Nu er van buitenaf nauwelijks nog prikkels komen merk ik wel dat het dagelijkse leven weinig afwisseling heeft. Begrijp mij niet verkeerd, alles wat ik doe, doe ik graag en met veel plezier. Schilderen, lezen, schrijven, genieten van de natuur, het water met de beesten en de vogels rondom het huis, maar er gebeurt niets waarover ik nou eens een leuk verhaal zou kunnen schrijven.
Vorige week schreef ik: ‘Aan inspiratie is er eigenlijk nooit gebrek, er is genoeg waarover ik zou kunnen schrijven. Iets wat ik in de krant lees, een zin die blijft hangen of wat ik op het journaal hoor en zie.’ En ook dat het park nu waarschijnlijk de beste plek is om te zijn in deze bizarre tijd van het virus. Ik schreef: ‘Het is er rustig en dat doet mij goed. Toch is er, ondanks dat het juist op een vakantiepark geïsoleerd kan zijn, veel te doen.’
Dat voel ik nog steeds zo, maar buiten de natuur en het journaal waar nu niemand vrolijk van wordt zijn er nauwelijks prikkels van buitenaf. En dan bedoel ik een weerwoord van iemand. Ja, van Man krijg ik dat natuurlijk wel, maar dat is als je in deze situatie dag en nacht samen bent toch anders dan een weerwoord van een ander. Of iets wat je ziet onderweg, een gesprek dat je opvangt of een ontmoeting. Echter niets van dit alles en toch was het weer een fijne week.
Die zag er ongeveer zo uit:
Donderdag 9 april heb ik zoals elke week ’s ochtends mijn blogpost geplaatst en ben ik met pauze’s de rest van de dag in het atelier in de weer geweest. Het is fijn dan tussendoor jullie reacties te lezen en te beantwoorden hier op de website en op social media.
Vrijdag 10 april is de geboortedag van mijn broer. Ook al heb ik hem jaren niet meer gezien en is hij een paar jaar geleden overleden, het zijn van die data die ‘in’ je zitten en als vanzelf naar boven ploppen. Daar heb ik al eens eerder over geschreven in Geheugenmachientje
Zaterdag 11 april hebben Man en ik het terras een beetje opgeruimd. Uitgebloeide bolletjes weg en kunstwerkjes van de dagbesteding bij de papaver en de roos gezet en ook nog iets op tafel zodat er in elk geval kleur is als je naar buiten kijkt. Verder is het is nog een kale bende. In het dorp geen viool te koop. Ik voelde wel hoe ik ervan opknapte met potten en plantjes bezig te zijn, al waren de plantjes verpieterd. Hoogste tijd weer voor een eigen tuin.
Zondag 12 april de eerste hele dag buiten, paasbrunch in het zonnetje en de rest van de middag gelezen. Er was een uitnodiging voor een verjaardagsfeestje, maar dat kon vanzelfsprekend niet doorgaan. Jammer, maar toch een heerlijke eerste paasdag.
Maandag 13 april zijn mijn lieve nichtjes F. en K. jarig. Zusjes op dezelfde dag geboren. Ook deze datum plopt vanzelf naar boven uit het geheugenmachientje. Op de foto waarschijnlijk vijf en zeven, nu volwassen en allebei moeder.
’s Ochtends hebben Man en ik het eten voor een paar dagen voorbereid. Verse soep gemaakt, een bietensalade en nog zo het een en ander. Ook een kastje voor de muziekkamer in elkaar gezet. Later heb ik nog twee kleine doekjes voorbewerkt en daarna aan een stuk door gelezen, kon het boek niet wegleggen. En deze tweede paasdag mocht er ook zijn.
Gisteren 14 april, dinsdag. Na zo’n lang weekend waarin echt niets hoeft moet ik meestal even mijn draai zien te vinden. Dat lukt altijd en ik heb heerlijk een paar uur in het atelier gewerkt.
