Hij ligt daar een beetje mooi te wezen met een prachtige omslag en mooie foto’s, de agenda van dit jaar 2020. Vanochtend heb ik er nog eens doorheen gebladerd, er staat nauwelijks iets in geschreven. De verjaardagen staan genoteerd. Ook nog enkele aantekeningen in de eerste twee maanden van het jaar en dan blijft het leeg, pagina na pagina.
Vanzelf gaan mijn gedachten terug naar andere jaren. Die agenda’s opgeborgen in een doos in de opslag, maar evengoed borrelen de herinneringen naar boven, daar is geen agenda voor nodig. Ook een van lang geleden. Waarom deze zich niet aan de kant laat zetten is waarschijnlijk vanwege alle emoties die destijds zijn losgekomen. Tot op de dag van vandaag kan ik die nog letterlijk voelen.
Ik zit in de tweede klas van de Mulo. Veertien ben ik. In de klas ook G., hij is zeventien en mijn vriendje. Niemand weet dat. Dat denken wij. Zowel G. als ik krabbelen lieve woordjes in de agenda. Tekenen hartjes met een pijl erdoor en schrijven onze voorletters erbij. Briefjes voor elkaar schrijven we ook. Die bewaren we in de agenda. Een Ryam.
Blijkbaar heeft het hoofd van school, meester H. gemerkt dat er tussen G. en mij iets gaande is. Waarschijnlijk heeft hij ons in de gaten gehouden. Wij hebben niets in de gaten gehad. Tijdens het maken van een proefwerk pakt hij G.’s agenda en ook de mijne. Als de school uit is geen spoor van de meester. Onrustig en bang voor wat er komen gaat loop ik naar huis.
’s Avonds staat meester H. voor de deur, in zijn hand mijn agenda. Ik smeek hem niets tegen mijn ouders te zeggen, maar daar komt hij juist voor. Bij het gesprek mag ik niet aanwezig zijn en word naar de slaapkamer gestuurd. Wat er allemaal besproken is tussen mijn ouders, mijn zus en meester H. heb ik nooit geweten. Ik mag de deur niet meer uit, krijg een paar fikse klappen en boze gezichten. Moeder en zus raken er niet over uitgepraat. Tussen G. en mij is er dan nog nooit iets gebeurd, zelfs geen kusje op de wang.
Een paar weken later mag ik eindelijk weer naar oma. Het is in mijn jeugd de ergste straf geweest niet naar haar toe te kunnen gaan. Bij oma voel ik mij veilig en geborgen. Nadat ik haar alles heb verteld mag ik samen met G. bij haar het huiswerk maken. Jaren later pas besef ik hoe slim oma dat heeft aangepakt. Zo heeft zij toezicht en ontmoeten G. en ik elkaar niet stiekem op straat.
Op een middag, oma met haar breiwerk en G. en ik aan tafel bezig met het huiswerk zet mijn vader zijn fiets voor het raam. Het zal niet lang duren voordat hij binnen is. De voordeur van oma’s huis staat altijd open. Het is een café geweest waar de mensen zo binnen liepen. Al is het geen café meer, de deur staat nog altijd open.
Ik hoef jullie niet te vertellen hoe snel G. zijn spullen bij elkaar heeft geraapt en ik hem de slaapkamer van oma heb binnengeduwd. Daar heeft hij meer dan een uur op bed gezeten. Twee jaar later, dan zit ik in de examenklas van de Mulo wordt het door mijn ouders gedoogd dat ik hem wel zie waarna ons contact toch snel verwatert en we elkaar uit het oog verliezen.
Na ruim veertig jaar hoor ik via mijn vader en hij weer van de buschauffeur over G. en heb ik hem een kaartje gestuurd. Ik ben ontzettend benieuwd hoe zijn leven is verlopen. Na zijn enthousiaste reactie, mijn telefoonnummer heb ik op het kaartje geschreven, zijn we in een café koffie gaan drinken en hebben herinneringen opgehaald.
Mijn adres heeft hij nooit gehad. Dat heb ik hem niet gegeven. Toch heeft hij het weten te achterhalen. Hoe is mij een raadsel. Ik blogde toen nog niet, had nog geen website en stond niet in het telefoonboek vermeld. Bij mijn weten heeft niemand om mij heen nog ooit contact met hem gehad.
