We hebben er een nachtje over kunnen slapen, het is nu de dag na de persconferentie. Hebben jullie gekeken en geluisterd? Wat vonden jullie ervan? Ik ben blij en dat zal waarschijnlijk niet bij iedereen in goede aarde vallen dat er geen versoepelingen zijn. Wat mij betreft had het nog wel wat strenger gemogen. Eerlijk gezegd werd ik emotioneel. Wat is het toch jammer dat de mensen die de regels kenbaar maken om zo snel en zo goed mogelijk uit deze situatie te komen, telkens weer moeten wijzen op gedrag. Dat was volgens mij de hele strekking van deze persconferentie, het gedrag.
Ook ik vind het nu moeilijk worden. Heb soms zelfs last de dag te beginnen. Weer opgesloten in een slaapkamer omgetoverd tot atelier waar ik schrijf en schilder. Alweer dezelfde dingen en dat al negen maanden. Ik zie nauwelijks mensen, alleen tijdens het fietsen. Geen input hoewel ik goed zonder kan, maar nu duurt het te lang. Als je een baan hebt en thuiswerkt zie je ook niemand. Dan is ook iedere dag zolang Corona er al is hetzelfde, dat besef ik wel. Dat zie ik hier ook. Man werkt en onderneemt natuurlijk ook niets.
Ik heb last van het feit dat er geen ruimte is, geen eigen plek, dat ik niet kan werken hoe ik het graag zou willen. Ik ben niet ontevreden, dat is het niet, maar ik voel mij op het park niet thuis. Hoe mooi de plek is, dat vind ik nog steeds en ook is het een prachtige omgeving met veel water, natuur en fietspaden, toch heb ik het gevoel dat ik er van afstand naar kijk. Ook naar het huis. Ik kan hier niet aarden. Misschien dat een fijne woonplek veel goed zou maken.
Aan de eettafel wordt door Man gewerkt. Ik kan ook in de woonkamer schilderen en schrijven, maar er wordt vaak overlegd. De collega’s van Man komen door de lucht de kamer binnen. Daar heb ik natuurlijk niet altijd zin in. Vandaar dat ik beneden in de slaapkamer werk die steeds voller wordt met spullen en waar het ontzettend somber kan zijn als er buiten een beetje grauw licht is.
Nu ik dit schrijf denk ik aan het contact dat ik vanochtend met Anne had via whatsapp en we even hebben gesproken over onze spullen in de opslag. Drie units vol dozen, huisraad, tafels, stoelen, tuingereedschap en tuinmeubilair. Wat is het fijn dat we contact via social media kunnen hebben, dat we kunnen e-mailen of facetimen, korte berichtjes kunnen sturen, het draagt toch bij aan minder geïsoleerd zijn. Lang leve het internet.
Gelukkig heb ik de expositie buiten de deur in de openlucht gehad, dat heeft mij in elk geval heel goed gedaan en voor volgend jaar staan er ook al een paar dingen op stapel. Daarvoor ben ik nu aan het werk met kwast en doek. Én de uitwisseling aan de Maas in Heumen waar Anne een leuke blog over heeft geschreven, die kunnen jullie hier lezen.
Ik begrijp wel dat iedereen een beetje moe is van alle beperkingen en in opstand komt, maar zoals het nu gaat komen we natuurlijk niet verder. Het is belangrijk dat we er met z’n allen voor zorgen deze situatie achter ons te kunnen laten. Dat we ons nog even aanpassen zodat iedereen weer eens ergens heen kan gaan. Een boodschap doen, een plantje kopen in het tuincentrum, misschien een lunch buiten de deur, op bezoek bij familie en vrienden. De gewone kleine dingen die zo ontzettend belangrijk zijn, daar worden we toch het meest gelukkig van? Ik ten minste wel.
Eigenlijk wilde ik het hier helemaal niet over hebben, maar zo langzamerhand zit het mij hoog. Ik wil ook weer eens buiten de deur iets doen. Hoe vergaat het jullie nu we weer hebben gehoord dat het virus nog lang niet verslagen is. Dat wisten we al, maar het is bevestigd. Hakt het erin, blijven jullie er rustig onder, of is er verdriet, onverschilligheid of boosheid? Ik ben er benieuwd naar en reacties daarover zijn misschien fijn, ook om elkaar een riem onder het hart te steken.
Foto boven tekst eigen werk
Acryl mixed media op linnen
‘Thuis’ Een van drieluik 15×15 cm
22 reacties. Plaats een nieuwe
Ellie, ik heb er werkelijk geen last van!
