Hoe houden jullie contact in deze tijden van Corona? Vandaag heb ik kaartjes per post verstuurd. Zomaar aan een paar mensen waarvan ik denk dat zij het leuk vinden, misschien wat aandacht nodig hebben, een hart onder de riem kunnen gebruiken, hoe je het ook wilt noemen. Er is altijd wel iemand voor wie een kaartje bij de post goeddoet, daar ben ik van overtuigd. Dat is ook zo in gesprekken. Met iemand praten kan bij velen in deze tijd het gevoel van eenzaamheid of te veel alleen zijn iets minder zwaar maken. Of willekeurige gesprekken met mensen die je onderweg tegenkomt. Ik begin gemakkelijk een gesprek met een passant, maar nu in deze tijden van Corona gebeurt dat natuurlijk niet.
Allicht zeg ik hallo als ik op mijn dagelijkse fietsronde iemand tegenkom, dat vind ik leuk en eigenlijk niet meer dan normaal. Of ik vraag wel eens of mensen een beetje ruimte willen maken zodat er afstand is als je elkaar voorbijgaat. De meeste mensen zijn vriendelijk, zeggen ook gedag en maken ruimte. Er zijn ook mensen die nors kijken of kribbig reageren, misschien hebben zij een minder goede dag. Er is toch genoeg ruimte en wijzen naar het bos en het water. Soms reageer ik dan nog, meestal laat ik het gaan, wijk van het fietspad af en ga over het gras voorbij.
Ik begrijp het niet. Het virus heeft zich weer zo schrikbarend verspreid. Snap niet goed dat men er zo nonchalant op reageert. Ervaren jullie dat ook zo en waar? In winkels of ook bij een wandeling of fietstochtje? Zeggen jullie er iets van of laat je het gaan en neem je zelf voldoende afstand net zoals ik dat doe of Man dat doet. Hij gaat voor de wekelijkse boodschappen en neemt zelf afstand of wacht tot de ander voorbij is. Blijkbaar kan men zich in de supermarkt helemaal niet goed aanpassen. Zelfs het eenrichtingsverkeer dat er is wordt genegeerd.
Al sinds half februari heb ik geen winkel meer vanbinnen gezien. Niets, trouwens. Geen kapsalon, niet bij de tandarts geweest en ook niet in het ziekenhuis. Wel tweemaal bij de huisarts buiten spreekuur om zodat ik dan niemand tegenkom. Vanuit de kliniek is er regelmatig een telefonisch consult en medicijnen worden gekoeld aan de deur gebracht. Het enige wat ik nu erg begin te missen is de boekwinkel en de winkel voor kunstenaarsbenodigdheden. Verder kun je alles online bestellen als je dat nodig hebt. Van verzorgingsproducten tot mondkapjes, wegwerp handschoentjes, boeken, vinyl, kleding, verf enzovoort. Hoe pakken jullie dit nu aan? Nog alles inslaan in een winkel of vertrouwd geraakt met online bestellen en komt de postbode met pakketjes aan de deur?
Ik dwaal helemaal af, maar dat gaat vanzelf. Ik wilde het hebben over gesprekken met mensen onderweg of gesprekken met vriendinnen. Nu we elkaar niet kunnen ontmoeten is het toch een uitkomst om te kunnen appen of e-mailen. Facetimen gebeurt soms ook, kopje koffie erbij en elkaars werk bekijken, net alsof je op bezoek bent in het atelier. Dat doe ik met L. die ook schildert.
Sowieso stuur ik regelmatig berichtjes naar vriendinnen nu we elkaar niet kunnen zien. We ‘praten’ daarin over hetgeen ons bezighoudt. Over het werk, foto’s die we elkaar toesturen voor feedback, over creëren, waar we van genieten, boeken, uitzendingen op televisie die ik nooit zie omdat ik vergeet dat er een in de kamer staat. Maar lijkt het mij interessant kijk ik op de Ipad ‘uitzending gemist’. Ik ben blij met deze mogelijkheden in deze tijden van Corona.
