Aan inspiratie is er eigenlijk nooit gebrek, maar vandaag lijk ik totaal geblokkeerd. Er is genoeg waarover ik zou kunnen schrijven, iets wat ik in de krant lees, een zin die blijft hangen of wat ik op het journaal hoor en zie. En toch lijkt het alsof ik er geen verhaal van kan maken. Woensdag-schrijfdag is al voor een groot deel voorbij voordat ik aan dit stukje begin.
Waarschijnlijk is het park nu de beste plek om te zijn in deze bizarre tijd van het virus. Het is er rustig en dat doet mij goed. Toch is er, ondanks dat het juist op een vakantiepark geïsoleerd kan zijn, veel te doen. Neem het leven op het water en in de lucht, in de bomen en het geritsel in de struiken.
Zittend buiten in de stoel hoor ik de stilte, een kinderstem zo nu en dan in de verte en dichtbij de vogels. De hele dag hoor ik ze. Hun gezang begint al ’s ochtends vroeg als het nog schemerig is. De koolmees, de vink, de bonte specht, de duif, de ekster, de kraai en het roodborstje zie ik hier. Die laatste hipt steevast over het gras en pikt het zaad op dat de koolmezen in hun gulzige en snelle eetfestijn knoeien en zelfs op de grond gooien. Blijkbaar niet lekker genoeg.
Reigers vliegen soms met veel kabaal door de lucht naar weer een ander ven op zoek naar prooi. De zwanen en meerkoeten bouwen en broeden in het water. Die laatste met een groot nest dicht bij de oever, het nest van de zwaan meer verscholen. De eenden en de ganzen worden door hen verjaagd. Maar af en toe geen zwaan te bekennen en komen de ganzen dichtbij op het gras. Ook pikkend van het voer dat de koolmeesjes laten vallen. Daarna gaat de groep, het zijn er negen in totaal, met veel gegak en in een heuse ganzenpas weer verder. Zij wagen het niet eens meer het water in te gaan.
Geschilderd heb ik natuurlijk ook nog. Heb eindelijk een tweeluik afgewerkt. Het is niet van een leien dakje gegaan, maar het lijkt wel of het juist dan des te meer voldoening geeft. Het duurt daarna altijd wel een paar dagen voordat ik mijn werk aan de buitenwereld toon. Dus nog even geduld, binnenkort komt er zeker een foto. Aan een ander tweeluik ben ik nog bezig en dat is ook bijna klaar.
In het atelier heb ik veel materiaal op voorraad. Vaak krijg ik spontaan ideeën over wat ik NU wil doen, maar is het juiste formaat doek niet in huis. Dat gebeurde mij gisteren. Ik heb het een en ander besteld en waar anders een levertijd van een paar dagen is, vertelt de dame van de klantenservice dat ik nu op minstens twee weken moet rekenen. Jammer, maar gelukkig heb ik nog veel andere ideeën die ik wil uitwerken en waarvoor de spullen er al zijn.
Ik volg het programma over Chagall op televisie. Van de kunst van hem ben ik niet echt gecharmeerd, maar ik besef eens temeer hoe bevoorrecht ik ben. Wil ik iets maken en is het materiaal niet in huis, dan bestel ik het toch? Die man had geen geld, heeft veel tegenslagen gekend, maar zijn volharding, zijn lef om de kansen die hij zag te pakken en de liefde voor zijn vrouw heeft hem de meest mooie doeken doen maken. Hoe knap.
Regelmatig wandel ik een rondje rondom het huis. Andere beweging heb ik op de hometrainer. Ook lees ik veel. Met dit mooie weer zit ik dan natuurlijk buiten, maar niet steeds in de zon. ‘s Ochtends even en dan draai ik de stoel om of zoek de schaduw op. Als jong meisje wilde ik zo bruin mogelijk worden. Vanaf het moment dat ik van mijn moeder mocht ging ik zoveel mogelijk zwemmen in ’t Hitje en zo lang mogelijk bakken in de zon. Dat doe ik nooit meer. Zo bruin mogelijk hoef ik van mezelf niet meer te zijn. Maar terug naar de boeken, ik dwaal alweer af. Al schrijvende komt er van alles bovendrijven.
Ik heb het boek van Christine Otten uitgelezen, ‘Een van ons’. Een van de reacties op de flaptekst: ‘Een aanrader voor iedereen die de moed heeft te ontdekken hoe het echt is in de gevangenis.’ Ik kan mij in die uitspraak helemaal vinden.