Ik verhuis mijn werkplek zo nu en dan… de ene keer in mijn kantoortje boven en dan weer in een hoekje van onze huiskamer, dat zorgt er voor dat ik toch steeds anders tegen de omgeving aankijk.
Ook tegen manlief natuurlijk!
Bovendien ben ik meer gaan wandelen, dat helpt ook.
De lekkere hapjes laat ik bezorgen of haal ik af bij het restaurant en we blijven het leven vieren, ook al zijn we maar met ons kleine gezinnetje.
Warme groet uit Oostburg,
Mieke
Mieke, wat fijn dat je een ritme hebt en jullie het leven als gezin blijven vieren, ook nu met Corona. Van werkplek veranderen is natuurlijk goed als je dat kunt, dat is hier in huis een beetje lastig. Wandelen is heerlijk, dat doet Man ook na zijn werk, even een half uur lopen, ik fiets overdag. Wij maken er met ons tweeën natuurlijk ook iets leuks van en het thuiswerken van Man bevalt prima. Het is vooral belangrijk als gezin juist nu er iets goeds van te maken.
Kan niet zeggen dat ik boos ben, er is een beetje begrip. Als je gezond bent is het anders (denk ik). Wel ben ik verdrietig over de manier hoe er gereageerd wordt, welke andere ziektes ik voorbij zie komen als gewoon woord in een zin naar bijvoorbeeld onze premier en ministers en hen die net als jij en ik wel wat strengere regels hadden willen zien. Ja, ik ben het ook meer dan zat. Negen maanden beperking. Niet alleen in het gewone leven, maar ook qua behandelingen komt mijn gezondheid niet ten goede. Zoals je weet hebben wij onszelf in een soort Kerst sprookjeswereld gebracht. We werken thuis en genieten ervan. Ook blijft onze hoop op het gezonde verstand van de mens het winnen van verdriet om hoe men nu vergeet hoe het is voor vele mensen die niet het geluk hebben om over een ijzersterke gezondheid te beschikken.
Marnel, als ik je eerste zinnen lees kan ik daarin meegaan. Ik begrijp wel dat mensen deze regels beu zijn, wie wil nou niet ‘vrij’ zijn? De beperkingen voor jou en mij en anderen met gezondheidsproblemen zijn groot, veel zorg wordt niet verleend of kan niet verleend worden, dat is bij mij ook het geval. Toch, ook hier hopen we dat ‘men’ toch een beetje mee wil werken zodat iedereen weer aan wat vrijheid kan proeven. Wij maken er ook het beste van met onze dingen die we graag doen en dit weekend een kerstboom.
Ellie, hier thuis is er, behalve dat manlief thuis werkt en er veel telco’s zijn en online meetings, niet echt veel veranderd. Het is gezellig en we maken het goed.
Wat ik wel mis is het spontane in het leven. Zorgen dat je steeds een mondkapje bij je hebt, dat soort dingen. En doen alsof iedereen melaats is en afstand houden. Soms heb ik het gevoel dat ik daarin de enige ben, dat voelt heel vermoeiend.
Behalve dat ik de boodschappen doe heb ik nog twee dagdelen waarop ik naar ons gezamenlijke atelier ga. We hebben een rooster dus dat kan en dat is fijn. Verder heb ik thuis heel wat bezigheden maar daarvoor ontbreekt de energie, de moed misschien, me een beetje.
Laatst moest ik naar het ziekenhuis, oogcontrole dus man moest mee vanwege de oogdruppels. Hij mocht niet naar de afdeling, mocht wel in de hal wachten. Normaal heeft hij daar een gruwelijke hekel aan. Nu hoorde ik dat hij het fijn vond, hij was gewoonweg opgeknapt doordat hij mensen had horen praten en zien lopen. Dat doet Corona dus wel met mensen, we verkommeren allemaal een beetje. En de ogen? Die zijn goedgekeurd.
Hoi Mariëlle, fijn je ook weer hier te zien. Leuk te lezen dat jij het ook gezellig vindt dat je man thuiswerkt, maar vooral dat jullie gezond zijn en de ogen weer helemaal goed zijn!! Gelukkig ben jij ook iemand met veel hobby’s, lezen, schilderen en nog meer en erg leuk dat je nog naar het atelier kan gaan. Dat je minder moed of energie hebt begrijp ik wel, dat is wat dit virus ook met de mens doet. Aan banden worden gelegd geeft weinig ruimte voor ontspanning buiten de hobby’s om, is gewoon weinig inspirerend. Mooi dat je vertelt hoe je man de wachttijd in het ziekenhuis heeft ervaren, het hem goed heeft gedaan.
