voor het raam ophangen zodat de gasten van het park mijn werk kunnen zien. Meer zichtbaarheid creëren. Zelf heb ik daar in dit huis en op deze manier niet zo bij stilgestaan. In mijn gedachten spookt het toekomstig atelier waar ik mensen uitnodig en zo mijn werk kan laten zien.
Maar na zo’n leuke ervaring voel ik me ondanks mijn schilderspullen om mij heen toch opgesloten hier op het park. Het moest een keer gebeuren en dat doet het, het wordt mij teveel. Ik ga op zoek naar iets dat mij kan prikkelen. Na lang aarzelen want ja, dat vermaledijde virus, heb ik toch contact gezocht met iemand. Weer eens over het schilderen te praten lijkt mij heerlijk.
En dat is een hele goede zet geweest. Het heeft mij letterlijk lucht en inspiratie gegeven. Ben er zo ontzettend blij mee. Normaal gesproken kan ik heel lang op mezelf en zonder input van buitenaf, maar nu lukt het niet meer zo goed, niet met schrijven en niet met schilderen. Ik schaam mij er niet voor. Integendeel. Ben zelfs blij of trots, hoe je het ook wilt noemen dat we het op het park al ruim drie jaar volhouden en er met elkaar een fijne tijd van maken tot we dat nieuwe ‘thuis’ hebben gevonden.
Ruim een uur rijden en bij iemand met meer dan vijftig vierkante meter atelier waar ik mij meteen op mijn gemak voel ben ik op bezoek geweest. Op voldoende afstand van elkaar praten we over enkele schilderijen die ik heb meegenomen. Over het gebruik van kleuren, het kleurpalet groot of klein, textuur, allerlei materialen, de aanpak en wat wil een kijker zien. Hoe het voelt bezig te zijn aan een schilderij, intuïtief of is het zwoegen. Allemaal dingen die af te lezen zijn aan het werk. Ik heb genoten en ben weer geïnspireerd. Dank je wel, Bea.
Wat mij die middag ook heel duidelijk werd is dat het grootste gemis een eigen habitat is. Ik ben geen globetrotter, duidelijk waarom reizen mij niet trekt. Ik voel mij het beste en functioneer het beste in mijn eigen omgeving, daar waar ik mijn gang kan gaan en rust kan vinden. Een weekend of wat langer aan de zee in Bergen en omgeving daargelaten, dat moet zelfs, liefst een paar keer per jaar.
Ook is de reuma heel erg actief en dat gebeurt de laatste tijd steeds vaker. Ontstekingen, koorts, pijn en heel erg moe. Zo kom ik toch in het ziekenhuis terecht waar ik vanwege het virus nog niet eerder ben geweest. Maar nu kan het niet anders meer. Ik word meteen door een verpleegkundige opgehaald en daar heb ik al een prik in de bil te pakken. Nog een onderzoek, een gesprek, bloedprikken en met nieuwe medicijnen en even rust in de auto weer naar huis.
Het duurt wel een week of twaalf voordat het nieuwe medicijn effect heeft. Hopelijk langere tijd effect van de prik in de bil en anders komt er helaas nog een. Voor nu ben ik weer redelijk opgeknapt na deze onverwachte ontmoeting met mijn behandelend specialist. Ik kan weer verder.
Als kers op de taart komt er, door de drukte bij PostNL veel later dan verwacht, het doosje met besteld materiaal binnen. Dikke gekleurde houtskool, grafiet in de primaire kleuren, grote en kleine spalters en ein-de-lijk de kleur die ik al zo lang wil hebben en alleen in olieverf te koop was. Nu ook sinds kort in acryl. Jullie begrijpen wel hoe blij ik ben.
Foto boven de tekst eigen werk
Acryl en mixed media op linnen
Tweeluik 80×40 cm in baklijst
20 reacties. Plaats een nieuwe
de twee fotoos, eentje van buiten door het raam gezien, is een prachtige tweeluik van introvert-extrovert
Hallo Jan, welkom op mijn website. Leuk je hier te kunnen begroeten. Je geeft de twee foto’s een bijzondere betekenis mee, dank je wel!