Soms bel ik, maar dat is niet goed voor mij. Als ik veel praat heb ik gemerkt, komt er van schilderen niets terecht, ben dan te veel in het hoofd en niet meer in het gevoel. Het werkt voor mij ook niet als ik eerst social media bekijk. Voor je het weet ben je een uur verder, dat neemt mijn creativiteit weg. Geloof me, dan kan de kwast wel in het water en de deksels op de potten met verf. Beter voor mij om aan het einde van de middag als de verf moet drogen de laptop open te slaan. Dat lukt niet altijd. Is het gewoon leuk even te kijken of zelf iets te posten. Dat heb ik vandaag ook tussendoor gedaan. Was zo enthousiast over een boek bij de post.
Hoe houden jullie contact met familie en vrienden? Zoeken jullie elkaar nog op? Tenslotte mag het gedoseerd, maar is het verstandig? Ik lees het graag hoe iedereen met de situatie omgaat nu die nog langer gaat duren dan we misschien hebben gehoopt. Blijf vooral gezond.
28 reacties. Plaats een nieuwe
Ik ben ook zo voorzichtig als maar enigszins kan. Twee dagen thuiswerken, afstand houden en alleen nog naar de supermarkt. Deze week was contact vermijden erg lastig. Ons huis stond open om alles te regelen na het overlijden van mijn schoonmoeder. Dan lukt het niet steeds om afstand te houden. De kaart- en biljartavonden mis ik wel, maar ik verveel me nooit gelukkig. In tegenstelling tot jou zoek ik weinig op andere manieren contact. Wel mooi hoe jij dat oppakt.
Mies, allereerst wens ik je vrouw en jou veel sterkte met het overlijden van jullie (schoon)moeder. Als zoiets gebeurt zijn er van allerlei emoties en ook dingen te regelen. Hopelijk gaat dat allemaal goed en hebben jullie toch een goed gevoel ondanks de beperkingen door Corona.
Jij werkt thuis, maar ook nog op kantoor of begrijp ik dat verkeerd? Of werk je nog maar twee dagen in je tijd van afbouwen? Wij komen nergens, Man doet 1x per week de boodschappen, maar wij vermaken ons ook prima, wat wil je als huismus zijnde. Contact met een paar vriendinnen vind ik wel heel fijn, maar dat was altijd al, alleen kun je elkaar nu niet bezoeken. Gelukkig werkt Man thuis, hij mist wel zijn gang naar de platenzaak Sounds in Venlo en eens een concert. Hopelijk weer een tijd dat jij ook je biljart- en kaartavond hebt!
Ik ben wel aan het afbouwen gelukkig. Dinsdag en donderdag op het werk. (de collega’s waar ik dichtbij zit, werken dan thuis) en maandag (1x per 2 weken) en woensdag thuiswerk. Vrijdag en andere maandag vrij. Zo is het prima te doen. Voor man is het nog lastiger denk ik zo. Ik zie nog twee dagen wat mensen, maar het is niet als voorheen. Gelukkig hebben we boeken (ja, het lezen gaat weer iets beter), mijn website en mijn ongebreidelde fantasie zodat ik me nooit verveel. En nu ook (maar niet gepland eigenlijk) Spotify. Ik vermaak me wel.
Mies, heerlijk voor je dat je op deze manier je werk-leven kunt afbouwen. Man werkt nu sinds 10 maart thuis, maar ziet zijn collega’s regelmatig voor overleg, die komen hier gewoon allemaal door de lucht op bezoek.
Gelukkig kun je weer een beetje lezen, het is een gemis als dat wegvalt, tenminste zo heb ik het ervaren, maar kon mij er ook niet toe zetten het weer op te pakken, geen rust, geen plek voor in mijn hoofd. Het was heel fijn dat ik wel kon schilderen, zelfs meer. Op Spotify hebben wij ook een abonnement. Man luistert regelmatig, vooral nu hij niet naar de platenwinkel kan, nieuwe muziek of tips die hij krijgt van andere liefhebbers en als het hem bevalt dan koopt hij de elpee online, ook in zijn favoriete platenzaak met soms hier en daar nog een uitstapje naar een ander. Ik heb een afspeellijst gemaakt voor in de auto en in het atelier, heerlijk! Je kunt er werkelijk alles op vinden en ook vaak verschillende uitvoeringen. Hier ook geen moment verveling 😉
Ik doe voorzichtig, maar ga wel gewoon naar mijn werk waar ik mijn hele dienst een mondkapje draag. Daar krijg ik het ontzettend warm van. Bovendien drukt het mijn neus plat en doet het zeer achter mijn oren.
