Hoe een bezoek aan het ziekenhuis een humoristisch staartje krijgt

Hoe een bezoek aan het ziekenhuis een humoristisch staartje krijgt? Is de ‘witte-jassen-dag’ nauwelijks twee weken geleden, kom ik toch weer in het ziekenhuis terecht. Ik heb al een hele poos last van een luchtweginfectie en na een paar kuurtjes met die vermaledijde pillen is het iets verbeterd, maar ik hoest nog steeds de longen uit mijn lijf. Toch maar longfoto’s laten maken.

Ziekenhuis
Op weg van de parkeerplaats naar de ingang komt een man naast mij lopen.
‘Lekker weertje, hè?’
‘Jazeker’.
‘Kom nu hier op bezoek. Vorig jaar was het wel anders.’

Ik reageer niet. Voel aan alles dat de man zijn verhaal kwijt wil.

‘In juni is mijn vrouw overleden. We kwamen voor een longfoto en na een uur wisten we al dat zij kanker had, uitgezaaid en niet meer te behandelen. Ik mis haar verschrikkelijk, maar ja, wat kun je eraan doen, zo is het leven. En ga maar gewoon door.’

Ik ben met stomheid geslagen, kan geen woord meer uitbrengen als ‘wat erg, het allerbeste met u.’ Ik ben op weg naar de radiologie. Waarvoor? Juist. Er worden longfoto’s gemaakt. Hoe kan het dat deze man naast mij komt lopen en vertelt over zijn vrouw die voor longfoto’s naar het ziekenhuis kwam en ik nu ook op weg ben naar de radiologie om longfoto’s te laten maken. Bizar en eerlijk gezegd word ik er wel wat onrustig van.

Gelukkig ben ik snel aan de beurt en later met een kop koffie in het restaurant laat ik even alles bezinken. Dan ga ik op weg naar de bouwmarkt, altijd leuk. Ik weet precies wat ik hebben wil, maar om het meteen te vinden is soms nog een hele klus.

Het is een zoektocht in de bouwmarkt
Zo een twee drie zie ik nog niet waar ik zijn moet en ook zie ik niemand die mij helpen kan. Na een paar gangen is daar dan toch eindelijk een medewerker.
‘Kunt u mij vertellen waar ik een tacker kan vinden?’
‘Sorry mevrouw, ik ben niet van de winkel, maar daar om de hoek zit iemand en kunt u het vragen.’
Ik struikel over zijn troep op de grond, hij grijpt mij bij de arm, houdt mij nog net staande.

Om de hoek zit inderdaad een jongeman achter een balie.
‘Weet u misschien waar ik een tacker (grote ogen), u weet wel een nieter, kan vinden?’
‘Daar ergens’ en hij zwaait een beetje in de lucht en naar links.
‘Bedankt, dan zal ik het wel vinden.’

Elektrische boormachines, groot en nog groter, accu boormachines, accu schroevendraaiers, schuurmachines en nog veel meer, maar geen tacker. Ook aan een groot deel van de wand allerlei boortjes en opzetstukken voor óp een boormachine. Alles van Black en Decker, maar geen eenvoudige nieter.

In de volgende gang vraag ik nog eens aan iemand die daar aan het werk is.
‘Kunt u mij zeggen waar ik een tacker kan vinden?’
‘Neen, sorry mevrouw, ik werk hier niet.’
‘Nou, dan zoek ik verder.’
‘U moet letten op felgroen in de kleding.’

Ha, daar loopt een man en hij draagt een zwart met fel groen t-shirt. Hem moet ik hebben. Ik vlieg op hem af.
‘Ik zoek een tacker, waar kan ik die vinden?’
‘Ik ben niet van hier, ik bezorg een pakket.’

Een beetje grijnzend draai ik mij om. Al drie mannen aangesproken en alle drie werken zij niet in de bouwmarkt. En van de vierde man met armzwaai naar boven en links word ik ook niet wijzer, maar weggaan zonder tacker is geen optie.

Eindelijk gevonden
Ik loop nog eens langs de Black and Deckers en plots zie ik ze. Hoog bovenin van een of ander onbekend merk hangen er twee aan de wand. Zo hoog dat ik er absoluut niet bij kan. Een krukje is niet voorhanden. Raar toch in een bouwmarkt, die worden er wel verkocht. En helemaal onderin in een bakje zie ik er ook nog een. Nu kan ik zelfs kiezen uit drie. Maar zaak is het die medewerker nog zien te vinden die voor mij hoog bovenin reikt. Het geluk is met mij. Een man in een felgroen t-shirt komt met een klant naar de losse boortjes. Ik wacht geduldig af want juist deze man moet mij helpen. Waarom?

Toen
Enkele jaren geleden, nog wonend in het andere huis, kwam ik vaker bij de bouwmarkt. Ik kwam er naast andere dingen voor in huis en atelier ook schroefjes en draad kopen om ‘ophang’ aan de schilderijen te maken. Dezelfde man heeft mij destijds een paar keer geholpen en openlijk en ontzettend met mij geflirt. Aangezien ik al een Man had was ik daar niet gevoelig voor. Sowieso niet voor hem, maar wat deed hij zijn best.