Lieve Ellie
Heb jouw verhaal gelezen omtrent dit corona gebeuren.Jouw vragen en zorg.Velen zullen vragen hebben ik ook. Maar mij is een andere mening toegedaan over dit hele gebeuren. Dit hele gebeuren heeft een bedoeling. De tijd zal het verklaren.
Hierbij wil ik het laten Ellie.
Lieve groeten Trudy
Lieve Trudy, ik weet dat jij een andere mening bent toegedaan en dat mag, dat kan. Ook iedereen mag hier vertellen, ik heb er immers om gevaagd. Het is voor elke persoon anders hoe deze situatie met Corona op haar of hem inwerkt, hoe het je aan het denken zet. Gelukkig hebben we die vrijheid. Uiteindelijk hoop ik voor alle mensen dat jij en ik en onze dierbaren weer een beetje in vrijheid kunnen leven en elkaar weer kunnen bezoeken. Lieve groetjes!
Ik heb er deels last van. Ben een huismus en geniet van thuis zijn. Ik heb het breien weer opgepakt en dwing mezelf om daarbij nieuwe steken/technieken te leren.
Alle contacten gaan hier ook via whatsapp of messenger. Leuk en gezellig. Maar…
Toen ik deze week bij de kapster vandaan kwam, merkte ik hoe erg ik gewoon geklets, met elkaar aankijken en reageren op elkaar, heb gemist. Ik ken de kapster al meer dan 20 jaar, ze knipte ook mijn ouders en haar schoonouders waren met mijn ouders bevriend. Meer dus dan alleen een kapster. Het was heerlijk om zo te kletsen (met mondkapjes op).
Het heeft me zo goed gedaan.
Ik snak naar het vaccin, waardoor ik minder alert hoef te zijn buitenshuis.
Want huis voelt als veilig, maar buitenshuis niet.
Selma, fijn je hier te lezen en wat heerlijk dat je een huismus bent, volgens mij een voorsprong waardoor we deze situatie ondanks alle beperkingen toch doorkomen met onze bezigheden. Man en ik zijn ook echte huismussen. En natuurlijk missen wij ook net dát wat jij vertelt over je bezoek aan de kapster, ‘in het echt’ met elkaar praten en elkaar kunnen aankijken. Overigens, wij hebben allebei nog steeds een Corona kapsel 😏 ik mag niet naar de kapper en Man gaat niet vanwege risico voor mij. Mooi hoe je zegt ‘thuis veilig’ (dat is het natuurlijk), buitenshuis niet’, maar met vaccin zullen we voorlopig toch nog voorzichtig moeten zijn, er is nog te weinig bekend op lange termijn. Toch geeft het vaccin natuurlijk hoop en uitzicht op wat meer vrijheid.
Het meest vreet eigenlijk de plek aan je, het feit dat alle persoonlijke spullen niet om je heen staan en er geen ruimte genoeg is. Ik woon in deze maisonette alweer 30 jaar. Beton, weinig uitstraling, maar heerlijk van binnen op wat achterstallig ondrhoud na. Heb gekozen voor de volkstuin als ontsnapplek. Je kent het te kleine atelier daar, maar een hoek in de kamer beneden is een goede vervanging. Handige hoekjes noem ik ze. Ik wens je voor 2021 een nieuw huis toe, dat is mijn vurigste wens en daar ga ik maar eens wat kaarsjes voor branden. <3
Berna, dat jij in een warm nest woont en daarbij nog de volkstuin met Bernagie en je ook in allebei gelukkig bent lees en voel ik in elke blog van jou. Dat ontbreekt ons, de veilige en warme haven, daar is het verlangen naar. Jij legt de vinger precies op de zere plek. Gelukkig zijn we allebei wel in staat er hier een fijne tijd van te maken en te genieten van wat er is, maar desondanks hebben we toch een beetje een verloren gevoel. 💛
In deze tijd zie je wat echt belangrijk is voor jezelf; voor jou en mij is dat een veilig, warm, gezellig thuis met tuin en atelier, het paradijs dat wij zelf zo graag scheppen. Wij vermaken ons prima met onze creativiteit, af en toe een cultureel uitje en geregeld wat vriendinnen ontmoeten. Ik heb het geluk dat mijn grote crisis in mijn dertiger jaren was, randje dood. Toen ik die les geleerd had, ben ik alles anders gaan doen en daar pluk ik nu de vruchten van, met als belangrijkste mijn innerlijk kompas.
