Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad voordat ik vandaag aan schrijven toekom. Het wakker worden gaat niet zo vanzelfsprekend als ik zou willen, ook al heb ik een nacht goed geslapen. Het heeft me veel moeite gekost om fit te worden. Dat gebeurt regelmatig.
Niet omdat ik lui ben aangelegd, maar meer omdat ik mij een wrak voel. Opstaan, douchen en aankleden als ik mij zo voel is een mijl op zeven. Dat is een gevolg van gewrichtsreuma. Misschien voelt het ook zo als je een kater van alcohol hebt, maar die heb ik dus niet. Ben een zeer matige drinker, een glaasje bij het eten of als ik in het weekend of met gasten een aperitief gebruik hoef ik bij het eten meestal geen wijn meer.
Het is heus niet zo dat ik elke ochtend zo opsta, wel vaak. Het is alsof er een zware deken over me heen ligt en die is niet gemakkelijk aan de kant te schuiven. Ik heb er geen kracht voor. Het is ook niet zo dat wanneer ik ’s avonds moe ben na een nachtje slapen ’s ochtends weer de dag aankan. Dat is eigenlijk nooit. Het lijf herstelt niet zoals het is als je gezond bent, geen enkele dag ondanks de wekelijkse prik in de buik.
Het voelt stijf en niet van ouderdom, dit is andere stijfheid. Alles voelt zwaar, de huid is warm, het hele lichaam zegt ‘neen’. De pilletjes die ik daarvoor heb geslikt deden heel goed, maar waren slecht voor mijn bloeddruk, die werd veel te hoog. Met die pilletjes ben ik dan ook gestopt, maar ik zit vast aan de bêtablokker. De bloeddruk blijft te hoog hoe gezond ik ook eet en zonder zout kook. Beweging heb ik ook genoeg. Ik fiets veel en doe oefeningen, maar moet eerlijk bekennen dat ik het fietsen wel volhoud, heerlijk buiten en de wind op mijn gezicht, maar de oefeningen schieten er tegenwoordig wel eens bij in. Die zijn zo saai om elke dag te doen.
Het heeft lang geduurd voordat ik dit alles accepteerde. Heb vaak mijn hoofd gestoten, wel vaker dan drie keer, maar langzamerhand weet ik hoe het gaat. Nu zeg ik meestal ‘het is te doen.’ Bovendien ben ik van nature positief ingesteld en kijk altijd naar de mogelijkheden, op een uitzondering na, ben ook maar gewoon een mens.
Ook stress is funest voor de aandoening. En die heb ik zo nu en dan wel. Vooral over de huizenjacht. Het is hier mooi wonen in de natuur en aan het water, maar de huizenmarkt is totaal overgekookt. De prijzen rijzen de pan uit, weinig aanbod, veel vraag. Aankoopmakelaars kunnen nauwelijks iets voor je doen. Een grote zak met geld moet je hebben wil je misschien enige kans maken op koop. De regio waarin we zoeken wordt steeds groter en ook de prijs steeds hoger. We hebben onze grenzen al regelmatig verlegd de afgelopen drie jaar.
Jullie lezen het goed, we wonen hier al drie jaar en precies vandaag, 28 oktober. Dat hadden we natuurlijk nooit kunnen bedenken, maar het ene huis te duur, het andere staat te ver weg, weer een ander totaal uitgeleefd en op afstand iemand je huis laten renoveren is natuurlijk geen issue. Je moet er met de neus bovenop zitten en bovendien, vind maar eens een aannemer die tijd voor je heeft.
En zonder atelier kan ik dus niets van mijn werk laten zien, uitgezonderd via de website. Ben nu toch maar naar andere mogelijkheden gaan zoeken om iets van mijn werk te tonen. Ik ben op zoek gegaan naar kunstmarkten die voor volgend jaar staan gepland. Alleen markten in de buitenlucht. Je weet niet wat Corona doet, binnen is geen optie. Van een staat de datum al vast. Aan welke ik nog meer deelneem, ook al is het nog ver weg, is binnenkort hier te lezen.
Dat kunnen meedoen geeft zoveel ideeën en energie dat ik meteen heb geïnventariseerd wat ik aan werk heb. Het is een beetje moeilijk het overzicht te behouden als alles op de grond staat. Afgelopen maandag en gisteren was de ‘aftrap naar’ zal ik maar zeggen. Heb al een aantal nieuwe werken opgezet en nog verschillende doeken en lijsten besteld. Heerlijk, het is zo fijn naar iets toe te kunnen werken, vooral in deze situatie.
Tijdens een van mijn fietstochtjes kom ik deze leukerds tegen. Ik kan het niet laten een paar foto’s te maken en met jullie te delen.
