Heerlijk in de natuur
Bijna altijd fiets ik om het water heen, rond de Lange Vlieter en ben ik plots terug in het verleden. Misschien denken jullie ‘wat saai’, maar daar fietsen is helemaal niet saai. Ik ben er in de natuur met het water, de ruimte om mij heen, veel groen, bomen en struiken en in elk seizoen andere kleuren. Heerlijk vind ik dat. Sinds ik in het tijdelijke huis woon tot er weer een eigen plek is, fiets ik daar ongeveer vier tot vijf keer per week. Meestal een kilometer of tien, soms korter, soms een paar kilometer meer.
Daar kom ik tot rust
Er zijn wandelaars, hardlopers en andere fietsers. Het kan er ook heel stil zijn, dan zie ik niemand. Is het een sombere en donkere dag vind ik het ook wel eens een beetje eng, afhankelijk van hoe ik mij voel, tenslotte ben ik daar totaal afgesneden van de bewoonde wereld. Ergens halverwege staat er een chalet, daar zijn ook vaak mensen, maar verder staan er geen huizen. En dan is er nog het water, de Lange Vlieter. Men zegt wel eens dat uitkijken over het water rust geeft. Voor mij klopt dat. Ik ga er nooit op een bankje zitten, maar fietsend en kijkend naar de eenden, de meerkoeten of gewoon naar het water kom ik helemaal tot rust.
Een onbehaaglijk gevoel
Na een bocht zie ik hen, een man en vrouw met hond. De man houdt de vrouw vast, heel stevig lijkt het. Arm om haar schouder en tegen zich aangetrokken. Op mij komt het over als een beknelling. Haar armen voor haar lichaam naar beneden, handen op haar buik.
Als de man mij ziet draait hij met een ruk om, de vrouw heeft geen keuze. Hun gezichten kan ik in het voorbijgaan niet zien. Hij staat voor haar en draait naar rechts op het moment dat ik voorbij fiets. Als ik groet mompelt de man iets. De vrouw zegt niets, haar hoofd naar beneden. Ik heb een onbehaaglijk gevoel en in mijn hoofd draait het op volle toeren. Klopt dit wel?
Niet meer tegen te houden
Ik fiets verder. Terug. Ik moet terug, dat is het enige dat door mijn hoofd gaat. Nu draai ik met een ruk om. Fiets zo hard ik kan. Niet bang of onrustig maar vol adrenaline. Een boosheid komt in me op. Vechtlust kun je het ook noemen. Op dat moment voel ik mij ontzettend sterk. Niemand kan mij nu tegenhouden.
Gelukkig zie ik hen lopen. Ogenschijnlijk is er niets aan de hand. Het oogt allemaal heel normaal. Totaal anders dan de eerste keer dat ik de vrouw en de man zag. Ook zijn ze nu allebei heel vriendelijk. En toch voelt het voor mij heel vreemd. Een eindje verderop stap ik van mijn fiets af en kijk hen na.
Wat is er nou gebeurd?
Wat kan ik doen? Kan ik iets doen? Waardoor heb ik zo’n onbehaaglijk gevoel? Waarom ben ik in gedachten zo fel? Wat is er nou gebeurd? Is het een ongelukkige samenloop van omstandigheden? Moest het hondje plassen, poepen, snuffelen en vandaar de draai? Dat zal het vast zijn geweest.
Zestig jaar geleden
Er is maar één verklaring voor. In mijn jeugd ben ik meerdere malen beetgepakt. Hardhandig en of op vleiende toon. Aangeraakt worden daar waar het niet moet of mag, zeker niet bij een kind. Maar eenmaal erger. Ik was destijds pas zeven. Meegelokt achter en tussen de fruitbomen door iemand die ik goed kende en vertrouwde. Daarna gebeurde er meer. Stevig vastgepakt. Tegenstribbelen durfde ik niet, gehoorzaam en bang als ik was als kind. Weet nu nog hoe angstig ik was. Heb het nooit aan iemand verteld. Dat durfde ik niet en bang ook voor de reactie van mijn moeder of dat ik niet werd geloofd. Zo klein als ik was, was het voor mij toen al duidelijk dat hier niet over gepraat kon worden.
Eenmaal volwassen en een huwelijk achter de rug heb ik het pas aan een paar mensen om mij heen verteld. Zoiets is een ervaring die je nooit meer kwijtraakt. Nu nog wil ik als een (on)bekende man mij plots aanraakt of te dichtbij komt hem als in een reflex van mij wegduwen. Uitzonderingen natuurlijk daargelaten, ik heb ook aardige mannen om mij heen.
