Het ritme in de wondere wereld van nu heb ik gevonden. Noem het een soort dagbesteding. Vorige week heb ik er al iets over geschreven, maar merk dat ik nu meer rust heb. Dat ritme houden is voor mij sowieso niet zo moeilijk omdat ik altijd al veel aan huis ben. Chronisch ziek betekent ook vaak aan huis gebonden.
Heb mij altijd alleen kunnen vermaken. Van kleins af aan, zolang ik mij kan herinneren. Ook toen zocht ik de stilte en het alleen-zijn. Vond het vaak te druk om mij heen. Dat is nooit overgegaan. Zelfs nu wil ik hooguit twee afspraken in de week, niet meer. Dat wil niet zeggen dat ik mij opsluit hoewel ik dat heel goed kan. Ik vind het ook fijn naar buiten te gaan, een eindje te fietsen of bij mooi weer met een boek in een stoel. Alleen, zo min mogelijk ruis om mij heen.
Blijkbaar klopt de uitspraak dat kunstenaars en schrijvers graag op zichzelf zijn. Ik in elk geval wel. Dat heb ik ook al een paar keer beschreven. Echter nu met deze heftige situatie heeft het mij toch wel wat moeite gekost dicht bij mijzelf te blijven en die dingen te doen die voor mij belangrijk zijn.
Maar daar wil ik het nu niet over hebben. Ik dwaal af. Gebeurt mij wel meer. Van het een rol ik in het ander. Er is eigenlijk zoveel te vertellen. Misschien juist nu, nu we allemaal min of meer gedwongen worden in huis te blijven. Ons zonder prikkels van buitenaf moeten vermaken. Zonder afspraakjes met familie en vrienden, het theater, de bioscoop of een etentje in een restaurant.
Na de uitbraak van het C-virus wilde ik alleen maar nieuws lezen en horen. Wilde niets missen van alles wat er werd gezegd en geschreven. Ben daarmee gestopt. Ik werd er enorm gespannen van, heel onrustig en werd heel naar wakker uit akelige dromen. Maakte mij ontzettend veel zorgen om iedereen die mij dierbaar is. Bezorgd ben ik nog steeds maar nu op een gezondere manier.
Nu beperk ik mij tot ’s ochtends het nieuws via internet en ’s avonds naar het journaal te kijken. Ik heb een abonnement op de digitale krant, er is hier geen brievenbus aan huis en die lees ik elke dag. Man werkt thuis en leest het nieuws ook. Af en toe roept hij iets waarvan hij denkt dat ik het wel wil weten. Verder voor mij overdag geen berichten uit de wereld. Het is geen struisvogelpolitiek, maar wil mijzelf een beetje beschermen.
Dat geeft mij de rust en ruimte om de dingen te blijven doen die ik altijd doe. Soms is het een dilemma wil ik teveel. Natuurlijk schilder ik. Van binnen borrelt het, dat kan ik niet negeren. Ook al is het soms een worsteling, schilderen moet. Maak studies op papier. Kijk wat ik allemaal nog aan voorraad heb. Nu bezig zijn in het atelier en niet alleen op de bank zitten en nieuws opzuigen geeft mij rust, troost en hoop, plezier en vrijheid.
Via Netflix kijk ik naar documentaires over kunst en op televisie kijk ik naar het programma van JK over Chagall. Ook bekijk ik nu de afleveringen die hij al eerder over kunstenaars heeft gemaakt. Ik kruip met een boek op de bank en lees artikelen over kunst en literatuur in de nieuwsbrief van verschillende kranten. Prikkels opdoen. Wil in deze situatie zeker geïnspireerd worden en ook blijven.
‘De wereld draait door’ kijk ik sinds anderhalve week ook. In de beginjaren heb ik dat even gedaan, daarna niet meer. Vond het een te kakelend en druk programma. Miste het ook niet, miste televisie kijken niet. Tegenwoordig word ik door vriendinnen wel eens ergens op gewezen en kijk er dan naar of kijk later bij ‘uitzending gemist’. Dat zijn dan vaak programma’s over kunst en boeken.