24 reacties. Plaats een nieuwe
Wat vervelend en naar om zo de dag te beginnen maar toch ben je optimist om met zo mooie plaatjes te eindigen. Geniet van het fietsen en de natuur
Agnes, het is een van de vervelende dingen van deze chronische ziekte, maar je kent mij wel een beetje en weet dat ik toch doorga 😎 Die paardenkontjes op een rij vind ik zo komisch 😀
Hé: bekend schilderij 😉
Ja, mooi hè 😉
Je lichaam dat functioneert zoals je zou willen. De vermoeidheid en pijn. Daar bovenop de zorgen om en het verlangen naar een eigen huis. Zoveel bewondering voor je optimisme en doorzettingsvermogen. Je bent een mooi mens en je maakt prachtige kunst.
Hier kan ik alleen maar blij van worden, wat een mooie complimentjes, dank ☺
Met alle tegenslag optimistisch blijven, dat is een kunst en daar ben je goed in. Wat heet, je bent een kei!
Ik heb respect voor je.
Weer complimentjes, dank, ik ben er blij mee 😊
Wat zou ik je een ander opstaan gunnen Ellie, en ook een eigen woning. Dapper dat je hierover schrijft en knap hoe je hier mee omgaat, je het ook laat zien in je prachtige schilderijen.
PS: In Deurne e.o. worden ook ieder jaar kunstmarkten gehouden, als ik er iets over lees, laat ik het je meteen weten.
Ria, ontzettend lief. Ik weet dat je het mij gunt, daar ‘ken’ ik je intussen goed genoeg voor. Het stukje vloeide zomaar uit mijn vingers, dat je het moedig vind is een compliment, dankjewel en ook dat over mijn schilderijen. Nieuws wat betreft een kunstmarkt is zeker welkom ☺
Dat het al drie jaar is, en nog wel op de verjaardag van mijn lief. En dat met een lijf dat onherroepelijk zijn grenzen stelt. Ellie toch! Wat een veerkracht en licht huist er in jou om telkens weer op te staan; dit is precies wat ik zo bewonder in planten: wat er ook gebeurt, ze richten zich op, gezicht naar de zon. Wat jij laat zien, is voeten in de aarde, hoofd in de hemel en handen die dit verbinden in kunst. Een boom van een vrouw.
Anne, hoe mooi wat je zegt over planten en het overeenkomt met wat ik wel tegen mijzelf zeg, altijd komt het gras, het groen, de bomen, de bloemen en alles wat er groeit en bloeit weer overeind of bot uit, wat er ook gebeurt. Zo probeer ik het leven te beleven ondanks beperkingen, ondanks gebeurtenissen. Dank voor je lieve woorden ☺
Zo herkenbaar Ellie. Ik zeg altijd als iemand mij wat vraagt voor later….. prima, mits…… Het lijf geeft het aan of ik kan of niet, of je kunt doorwerken of een dag moet stoppen.
Wat fijn dat je de beslissing van exposeren hebt genomen. Dat geeft een vooruitzicht waar je geluk bij voelt. De huizenmarkt herken ik van onze zoon en vriendin. Niet te doen.
Het fietsen (helaas kan ik dat niet meer) volhouden met zulke mooie routes en dan ons laten genieten!
Marnel. dat doe je goed om zo af te spreken. Probeer het ook en als ik de afspraak niet na kan komen doe ik zelf meteen een nieuw voorstel. Ik ben hierdoor ook mensen kwijtgeraakt, zelfs wat van mijn zelfvertrouwen, maar dat laatste is gelukkig hersteld, ik en met mij vele andere chronisch zieken kan en kunnen er immers niets aan doen. Het deelnemen aan markten is ook een doel verder weg, iets om naar toe te werken in deze situatie, het geeft inderdaad spirit. De huizenmarkt is om te janken, jammer ook voor je zoon en zijn vriendin. Fietsen met de e-bike probeer ik elke dag, dat blijf ik doen want die beweging is nodig en wandelen kan ik niet meer ☺
Ha lieve ellie. Mijn zoon en zijn vrouw zaten al drie jaar min of meer vast in een veel te kleine studenten maisonette, het laaste jaar met kleinzoon. Dit jaar hebben ze zich, een twee, drie in godsnaam, opgegeven voor ‘Kopen zonder kijken’en zijn uitverkoren. Anderen gaan voor hen aan de slag. Als ik de programma’s terugkijk zie ik mooie resultaten. Vandaag dienen ze hun allerlaatste wensenlijstje in. IK blijf duimen, maar heb er toch vertrouwen in, omdat ik weet dat ze anders nooit vanhun flatje afkomen.
