Zo ben ik bezig met van alles en nog wat, zo is het de hoogste tijd weer onder het dons te gaan, de dagen vliegen voorbij. Vaak heb ik nog geen tijd gehad om te doen wat ik mij heb voorgenomen. Herkennen jullie dat? Trouwens, ik neem mij bijna nooit iets voor, maar vaste prik is wel dat ik elke woensdag schrijf. De andere dagen ben ik ook in de slaapkamer die toen we hier kwamen wonen meteen is omgetoverd tot atelier.
Geen baan meer buitenshuis, maar intussen heb ik wel gewoon werk aan huis. Schrijven en vooral schilderen beschouw ik als mijn werk. Bezigheden met kwast en doek of zonder, maar wel verblijven tussen al mijn schilderspullen. Die dagen in het atelier zijn heerlijk. Het is niet goed te omschrijven wat ik dan allemaal doe. Schetsen en schilderen, structuren maken en doeken voorbewerken. Ik laat de tijd doortikken terwijl ik werk bekijk waaraan nog iets moet worden gedaan, maar ook altijd kijk ik nog naar werk dat klaar is.
Samen met Man lijst ik in en natuurlijk moet er ook worden ingekocht. Het meeste materiaal bestel ik nu online, maar het gebeurt ook dat ik eerder iets wil hebben of echt nodig heb. Zoek het van tevoren uit en dan rijden we op zaterdag naar Eindhoven. Vanwege het virus wacht ik nu in de auto en Man zorgt met foto en beschrijving in de telefoon voor de aankoop.
Niet alles heb ik hier. Veel is er door het tijdelijk wonen op dit park in de opslag gegaan. We hadden nooit kunnen bedenken zo lang nodig te hebben een ander huis te vinden. Een huis met plek voor een atelier. Maar goed, nog steeds niet gevonden en tot die tijd moet ik het hier voor elkaar spelen
Er staat nog een tafeltje, ik schrijf hier ook. Er staan bedden tegen de muur, een kledingkast, rekken tegen de wand en om plastic op de grond te leggen en dan op mijn knieën te liggen en te schilderen lukt mij helaas niet meer. Misschien wel even, maar de rest van de dag zijn de knietjes dan in opstand. Heb wel een ezel, die gebruik ik af en toe. Ook al werk ik graag groot, dat is in deze ruimte niet mogelijk, vandaar het kleinere werk dat ik nu meestal maak.
Als kind wilde ik iets met mijn handen doen. Ik praatte er niet over. Klein als ik was voelde ik wel aan dat het niet serieus genomen zou worden. Zette het uit mijn hoofd. Het kwam er dus niet van. Bovendien zou er geen geld voor zijn geweest.
Op volwassen leeftijd en al het ouderlijk huis verlaten maakte ik veel wandkleden. Ik was altijd met lapjes, pailletten en kralen in de weer. Foto’s en zelfs dia’s zijn er nog, maar ook die in een ijzeren koektrommel in de opslag. Zo’n grijs blik waarin vroeger de roze en gevulde koeken in de winkel lagen uitgestald. Nog meer soorten, maar welke weet ik niet meer. Wie herinnert zich dat ook nog? Ik was geobsedeerd door de roze, je tanden vielen er bijna van uit je mond, maar wat waren ze lekker. Nu eet ik ze nooit meer.
Ook quilts heb ik genaaid, groot en klein. Truien, vesten en sjaals gebreid en gehaakt. Merklappen geborduurd, liggen in de opslag. Ook elk seizoen of als het nodig was alle kleding voor mezelf, voor andere man en schoonzus gemaakt. De haak- en breipennen, het wollen en katoenen garen, de lappen stof en al het borduurgaren weggegeven. Die tijd is voorbij, heb er veel plezier aan gehad, maar het was toch niet helemaal wat ik wilde. De naaimachine, een dure Pfaff staat nu in de opslag.
Schilderen kwam telkens in mijn gedachten, maar weinig zelfvertrouwen als ik had, schoof ik dat aan de kant. Beter gezegd, de hang ernaar negeerde ik. Tot jaren later, een echtscheiding verder en geen geld om iets aan te schaffen, mij iemand de gelegenheid bood in zijn atelier aan de slag te gaan. Een dag per week ging ik erheen en eindelijk wist ik zeker dat ik dit wilde. Er ging een wereld voor mij open en wat was ik blij dat ik kon schilderen. Tot de dag van vandaag ben ik de man dankbaar voor wat hij mogelijk heeft gemaakt.