Heb ook nog met Man gefietst. Dat kon want er was nauwelijks iemand die we op die plekken tegenkwamen. Afgelopen zaterdag ben ik daarmee gestopt. Op die dag waren er veel mensen op de been, jong en oud en niet iedereen hield zich aan de voorgeschreven afstand van elkaar. Teveel risico voor mij.
Ben nu steeds thuis, maar er is gelukkig een achtertuin met water, dieren, groen en vogels. Dankbaar dat ik toch naar buiten kan. De fiets lonkt wel, maar ik haal hem niet van het slot. Nu stap ik voor de open deur op de hometrainer. Vanaf vandaag staat het ding trouwens buiten. Gelukkig geen gebrek aan een frisse neus.
Hebben jullie intussen ook ritme en rust in de situatie gevonden? Het ritme van enkel alleen nog een boodschap doen of even de natuur in en daarna de rust thuis? Misschien met dit mooie weer bezig in de tuin? Of juist behept met opruimwoede in huis? Genieten jullie van hobby’s? Lezen? Breien, haken of borduren? Boetseren, beeldhouwen of schilderen?
Het zou leuk zijn dat in de reacties terug te lezen. Niet alleen voor mij, maar ook voor andere lezers. Wie weet helpt het iemand die het heel moeilijk vindt door deze bizarre situatie heen te komen. Dat hoop ik in elk geval.
24 reacties. Plaats een nieuwe
Je las mijn blog al. En wat ik lastig vind is dat ik voor mijn gevoel niet naar mijn ouders kan. Ik stelde het laatst wel voor, maar kreeg er daarna hoofdpijn van. Het gekke is dat, als ze om de hoek zouden wonen, ik waarschijnlijk gewoon wel even naar ze toe zou gaan. Maar dat is natuurlijk ook maar koffiedik kijken. Waarschijnlijk worstel ik met het gevoel dat ik ze in de steek laat.
Wilma, ik kan je heel goed begrijpen. Jouw ouders zijn op hoge leeftijd en je zou er vooral nu in deze vreemde situatie voor hen willen zijn. Misschien kunnen jullie met de moderne middelen contact met elkaar hebben, FaceTime? Ik hoop het, dat zal jullie allemaal goeddoen.
We bellen elkaar dagelijks. Dat kan gelukkig gewoon en dat doet zeker mijn moeder goed.
Fijn voor jou en je moeder dat er iedere dag contact is.
Herkenbaar. Ook ik ben gewend door ziekte veel thuis te zijn. Ook werk ik nog thuis, wat ook niet met tegenzin is. Ik ben trots op m’n stichting. Verveling ken ik niet. Als ik even niets doe borrelt het al weer bij me. Ik kan enorm genieten van historische films, series, boeken. Helaas heb ik niet jouw artistieke inborst, kan daardoor soms een dag worstelen voor een nieuw quote plaatje voor de website van de stichting. Muziek vind ik heerlijk. Wij hebben een teckel, dat zegt vaak ook al genoeg. Een karakterbeestje die nog blind is ook. Ben graag alleen, snel overprikkeld. Geniet ook van je kunstwerk bij deze blog. Prachtige kleuren. Hou me ook beperkt met de crisis bezig. Via de stichting kom ik er bijna de hele dag mee in aanraking. Dat lukt wel, iets met niet te dichtbij. Raar. Bedankt vor je kijkje in jouw wereld weer !