Ik moest er aan wennen, vergat ook te praten met de bewoners, dat moest ik me aanleren met dat kapje op.
Eens in de twee weken ga ik naar mijn ouders. Anderhalf uur heen en anderhalf uur terug om boodschappen te doen , een kopje koffie te drinken en een broodje te eten. Dit weekend komt zaterdag mijn ene dochter met haar gezin vanwege mijn verjaardag (twee weken later) en zondag komt mijn andere dochter met haar gezin. We zouden naar Dinoland in Zwolle, maar dat heb ik maar afgeblazen. Dat moeten we een andere keer maar doen.
Wilma, ik vind het ook normaal dat mensen voorzichtig met elkaar omgaan. Maar dat doet helaas niet iedereen. Jij met je werk en je ouders op hoge leeftijd zult zeker voorzichtig zijn. Fijn dat je hen om de twee weken bezoekt, koffie en broodje gezellig met hen gebruikt en voor de boodschappen zorgt. Zij zullen er zeker van genieten. Eigenlijk grappig dat je vergat te praten, je hebt toch tijd nodig gehad om te wennen, kan mij dat goed voorstellen. Ik had dat nodig toen ik pas na een paar maanden Corona op de fiets naar buiten ging, was ziek geweest en steeds binnenshuis. Moest ik mijzelf aldoor inprenten afstand te houden of zelf te nemen. Geniet van het bezoek van je kinderen, je bent dit jaar dus gewoon wat langer jarig 🎊
Ja, het wennen aan het mondkapje heeft even geduurd. Maar gisteravond waren er twee kleine plakjes worst over. Mijn collega en ik besloten die op te eten omdat het al te lang in de koelkast lag. Toen wilde ik dat met mondkapje voor in mijn mond doen. Nou, dat lijkt me toch wel een teken dat het wennen inmiddels gelukt is.
Wilma, ik zie het voor me 😀 leuk dat je dit nog even vertelt!
Ook ik stuur vaak een kaartje, maar dat deed ik eerder ook al. Dus daar is niets in veranderd. Maar ik bel wel wat vaker met mijn ooms en tantes in Noord-Brabant omdat de afstand tussen ons nog groter is geworden door dit virus. We reizen niet meer naar adressen in Noord-Brabant vanuit Oostburg.
Boodschappen worden hier thuis bezorgd, ook van de slager uit een naburig dorp.
Samen wandelen we veel en gelukkig woont onze zoon in hetzelfde dorp als wij.
Op zich hebben we het niet slecht; het zou heel anders geweest kunnen zijn…
Mieke, kaartjes versturen deed ik ook wel, maar nu misschien toch met net een beetje meer aandacht. Fijn te lezen dat jij het contact ook levendig probeert te houden, denk dat we allemaal doen wat op dit moment het beste kan en goed voelt. Heerlijk dat jullie kunnen wandelen en jullie zoon dichtbij is, dingen om van te genieten. Zeker goed voor nu, proef wel uit je woorden dat je in deze situatie ook geniet!
Weer een mooie opstap naar inkeer en het delen van ervaringen Ellie. Ik kom uit mezelf niet toe aan bloggen, maar jouw eerlijkheid en openheid nodigen mij altijd uit stil te staan bij mezelf en er woorden aan te geven.
Dankzij Corona merk ik hoe fijn ik het vind om rustig mijn eigen gang te gaan, te zakken in een laag van mysterie en verbondenheid. Ik merk dat de contacten die ik altijd al fijn vond, nu dieper gaan, wat mijn gevoel van liefde, dankbaarheid en waardering versterkt. Ik kom erachter hoeveel afleiding er was om van mezelf af te dwalen.
De band die ik van jongsaf met de natuur hebt, is verdiept; ik herken vogels van hetzelfde soort aan gedrag of een scheef veertje, het werken in de tuin, woelen met mijn blote handen in de aarde, de wormen en pissebedden die zo anders voelen dan plantenwortels, die ook weer allemaal verschillend aanvoelen en op verschillende diepten en wijzen verbonden zijn met de aarde. En dan het werken aan mijn mozaïeken, het ontwerpen, toeval, ontdekken, knippen, snijden, plakken, voegen, plaatsen, ik doe het meer dan ooit en merk hoe ik daarin groei.