Van Arielle Veerman heb ik ‘De laatste adem’ gelezen. Een autobiografische roman. Een onthutsend en indrukwekkend boek. Een terugblik in haar leven met, over haar scheiding en de dagen na de dood van Joost Zwagerman. Op de achterflap staat: ‘Het is een eerlijk, invoelend en confronterend document over geluk dat uitmondt in een onherstelbare verwijdering.’
En ‘Liefde, als dat het is’ van Marijke Schermer heb ik net uit. De auteur is een van de zes genomineerden voor de Libris Literatuurprijs 2020 Een prachtig boek over de vele versies van de liefde en dicht op de huid van de personages geschreven.
Dan is er nog een stapel te lezen. Het Boekenweekgeschenk, het essay, een autobiografie van Bart Chabot, een literaire pelgrimage in Umbrië van Jannah Loontjens, ‘Kop of Munt’ van Arjan van Essen en Ahmed Altan met zijn aantekeningen uit de gevangenis.
Op een na allemaal Nederlandse auteurs en ik altijd heb gelezen, maar het heel lang heeft geduurd alvorens ik een boek van een van hen las. Denk dat het begin is gemaakt in 1995 met ‘De vriendschap’ van Connie Palmen. Wij zijn in hetzelfde dorp opgegroeid en aan de nieuwsgierigheid naar wat zij had geschreven kon ik niet voorbij.
Het zag er zeker niet naar uit, ik voelde immers een blokkade, maar uiteindelijk heb ik toch iets geschreven voor donderdag-leesdag. Van alles en nog wat is voorbijgekomen.
Ik hoop dat jullie de rust hebben deze tijd goed door te komen en voor de lezers onder jullie zijn de tips over de boeken die ik heb genoemd misschien welkom. Of heeft iemand al een van de boeken gelezen? Ik lees het graag in de reacties. Sowieso vind ik het leuk als jullie reageren.
28 reacties. Plaats een nieuwe
Toch een gezellig stukje geworden, net alsof je zit te vertellen. Hier, met een kop thee.
Ik beschouw je reactie als een compliment, Mariëlle.
Ondanks je schrijfblokkade is het en mooi verhaal geworden. Ook ik volg Chagall op de televisie. Ik vind dat Jeroen Krabbé dit ontzettend goed doet. Wat een enthousiasme straalt hij uit. Er zijn werken bij waar ik gecharmeerd van ben, maar ook doeken waar ik niets bij voel. Eén werk van Chagall trof mij waardoor ik nu een doek aan het opzetten ben waarbij ik toch echt wel uit m’n comfortzone stap. Ik ben heel benieuwd of wat ik voor ogen heb ook op dat doek kan realiseren. En als het anders wordt moet ik, wat in mijn hoofd zit, misschien wel helemaal loslaten. Een uitdaging wordt het zeker.
Als je eenmaal begint met schrijven gaat het meestal vanzelf. Dan gaat het stromen, maar misschien had ik ook een beetje last van uitstelgedrag nu ik er nog eens over nadenk 😉 Jeroen Krabbé is heel gedreven en tot in details vertelt hij. Van Chagall vind ik bijvoorbeeld de portetten heel mooi, van Bella en van hemzelf. Uit je comfortzone is ook leuk spannend, ontwikkeling en groei. Ik ben dus heel benieuwd naar het schilderij dat je gaat maken, Wilma.
Ja, dat ken ik, dat van dat schrijven dat het dan maar blijft komen.
Naar mijn schilderij ben ik zelf ook heel benieuwd.
Succes, je gaat er vast iets moois van maken!
Ellie met heel veel plezier je donderdags verhaal gelezen.
Voor mij zoveel vleugjes uit het verleden herinneringen.
Zo leuk dat je zegt de vogels ik hoor ze zingen een drukte van belang
rondom je huis.
Het lijkt voor mij nu zo anders, zo stil,
de helderblauwe luchten. de rust overal. Het doet mij denken aan vroeger.
Na voor mij een angstige tijd en besef komt er nu berusting.
Er zal veel verandering komen.
Ik zie en lees in dit gebeurde een plan .
Zal hier verder niet op door gaan Ellie.
Leuk ook de boekenkeuze. Connie Palmen
is en was vroeger een van mijn favoriete schrijvers.
Lees nu een boek over virussen en uitleg hierover heel interessant.
Ellie wens je samen met je man mooie paasdagen. Voor mij is Pasen het mooiste feest. Bach de prachtigste lijdensmuziek in deze tijd en niet te vergeten zijn sonates vertolkt door Glenn Gould verheug mij erop.