Ik vind het bewonderenswaardig hoe jij je door de afgelopen jaren, vooral dit laatste jaar heen slaat, creatief blijft, in beweging blijft, goed en gezond blijft eten, leest, schrijft, contacten onderhoudt.
Ik ben veel grilliger in mijn doen en laten. Doe eigenlijk precies hetzelfde als voor Corona: tuinieren, mozaïeken, fietsen, lopen, dieren observeren, films kijken op tv en in het filmhuis, kringloop, boodschappen, schilderen met een vriendin en als extra veel meer appen met jou èn Ajax-voetbal verslaan op twitter, waarbij ik steeds meer voetbalfans leer kennen met totaal ander leven dan ik in Gambia, Spanje, UK met verrassend nieuwe, verrijkende invalshoeken.
Het mondkapje stoort mij niet, integendeel! Ik ervaar het als een uitgelezen kans elkaar in de ogen te kijken en stemmen beter te horen. Ik ruik ook beter. Tot mijn stomme verbazing. Gisteren kreeg ik gemberthee van mijn schildermaatje en rook iets fris. Ik proefde het ook. Ze had er niets extra’s in gedaan zei ze. O ja, de gember lag in de koelkast in een zakje met serreh, ofwel citroengras. Ongekend dat mijn allergische reukorgaan dit kon onderscheiden. Mijn poliepen zijn gesmolten als sneeuw voor de zon. Zou zomaar kunnen dat het mondkapje mij beschermt tegen allergene stoffen.
Dankzij Corona zijn mijn zintuigen gescherpt en hoor, ruik, proef, zie ik beter dan voorheen de motieven onder gedrag, de donkere krachten die bezit willen nemen van ons hart.
Dankzij Corona groeien mijn deemoed, deernis en dankbaarheid.
Anne, fijn hoe jij hier zo uitgebreid vertelt hoe je dit jaar tot nu toe hebt ervaren met de blik terug op je randje dood ervaring waardoor je jezelf misschien wel opnieuw hebt ‘uitgevonden’. Erna wist je beter of ben je op zoek gegaan naar dat wat bij je past en dat heeft je heel goed gedaan. Jij leeft volkomen op innerlijk kompas en weet ontzettend goed daarmee om te gaan. Ik weet zeker dat je daarmee de ander inspireert, ook mij. Dat veilige warme huis, dat atelier, een tuin met groen dat is precies waar ik mijn leven lang al voor sta, dat is altijd duidelijk geweest en het is de reden dat ik nu niet kan aarden. Toch ben ik hoopvol en blijf ik geloven in een andere weer betere plek. Ik put hoop uit mijn bezigheden, de paar contacten die ik heb, vooral met jou heeft dat een veel diepere lading gekregen het afgelopen jaar. Zo fijn dat jij ook alles kunt blijven doen in deze tijd en je hebt een positief geluid over het dragen van een mondkapje. Gelukkig, je leest en hoort enkel kribbige geluiden daarover, maar het voordeel ook elkaar echt aan kunnen kijken is wel heel belangrijk tijdens ontmoetingen. En dat waarschijnlijk je poliepen zijn geslonken is toch geweldig! Allergieën, daar waren we ons misschien niet zo van bewust, maar die waren en zijn er, geen schone lucht. Bij de lockdown in maart was toch ook de wereld mooier?! Kon dat blijven…Ook ik blijf met dezelfde dingen als altijd bezig, vooral schilderen, schrijven en lezen, fietsen, maar een tuin om in te rommelen mis ik wel, buiten potjes met planten voor het raam geven ook sfeer in deze groene omgeving. Ook ik ben mij nóg meer bewust geworden van dát wat belangrijk voor mij is en zie dat als een goed gevolg van de situatie waarin we terecht zijn gekomen, vooral dankbaar voor dat wat er is en het genieten daarvan niet uit het oog verliezen.
Wat een mooi antwoord, Ellie ~ je blog is gegroeid naar een ontmoetingsplek waar gesprekken mogelijk zijn. Fijn!