Dat vind ik een groot geschenk, de diepere waarneming van mezelf èn de ander/het andere.
Het grootste geschenk is het ontdekken van mijn veerkracht, het vermogen op eigen kracht aan te kunnen wat op mijn weg komt: mijn lief die plotsklaps niet meer lopen of bewegen kon (maar in de loop van 7 maanden herstellend is, goddank), het verlies van mijn liefste vriendin, de dood van mijn lieve Lukkie, de kanker van mijn bergvriendin, mijn eigen fysieke pijnen kan ik met een lichtheid dragen die ik niet eerder had.
Anne, wat een mooie aanvulling op mijn blog en het is zo goed te lezen dat je beseft hoeveel veerkracht je hebt. Maar die had je altijd al! Jij kunt ontzettend veel aan, dat heb ik begrepen uit de dingen die we voorheen al uitgewisseld hebben. Voor jou is dit een beproefd jaar en toch creëer je, geniet je, heb je liefde en aandacht voor anderen. Jij mag gerust zeggen dat je met een blij hart bent geboren. Ik ben blij je te kennen ❤️
Er is zoveel wat ik in je woorden herken. Het fijn vinden om in alle rust mijn eigen gang te kunnen gaan, had ik altijd al, maar nu nog meer, dat past beter bij mij dan hectiek, de contacten die mij goeddeden doen dat nu nog meer, meer openheid en diepgang is er waardoor meer verbinding. De stilte, de natuur, alsof ik nog meer zie wat er leeft, groeit en bloeit en hoegoed mij dat doet. Dit alles maakt het leven nog intenser. Zoals jij geniet van het mozaíeken, het ontdekken en proberen, het werken met de kleuren, het bedenken wat je met een voorwerp kunt doen, de wereld waarin je dan vertoeft, zalig! Dat is hetzelfde als werken met kwast en doek, de kleuren, het mengen ervan voor een bepaalde nuance, het proberen, de groei van het schilderij, ook op papier, het zwoegen (en dat zul jij ook ervaren) en dan het resultaat, dat geeft zoveel plezier en voldoening. De wereld waarin jij en ik en ook anderen die creëren dan vertoeven is zo mooi en juist nu in deze situatie heeft zich dat voor mij althans nog meer verdiept. Ook ik besef nu pas hoeveel afleiding er was waardoor ik niet genoeg toekwam aan datgene wat ik wilde. Nu is het voor mij, ook dankzij de situatie waarin we leven helderder geworden, veel duidelijker.
Hoe leef ik eigenlijk in deze periode? Jouw schrijven noopt me dat onder de loep te nemen. Ik ga naar winkels met handschoenen en een mondkapje, alleen wanneer dat nodig is en ik probeer er niet lang te zijn. Dus twee keer per week gewapend met een boodschappenlijst op volgorde van waar alles staat, dat schiet op. Ik probeer afstand te houden, vaak betekent dat ik een flinke stap naar achteren moet zetten. Dat kom ik ook tegen op het atelier van de schilderclub waar ik bij ben. We hebben daar een rooster zodat we veilig kunnen werken. En meestal gaat dat prima. Soms vergeet iemand het een moment, daar zijn we mensen voor en ik heb dat zelf ook weleens.
Man is meestal thuis, dat levert wel gezelligheid op: samen koffie, lunch, even kletsen. Maar hij mist zijn collega’s wel.
Mijn ouders, die heb ik al sinds maart niet meer gezien. Ze vinden dat zelf ook griezelig omdat ze oud zijn en wij in een streek wonen met een hogere besmettingsgraad dan bij hen. Zo komt het dat het verjaardagscadeautje voor mijn moeder nog steeds hier op het gangkastje ligt. Ik denk dat ik het maar ga opsturen. Zo jammer zo!
Ik zie dus ook weinig mensen, de telefoon en de mail zijn verbindende middelen. En kaartjes, ja, hier worden ze ook verstuurd!
Blijf gezond en vermaak je! In deze wereld die kleiner wordt.
