Interview

Deze week geen stukje uit mijn dagelijks leven, maar het interview met Man waarvoor hij door Johan Peels is gevraagd. Eind januari heb ik er in deze blogpost al melding van gemaakt en nu is het dan zover dat ik het mag publiceren. Vorige week is het ‘Platenblad’ uitgekomen. Het magazine is los te koop in de onafhankelijke platenzaken waaronder bijvoorbeeld Sounds in Venlo of je kunt er natuurlijk een abonnement op nemen. Het verschijnt acht keer per jaar. Vooral voor muziekliefhebbers is dit een interessant en leuk interview en het magazine is dat waarschijnlijk ook.

D E  O M G E V A L L E N  P L A T E N K A S T

Johan Peels inspecteert de verzameling van

Naam: Wilko Moris

Woonplaats: Heel (LB)

Leeftijd: 55 jaar

Beroep: medewerker finance en accounting bij Philips

Bijzonderheden: muziek en vinylliefhebber en bezoekt graag concerten & musea

“ Nieuwe namen, liefst op vinyl!”

Lijstjes en nog meer lijstjes! Het Platenblad staat er altijd vol mee met vorige keer een terugblik op het muziekjaar 2019 door de vaste medewerkers. Zelf heb ik niets met volgordes alleen wil ik altijd dolgraag weten wat anderen de moeite waard vinden en waarom? Nogal wat muziekliefhebbers proberen alle nieuwe ontdekkingen bij te houden en onze hoofdredacteur spande afgelopen keer daarbij de kroon met maar liefst 100 (vaak onbekende) tips. Daarom gaan we vandaag eens op zoek naar iemand die de huidige releases op de voet volgt en liefst op vinyl.

Wilko woont sinds kort met zijn vrouw Ellie in het Limburgse Heel nadat ze hun huis in Waalre (N-Br) verkocht hebben en zoekende zijn. Ze huren nu een rustieke bungalow en hoewel het verblijf op dit vakantiepark tijdelijk is, hebben ze ieder een eigen ruimte voor hun hobby. Ellie schildert graag en heeft een klein atelier beneden voor haar kleurrijke abstracte en figuratieve kunst terwijl de platenkamer van Wilko boven is. Beter gezegd de vinylkamer want alle cd’s (ruim1200) staan nog in de opslag.

Het gesprek begint met lekkere koffie in de huiskamer van waaruit we een prachtig vergezicht over de vijver met zwanen en bossen hebben. “In deze kamer luisteren we meestal radio en dan vooral Arrow of we draaien cd’s die we allebei leuk vinden zoals Leonard Cohen of the Black Keys. Onze smaken komen deels overeen maar ik ben al van jongs af aan flink bezig met luisteren en ontdekken en heb ondertussen een erg brede smaak.”

“Het begon allemaal in 1975 met mijn eerste singletje Rhinestone Cowboy van Glen Campbell. Daarna volgden er lp’s van the Bay City Rollers, Rubettes en Sailor. In 1976 was ik helemaal weg van Somebody to Love van Queen en besloot die band te gaan volgen. Zodra er een nieuwe plaat van hen uitkwam moest ik die hebben en fietste ik met mijn neef op zaterdag naar platenzaak Foole of de Heikrekel in Geldrop (Wilko komt oorspronkelijk uit het nabijgelegen Heeze-JP). Dat ging zo jaren door en hoewel ik ondertussen nog wel bijvoorbeeld Dynasty van Kiss kocht, denk ik achteraf weleens dat ik te lang bij Queen ben blijven hangen en niet genoeg open stond voor andere muziek.”

In 1983 veranderde dat want omdat mijn vader bij Philips werkte, konden we via zijn werk een cd-speler in bruikleen krijgen. Eindelijk geen getik en gekraak meer! Toen ik vervolgens bij ons in het dorp muziekkrant Oor bij de EDAH zag liggen, dacht ik die moet ik misschien toch maar eens kopen? Daar stonden een heleboel albumrecensies in maar de meeste namen zeiden me niets want het was voor mij tot dan toe vooral top-40 wat de klok sloeg. Daardoor ging ik geleidelijk nieuwe dingen zoals Yello, Peter Gabriel en Talking Heads op cd uitproberen en dat beviel goed.”