Vandaag is het woensdag – schrijfdag 15 april. Blogpost en andere tekst die ik bewaar voor geval van nood of om misschien voor iets anders te gebruiken worden op deze dag geschreven. Soms waag ik mij aan een gedicht, maar die blijven vooralsnog voor mezelf.
En dagelijks doen Man en ik mee aan Limburg in beweging, een oefenprogramma van 6 weken gepresenteerd door een fysiotherapeut. Een neurowetenschapper geeft uitleg over de werking in het lichaam van spieren en zenuwen. Voordat de les begint zetten we een stoel klaar en bij gebrek aan fitnessapparatuur zijn er laagdrempelige oplossingen bedacht, spullen die iedereen wel in huis heeft.
De laatste weken komen er zowat dagelijks via social media verzoekjes binnen om foto’s van kunst te plaatsen. Of om poëzie te plaatsen of natuurfoto’s of foto’s van jezelf. Liefst tien dagen lang en dan elke dag iemand nomineren. Een leuk initiatief, maar al die verzoekjes zijn aan mij niet besteed. Ik doe er niet aan mee. Wil de verplichting niet, maar wil ook anderen niet ‘lastig vallen’ met een verzoek. Niet iedereen vindt zoiets leuk heb ik in het verleden wel vaker gemerkt. Om zo nu en dan iets te laten zien plaats ik sowieso al regelmatig een werk van mijzelf bovenaan de blogpost of als het zo uitkomt tussen de tekst en op deze pagina kunnen jullie ook alvast kijken.
Tot volgende week weer.
19 reacties. Plaats een nieuwe
Deze tijd doet vreemde dingen met mensen. Ik lees de verhalen en zie de foto’s voorbij komen van mensen die ineens heel creatief worden terwijl ze dat nooit waren. Bij mij is het andersom, te veel onrust om me heen door de thuiswerkers en thuisblijvers. Te veel onrust in mijn lijf ook. Ik heb heel veel moeite met concentreren en er komt dan ook weinig uit mijn handen. Ik maak me er maar niet te druk om. Het komt vanzelf wel weer op gang.
Sonja, Zo jammer dat je tot bijna niets komt, juist nu zou dat zoveel voor je kunnen betekenen, vooral rust. Het is voor mij ook wel een beetje herkenbaar zoals jij je voelt, bij vlagen heb ik ook last van onrust, maar kan uiteindelijk toch ’deze wereld waarin we terecht zijn gekomen’ van me afzetten. Ik kan gelukkig schilderen, bezig in het atelier verdwijnt alles. Sterkte en lieve groetjes 🍀
Ja, het is een rare tijd. Aan de ene kant vind ik het best prettig dat ik niet regelmatig de afstand naar mijn ouders hoef te rijden. Bij kwetsbare ouderen mogen we niet meer op bezoek en zij zijn 85 en 92. Aan de andere kant baal ik er van en merk ik dat ik er opstandig van word.
Wilma, dat is natuurlijk ook een dilemma waarbij ratio nu zwaarder weegt dan emoties. Ik begrijp dat het moeilijk is, maar gelukkig zijn er tegenwoordig wel wat mogelijkheden om elkaar te ‘bellen en elkaar dan te zien’, misschien kun je dat doen zodat jij je er beter bij voelt.
We bellen elkaar dagelijks. Het is meer de frictie van het fijn vinden dat ik er niet regelmatig heen hoef en tegelijkertijd juist dat mezelf kwalijk nemen.
Ik begrijp het Wilma, dubbele gevoelens. Herkenbaar. Doen jullie aan videobellen bv via FaceTime?
Ondanks de weinige prikkels heb je er een geweldige blog van gemaakt. Van de violen is zo herkenbaar, ook hier heb ik met wat prul er wat kleur van gemaakt als ik naar buiten kijk. Dank weer !
Marnel, hoe lief je compliment, dank! Ik twijfel er niet aan of bij jou is het ook zonder violen gezellig 😊
Leuk zo’n inkijkje in je dagelijkse leven!
Je interesses komen erg met die van mij overeen. Ben ook mijn creativiteit aan het terugvinden. Daar was ik al aan begonnen voor deze bizarre tijd.