Marnel, zo zo herkenbaar. Muziek, boek, serie kijken, ook spelletjes, toch? Jij werkt voor de stichting, ik werk in mijn atelier, zo zie ik dat. Gewoon, knus thuis, dat is waar jij en ik mij al goed bij voelen. Een uitstapje is er nu voor ons zeker niet bij, al is het voor de boodschappen en toch maken we er wat van…kost ons ‘thuiszitters’ niet zoveel moeite. Dank dat je jouw dag vertelt ❣️
Ik kan mijzelf ook heel goed alleen vermaken, maar het voelt anders in deze situatie. Zeeën van tijd, lijkt het, maar dat geldt alleen als je gezond blijft. Door de risico’s op besmetting wordt je in je doen en laten beperkt, voelt dus niet echt vrij. Maar ik ben dankbaar dat we toch in de beschermende sfeer van de quarantaine (België) ons ding kunnen doen. De rust komt er nu bij mij ook weer in gelukkig, alleen mijn gewrichten doen soms vervelend door de artrose, ik heb een verwijsbrief voor een campus in Antwerpen, maar daar wil ( en kan ook nu niet overigens) nu niet zijn. Dus het is even niet anders en gelukkig red ik me nog met af en toe een paracetamol. Gisteren een rondje gelopen in eigen woonplaats, fijn voor de frisse neus, maar helaas wel weer de pijn in de gewrichten. Nou ja, dit is alleszins beter dan ziek zijn door Corona. Liefs!
Jannie, wat fijn dat jij de rust en het ritme hebt gevonden de dagen goed door te komen. Gelukkig heb je ook veel hobby’s. Het is trouwens een groot geluk dat we met familie en vrienden in contact kunnen blijven, telefonisch natuurlijk, maar Skype en FaceTime blijken nu een uitkomst te zijn. Heerlijk dat je nog een wandelingetje hebt kunnen maken ❣️
Mooi Ellie je verhaal. Ja soms kan er veel veranderen in de wereld, vind het fijn dat je rust vindt op gezette tijden. Alles is nu zo anders. Maar er zullen andere tijden komen daar mogen wij op hopen.
Na regen weer zonneschijn. Ik vind troost in het schrijven van mijn gedichten.
En zo blij de zon verwarmt ons hart dezer dagen.
Liefs Trudy.
Troost vinden in het schrijven van gedichten, zo fijn voor je, Trudy. Ik geniet ervan jou te lezen. Fijne bijkomstigheid is dat we juist nu zonnige dagen hebben, dat verwarmt inderdaad het hart en geeft ook troost en hoop. Het voorjaar trekt zich nergens iets van aan, gelukkig maar want dat is ook iets om van te genieten. Lieve groetjes 🌷
Mooi schilderij bovenin Ellie!!! warm en sfeervol.
Corona……het maakt veel los. angst, pijn, het moeten thuisblijven, etc. en dit alles wereldwijd.
ik volg het nieuws wel nog maar kan het ook al weer iets meer loslaten. Ik vind het heerlijk om thuis te zijn en nu er al 4 exposities gecanceld zijn geeft het mij heel veel rust. ik heb in een keer tijd om te bakken, plantjes in de tuin te planten, dagelijks contact met mijn neefjes en nichtjes die verplicht thuis les van hun ouders krijgen en eindelijk ben ik aan het skypen met ze. ik stuur weer kaarten bijna dagelijks. Mijn man doet de boodschappen voor de ouderen hier in de buurt. etc etc etc. Het brengt weer meer verdieping. dus niet alles is negatief. alleen er voor zorgen dat we coronavrij blijven want ook ik wil het niet krijgen.
Voor mensen die het zwaar vinden en geen rust hebben zijn jouw woorden misschien een opsteker. Inderdaad is met het wegvallen van het vaak hectische bestaan meer tijd gekomen om juist de basis weer te voelen. Thuis, plantjes, bakken, toch contact houden ook al is het nu niet fysiek, de tijd ervoor is er en waren veel mensen die niet af en toe een beetje kwijt? En vooral ook weer meer tijd in het atelier doorbrengen, heerlijk! Har die boodschappen voor anderen doet, geweldig, maar hopelijk is hij wel heel voorzichtig ❗️
Allemaal heel herkenbaar Ellie. Ik fiets soms, zit en werk in de tuin, in de zon. Blijf de dingen doen die ik altijd doe maar heb ook de neiging op de bank te ploffen om alles te overdenken en dan val ik prompt in slaap, wat ik niet wil.