“Mijn smaak schoof uiteindelijk beginjaren 90 op richting Nirvana, Pearl Jam en Oor was al die tijd mijn baken tot ik ongeveer in 2005 erachter kwam dat de muzikale klik langzaam weg was. Tijdje het muziekblad Heaven geprobeerd en daar vond ik leuke Americana en singer-songwriters, maar ik kreeg ook interesse in andere genres zoals dance, Afrikaans en oudere muziek. Voor Guns N’ Roses, Metal of stereotiepe gitaarblues zoals Joe Bonamassa loop ik echter nog steeds niet warm.”

“In die tijd ging je elk weekend naar de muziekwinkel om daar cd’s te luisteren en kopen. Zo kwam ik veel bij Bullit in Eindhoven en dat waren altijd spannende ontdekkingstochten. Dan ging ik soms met 3 of 4 cd’s naar buiten tot die winkel ermee stopte. Zoals velen zocht ik mijn heil toen voortaan op het internet en ging daar lezen en luisteren. Op sites zoals writteninmusic.com of albumoftheyear.org (een soort optelsom van andere lijsten) vond ik allerlei namen die ik vervolgens op Spotify ging uitchecken. Het gevolg is dat ik nu thuis eerst veel nieuwe dingen beluister en als die na een paar maanden nog overeind blijven, ga ik ze pas kopen. Daarbij probeer ik binnen mijn budget van 70 euro per maand wat leuks aan te schaffen en sinds 6 jaar ben ik weer terug bij vinyl.”

“In 2014 heb ik mijn platenspeler van zolder gehaald en ik moet zeggen dat zowel de sound als de beleving bij vinyl toch mooier en warmer is. Zo’n fraaie grote hoes geeft bovendien een extra dimensie en ik kreeg al snel spijt dat ik al mijn oude lp’s weggedaan had. Dus de “witte en zwarte” van Queen (Night at the Opera en Day at the Races) onlangs maar weer teruggekocht! Gek he, want ik had vrijwel niets van hen op cd maar ik hoef niet per se alle oude helden weer op vinyl te hebben want sommige klinken nu toch wel erg gedateerd. Anderzijds moet ik toegeven dat ik een groep als ABBA toch ben gaan herwaarderen want wat een ontzettend knappe popliedjes!”

“Maar goed het leukste blijft toch om nieuwe muziek binnen te halen en ik heb mijn wenslijstje voor februari al klaar en daar staat Bill Fay heel hoog op. Dat is een Engelse singer songwriter die 40 jaar geleden 2 albums maakte en sinds 2012 weer ontdekt is en nu pas zijn 5e plaat uitbrengt. Heerlijk ingetogen en sober. En wat ik graag nog op cd wil – want niet op vinyl verkrijgbaar – is Teardrop City. Dat is een mix van americana, folk en rock en dateert al uit 2018 maar blijft nog steeds overeind. Dat vind ik wel belangrijk dat je iets koopt wat je blijft draaien dus daarom is eerst goed luisteren een must!”

”Nou dat is een duidelijk verhaal over de muziekgeschiedenis van onze gastheer dus ik zou zeggen, kom maar op met al die nieuwe namen!”

Lijstjes
Bij de vraag naar zijn favoriete platen van vorig jaar, volgt onmiddellijk een uitgebreid antwoord of beter gezegd een lijstje:

“Op de eerste plaats Nick Cave met Ghosteen want dat is gewoon geweldig. Dit jaar gaan we bovendien naar zijn concert in de Ziggodome. Dan op twee The National met I Am Easy to Find en op drie Richard Dawson met 2020. Dat is een beetje in de stijl van Robert Wyatt meets Captain Beefheart. Die laatste ben ik sinds kort aan het volgen en hoewel Trout Mask Replica nog de nodige luisterbeurten vergt, kan ik al wel genieten van Clear Spot, Safe as Milk of die live plaat met Frank Zappa. Beetje apart maar erg leuk!”

“Verder staat voor mij Fink met Bloom Innocent op vier en op vijf Mercury Rev met Bobbie Gentry’s The Delta Sweete Revisited. Dan komen er een paar bands die vrijwel altijd goede platen maken zoals Wilco, Balthazar en Elbow.