Mariëlle, zo leuk te lezen dat ik je aan het denken heb gezet. Ik vroeg mij af hoe mensen in deze situatie proberen contact te onderhouden en zichzelf kunnen ‘vasthouden’. Dat vasthouden is natuurlijk niet letterlijk bedoeld, meer in de zin van hoe je bij jezelf kunt blijven zonder dat je (veel) contact kunt hebben. Want contact hebben geeft ook kennis, gezelligheid, warmte en liefde en dat alles moeten we nu toch een beetje missen. Ik ken mensen die ‘gek’ worden van het thuis-zijn, niet op vakantie kunnen, moeite hebben met een verloren spontaniteit, enzovoort. Gelukkig heb jij dat niet, kun je nog boodschappen halen, werkt je man thuis en kun je ook naar de schilderclub. Heerlijk om dat laatste te doen en juist gelijkgestemde contacten om je heen te hebben. En kaartjes, e-mail en telefoon worden door jou ook gebruikt, leuk! Dat cadeautje zou ik opsturen, volgens mij niets leuker nu dan een pakketje bij de post, dat moet dan toch wel een pure verrassing zijn! Blijf gezond, lieve groetjes!
Ellie ik kan over dit onderwerp weinig zeggen. Iedereen heeft
hier zijn eigen mening over.
De inconsistentie van deze Corona toestand is voor mij onverklaarbaar.
Alles loopt volgens de richtlijnen van de machthebbers.
Vele wetenschappers uit de wereld dringen erop aan een einde te maken aan deze Verwoestende lockdowns.
Wij moeten het afwachten. Vele meningen worden steeds meer verdeeld.
Lieve groeten Trudy
Dankjewel Trudy voor je open en eerlijke reactie. Die respecteer ik. Wat wijsheid is weet ik ook niet. Weet dat überhaupt iemand? Voor mijzelf heb ik de keuze gemaakt ivm mijn gezondheid en vooral mijn luchtwegproblemen, copd en astma zoveel mogelijk afstand van alles en iedereen te houden. Er is natuurlijk wel degelijk iets aan de hand, mensen worden ziek en gaan dood, meer nog dan van gewone griep. Voor mij is de kern van mijn blog hoe ik contact houd In deze situatie zodat ik evengoed een fijn leven kan hebben. Ik ben dus wel heel voorzichtig vanwege dit virus en merk dat ik juist door meer afstand, meer rust en stilte ook meer tot mijzelf kom, bewuster leef.
Mijn sociale contacten zijn al maanden fors beperkt en dat vind ik vreselijk! Vooral omdat ik alleen woon. Maar ik blijf mezelf bezighouden en ga zoveel mogelijk naar buiten als het rustig is op straat. Rotcorona…
Carlita, ik probeer er toch het beste van te maken. In februari werd ik erg ziek, toen was Corona er al, maar nog niet bekend. Voor mijn gezondheid is het niet goed contacten te hebben. Hopelijk wil iedereen zich toch eindelijk eens aan de regels houden zodat iedereen op termijn ook weer vrij(er) kan leven.
Lieve Ellie, wat een mooie reacties van iedereen. Je weet hoe ik mijn dagen vul, daar lees je vaak mee mee. Ik zoek kleine pareltjes van dit verstilde bestaan. Soms geef ik gehoor aan de drang om de schone kunsten te bezoeken, soms wandel ik met de zussen in de natuur. De tuin is een grote afleiding, even als het tekenen en schrijven. Als het nodig is, ontmoet ik mensen, maar altijd met de nodige voorzorg en voorzichtigheid. Ik mis de dagen met alle kinderen en hun gezinnen samen hier op de bank of bij een etentje, maar vertrouw erop dat het weer goed komt. Liefs en fijn dat je zo geniet van Mackesy <3
Lieve Berna, wat fijn dat jij ook geniet van de mooie reacties hier op mijn blog. Ja, ik weet hoe jij je dagen vult, ik lees het altijd met ontzettend veel plezier, geniet van jouw rijkdom met je tuin, je kinderen, je zussen en je vriendinnen en ook nog van het mooie schilder- en tekenwerk. Dat je de dagen met je kinderen en en kleinkinderen mist kan ik mij zo Go ed voorstellen. Hopelijk komen er snel weer betere/vrijere tijden zodat mensen weer bij elkaar kunnen zijn, een aanraking, liefde en warmte hebben we allemaal nodig! Het boek is nu al een kostbaar bezit! ❤️
Fijn stukje Ellie!. Ik blijf ook al maanden binnen of even naar de polder samen een stukje wandelen met de stoel. Op een enkele afspraak na, die noodzakelijk is. Peet doet alles buitenshuis met of zonder hulp van Beau.We merken bij onze stichting heel duidelijk korte lontjes en onbegrip voor elkaar. Dat verbaasde ons. Ook buiten herkent Peet het. Ik ben uiteraard met de stichting bezig en ben wat aan het freubelen voor OZ. Netflix op z´n tijd en lees,, maar vooral muziek is nu iets waar ik erg van kan genieten.