16 reacties. Plaats een nieuwe
Het hoeft niets geweest te zijn. Als ik momenteel, na de oogoperatie, buiten loop met mijn man houdt hij me ook stevig vast. Want ik zie niet veel. Bovendien moet ik nog naar beneden kijken, daar wordt je blijvend niet ruimer van. Ik snap wel dat jij naar die jaren toch een naar gevoel kreeg. Erg voor je.
Mariëlle, ik hoop dat het al beter met je gaat en dat je ook weer goed zicht krijgt. Ik begrijp dat jij vastgehouden moet worden en weet dat je naar beneden moet kijken, maar ik denk dat er misschien toch wel verschil te zien zal zijn als het uit liefde of hulp gebeurt of in dwang. Maar misschien ben ik door eigen ervaring van heel lang geleden daar, als het zich voordoet, wat alerter in.
wat goed dat je dit met ons deelt. het mooie van zo’n herbeleving en herinnering vind ik dat je het dan los kunt laten, kunt delen, zoals je hier doet met ons. de ervaring stelt je vertrouwen danig op de proef, decennia lang kan het blijven zitten en parten spelen. het zou zomaar kunnen dat er iets verandert nu je ons in vertrouwen hebt genomen. dapper hoor!
Anne, het was een gebeurtenis die ik gewoon moest beschrijven. Ik begrijp wel van mezelf dat ik zo reageerde, het is de ervaring die ik heb gehad, die daar nu voor zorgt. Echt last heb ik er niet meer van, maar kan het gevoel wel ’terughalen’. Destijds heeft het lang geduurd voordat het vertrouwen terugkwam. Sowieso kan ik behoudend zijn en soms voel je meteen of het goed is, intuïtie stuurt mij daar nu in. Feit is wel dat ik waarschijnlijk wel wat feller en alerter ben in zaken inherent aan de gebeurtenis uit mijn jeugd.
Mooi geschreven en je vertelt iets heel persoonlijks. Heel mooi verwoord. Knap beschreven.
Het vloeide zomaar uit de pen. Inderdaad persoonlijk, maar iets waar meer mensen zich waarschijnlijk in zullen herkennen. Zo’n gebeurtenissen kunnen op deze manier misschien nog beter bespreekbaar worden, daar ontbreekt het veelal nog aan :-0
Houd je maar vast aan de aardige mannen Ellie, die anderen zijn het niet (meer) waard om je gedachten (bij wijze van spreken) brutaal binnen te dringen, ook al weet ik wel dat dit soms gemakkelijker gezegd is dan gedaan. xxx
Jannie, wat beschrijf jij mooi wat eigenlijk ook zo is. Maar soms kun je de gedachten niet tegenhouden, dan ploppen ze gewoon naar boven inherent aan de ervaringen uit het verleden. xxx
Tja, dat gevoel van ons. Intuïtie, ervaring, sfeer. Het bepaalt veel. Lichaamstaal is goed te lezen, maar de interpretatie hangt af van het verhaal erbij. Je tussenthuis staat wel in een prachtige omgeving. <3
Ja Berna, je hebt helemaal gelijk. De interpretatie van dat wat je ziet komt vaak voort uit je eigen herinneringen, vooral als de eigen herinnering niet zo mooi was.
In de omgeving is het fijn fietsen, mooie fietspaden zijn er aangelegd, er is veel water en veel groen.
Wat een mooie plek Ellie, ik ben met je meegefietst in je blog. Zo begrijpelijk is/was je reactie; als impulsen uit het verleden. Moedig om dit te delen. 😘
Het ging vanzelf dit te beschrijven en tegelijkertijd vond ik dat die openheid er moest zijn. Zou waarschijnlijk in elke situatie die mij ergens aan herinnert, leuk of naar, hebben gereageerd. Herinneringen nu komen ergens vandaan. Dank voor je mooie reactie, Ria xx
Water reinigt en stroomt verder. Daar zag je een beeld dat je terug in je eigen situatie bracht. Wat heb je het mooi en duidelijk weer gegeven. Je deelt het met ons. Wanneer je weer langs het water fietst kun je het aan de golven geven, het weg laten stromen.
Zo’n begrip en mooie woorden, Athy. Je geeft precies aan wat er kan gebeuren en ook hoe het verder kan. Prachtig gezegd ‘kun je het aan de golven geven, het weg laten stromen.’
Dat is wat er gebeurt aan het water, altijd weer opnieuw. Het is een bijzondere plek om tot rust te komen en na te denken, zowel voor mooie als voor minder leuke gedachten en belevingen.
Een mooi geschreven heel persoonlijk verhaal. De reactie die je voelde bij dit tafereel is dan ook niet verwonderlijk.
Dank Wilma voor je reactie, compliment en begrip, fijn!