Ik weet nog dat ik dacht ‘wat een herrie in de straat’. Een poos later gaat de bel, maak nietsvermoedend de deur open en daar staat G., zijn motor op het pad geparkeerd. De herrie. Het is niet eens in mij opgekomen hem niet binnen te vragen, zo verbaasd ben ik. Eenmaal met koffie aan tafel bemerk ik bij mijzelf dat ik behoudend ben en heb hem gevraagd weer weg te gaan. Of hij nog even het toilet mag bezoeken?
En terwijl ik alvast naar de gang ga, komt hij poedeltje naakt van het toilet af. Wat ik heb gezegd weet ik niet meer, wel wat hij zegt: ‘Daarom heb je mij toch een kaartje gestuurd, dit is wat vrouwen die alleen wonen toch willen?’
Behoudend ben ik niet meer, ik ben woest. Heb hem nog de gelegenheid gegeven zich aan te kleden en hardhandig naar buiten geduwd. De voordeur heb ik intussen al geopend. Het heeft even geduurd voordat ik weer op adem en ontspannen ben.
Na nog enkele berichtjes van hem en envelopjes door de brievenbus waar ik overigens nooit op heb gereageerd, ben ik het zo beu dat ik dreig zijn vrouw in te lichten. Hij woont in het ouderlijk huis en dat weet ik te vinden. Nooit meer iets van hem gehoord.
Jaren geleden ben ik naar een reünie geweest van de allereerste groep leerlingen van de Mulo. Waarschijnlijk leuk om ook te lezen, dat kan hier. Meester H. heb ik die middag weer ontmoet. Zelfs bij deze gelegenheid zoveel jaren later kan hij het niet laten een stekelige en nare opmerking te maken. Ik heb hem de rug toegekeerd en niet eens meer aangekeken. Van G. geen spoor. De reünie heeft hij wijselijk aan zich voorbij laten gaan.
Foto boven tekst eigen werk
‘Gebroken Zee’
Acryl op linnen 50×70 cm
18 reacties. Plaats een nieuwe
Jeetje wat een verhaal zeg. Het begint als een romance en eindigt als een thriller. Wat een lege agenda allemaal niet kan oproepen.
Wel leuk om te lezen.
Zomaar plots allerlei gedachten die naar boven ploppen, ik had nog meer herinneringen kunnen vertellen, maar deze bleef zeuren, bijzondere beleving.
Ellie toch, wat een verhaal…het begint zoals je agenda, een leeg stuk waar tekst op kan/moet. Jeugdfoto, ik zag meteen dat jij dat meisje met dat brilletje en de donkere haren was. Nog hetzelfde gezicht hoor! Herinneringen, en dan, onverwacht, een best spectaculair einde. Ik had je in je boosheid toen best willen zien, dat moet ook iets geweest zijn! Nu stel ik het me voor, en ik moet lachen! Wel een stomme streek van G., trouwens.
De foto van de reünie, daar haalde ik je ook meteen uit. Je bent gewoon geen steek veranderd!
Wat een mooi complimentje Mariëlle, ‘geen steek veranderd’. Ik zie mijzelf ook terug op de foto’s en voel de hang van toen naar leven, groei, vrijheid en dat heb ik nog, hoewel ik dat nu beter kan duiden dan destijds, toen kende ik mijzelf natuurlijk nog niet zo goed. Nu kan ik ook lachen om het verhaal van de naakte G., maar toen het gebeurde ontplofte ik zowat, ik weet het nog goed en dat minderwaardige van hem dat vrouwen alleen dat toch willen…wat een bekrompenheid, maar kon er gelukkig ook al snel om lachen.
Wat een verhaal! Ik kan het zo voor mijn ogen zien gebeuren.
Nu begrijp ik jou nog beter.
Lieve groet Linda.
Ja, het was een memorabel moment met naakte G., Linda. Verbazing en boosheid, maar al snel zag ik er het komische van in!