Marnel, ik denk vaak aan jou, wetend dat je ook aan huis gekluisterd bent en dat vast zo nu en dan niet meevalt. Jij vermaakt je wel, ik ook, maar soms hebben we toch ook de eigen mensen nodig, familie of vrienden waarbij wij ons goed voelen. Hopelijk komt de vrijheid weer in een bepaalde vorm terug, dat zou al fijn zijn, is het wel zaak dat iedereen een beetje meewerkt. Sterkte en geniet van Bruce en anderen, van Netflix, van het lezen en ook van het werk dat jullie voor OZ doen, samen met Peet en Bea.
Hallo Ellie, ook van mij een reactie op je blog van deze week. Ik verveel mij in het geheel niet. Ik ga zoveel mogelijk naar mijn atelier, zet muziek op en schilder meestal zo’n 4 á 5 uur. Dan is er al een stuk dag voorbij. Dan moet ik bijkomen van alle inspanning. Even een kopje thee met manlief, die nu thuis werkt. Daarná huishouden, boodschappen etc.
Persoonlijke contacten buitenshuis heb ik op het moment niet zoveel, wél via telefoon, WhatsApps en e-mail.
Waar ik op het moment wél mee zit is dat een lieve vriendin van mij vind dat het hele Corona-gedoe een hoax is. Zij komt met allerlei berichten via WhatsApp en krant (Gezond Verstand) die aangeven dat we/wij de maatschappij het spoor bijster zijn. Dat wij ons teveel laten lijden door media en de politiek.
Ik heb haar al een paar maanden niet ontmoet maar deze week komt zij op de koffie…. Ik ben heel benieuwd hoe onze ontmoeting gaat verlopen.
Anne, wat ontzettend leuk je hier te begroeten, welkom! Ik kan mij eigenlijk ook niet voorstellen dat jij je verveelt, je hebt het atelier, je schildert, je exposeert. Er is ook altijd een drang om te schilderen, tenminste dat voelt zo voor mij. Misschien zien we minder mensen, maar de band behouden kan tegenwoordig natuurlijk toch wel via app, e-mail en zelfs video bellen, dat is nu in deze situatie toch hartstikke fijn.
Ik begrijp wel dat je er een beetje tegenop ziet je vriendin te ontmoeten die een uitgesproken mening heeft over Corona. Moeilijk voor jou, men kan het misschien niet eens zijn met alle regels die ons (tijdelijk) worden opgelegd, er is natuurlijk wel degelijk iets aan de hand. Al die complottheorieën daar geloof ik niet in. Ook niet dat iemand het virus bewust heeft verspreid en wat er nog meer over wordt gezegd door ‘tegenstanders’.
Hoe verklaren zij dan dat er zoveel mensen zo ernstig ziek worden, waarom zijn er zoveel besmettingen, waarom overlijden er zoveel mensen? Ook veel mensen die gelukkig genezen, maar een lange weg hebben te gaan voordat zij fit worden. Ik herken het erg van de begintijd. Dat mensen het overdreven vonden, het is maar een griepje, dat zij het raar vonden dat ik mij met copd en astma afzonderde en nergens heenging. Men vond het overdreven. Gelukkig zijn zij daar op teruggekomen. Zij ondernemen nog wel wat, maar zijn voorzichtiger geworden.
