Het is in elk geval geen moment saai geweest

Het is in elk geval geen moment saai geweest tijdens de lange stop zonder echt met koffer en al op pad te gaan. Zeker niet als het schaamrood op de wangen zit, dan moet er toch wat speciaals zijn gebeurd. Ook niet als er dagenlang mannen met brullende machines in de achtertuin bezig zijn.

Wat we in de lange stop tijdens onze vakantie samen zoal mee hebben gemaakt?
In deze blogpost vertel ik jullie daar iets over. Er gebeurt iets waar ik nogal van schrik, vol ongeloof over mijzelf, maar Man en ik het toch al heel snel uitgieren van het lachen. De volgende dag heb ik bekend, jullie begrijpen, met het schaamrood op de wangen, maar aan de andere kant van de lijn wordt er gelukkig ook om gelachen, krijg ik zelfs een complimentje vanwege het eerlijk opbiechten. Volgens de mevrouw van het Gasseltje ben ik een grote uitzondering. Maar geloof me, ik zou het nooit met plezier uit de la halen. En er komen tijdens die week ook mannen met machines. Heel dichtbij. Altijd werkmannen met machines. Het is in elk geval geen moment saai geweest.

Werkmannen toen
In ons vorige huis was het ook steeds raak. De laatste keer dat we daar samen een week vakantie hadden was een week voor de verhuizing naar hier. In de straat werd een nieuwe riolering aangelegd. Wij wilden de auto’s laden met verhuisdozen en heen en weer rijden naar de opslag en het tijdelijke verblijf. Het heeft wat irritatie en onmacht gekost de werkmannen met de bulldozers, de graafmachines en van die dingen die zo ontzettend hard bibberen en daarbij een oorverdovend kabaal maken, op onze hand te krijgen. Zij waren niet voor rede vatbaar. In het protocol stond dat zij het ‘zo’ moesten aanpakken, daar kon niet van worden afgeweken. Uiteindelijk is het wel goedgekomen. De week vakantie voorbij, de riolering klaar. Dat was toen.

Werkmannen nu
In dit huis op het park gaat het gewoon door alsof we nog altijd op dezelfde plek wonen. Wanneer we hier een weekje vakantie plannen, dat is meestal in het voorjaar, in de zomer en het najaar, gebeurt er ook altijd wel iets rondom het huis. Net in die week. Steigers die opgebouwd worden aan het slaapkamerraam terwijl wij nog in bed liggen. De boel wordt opgeschilderd, maar wij weten van niets en gelukkig kan dat uitgesteld worden. We willen ook eens uitslapen in plaats van om zes de wekker horen rinkelen. Of mannen met hogedrukspuiten die de muren en de terrassen komen schoonmaken en Man daarna verplicht wordt de ramen en de deuren aan de buitenkant met spons en zeemlap te lijf te gaan.

Nooit saai
Al gaan wij niet weg met koffer en al, de vrije dagen thuis zijn nooit saai. We zeggen van tevoren wel eens tegen elkaar: ‘Wie zal ons morgenochtend komen wekken?’ Dat kan op de eerste vakantiedag, of de tweede of derde desnoods, maar echt waar, er zijn altijd werkmannen dichtbij in de vakantie. Altijd kabaal rondom huis, juist in die ene week.

Deze keer zijn het de snoeiers, de hakselaars, de blazers en wordt met grote machines het riet rondom het water in onze achtertuin gemaaid. Het is interessant om te zien hoe het allemaal op elkaar aansluit en met wat voor groot ronkend materieel men komt, maar het is een oorverdovend kabaal, dat kan ik jullie wel vertellen. Ook weer in deze zomerstop. En dan wordt er onderling door de werkers ook nog overlegd. Geschreeuw is het. De mannen proberen boven de brullende machines uit te komen. Drie dagen zijn ervoor nodig.

Dag een wordt het riet gemaaid. Mannen met gierende snoeischaren lopen her en der langs de heggen en de struiken.
Dag twee komt de machine om het afval riet op een hoop te gooien.
Dag drie komt er een machine met een enorme grijparm om de berg afval op een grote aanhangwagen te kiepen. Die wordt getrokken door een zwaar ronkende tractor. Tegelijkertijd glijdt een bulldozer het ven in die de alg en andere troep met ook een grote grijparm uit het water vist en langs de oever op een hoop gooit. Dat wordt later op die dag nog weggehaald met een iets kleinere tractor met aanhangkar waarvan de motor iets minder kabaal maakt.
Dag vier is het gelukkig weer rustig.

Herinnering
Nu de stank nog. Die doet me denken aan de sloot in het Munnichsbos uit mijn jeugd. Daar bij die stinkende sloot ging ik met een groepje kinderen uit de buurt spelen en pootjebaden. De volgende dag rook ik nog steeds naar sloot. Douchen was er niet bij. We hadden thuis niet eens een badkamer. Eenmaal per week ging ik in de keuken in de teil of zittend op het aanrecht werd ik door mijn moeder gewassen. Kleding droeg je een aantal dagen achter elkaar. Dat was heel gewoon.

Uit en thuis
Op dag vijf in de vakantie afgelopen zomer, om de stank uit onze neusgaten te laten waaien, gaan we met de bus en de trein naar Den Bosch. Daar aangekomen worden we overweldigd door het kabaal van de kermis. We schieten in de lach. Hoezo gezellig naar deze stad en op een terras ontspannen na de herrie van de afgelopen dagen? We gaan meteen een smal straatje in. We zijn op zoek naar een cadeautje, oorbellen om precies te zijn. Iemand stuurt ons naar ‘t Gasseltje. Een walhalla met sieraden en ook nog voor elke portemonnee. Als we hier geen oorbellen vinden, dan toch nergens? Opgetogen gaan we weer naar huis, mét bellen en nog meer cadeautjes, maar dan voor onszelf.

Ongeloof
Tijdens de treinreis laat ik mijn vinger erlangs gaan. Draai er een beetje mee. Dan ineens het besef dat ik er een om de hals heb. Een kettinkje? Dat kan niet, heb het toch in laten pakken? Ik heb er een stuk of wat geprobeerd. De twee die overbleven heb ik gelijktijdig om gehad. Zo kan ik beter zien welk kettinkje ik het mooist vind. En dat heb ik losgemaakt, sjaal weer om, alles laten inpakken en betaald. Het besef dat ik dat kettinkje met het prijskaartje er nog aan om mijn hals heb en gewoon meegenomen brengt het schaamrood op mijn wangen. Een grote vergissing, een blunder, hoe je het ook wilt noemen. Het is niet stiekem gestolen. maar het voelt alsof ik een dievegge ben. Al snel na het ongeloof gieren Man en ik het uit.

In de bus naar huis lijkt het wel een kippenhok, zoveel herrie. Terug op het park is er rust en een prachtig gezicht op het water. Een waterlinie van meerkoetjes naast elkaar.

Bijeenkomst van meerkoetjes

Het schilderij bovenaan deze post is eigen werk en onder andere te zien op de kunstpagina van mijn website
‘Violet’ 40×50 cm