Anne, een mooi compliment, dankjewel! Het is fijn om deze plek te delen en in gesprek te gaan, zeker en vooral ook in deze tijd! ❤️
Heel begrijpelijk en treffend je post Ellie. Het zit ons allemaal wel hoog na deze maanden en zonder enige echte verbetering in het verschiet. En toch, voor onszelf maar ook voor alle anderen, omarm ook ik alle veiligheidsmaatregen die men ons vraagt te nemen. En zeker nu ikzelf keihard met de neus op de feiten geduwd wordt door het feit dat mijn oudste zus (84) na een korte opname in het ziekenhuis, daar met het coronavirus besmet raakte.
Warme genegen groet en liefdevolle donderdag verder en pas goed op elkaar.
Ingo, veel dank voor je woorden. Fijn dat je vertelt hoe je over de maatregelen denkt. Ze zijn zeker nodig ook met het besef dat Corona heel dichtbij kan komen, bij iedereen! Beterschap voor je zus en hopelijk knapt zij op! Blijf samen gezond!
Het enige wat ik echt mis Ellie, dat is mijn familie en goede vrienden in Nederland. Ik bekijk dus (een deel) van de persconferentie in Nederland en volg het ook hier in België. Maar soms is dit ook verwarrend en denk ik, hoe zat het ook alweer? Gelukkig zijn de grenzen niet echt gesloten, maar wordt reizen naar het buitenland sterk afgeraden. Toch hebben we in november een kort bezoekje gebracht aan mijn zwangere dochter in Vlijmen, want ik wilde haar graag een persoonlijk cadeautje brengen. Zo ben ik voor mijn kleindochters ook een paar leuke poppen aan het haken voor hun dochtertjes die dit jaar geboren zijn en waarvan ik nog maar bij één van hen op kraambezoek ben geweest. Natuurlijk zie ik van hen ook wel foto’s, maar ik kijk uit naar het moment dat alles weer normaal is. ik was de spirit ook even kwijt, maar dat kwam ook omdat ik wat gezondheidsproblemen kreeg. Zo had ik (waarschijnlijk al langer) een vitamine D tekort, dat tijdens de jaarlijkse controle via een bloedonderzoek bij de gynaecoloog werd ontdekt, ondanks het feit dat ik hier al geruime tijd een supplement voor innam. Ik heb inmiddels een hoge dosis in vloeibare vorm gekregen en dat was dezelfde dag al merkbaar. Daar ben ik weer een beetje optimistischer door geworden, want ik werd steeds angstiger. Nu kijk ik weer met een beetje meer vertrouwen naar de toekomst. Gezondheid is zo’n groot goed en zeker in deze verwarrende coronatijd.
Liefs en groetjes! xxx
Jannie, ik begrijp je gemis zo goed. Je eigen kinderen en kleinkinderen waar je nu niet zomaar heen kunt gaan. Gelukkig hebben we wel social media en videobellen zodat we elkaar ook kunnen zien. Misschien maak je daar ook gebruik van en foto’s worden natuurlijk heen en weer gestuurd, maar je moederhart zou het zo graag anders willen. En als je je daarbij ook niet zo lekker voelt word je energie ook minder, heel begrijpelijk. Gelukkig is de reden ontdekt en met wat extra vitamine D weer opgelost. Misschien voelen meer mensen zich wat minder optimistisch of angstig, maar houd vol Jannie, blijf hoopvol, we gaan voorwaarts naar weer een betere tijd! Lieve groetjes ☺
Een ander huis scheelt echt wel. Wij zijn vlak voor de lockdown verhuisd naar dit dorp. Een heerlijk huis en een hele fijne buurvrouw naast ons. Tegenover ons wonen ook prettige mensen. De buurt waar we daarvoor woonden was één drama met aan twee kanten een asociaal stel. Ik had daar niet graag willen wonen tijdens deze hele pandemie waarbij iedereen voornamelijk thuis is. En ja, zat worden wij het evengoed zo langzamerhand ook wel een beetje.
Succes met de zoektocht en tot die tijd toch maar het beste er van zien te maken.
Wilma, je bracht mij met je reactie ook terug naar ‘ooit’ met veel kabaal makende buren. We zouden deze tijd niet zo goed zijn doorgekomen, gelukkig nu wel ondanks alle beperkingen en geen veilig nest waarin we ons fijn voelen. Dus ja, jij zegt het goed, een fijne eigen plek om te wonen zou veel goed doen. We zijn hoopvol en richten ons op doorgaan naar weer een betere tijd voor iedereen. En jij, houd vol en blijf gezond samen met Arie.