“Grappig dat iemand zomaar zijn favorieten er even uitschudt maar hoe stelt hij dat nou vast? Is dat een kwestie van even op een middagje een lijstje maken misschien?”
“Nee, meestal begin ik enige tijd van te voren met een megalijst van 45 a 50 albums die ik afgelopen jaar veel gedraaid heb op Spotify, cd of vinyl en wat voor mij hoogtepunten zijn. Dan schift en selecteer ik tot er een stuk of tien of – zoals dit jaar – 15 overblijven.”

“Daar horen voor mij zeker nog dingen bij zoals Fontaines D.C., Michael Kiwanuka, Sharon van Etten en Orville Peck. Wat er dan afvalt is ook niet slecht maar waarschijnlijk geen blijvertjes vrees ik zoals Strand of Oaks, The Delines, Glen Hansard, Deerhunter, Big Thief, the Teskey Brothers of Vampire Weekend. Jonathan Wilson maakte een bijzonder album en ook die gaan we live nog bewonderen komende tijd maar de ontdekking van zomer 2019 was voor mij Purple Mountains. Had zijn plaat net in huis toen de goede man er wegens depressiviteit zelf een einde aan maakte maar aan de muziek hoor je dat niet af.”

“Mijn favoriete platenzaak is Sounds in Venlo, niet alleen omdat ze zoveel oud en nieuw vinyl hebben en kennis van muziek maar zeker vanwege hun instore optredens. Daar zag ik in augustus vorig jaar tijdens hun 35-jarig bestaan van de winkel The Slow Show, Tim Knol en gelukkig Malford Milligan. Die man heeft zo’n prachtige soulstem dat ik meteen een lp van hem kocht en die liet signeren. Bovendien heb ik hem pas weer kunnen bewonderen bij de theatershow Sound of The Blues en Americana die Johan Derksen presenteert.”

“Super, dat mag je niet missen net als Garrett T Capps, een beetje maffe country zanger uit San Antone Texas. Of Daniel Romano. Vorig jaar was ik bij een instore (ook weer bij Sounds in Venlo) van Mercy John oftewel John Verhoeven uit Veghel en kocht daar zijn album. Hij is medeschrijver van het nummer Roller Coaster waar Danny Vera zo’n succes mee heeft. Vaak is het zo dat als ik een lp goed vind ik ook graag naar het optreden wil. Dat lukt helaas niet altijd omdat zo’n buitenlandse artiest dan net zijn Europese tour erop heeft zitten of het concert al is uitverkocht dus moet je er snel bij zijn.”

“Het is fijn dat de platenzaken tegenwoordig weer zoveel vinyl hebben maar soms is het belachelijk duur en dan is de verleiding groot om op afprijzing te wachten of wat op internet te snuffelen. In Duitsland heb je bijv. een site als JPC.de en daar kun je nog echte koopjes vinden. En zoiets als Record Store Day is aan mij niet besteed want te duur en te commercieel. Een tijdschrift als Mania volg ik wel altijd hoewel de meeste recensies erg positief zijn maar de kunst blijft om dingen die voor jou interessant zijn eruit te pikken. Zo blijf je op de hoogte!”

Wilko geeft toe dat dat dit een echte drive voor hem is, die soms weleens tot onrust leidt want er komt zoveel uit en je probeert toch alles mee te krijgen. Bovendien komt hij dan niet toe aan het verleden want er is immers al zoveel goede muziek gemaakt die nog verborgen blijft. Dan is het extra leuk als je bij een concert van Grant-lee Phillips (ex- Grant Lee Buffalo) Howe Gelb (ex- Giant Sand) tegenkomt die zoveel prachtige muziek heeft gemaakt of bij een concert van Calexico een prachtig nummer voorbij hoort komen.

Dat blijkt dan niet alleen door Calexico gedaan te zijn maar oorspronkelijk opgenomen door de sixtiesband Love en zo kwam onlangs het album Forever Changes hier in huis en dat was een eye-opener. Kortom de hoogste tijd om eens te kijken wat er boven allemaal nog meer staat.