De beperkingen zijn me helaas bekend. Heerlijk dat we nog kunnen fietsen en dat daarmee de wereld zo veel groter wordt. Lieve paardjes, mooie ganzen, goede waakhonden ook!
Heerlijk, die exposiitie in het vooruitzicht. Liefs <3
Wat leuk dat je zoon en schoondochter zich voor dat programma hebben opgegeven en zijn uitverkoren. Hopelijk gaat het helemaal goedkomen voor hen. Ik heb het programma nog nooit gezien, wel eens van gehoord, misschien moet ik het eens opzoeken. Weet je, met onze beperkingen maken we er toch wat moois van, we zijn niet de vrouwen om bij de pakken neer te gaan zitten. Ik heb voor jou ook echt bewondering Berna hoe jij geniet zoveel als mogelijk is 🧡
Het paleisje dat je achterliet met die mooie tuin. Ja, dat is heel hard en wanneer je lijf dan ook wisselende kuren gaan vertonen…..
Maar ik heb het vaker gezegd, jij staat rechtop het hoofd fier op dat nekkie. En je doet het toch maar, je blijft je verbeteren, vernieuwen. Erkent de zwaarte maar ook de lichtheid van het bestaan.
Jullie zijn twee kanjers tussen twee spanningsvelden. we blijven mee hopen met jullie, eens is het gevonden die nieuwe plek.
Athy, de tuin ‘daar’ was prachtig, maar we maken gewoon ergens anders op een nieuwe plek weer een gezellige tuin. En die plek komt er, zeker weten! Dat neemt niet weg dat ik mij af en toe ook even wat moedeloos voel… Mijn lijf heeft al jaren van deze kuren, inherent aan de aandoening, het is niet iets van de laatste tijd. Ik probeer te genieten van wat nog wel kan en sta open voor nieuwe dingen, voor groei en ontwikkeling, tenslotte is dat nog altijd heel leuk!
Al drie jaar, wat een tijd zeg. Zo’n vakantiehuisje is leuk, maar inderdaad zoals het woord al zegt, voor vakantie. Ik gun jullie zo van harte een geweldig huis!
Het is hier een prachtige plek, een mooie omgeving, maar we hadden natuurlijk zelf ook nooit kunnen bedenken dat het zó lang zou duren voordat we een andere huis zouden vinden. De zoektocht gaat door, eens lukt het zeker, Wilma 🙂
Dag Ellie, het zou zomaar eens kunnen, dat het zware gevoel in de ochtend van 28 oktober onbewust meespeelt. Alweer 3 jaar op jullie huidige plek, terwijl zo uitgekeken wordt naar een fijne eigen woning en atelier. Natuurlijk speelt de reuma ook mee en is het waarschijnlijk een en/en situatie. Wat het ook is, het is niet fijn, maar jouw positieve instelling en/of uitstraling springt er steeds weer bovenuit. Zo vind ik die gasten in hun witte verenkleed wel heel erg leuk om te zien. Hou je goed, blijf gezond verder en veel plezier alvast met het uitwerken van je doeken voor de komende exposities in de buitenlucht. Toch weer heel fijn om naar uit te kijken. 🙂
Jannie, dat zou dan zeker onbewust zijn, ik word namelijk regelmatig zo wakker, maar vergeet het dan ook weer voor zolang ik ‘s ochtends iets fitter onder het dons vandaan kan komen 😃 wat mooi hoe jij mij ziet, zoveel complimentjes, dankjewel. Het is heerlijk om alleen al in mijn hoofd bezig te zijn met het maken van schilderijen voor toekomstige exposities, iets om naar uit te kijken, dat doet zo goed in deze situatie. Lieve groetjes 😀
Prachtig Ellie de azuurblauwe voorstelling.
Denk dat wij gelukkig blijven door bezig zijn en leuke vooruitzichten In het verschiet.
Geen stress toe te laten, veel beweging, fietsen te wandelen en gezond eten.
Maar dat doe je allemaal vast al wel. Het ontspant en frisse lucht Inademen.
Leuk Ellie ik lees dat er exposities weer in het vooruitzicht komen straks, mooie en leuke dingen om naar uit te kijken.
Veel succes met alles Ellie.
Lieve groetjes Trudy
Trudy, je hebt het ontvangen en al meteen gereageerd, leuk! Bezigheden, zowel schrijven, dichten, schilderen, mozaïeken, keramieken, sporten, tuinieren, fietsen of wat dan ook maakt mensen zeker gelukkig, ik ben ervan overtuigd. Gezond eten is voor ons heel vanzelfsprekend, we letten er ook op, een uitzondering daargelaten zoals een lekker patatje 😉 de kunst buiten is nog ver weg, maar fijn om naar toe te leven en te werken. Lieve groetjes 🍀