Onze wegen liepen uiteen en daarna ben ik nog even op eigen voet verdergegaan, maar ook dat stopte want zoals hierboven geschreven, weinig middelen om spullen in te kopen. En toen kwam ik Man tegen. Samen zijn we naar een ander huis gegaan en kreeg ik de mogelijkheid materiaal aan te schaffen. Nu zie ik het als mijn werk en wil ik ook absoluut niet meer anders.
Schilderen gaat niet vanzelf, het is soms zwoegen, maar dat is niet erg. Des te meer voldoening als het werk klaar is. Nieuwsgierig geworden? Kijk op http://www.ellieschmitz.nl onder kunst, daar kun je zien wat ik maak. En wil je meer weten of wil je een schilderij of werk op papier zien of wat de prijs is, laat gerust van je horen. Onderstaand kun je een reactie achterlaten of hier
18 reacties. Plaats een nieuwe
Ik blijf het heel mooi en bijzonder vinden hoe je zo enthousiast je leven met schrijven en schilderen vorm geeft. Hoe de passie ervan afstraalt. Ondanks het gezoek naar een nieuw huis en de beperkingen waar je mee geconfronteerd wordt. Ik word altijd blij van je blogs en schilderijen.
Mies, wat ben je complimenteus, ik bloos ervan. Dankjewel. Maar hoe dan ook heb je een beetje gelijk wat betreft er iets van maken zonder goede basis en met een mindere gezondheid. Ik probeer het!
Prachtig, die bovenste tweeluik. Het lijkt net bamboe, maar misschien heb je dat ook zo bedoeld.
Ondanks dat je geen betaald werk hebt (laat ik het maar zo noemen) en aan een chronische aandoening lijdt weet je een hele positieve draai aan je leven te geven.
Ik heb wel betaald werk, maar zou het liefst iets heel anders doen dan dat werk, maar ik weet ook niet precies wat ik dan wel wil. En ach, ik hoef officieel nog maar vijf jaar en heb al voldoende gespaard om er over vier jaar mee te stoppen. Dat vind ik wel een hele fijne gedachte.
Ook van jou complimentjes Wilma, dankjewel. Het lukt niet altijd evengoed, maar ik probeer er iets van te maken, dat wil ik ook!
Ik kan mij zo voorstellen dat jij ook alleen maar kunstzinnig bezig zou zijn. Zingen en piano spelen, schilderen, tekenen en verhalen schrijven. En ook zie ik jou nog steeds verder ontwikkelen daarin, een workshop of een cursus volgen. Laat dat pensioen maar komen. Wie weet kun je nóg iets eerder stoppen met werken.
Leuk om te lezen hoe je tot iets komt en hoe creatief je altijd bent geweest. Man en ik hebben beiden naar ”Zonder titel” zitten kijken. Na je eerste zinnen kwam het voorbij en ik was iets te enthousiast dat man direct kwam kijken. Ik moet zeggen dat ik het een prachtige tweeluik vind. Zal toch moeten gaan sparen denk….. Blijf van je werk (dat is het wel degelijk, weet ik als geen ander) genieten en blijf het delen. Jaloers op jouw creativiteit. Geweldig!
Marnel, jij weet mij ook te raken met je woorden, veel dank. Als ik al zou twijfelen aan waar ik mee bezig ben dan is dat door jouw reactie absoluut een beetje minder, ik weet dat jij oprecht bent. Sparen kan nooit kwaad 😉 😍
Opnieuw een heerlijk verhaal, Ellie. Waarin ik inderdaad het één en ander herken. Schilderen en schrijven, ook mijn verlangen met daarbij de tuin en het lezen. Keramiek was destijds mijn werk en het lesgeven daarin, dat vond ik bijna nog leuker. Ik kan er heimwee naar hebben maar daar word ik niet beter van. Gewoon fijn om, zij het op ander vlak, bezig te blijven.
Jouw taal vind ik net zo boeiend als je schilderwerk. Mooi toch om terug te kijken om te zien hoe dat pad via ontmoetingen zich ontwikkeld heeft. Toeval? Geloof ik niet, soms gebeurt iets omdat het zo moet zijn.