Ik houd van terugblikken. Hoe was iets, hoe is het beleefd en hoe kijk je erop terug. Welke rol heeft het gespeeld in je leven. Welke worstelingen en cadeaus heeft het je gegeven. Ik ga ervan uit dat niets voor niets is. Dat je je aan alles kunt ontwikkelen. Dat laat jij ook telkens zien. Dat is fijn aan het lezen van jouw verhalen.
Overigens bedroevend dat onderwijzers en ouders zo kunnen reageren, wat een gebrek aan vertrouwen. Hoe wil je je kinderen vertrouwen meegeven dat ze hun leven aankunnen. Vaak was seks een issue, dat je toch vooral niet zwanger moest raken, maar daar moet je geslachtsrijp voor zijn. En goed voorgelicht.
Wat kan er mis zijn aan vriendschap. Vriendschap overbrugt en verdiept…
Misschien heeft het met geloof te maken. Daarmee ben ik niet opgegroeid.
Bij ons ging het over kameraadschap die grenzen overschrijdt. Dat je voor elkaar door het vuur gaat, elkaar niet in de steek laat. Dat mannen en vrouwen, jongens en meisjes gelijk zijn. Evenveel tellen. Dat krijg je dan mee. Wat een geluk had ik. Dat besef ik eens te meer door jouw traumatische herinneringen.
Waardevol dat je dat nu zo helder kunt verwoorden en ons laat meebeleven.
Wat een kracht heb je ontwikkeld door al die weerstand, het heeft je misschien wel je doorzettingsvermogen en geloof in jezelf gegeven waarmee je nu elke omstandigheid aankunt.
Anne, wat geef je met je reactie een mooie aanvulling op mijn blog. Terugblikken, herinneringen, ze zijn gemaakt en helpen een mens op weg naar ontwikkeling, naar groei, tenminste als iemand ervoor openstaat. Ik voelde het wel wat ik wilde, maar was ook gebonden en durfde niet in opstand te komen, noem mijzelf daardoor een laatbloeier want uiteindelijk kwam ik in opstand en heb op jonge leeftijd het ouderlijk huis en dorp verlaten. Het geloof speelde misschien wel mee, maar meer nog de gedachte bij iedereen ‘wat zullen de mensen zeggen’. Daar kan ik nog wel een boom over opzetten. Toch spijt het mij niet in die zin dat mijn spontaniteit en opgewektheid niet verloren zijn gegaan, ik heb waarschijnlijk ook tijd nodig gehad de weg te zoeken naar daar waar ik mij goed bij voelde. Ik heb wel vaak gedacht en nu ook nog wel eens ‘niet iedereen heeft dezelfde kansen gekregen’, maar heb die gedachte als leidraad en duw in de rug gebruikt om kansen te zoeken in het leven. Het gekke is dat ik niet heb geleerd dat vriendschap heel veel betekende, dat iedereen gelijk is, dat men voor elkaar opkwam, dat kende ik helemaal niet, maar al snel was dat voor mij vanzelfsprekend. Vriendschap door dik en dun, in goede en minder goede tijden en door het vuur ga waarbij ik de laatste jaren een paar keer behoorlijk mijn hoofd heb gestoten en merk dat ik nu toch weer wat behoudender ben geworden. Eigenlijk wil ik dat niet…
Ik ben blij voor jou Anne hoe jij hebt kunnen ‘varen’ en ben ook blij met je complimentjes, heel lief dat je zo je verhaal eindigt, dank 😊
Wat een aanslag op het vertrouwen in de mensheid zo’n ervaring lieve Ellie. En wat goed dat je die ook weer hervonden hebt. Wat handelde je kordaat en wat een suffe reactie van die onderwijzer, maar ook heftig van je ouders. Fijn dat Oma er was voor jou. <3
Vertrouwen in de mensheid was er in die tijd in die streek niet zo, Berna. Ben nog altijd blij dat ik buiten die omgeving om mij heb kunnen ontwikkelen en mijn weg heb kunnen zoeken. Die onderwijzer, hij wilde ‘meester’ worden genoemd en ik zijn nooit elkaars favoriet geweest. Deze oma voelde voor mij als een veilige en stabiele haven, zij was er 💕
Mooi, dat terugblikken. Laatst las ik ergens: “Het leven wordt achterwaarts begrepen, maar wordt voorwaarts geleefd”. Dat vond ik een mooie uitspraak. Vooral omdat ik veel van vroeger nu begrijp en zie waar ik vele mogelijkheden heb laten liggen om maar geaccepteerd te worden. En tja, jammer dat ik dat nu pas zie, maar dat is niet anders.