Ik vergeet dat ik op mijn kop ben gevallen met alle kwetsuren daarbij en ben dan verbaasd dat ik na een uurtje fietsen uit mijn energie plof. Maar de dagen gaan goed, ik volg mijn geest en soms is dat lekker en soms is zij even weg.
Athy, wat heerlijk dat je zo kunt genieten van de tuin, van je dagelijkse dingen die je altijd al doet. Dutjes tussendoor zijn heel goed, zorgen voor rust en nog wat meer energie, blijven doen! Gelukkig schijnt de zon, zo fijn in deze dagen van onzekerheid en onrust.
wat mooi om hier bij jou te lezen hoe we bezig zijn ~ ik kom op dit moment niet aan hobby’s toe; als ‘mantelzorge’r van Kees, die met zijn zenuwpijn aan bed gekluisterd is en ook Lukkie de kat heeft extra aandacht nodig, waardoor ik geroepen ben alle beroepen uit te oefenen waar ik nooit iets voor voelde en die al doende elk hun eigen charme blijken te hebben: huishouden inclusief stofzuigen en bedden opmaken en ramen zemen met zichtbaar fris effect, snoeien en wieden met een kleine tuinschaar omdat de grote te zwaar is, waardoor ik onder het zevenblad terecht kom met blote handen bij piepkleine bewoners in onze tuin die zich niet vaak laten zien, ze hebben al dan niet pootjes, zijn hard of glad en wat nattig, ik brouw genezende drankjes van brandnetel, kamille en rozemarijn en gember en veel meer en o ja, koken deed Kees altijd en nu ben ik in de weer met heel veel verse groente en kruiden en messen en scharen en pannen en de oven en er komt elke dag iets onverwacht lekkers, tussendoor doe ik aan kattenfluisteren want Lukkie is wat vergeetachtig aan het worden en als hij wakker wordt of uit de kattenbak komt, weet hij niet waar hij is en hoor ik hem AUW, AU, AUW roepen, 10 keer en dat vraagt natuurlijk een geruststellend gesprek, sinds gisteren mag fysiotherapie niet meer en aangezien Kees vergaat van de pijn heb ik mezelf aangesteld als zijn masseur annex magnetiseur en ga net zo te werk als in mijn mixed media werk: kneden, knijpen, duwen, wrijven, rekken, trillen, blind bewegen en voelen en dan voel je waar het dik of dun of hard of zacht is en daar doe ik dan iets mee en Kees vindt het allemaal goed, heerlijk zelfs. Dus. O ja, aan gymnastiek geen gebrek, want tussendoor ga ik ongeveer twintig keer de trap op en ook weer neer en ik kijk docu’s van de Boeddhistische omroep over een meisje dat drinkbare rivieren wil en Krabbé die de toverkunst van Chagall wil ontraadselen wat nooit kan natuurlijk en Herman van Veen – ik kom tijd te kort.
Tot slot heeft een jonge vriend van mij Corona, hij ligt geïsoleerd in zijn eigen huis zonder hulp of aanspraak, drinkt water en een wat brood, meer heeft hij niet in huis; hij heeft mij aangesteld als zijn oog en zijn oor en net terwijl ik dit schrijf app’t hij dat hij nog maar 2 klachten heeft, de koorts is gezakt, het benauwde en hoesten is er nog – telkens als hij tot een inzicht komt of een vraag heeft, krijg ik ook een appje. Heel bijzonder.
Een andere vriend heeft net een vriend begraven, en een vriend heeft zijn vrouw begraven.
Leven en dood zitten op onze schouders. Ik heb geen tijd om bang te worden of me zorgen te maken. Heeft ook weinig zin. De lucht wordt schoner, het water ook. Alles heeft een keerzijde.