Athy, jij en ik zijn een beetje uit hetzelfde hout gesneden. Lezen hoort ook bij mij en de tuin zeker, je hebt ‘m gezien in het vorige huis. Hier heb ik geen hof om in te werken, de mannen met brommende scharen, oorverdovende blazers en ronkende karretjes maaien het gras, snoeien en blazen het blad weg. Verheug mij weer op een eigen tuin. Ik heb bewondering voor hoe jij bezig blijft, creëert en geniet! Geniet vooral van al het mooie keramiek dat je hebt gemaakt, jammer dat het voorbij is, maar de herinneringen zijn er nog.
Grappig Ellie vind het werk de tweeluik Prachtig.
Ook heel bijzonder
Het heeftVoor mij een Oosterse Inslag vwb de schilderkunst.
Je bent zo enthousiast Ellie in veel en ondanks soms Je beperkingen.
Lees jouw verhalen altijd met veel plezier.
Veel succes met alles.
Liefs Trudy
Het tweeluik heeft mij ook verrast, Trudy. Plots kwam het zo tevoorschijn. Dat schilderen is voor mij iets wat ik ‘moet’ doen, misschien hetzelfde als voor jou het schrijven van gedichten is. Dank voor je mooie woorden en de complimentjes. Lieve groetjes ☺
Mooie en herkenbare terugblik op het vinden van je roots, Ellie.
In je laatste werk zie ik dit terug, een buigzaam en onuitroeibaar richten op het licht.
Herkenning vinden in mijn woorden, ik ook zo vaak bij jou, Anne. Hoe we onze weg gezocht hebben en steeds datgene aangepakt hebben wat goed voelde. En nu zijn we hier en nog plukken wij het leven.
Wat zal je ervan genieten wanneer je je spullen te zijner tijd weer uit de opslag tevoorschijn ziet komen Ellie. Ik heb dat al, als ik mijn creaties en andere zaken een tijdje op een andere plek heb bewaard. Die verrassing is meestal heel fijn, want soms vergeet je gewoon wat je nog hebt.
Overigens, die tweeluikjes helemaal bovenaan, die vind ik geweldig mooi! Groetjes! 🙂
Jannie, ik voel de opwinding al wanneer het eindelijk zover is alle spullen uit te pakken. Weer een thuis te maken, te genieten van al het moois, maar natuurlijk zullen er ook verrassingen zijn, niet meer weten ook dát nog te hebben. Dank voor je complimentje 😊
Lange tijd had ik de boeken uit de woonkamer verbannen. Met de kinderen was het al vol genoeg. Maar toen er meer ruimte kwam, snakte ik naar mijn lieve trouwe boekenkast. Die van boven bleef boven, nieuwe billies kwamen er beneden, een wandvo; Ik zou niet meer zonder willen en snap je daarom heel goed ellie. Ruimte om je heen om je uit te leven. Juist zo knap dat je ondanks de beperkingen in ruimte en lichaam de geest zo door kan laten werken. Bewondering voor je moed er telkens weer wart van te maken. dank je wel voor alle mooie dingen die je met ons deelt. <3 Ik blijf duimen voor je huis.
Berna, een huis zonder boeken, maar een woonkamer zonder boeken kan ik mij niet voorstellen. Dozen en dozen vol in de opslag en hier verzamel ik natuurlijk ook weer, hoewel dat een poosje minder is geweest, heb een leesdip gehad. Daar schrok ik van, kende het niet, maar gelukkig lees ik weer volop. Ik verheug mij op het kopen van nieuwe Billy’s, de ‘oude’ zijn in het ‘oude’ huis gebleven. En op een eigen atelier waar ik mijn gang kan gaan, dingen op kan hangen, mag knoeien, een beetje ruimte he. Dat is inderdaad een verlangen, maar hierin is geduld een schone zaak. Dat heb ik niet altijd. Dank voor je complimentjes en ik geniet ook van jouw stukjes die je met ons deelt 💓
Oh wat gun ik jullie toch dat eigen plekje met alle ruimte voor je spullen en om grote werken te maken. Ik geniet van je schrijven en van je schilderkunsten.
Wat leuk dat je hier weer bent, Sonja 😃 dat huis komt er zeker, ik blijf hoopvol. Dank ook voor je compliment.