Hartelijke groet Trudy
Trudy, de stilte en de helderblauwe luchten, geweldig! Deze week kwam er een militair vliegtuig over en ik schrok er zelfs van, al weken alleen maar lucht en vogels, geen enkel vliegtuig. Wat ik fijn vind is dat je de angstige periode achter je hebt gelaten. Ik begrijp het wel, soms laait het bij mij nog op in mijn dromen, verde probeer ik te bedenken dat we weer op weg zijn naar een leven na het C-virus, dat doen we met z’n allen en het zal zeker weer beter worden. Ik heb alle boeken van Connie Palmen gelezen en in bezit, ben erdoorheen gevlogen! Ik wens jou ook een heel mooi paasweekend. Lieve groetjes 🙂
Dag Ellie,
Jouw overpeinzingen… naadloos sluiten ze aan. Bij verwarrende gevoelens die onze huidige tijdgeest beheersen. Wij moeten – net als jij – maar het beste ervan zien te maken.
Mijn nieuwste blogartikel voorbereidend kwam het volgende in mij op:
De natuur trekt zich nergens van aan. Onverstoorbaar voor kleinmenselijk leed. Welke Plagen van Egypte de mensheid ook belagen. Geluk bestaat niet, las ik ergens.
Gunstig toeval wel. Met kortstondige gevoelens van tevredenheid over onszelf. En het leven, zonder tegenslag of lijden. Gestolde momenten van hoop, verlangens en strevingen.
Dit wilde ik je niet onthouden.
Groetend, Robert Steur
Robert, je geeft mooie gedachten-woorden weer. Ik heb ze opgeschreven zodat ik ze gemakkelijk weer kan herlezen. Deze sluiten ook naadloos aan bij mijn overpeinzingen. Altijd fijn iemand te ontmoeten waarmee je raakvlakken hebt, al is het niet in het echte leven, het geeft toch een saamhorigheid, zeker in deze situatie. Hartelijke groetjes en mooi weekend.
Ha Ellie, ik kwijl een beetje bij de boeken die je toont ;-), nog geen een van gelezen. Ik heb ook een tip: Het achtste leven (voor Brilka), van Nino Haratischwili. Een hele dikke pil, ik ben nu halverwege, maar zo mooi, zo’n boek waarbij ik alle andere dingen die ook nog gedaan willen of moeten worden, opzijschuif. Zo’n boek dat ik langzamer lees dan ik anders lees, omdat ik het niet uit wil hebben … 🙂
Cora, wat leuk dat je hier een boekentip geeft, vast heel welkom voor de lezers onder ons, zeker nu jij er met zoveel gevoel over vertelt. Dank!
Zo zie je maar weer Ellie en dan ineens is er weer een heerlijke overpeinzing geboren. Het gevolg van het wonen in een natuurparadijs. Heerlijk moet het zijn. Hier op het balkon is het leven wat schaars, een verdwaalde koolmees, ekster, kauw en merel. Maar meer is het niet. O nee, boomklever spot ik voor regelmatig en een verdwaalde pimpelmees. Ik mis het vrije veld van mijn paradijsje. Nog even volhouden. 😉
Berna, eigenlijk lukt het altijd weer, al schrijvende komt er vanzelf van alles naar boven. Soms moet ik het ewoon ook afsluiten, wordt het teveel 😉 Ik gun je zo dat je naar je paradijsje kunt, buiten en in het groen waar de bloemen en de vogels zijn en waar je kunt schilderen in de bernagie. Houd vol <3
Wat sta jij toch mooi open voor de wereld om je heen, Ellie, natuur en cultuur, alles wat jou vanzelf omringt, de vogels, Sam, het water en het weer en alles waarmee jij je omringt, bijzondere boeken, kunst, heel fijn jouw gedachten hierover mee te beleven.
Aan lezen kom ik niet toe, maar ook ik geniet van de vogels, alsof ze meer aanwezig zijn nu het rustiger is.
Ik ben ook gek op Krabbé, hoe hij je meeneemt in zijn visie. Ik heb altijd van Chagall gehouden, herkende er mijn eigen verdroomd beleven van de wereld in. Tot mijn verrassing is alles veel concreter dan ik dacht en is het zijn kunst dit zo weer te geven dat het droombeelden lijken. Wat hebben wij het dan makkelijk, zelfs in deze tijd.
En dat jij uit hetzelfde dorp komt als la Palmen. Ik houd van haar (schijnbare) openhartigheid en mooie schrijfstijl. Ik lees haar boeken altijd in een adem uit. Net als jouw blogs.