Ook ik heb stilgestaan bij mijn vader, jouw broer, op 10 april. Dan praat ik even tegen zijn foto en dan hoor ik hem praten want zijn manier van praten vergeet ik niet.
Leuk om te zien dat wij onderdeel zijn van jouw leven. Ik als meisje op de linker foto in de jurk waar ik zo blij mee was. De stof met vlinders die ik samen met mijn moeder heb uitgezocht en waar zij de jurk van maakte.
Ik kan nog wel even doorgaan tante! Leuk te lezen en ookal zien we elkaar heel lang niet, we gaan gewoon door waar we gebleven waren als we elkaar zien!
Lieve nicht Klaartje, leuk dat je er bent. Jij en je zus zien er prachtig uit op de foto, mooie jurkjes die je moeder heeft gemaakt, daarin herken je haar ook terug! Weet je ook dat ik mij deze jurkjes herinner?
Fijn om te lezen hoe jij 10 april hebt ervaren. Mooi dat je tegen je vader hebt gepraat, ook dat jij je het praten van hem herinnert. Kostbaar! Ik heb heel vaak het gedicht gelezen dat ik na zijn overlijden heb geschreven, een paar foto’s bekeken waarbij herinneringen vanzelf boven kwamen. Interesses van jou en mij en wat we allebei mooi vinden komen vaak overeen, we zijn echt familie en zo voelt dat ook 😊
En natuurlijk gaan we na deze bizarre tijd samen verder, daar waar we waren gebleven ❣️
Alsof ik bij je thuis ben, Ellie, heel warm en gezellig, en wat doe je veel!
Nu ik niet naar mijn geliefde kringloopwinkels kan, kringloop ik in mijn eigen huis en kom ik eindlijk toe aan het verwerken van al die grappige vondsten in mozaïeken en droom weg in kleuren en vormen, versterkt door de heerlijke geluiden van wind, vogels, kippen, hommels en Lukkie, mij lieve kat.
Wat leuk dat je in eigen huis kringloopt, Anne. Ik kan mij er alles bij voorstellen je huis en tuin in gedachten en ik ben ervan overtuigd dat het alleen maar mooier en gezelliger wordt. Heerlijk om tussen te regels door te lezen dat je er ook zo van geniet!
Leuk Ellie ja vandaag weer een inkijkje, zoals je nichtje het ook schrijft.
Iedereen zoals ik lees probeert er iets van te maken, ontdekken. Men past zich aan.
Zelf lees ik heel veel over dit gebeuren en lees veel artikelen en boeken. Daaruit put ik veel informatie,
De geschiedenis uit het verleden zo belangrijk.
Lieve groeten van Trudy
Het is inderdaad waar, iedereen probeert op haar of zijn manier rust in de situatie te vinden en er het beste van te maken. Lezen, schilderen, tekenen, fotograferen, schrijven, mozaïeken, allerlei bezigheden komen aan bod. We veren zo goed als het kan mee in de omstandigheden! Blijkbaar kunnen we dat toch…
Hoi Elly,
Ik ben wel benieuwd naar die gedichten van jou.
Verras me.
En voor nu een fijne zonnige dag aan het water, op je terras, in je atelier
Lieve groet,
Marleen Hansen
Marleen, de gedichten ‘liggen’ er, ik lees en herlees, verander soms iets en leg ze weer weg. Het zijn er nog niet zoveel, maar ooit komen ze tevoorschijn 😊
Vandaag ( 17 april) voor het eerst in dit jaar weer eens een heerlijke fietstocht gemaakt in eigen omgeving Ellie. Zalig met al dat prille groen en die heerlijke lentegeuren. Hartelijke groet! 🙂
Heerlijk dat je een fietstocht hebt gemaakt Jannie, het is ook zulk lekker weer. De bomen en de struiken hier op het park zijn gisteren en vandaag nog groener van het blad en aan de oever van het ven komt het riet ook weer omhoog. Ja, de lente doet goed. Lieve groetjes 😊