Er waart wel degelijk een naar virus rond en niet alleen een vaccin, maar het gezonde verstand van de mens en er met z’n allen voor gaan om hier weer uit te komen, dat helpt om weer terug te kunnen gaan naar een beetje gewoner leven, al zal dat misschien toch anders zijn dan het was. Wat mijzelf betreft mag het wel wat rustiger blijven, minder drukte op de weg, minder vliegverkeer, het besef hebben van de rijkdom die er zonder grote luxe ook is. Blijf gezond, zorg goed voor jezelf, Anne!
Dag Ellie, doordat ik mijn familie in Nederland meer mis dan gewoonlijk voel ik me wat minder stabiel. Wordt ineens door veel dingen wat onzeker en dan kruip ik in mijn schulp. Ik winkel normaal al niet zo graag, maar nu moet ik helemaal oppassen dat ik geen kluizenaar wordt. Al die toestanden rond de Corona maken me wat angstig, maar daar wil ik me ook niet teveel in verliezen. Doe dus steeds mijn best om het allemaal te relativeren. Het is niet anders, het is zoals het is en we kunnen alleen maar hopen dat alles weer enigszins normaal gaat worden in de toekomst. Kaartjes sturen doe ik soms ook en ik heb veel behoefte aan creativiteit. Ik blijf daarin gelukkig nog steeds bezig en gebruik hiervoor zoveel mogelijk de spullen die ik in de afgelopen jaren heb aangeschaft, dat is best een leuke uitdaging en soms gaat er iets in hergebruik, wat ook tot een verrassend resultaat kan leiden. Groetjes en ook voor jou: blijf gezond! <3
Goedemorgen Jannie, het is zeker een lastige situatie nu Corona weer zo oplaait. ik begrijp dat jij je familie in Nederland mist, zeker nu er weer een baby is geboren, probeer toch maar zoveel mogelijk te FaceTimen of Skypen, dan zie je elkaar tenminste, misschien helpt het om je sterker te voelen. Zij zijn er allemaal en ook de ’vrienden’ van social media en op je website waar je contact mee hebt. Gelukkig blijf je wel de dingen doen die je graag doet, fotograferen, wandelen, bezig zijn met papier. Hergebruik staat ook hoog bij mij in het vaandel!
Ook ik vind het heel spannend, word zo nu en dan wel wat onrustig, maar wil mij daardoor niet laten leiden. Probeer te schilderen, te schrijven, ik fiets vrijwel dagelijks en probeer deze tijd te zien als een ‘opstap’ naar ‘na-Corona’. Het geeft mij ook veel inzicht in wat nou echt belangrijk is, ik geniet van de rust, dat Man thuiswerkt al is er geen eigen kamer, maar aan de eettafel in de woonkamer. Dat laatste vergt aanpassing, maar liever dat dan dat ik helemaal alleen hier in dit huis zou zijn en hij toch naar zijn werk en het contact met vriendinnen is nog intenser geworden. Houd vol, liefs ❣️
Meestal zeg ik wel iets, wanneer mensen zich nonchalant bewegen door een winkel. Of ik hou heel overdreven afstand, wanneer ik merk dat ik het niet vriendelijk zou kunnen zeggen.
“Godsamme kun je geen afstand bewaren….”klinkt niet aardig en voegt niets positiefs toe. Dat slik ik in en ga gewoon aan de kant. Wanneer ik merk dat een ander wel wil maar even niet weet hoe, dan schieten we allebei in de lach en gebaar ik met een hand. Ik merk dat bij bepaald gedrag mijn lontje wat korter wordt al heeft het totaal geen zin. Appjes, belletjes en kaartjes zijn een groot goed. Brengt de wereld en de mens dichterbij. Een rare tijd maar zegeningen komen voor. Jij doet het goed.
Athy, het is een lastige tijd voor ons allemaal. Zo jammer dat niet iedereen genegen is een beetje rekening te houden met elkaar in plaats van ‘gewoon hun eigen gang’ te gaan. Contacten onderhouden gaat nu anders, Corona ‘dwingt’ ons alternatieven te bedenken, dat heeft ook iets positiefs. Nieuwe ideeën daartoe borrelen op. Als het niet mogelijk is probeer ik zoveel mogelijk bezig te zijn in het atelier. Kaartjes enz. kunnen altijd, hoe geïsoleerd het ook is. Fijn dat je nog even hier binnenkwam 🙌🏻