Het Platenkamertje

Het platenkamertje is voorzien van de bekende witte Kallax kasten (Ikea) met daarin een kleine 800 lp’s. Daarbovenop een oude Thorens TD 318 platenspeler die hij naar volle tevredenheid door Dr. Thorens uit Nijmegen heeft laten opknappen. Die combineert hij met een Classé geïntegreerde versterker met eindversterker wat zorgt voor flink wat vermogen, een lekker warme sound en prima geluidskwaliteit.

Momenteel heeft hij er twee kleine KEF boxen op aangesloten maar ooit wordt hun plek weer ingenomen door de grote KEF 203 zuilspeakers die nu stilletjes in een hoekje staan te wachten. Opvallend is dat hij verder een mooie moderne Okki Nokki platenwasser heeft, want volgens Wilko is dat echt nodig omdat er bij nieuw en geseald vinyl nog weleens wat slijpsel van het persen wil achterblijven. Maar vooral voor oude lp’s die vies zijn, heeft het toegevoegde waarde want die klinken na een wasbeurt hoorbaar beter.

Verder heeft hij een Superaudio speler die ook voor surround kan zorgen en natuurlijk een aantal SACD’s vanwege de lekkere klank of soms leuke extra’s:

”Zo staat er op Rumours van Fleetwood Mac een nummer met alleen zang en gitaar (Never Going Back Again) maar als je dat op superaudio beluistert, hoor je plots op het middenkanaal een trommeltje terwijl dat er op de lp of gewone cd niet is, heel apart!”

Wilko is wel van een goede sound maar absoluut geen geluidsfreak want waarom nog meer upgraden als je voor datzelfde geld vers vinyl kunt kopen? Zoals deze Fade in Time van ene Sam Lee die toevallig voor de kast staat ten teken dat het een recente aankoop is. Hoorde hem een aantal jaren terug bij Sounds in de winkel opstaan en hij zet nu een klein stukje op van deze eigentijdse folkie met traditionele teksten. Daarna schakelt hij meteen door naar Brad Armstrong (op gekleurd vinyl) en dat is een beetje Bob Dylanachtige spoken word met dreigende violen op de achtergrond.

Het gaat hem niet om de teksten maar juist om de combinatie stem en muziek en het gevoel dat dit bij je oproept. We duiken eens in de kast en zien al snel dat alles keurig en alfabetische gerangschikt is. Onder de B zowel Beatles als Brainbox (de eerste) maar eveneens Bob Marley en Bruce Springsteen, dus op voornaam?

“Ja, dat is omdat ik alles in Discogs ingevoerd heb en dat makkelijker is ook met het maken van zoeklijstjes. Maar het is niet zo dat ik bij meerdere platen van een artiest daarbinnen de volgorde jaar of letter aanhoud, dus dan weer niet chronologisch. Sinds een jaar of vijf ben ik weer volop vinyl aan het kopen en soms met terugwerkende kracht. Dus dingen die ik jaren 80-90 goed vond zoals als Talking Heads (Remain in Light) of Neil Young met Freedom. Zelfs Laurie Anderson tot LCD Soundsystems. Of Japan en David Sylvian met Gone to Earth en die heb ik twee keer maar nog steeds niet in perfecte staat.”

“Als ik een plaat opzet dan is het altijd eerst de A-kant en daarna de B-kant dus geen losse nummers of zo. En als ik luister, probeer ik dat geconcentreerd te doen dus dan ga ik meestal op de bank of bed liggen, doe mijn ogen dicht en laat de muziek op me inwerken. Het gaat om het geheel, de sfeer en de sound en ik let vaak wel op wie de producer is. Zo iemand als Daniel Lanois dat is een echte geluidstovenaar en dat merkte ik voor het eerst bij The Unforgettable Fire van U2.”

“Het lukte hem niet alleen bij zijn eigen soloplaten maar zelfs bij Bob Dylan (No Mercy) en helemaal met Le Noise van Neil Young, gewoon schitterend! Iemand als Blake Mills kan ook zo lekker transparant en toch met volle sound opnemen en hij bewees dat o.a. op zijn album Heigh Ho uit 2014. Bovendien laat hij daarop prachtige, aparte gitaarpartijen horen en volgens Eric Clapton is hij een echte vernieuwer!”