Wat een mooi verhaal dat je ook nog andere mensen kunt helpen met je werk en dat voor je raam zetten heel vrolijk je hebt weer wat voor uitzichten waar we allemaal naar uitkijken
Agnes, mooi hè, de standaard met schilderijen voor het raam. Ik geniet er zelf ook van en over gebeurtenissen en leuke vooruitzichten blijf ik natuurlijk bloggen.
Fijn om te lezen over dingen die eigenlijk bij het dagelijks leven van jou horen, maar door corona compleet verdwenen zijn. Even net doen of het leven weer ”normaal” is. Al mis ik inderdaad Bergen 😉 . Hopelijk helpt je bezoek aan de arts je met minder pijn door deze maanden en daarna heen.
Geniaal idee van man om je doeken zo te plaatsen. Ook zelf kun je er dan van genieten, maar delen met anderen is, juist met jouw werken, nodig. Jouw gebruik van kleuren (vind ik) geven gevoelens per doek. Geniet van je postpakketje!
Fijn dat je het leuk vindt om over mijn bezigheden te lezen, Marnel en inderdaad het leek net alsof het leven normaal was en ik heb er letterlijk ‘lucht’ door gekregen! Mensen die langslopen zie ik kijken naar de schilderijen, dat alleen al geeft spirit!
De pijn is na de prik in de bil en andere medicijnen nu draaglijk waardoor ik ook alweer wat beter heb kunnen schilderen. ‘Gevoelens’ per doek, dat zeg je mooi. Als er een klaar is en ik denk erover na hoe het is ontstaan klopt het bijna altijd!
Dat is heel veel reuring zomaar plotsklaps ineens, een compleet spectrum, waarbij je een voorbeeld stelt hoe je in tijden van pijn dichtbij je wezen kunt blijven. Reuma is niet niks. Pijn doorstaan, wegen gaan, prikken in billen, medicijnen en rust. Hoe je dan lichtvonken opvangt en diep in je laat doorwerken als geschenken op je pad, dat zijn voor ons de pareltjes die je ons geeft. Knapperd!
Anne, hoe leuk dat er zomaar ineens van alles gebeurt en ook nog dát waarvan je hart een sprongetje maakt. Dat overkwam mij dus! En jij geeft mij nu met ontzettend warme woorden ook de inspiratie die iemand (ik nu) soms nodig kan hebben om in tijden van pijn, verdriet of ander ongemak toch plezier te hebben. Dankjewel <3
Lieve Ellie,
Wat een ellende, reuma. Wat houdt het jou gekluisterd…zo jammer! En wat houdt Corona ons gevangen…triest. Ik ken het gevoel van er-niet-meer-tegen kunnen, van een mens te móéten zien, spreken, van gedachten te moeten wisselen. De mens is een sociaal wezen en juist die eigenheid wordt aan banden gelegd, is al zo lang aan banden gelegd. Soms voelt het als een amputatie, iets van je ís er niet meer omdat het niet mág. Ik ben blij dat je toch naar je vriendin bent gegaan ondanks risico maar anders ga je er op een andere manier aan onderdoor.
Ik stuur je een mail of een PB. Voor wat ik nog meer te vertellen heb. We houden contact!
Groetjes, liefs,
Mariëlle
Mariëlle, dank voor je lieve reactie. Ik denk dat we allemaal zo nu en dan een oppepper nodig hebben, het is een moeilijke periode waar we doorheen gaan. Toch, ondanks alles, heb ik wel het gevoel dat het mij ook veel heeft gebracht. Heb meer geschilderd en daarvan ook weer geleerd, weet nog beter wat ik wil en waar ik behoefte aan heb. En rijkdom dat Man in deze periode ook altijd thuis is. Het uitstapje naar Bea heeft mij veel gebracht, daar ben ik erg blij mee!