Een poosje later ging ik weer naar de bouwmarkt, nu samen met Man. Hij recht op het doel af. Ik blijf staan om naar iets te kijken. Plots staat dezelfde verkoper naast mij, een en al glimlach. Of hij mij kan helpen. Ik vertel wat we nodig hebben en loop naar Man. De verkoper begrijpt en reageert ronduit lomp. Hij kijkt mij niet eens meer aan, richt zich met korte snauwerige uitleg tot Man. Die begrijpt er niets van. Naderhand heb ik de situatie uitgelegd en hebben we er samen om gelachen. ‘Eigenlijk een sneu typetje’ zegt Man, ‘hij laat zich erg kennen, baalt ervan dat hij geen kans bij jou maakt.’

En nu weer
De man van toen? Juist, hij komt bij de boortjes en boren. En ik wacht. Eenmaal klaar met de andere klant draait hij zich glimlachend om. Kijkt mij aan, zegt niets. Ik vertel wat ik wil. Hij probeert aardig te doen, maar is toch wel wat nukkig. Ik geloof echt dat hij mij herkent en zich het voorval ook herinnert. Uiteindelijk ontdooit hij een beetje. Pakt het apparaat zelfs uit, vertelt er iets over en geeft het mij in mijn handen. Ja, dit wil ik hebben en wil al gaan.

‘U vergeet de nietjes, die zitten er niet bij.’

Tja, nu ben ik niet oplettend, lol in de situatie heeft de overhand. Maar eindelijk, na vijf mannen, heb ik dan mijn nieter. Nu ‘op’ naar de zagerij.

Ook hier heb ik geduld nodig
En daar is het druk. Allemaal mannen. Dat ik lang moet wachten is mij wel duidelijk. Ik loop langs de schappen, bekijk de diktes van het board, weet wat ik wil. Het lang staan is een probleem, een stoel of bankje is er niet, dan maar zitten op een pak vloerdelen. Blijkbaar is dat een reden voor de mannen om te gaan praten.

‘Dat is beter hè, je kunt hier ook maar beter erbij gaan zitten.’
‘Ja, het duurt lang’, beaamt weer iemand anders.
‘Een vrouw alleen zie je niet zo vaak.’
En nog zo het een en ander aan uitspraken komt er voorbij. Ik hoor het glimlachend aan.

Druk kibbelend komen zij de hoek om. De man probeert een fors beladen kar in de goede richting te duwen, de vrouw ploft naast mij neer.
‘Ik kom hier niet graag. Echt een mannenwereld en zij denken dat wij vrouwen nergens iets van afweten. Nou, dan zijn ze bij mij verkeerd. Ik ben namelijk praktisch en heb ook een goede kijk op dingen en weet wat ik wil.’

Dat is een vrouw naar mijn hart. We raken in gesprek over hobby’s, over werk, over wat zij en haar man hier komen doen en wat kom ik dan in mijn eentje in een bouwmarkt doen? Maar dan ben ik aan de beurt.

Ik vertel de jongeman van de zagerij dat ik hardboard wil, ongeveer 8 mm dik, een plaat van zestig bij tachtig centimeter en of hij dat voor mij kan zagen.
‘Ja, dat moet wel lukken. Ik zal eens kijken wat ik hier nog heb staan.’
‘Mooi zachtboard, wel iets groter, maar dat kunt u voor een klein prijsje meenemen.’
‘Neen, ik wil geen zachtboard. Ik wil hardboard of iets anders stevigs.’
‘En deze dan, 12 mm dikte. Ook een mooi formaat, dan hoef ik geen nieuwe plaat te pakken.’
Mijn mond valt open. Een joekel van een plaat. Nog maar een keer uitgelegd wat ik wil, niets anders en niet dikker dan 9 mm.

Gelukt en naar huis
Als ik uit de zagerij kom, steekt de vrouw haar duim op. Zij heeft het gesprek gehoord en al tijdens ons gesprek samen begrepen dat ik schilder. Vraagt of ik een website heb en hoe die heet. Ik pak een visitekaartje uit de tas en geef het haar waarop een van de wachtende mannen zegt: ‘Zo, er wordt meteen gehandeld.’ Lachend loop ik naar de kassa.

Daar kost het nog veel moeite het adres van de klantenkaart te veranderen. Maar eindelijk is alles gelukt. Ruim 5 kwartier later sta ik weer buiten. Blij met mijn aankopen en met stof voor deze blogpost ga ik huiswaarts. Waarvoor ik de spullen uit de bouwmarkt in het atelier nodig heb is stof voor weer een andere blogpost. Later.

Note: Zojuist een bericht van de huisarts. Geen nieuwe afwijkingen te zien. Een cadeautje. Wat kan het leven leuk zijn!

Schilderij eigen werk ‘Gestapeld’
Tweeluik in baklijst 2x 30×40 cm
Acryl op linnen