Even later kunnen we dat alleen maar volmondig beamen want wat een heerlijk fijnzinnig snarenspel: kortom een pareltje! Op mijn verzoek draait hij nu een hele kant van Spirit of Eden van Talk Talk dat een heerlijk melancholische sfeer oproept. Misschien nog wel beter is het solowerk van wijlen Mark Hollis, aldus Wilko terwijl ik vrolijk door de kast snuffel op zoek naar bekende en minder namen.

Heel soms koopt hij noodgedwongen toch cd’s omdat de muziek (nog) niet op lp is zoals Sam Baker met Land of Doubt (2017). Of Kerosene Dreams (2006) van Daniel Norgren en 3Hattrio met Lord of the Desert (2018). Maar het kan ook gebeuren dat hij de cd al heeft en hem dan alsnog op vinyl koopt zoals O van Damien Rice of Spinvis die hij erg origineel vindt.

Gemiddeld zit hij 3 avonden per week op zijn muziekkamertje en een paar uur in het weekend en sommige platen draait hij eens in de twee maanden terwijl anderen met grotere tussenpozen aan bod komen. Liever kwaliteit dan kwantiteit is zijn motto.

Bij de M stuit ik op Massive Attack met hun triphop meets elektronica plaat Mezzanine wat toch echt wel een standaardelpee is volgens Wilko. Ik durf het bijna niet te vragen maar heeft hij dan misschien toevallig een lijstje met alltime favorieten en wat staat daar zo allemaal in?

Hij lacht en zegt: “Ja, ik heb laatst een top 50 beste albums allertijden gemaakt met daarin o.a. The Beatles want Rubber Soul en Revolver zijn krachtige albums. Niets van de Stones want hoewel hun singles leuk zijn, kan ik die lp’s niet uitzitten. Geen Pink Floyd want dat is me te langdradig net als Marillion. Laatst nog Steve Wilson geprobeerd maar ook niet mijn ding dus snel weer doorverkocht.”

Wat opvalt is dat er 28 albums uit de jaren 80 in staan want daar liggen immers mijn muzikale roots. Tweemaal Talking Heads en ze zijn totaal verschillend maar ik vind zowel Remain in Light als Naked op hun manier erg mooi. Verder Prefab Sprout met Steve McQueen en niet te vergeten Ocean Rain van Echo and the Bunnymen. Natuurlijk iets van the Pogues en ik twijfel nog tussen If I should fall from Grace en hun eerste, die toch iets authentieker klinkt. Dan nog Tom Waits met Raindogs en in ieder geval Talk Talk met Colour of Spring. Die draai ik nog steeds en geeft me rust. Ik zeg weleens Talk Talk brengt de stilte terug in de muziek.

“Een ander stemmig album is Berlin van Lou Reed en sommigen vinden dat somber maar ik noem het liever sfeervol. Heb die wel op cd en wil hem graag nog een keer op lp kopen alleen schiet dat er steeds bij in omdat ik toch liever wat nieuws koop. Dat hoeft niet langer iets te zijn wat de critici mooi vinden want met zo’n Lana del Rey maakt men mij niet blij. Blijkbaar heb ik ondertussen toch mijn eigen weg gevonden maar daarbij wel steeds informatie nodig om te weten wat ik mooi vind zodat ik kan kiezen.”

“En zodra er een vinyl aanwinst bijkomt dan post ik die op social media zoals Facebook en Instagram zodat anderen er misschien hun voordeel mee kunnen doen? Het luisteren gaat hier continu door van ‘s ochtends radio 2 of Studio Brussel in de auto, tot Spotify op mijn werk en ‘s avonds vinyl thuis. Als ik je tot slot nog een tip mag geven: in april komen the Birds of Chicago naar Eindhoven en dat is zeer de moeite waard; beetje folk meets Americana met een man- en vrouwenstem. Ga ik zeker heen dus als je tijd en zin hebt?”

Dat klinkt goed en ik beloof het straks eens uit te zoeken. Maar ik durf nu al te voorspellen dat na afloop van dat concert Wilko in de rij zal staan om een cd – of liever nog – een lp te scoren!

Heb je zelf een bijzondere collectie of ken je iemand die een bijzondere verzameling heeft? Bel Johan (040-2019395) of mail johanpeels@gmail.com en wie weet sta jij of staat je ‘tip’ binnenkort in ‘De Omgevallen Platenkast’.