Weer fijn je blog te lezen Ellie en mooi dat je er even op uit gegaan bent. Dat kan net even het verschil maken. Een en ander ook voor mij weer heel herkenbaar, kan goed op mezelf zijn, maar de laatste tijd kan het me ook ineens aanvliegen. Krijg dan last van angsten en onzekerheid, al gaat het nu wel weer iets beter, heb een goed dik boek op tafel, waar ik regelmatig even helemaal in verdwijn. Dat doet goed!! Wens je een fijne week verder en hopelijk heb je veel baat van de prik in je bil. 😉
Ik hoop Jannie dat jij met je wandelingen en daarbij het fotograferen ook geïnspireerd blijft en deze periode met allerlei dingen die we missen kunt volhouden. Ik denk gewoon dat je maar veel moet gaan wandelen en daarbij fotograferen 😉 zoveel mensen genieten van je foto’s, ik ook, het is vaak net alsof ik met je meegelopen ben. Mooi gezegd Jannie, het uitstapje heeft net dàt verschil gemaakt. Contact hebben vinden we als mens, hoe goed jij en ik ook alleen kunnen zijn, toch belangrijk, het voedt ons, dat hebben we nodig!
Ellie leuk je blog weer te lezen. Fijn dat je toch altijd door gaat ondanks pijn en ongemakken.
Wens je Ellie alle succes met je werk. leuk idee de uitstalling voor het raam.
Geeft fleur voor het vensterraam. Lfs. trudy🌷🌺🌸
Trudy, misschien wel een van de beste medicijnen die er zijn, iets doen wat je fijn vindt, soms lukt dat soms niet. Maar het uitstapje naar het atelier heeft mij heel goed gedaan! Het werk voor het raam ziet er mooi uit, dat doet ook goed! Dank voor je fijne reactie Trudy, lieve groetjes.
Wat weer een heerlijk positief en inspirerend verhaal. Hoe zo maar, wanneer de tijd rijp is er ineens uitstapjes en nieuwe inzichten ontstaan. Wat fijn dat je dan ook een eigen auto hebt. Openbaar vervoer, daar begin ik ook nog niet aan. Gekleurd houtskool? Wist niet dat het bestond. Je hebt goede besluiten genomen. Het is nu niet de tijd om school gaande kinderen te ontmoeten, hoe naar dat ook kan zijn. Zeker niet wanneer je zo geïsoleerd leeft deze periode. Lekker bezig Ellie, ook met je werk voor een raam. Slim, hoera voor Man. Goed idee.
Fijn dat je hebt genoten van mijn verhaal, Athy! Het was heerlijk geïnspireerd te worden hoe spannend ik het ook vond contact te hebben want het was toch met risico, maar er moest iets gebeuren. Intussen hebben jij en ik ook nog contact gehad over het gekleurde houtskool en ons beider bezigheden. Gelukkig kan dat ‘door de lucht’ doorgaan en moeten we nog even wachten op een fysieke ontmoeting, maar die komt ook weer!
Heerlijk voor je, weer een keer contact met iemand anders en daar weer inspiratie opdoen. Zelf had ik mij opgegeven voor een workshop schilderen met paletmes in november vorig jaar. Deze ging niet door, is wel verzet. Daarna gaf ik mij op voor een praktijkdag bij Art Partout. Deze ging ook niet door, is verzet, maar ik vraag me af of dit in februari al kan.
Wilma, wat jammer dat alle afspraken die je had gemaakt niet door kunnen gaan en eerlijk gezegd lijkt februari mij ook nog wat te vroeg. We zullen onze ‘verlangens naar’ nog even moeten beteugelen. Gelukkig heb jij veel leuke dingen te doen en ook nog je werk, het zal jou vast lukken de tijd door te komen. Ik heb genoten, je kunt wel stellen vanuit de tenen. Het uitstapje heeft mij goed gedaan, ben weer geïnspireerd!
Veel liefde voor jou Ellie. Xxx Marloes
Dank je wel Marloes, heel lief! Fijn ook je hier te ontmoeten 🧡