Anne, wat kan ik zeggen op jouw eerlijke, mooie en bijzondere bijdrage aan mijn blogpost? Het is gewoon een volwaardige blogpost, die hopelijk veel mensen lezen en kracht putten uit jouw onvoorwaardelijke doorzettingsvermogen, je positiviteit, jouw oplossingen voor problemen die recht uit je hart komen, jouw ‘rijke’ leven. Voor mij persoonlijk zit er nog een heel bijzonder randje aan je woorden, ik ken je thuissituatie, zie je bezig in de keuken, in je tuin, zie jou en Kees en Lukkie aan tafel zitten, aan het raam met de mooie kunst op de vensterbank, met je heerlijke zelfgebakken lekkernijen. Dank, dat je zo uitgebreid hebt gereageerd, je zo intens de dagen hier hebt beschreven ❣️
wat een lieve blik heb jij op mij ~ toen ik mijn antwoord gepost had, vond ik het wel wat veel 🙂 ~ jij roept met jouw verhalen altijd zoveel herkenning op, dat het er bij mij uitstroomt, dankjewel voor alles
Recht uit mijn hart en blijf gewoon op jouw manier reageren, herkenning is er toch altijd bij evenknieën ❤️
Mijn emoties schieten echt alle kanten op. Ik mis het contact met ouders en vrienden. Mijn dagritme is verstoord en ik word angstig van het nieuws. Ik spreek mezelf streng toe. Langzaam aan probeer ik een nieuw ritme te vinden en nieuws kijk ik alleen ‘s avonds. Gelukkig is het lente en kan ik van mijn tuin genieten
Hele menselijke reacties, Sonja, maar je probeert je weg erin te vinden. Ook ik heb veel moeite met het nieuws en de situatie gehad, heb nu wat meer rust, maar ik ben soms ook nog bang voor hetgeen er in de wereld aan de gang is en wat er nog komt. En toch en toch probeer ik mij vast te houden aan de dingen die ik graag doe. Ik hoop dat het jou ook lukt. Contact met anderen vermijden is nu toch het beste, maar gelukkig is er Skype en FaceTime. Dit gaat over, blijf hopen 😘
Kus! (Niks zinnigs te melden, maar wil je laten weten dat ik je wel lees hoor. (Ik mis een like knop, kan Sabine die niet even inbouwen voor je? ;))
Kus terug en blijf gezond!
Helaas geen like knop bij deze ‘bouw’ van een website, maar ik weet dat je er bent, fijn!!
Ha lieve Ellie. Dit wordt mijn derde week binnen. Gek genoeg valt er elke dag wel wat t beleven. Een artikel, een film, een uitspraak in een maandblad, opmerkelijke boeken, de wijze spreuken van Charles Mackesy, die zo opbeurend zijn in deze tijd, apps van de kinderen, berichten van lieve vrienden en vriendinnen, een FB vol kunst en boeken, leuke technieken, mooie docu’s. Daarnaast het schilderen en tekenen, een oma-journaal voor de kleinkinderen elke dag en iedere morgen een wandelingetje naar de brievenbus(vier trappen af en op) om de kakelverse krant te halen. Daartussendoor worden boodschappen gebracht, zorgt zoonlief voor me, kook ik voor hem, komen kinderen op de galerij op bezoek. Koffiepraatjes door het glas. Alles is mogelijk. Gelukkig maar.
Lezen is belangrijk en kruiswoordpuzzels uit de krant haha. Dag lieverds, hou vol, hou vast <3
Berna, wat een ontzettend leuke en positieve reactie van jou. Het is heerlijk dat je zo uitgebreid reageert en vertelt waar jij de dagen mee vult. Behalve het contact met je kindeen (Man heeft geen kinderen en ik ook niet) is er niet veel verschil tussen jouw en mijn dag. Lezen, de krant, het boek,schrijven, genieten van kunst, schilderen, films enz. ik geloof echt dat wij van veel dezelfde bezighouden houden. En ja, eigenlijk is er elke dag wel iets te beleven, helemaal mee eens! Lieve groetjes en blijf gezond <3