Anne, zo bijzonder hoe jij het ziet, dat ik opensta voor alles wat er nu is en waarmee ik mij kan omringen. Het is iets wat vanzelf gaat, heel natuurlijk. Blijkbaar zijn dat de dingen van het leven waar ik mij goed bij voel. Voor mij is het ook duidelijk dat de vogels meer aanwezig zijn, nu het stiller is hoor ik ze beter én de hele dag, voorheen beslist niet. Mooi zoals je jouw gevoel over de kunst van Chagall verwoordt, ‘eigen verdroomd beleven van de wereld’, voor mij is het gewoon poëzie. Zijn portretten vind ik heel mooi, andere schilderijen vind ik te futuristisch, juist daar waar jij het ‘verdroomde beleven van de wereld’ ziet…dat denk ik tenminste. Van Connie Palmen heb ik alle boeken in bezit en gelezen, kon er nooit ook maar één wegleggen, moest doorgaan met lezen, dus ook in een adem. Ja, ben ook fan van haar openhartigheid en mooie schrijfstijl.
Ik houd van Chagall.
En ik houd van Schmitz 😉
(En ze hangen allebei aan mijn muren…)
Je hebt een grote glimlach op mijn gezicht getoverd <3
(de portretten van Chagall vind ik heel mooi)
Ik heb het Boekenweekgeschenk gelezen van Annejet van der Zijl. Een dun boekje maar een leerzaam stukje geschiedenis over vooral de slavernij. Daarna het boek gelezen van Diney Costeloe ‘ Het meisje zonder naam’ – prachtig geschreven ook- en nu in een dikke pil bezig, en ik lees langzaam – van Charles Lewinsky ‘ Het lot van de familie Meijer. Deze stond al een paar jaar in mijn boekenkast en nu vond ik het wel een geschikt moment. Boeiend! Groetjes van mij! 🙂 xx
Jannie, wat leuk dat jij ook boekentips doorgeeft. Het boek van Charles Lewinsky ken ik, van Diney Costeloe niet, het staat nu op mijn lijstje dat natuurlijk meegaat als ik de boekwinkel weer kan bezoeken 😉 Lieve groetjes.
Heerlijk die beestenboel voor je deur! Dat is echt genieten, zeker met het zonnetje.
Het blijven rare tijden nu. Maak je niet druk over géén inspiratie. Niks moet, alles mag. Ik hoor momenteel van veel collega kunstenaars dat ze n heel ander kleurgebruik hebben. Ben al benieuwd naar je nieuwe werken. toi toi toi. Lieve groet, Marleen
Misschien is dit wel de beste plek om te zijn in deze rare tijden met als bonus alles wat er te beleven en te genieten valt! Ik merk dat de rust ook heel goeddoet en vanzelf inspiratie genereert zowel in het schrijven als in het schilderen. Lieve groetjes.
Fijn zo’n leesavond nadat jij jouw schrijfdag hebt gehad.
Soms komt er meer uit je pen dan dat je van te voren denkt. Dit is toch een rare tijd waarin , ik althans, heel gespannen kan zijn van deze nare situatie. Kan ook ineens weer voorbij zijn. Ik leer de dagen te nemen zoals ze komen. Dat gaat steeds beter. Wees maar blij, nu, dat je in je landschap woont, veilig weg van anderhalve meter en toch opdringende mensen. Wordt gezond.
Tijdens het schrijven gebeurt er van alles, er komt van alles naar boven. Allerlei gedachten en gevoelens over deze tijd, ze komen en gaan ook weer, gelukkig maar. Nu een beetje evenwicht hebben en vast kunnen houden is wel fijn. Ik besef goed hoe veilig het hier nu is, maar ‘later’ wil ik weer ‘die eigen plek’ die ik toch echt mis, zelfs nu.
Eerst even genoten van je twee luik. Een mooi geheel. Je column is prima gelukt. Als plaatjesdenker geniet ik altijd heel erg van je stukjes! Foto’s erbij en helemaal goed! Vanuit hier geniet van de dagen en van je talenten 🙂 !
Marnel, je bent zo gul met complimentjes, over mijn werk en over mijn blogpost, heel lief! Ik weet dat jij je nooit verveeld, echt kunt genieten, maar wil toch zeggen, houd vol en blijf gezond <3
We weten dat onze huidige plek verre van ideaal is en dat we graag een plek van onszelf willen maar op dit moment is dit misschien wel de veiligste en rustigste plek waar we nu in deze Corona situatie kunnen zijn. Ondanks de blokkade heb je een mooie blog geschreven en heb ik weer heerlijk mee kunnen genieten. 👍🏻 🤗
Zeker weten dat we op een veilige plek wonen, nauwelijks mensen hier op het park, geen contacten. Ondanks dat blijft het verlangen naar eigen spullen en habitat zo nu en dan opspelen. Nou ja, dat weet je ☺️