Mooie quote over het leven, Wilma. Ik kan mij daar wel in vinden. Voor mij ook herkenbaar dat mogelijkheden niet gebruikt zijn, maar ik probeer er nu iets mee te doen en ervan te genieten!
Jemig Ellie, ik ben er zeer van onder de indruk. Wat een gemene rotstreek van die leraar en wat een lieve oma. Dat je klappen hebt gekregen voor zoiets onschuldigs. Wat erg! En G…. bij hem is er misschien wel een soort van trauma ontstaan door het een en ander. Maar dat treft jou geen blaam. Het is te triest voor woorden eigenlijk. Die triestheid lijk ik ook te ‘lezen’ in jouw ogen op de carnavalsfoto. Wel leuk verkleed, maar geen uitbundigheid. Zo fijn, dat je nu helemaal jezelf mag zijn. <3
Jannie, ik moest een beetje glimlachen om je ‘gemene rotstreek’, volgens mij woorden recht uit je hart. En potverdorie, toen ik ze las dacht ik dat ook, zou ik hem nu nog willen…als hij tenminste nog leeft maar dat weet ik natuurlijk niet. Ik berg het weer op als herinnering. Het was natuurlijk een hele onschuldige vriendschap, ik was een heel bang kind en had al genoeg dingen gehoord waarvan ik niet wist wat ermee werd bedoeld, maar waarvan ik wel begreep dat het iets heel ergs zou zijn. Trouwens, ik heb nooit echt van carnaval gehouden. Ik kan mij niet herinneren hoe ik mij voelde toen deze foto is gemaakt. Nu ik hem terugzie ben ik wel verbaasd, naar jeugddansen waar toezicht was mocht ik op die leeftijd absoluut niet heen. Nu probeer ik te doen waar mijn hart ligt en heb daar alle kansen voor, heerlijk 💛
Lieve Ellie
Wat zijn de tijden veranderd met vroeger.
Zo,n onschuldig samenzijn tussen twee jonge mensen.
Wat is er mis aan. Voor ons nu onbegrijpbaar.
Weet zeker dat je dit nu met heel andere ogen beziet, maar toch heeft het ook pijn achtergelaten voor velen uit deze tijd.
Liefs van Trudy
.
Gelukkig zijn dit in deze tijd niet meer zo’n issues en krijgen kinderen op weg naar hun volwassenheid betekenis van kameraadschap en verantwoordelijkheidsgevoel bijgebracht. Waarschijnlijk was het vroeger niet overal zo en ook niet overal in de omgeving waar ik ben opgegroeid. Ik kijk er nu inderdaad anders naar, maar het heeft wel iets met veilig voelen, het vertrouwen en zelfvertrouwen gedaan, met zeker- en onzekerheid. Toch vormt het ook en heeft het mij positiviteit en doorzettingsvermogen opgeleverd, bestendigheid bij tegenslagen, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat nu alles vanzelf van een leien dakje loopt. Lieve groetjes!
Wat een fluim van een leraar. Zelfs in die jaren was dat niet netjes. En wat een verhaal volgt daarna.
Er zijn nog steeds mannen die denken te weten wat een vrouw wil, vooral alleenstaande vrouwen. Dan is normale vriendschap tussen man en vrouw niet mogelijk. Jammer.
De leraar vond ik al voor deze gebeurtenis een nare man, had altijd een naar buikgevoel over hem. En ja, wat er later is gebeurd dat zijn dingen waar ik vaker last van heb gehad in de jaren dat ik alleen woonde, maar ik stond stevig in de schoenen. Zelfs ben ik eens gevolgd na een ontmoeting en ben naar vrienden gegaan, onderweg heb ik hen gebeld dat ik eraan kwam en met welke reden. Onder geen beding wilde ik dat de man mijn adres te weten zou komen. Toch Athy, heb ik hele leuke vriendschappen met mannen gekregen in de jaren dat ik alleen woonde en tot op de dag van vandaag is er nog steeds contact.