Zoals jullie weten zijn wij nog altijd op huizenjacht, naar een bestaand en al wat ouder huis. Liefs uit de jaren dertig, veertig of vijftig. Dat heeft onze voorkeur. Voordat we op pad gaan en de buurt verkennen of zelfs een bezichtiging hebben, dat laatste is pas een paar keer voorgekomen, speuren wij eerst op internet naar het aanbod. Dat doen we elke dag een paar keer, ’s morgens, ’s middags en ‘s avonds. We zien huizen die al zijn gemoderniseerd of totaal gerenoveerd, maar ook huizen in de staat, precies zoals in die tijd gebouwd. Inherent daaraan de inrichting.
Plotseling zie ik ze staan. Twee leunstoelen. Bekleed met donkerrode stof. Daarin zie je vaag een ingeweven bloem. De leuningen van bewerkt hout. De stoelen staan achter gesloten deuren met kleurig glas-in-lood. Daar is de ‘goede kamer’. Zelden mogen wij er naar binnen. Laat staan zitten in die stoelen. Soms ligt mijn vader wel eens in zo’n stoel te slapen. Helemaal onderuit gezakt, zijn benen lang uitgestrekt. Het hoofd schuin tegen de leuning en ondersteund door zijn hand.
Die ene keer dat ik er mag zitten staat in mijn geheugen gegrift. De dag van mijn eerste heilige communie.
Mijn vader zit in een van de stoelen. Ik naast hem, maar niet op de zitting. De stoelen een beetje dichter bij elkaar geschoven zit ik op de leuningen ervan. Dat mag ook alleen maar tijdens het maken van de foto. Voor de stoelen staat een tweepersoons bed. Het is van metaal, grijs en blauw geschilderd. Daarin ligt mijn moeder, helemaal plat en recht. Zij ligt op een plank. Dat heeft een half jaar geduurd. Toentertijd de remedie tegen rugklachten. Een foto hiervan heb ik ook. Jammer genoeg kan ik die niet laten zien. Het album in een doos in de opslag. Mijn jurkje is gekocht met oudste zus A. en overbuurvrouw Beckers. Daarbij een kroontje voor in het haar. Het is mei 1959.
Die dag komen de beide oma’s en opa’s, de peettante en peetoom en nog andere familieleden op bezoek. Van hen geen cadeautjes, wel geld voor in de spaarpot. Van overbuurvrouw Bekkers heb ik een groen lichtgevend Maria beeldje gekregen. Blijkbaar is het mooi weer. De zussen staan in elk geval met blote armen op de foto.
34 reacties. Plaats een nieuwe
Wat een mooie herinnering, We hadden geen mooie kamer, met dertien mensen in een arbeidershuis te weinig plek, wel een foto met communiejurkje. Ook zo’n kransje in het haar en het lichtgevende Mariabeeldje heeft ook hier staan pronken en nog steeds met zwaar beschadigd hoofd. De arme. Lieve groet en dank voor de herinnering! 😉 <3
Wat fijn dat je het een mooie herinnering vindt, Berna. Bij jou plopt er ook onmiddellijk een naar boven. Leuk te bedenken dat jij ook een communiejurkje had en een krans in het haar. Zie jou nu ‘in het klein’ 😊 Helaas heb ik mijn lichtgevend beeldje niet meer, was er zo trots op, zie het voor me, zelfs de plooitjes van het gewaad. Warme groet ❤️
Ik zal een foto van mijn mishavende maken
Ik wed dat het dezelfde is
Leuk Berna, ben heel benieuwd! ‘Oudste’ vriendin heeft ook dezelfde foto, uit hetzelfde dorp en één fotograaf voor alle kinderen. De meisjes hadden natuurlijk allemaal een wit jurkje en een kroontje in het haar 😊
Wat mooi dat die stoelen de herinnering brachten. Mooie foto ook, Ellie.
Fijn is dat om even terug te zijn bij een mooie dag, ‘toen’. Waar de huizenjacht mij al niet brengt 😀 xx
Wat foto’s op Funda en andere huizensites al niet los kunnen maken, 60 jaar na dato.
Ja, leuk hè 😊 inspecteer ik de huizen en plopt dit zomaar naar boven.
Het was toch ook wel iets speciaals hè. We hebben volgens mij allemaal wel iets bewaard. Ik ook de foto, missaaltje en kop en schoteltje.
Mooi stukje.
Mies, we hebben van tevoren in de kerk moeten oefenen, jij ook neem ik aan. Je was er al maanden mee bezig en wat een zenuwentoestand die dag zelf….hoeveel geld zou je krijgen 😅 ik heb een paar foto’s, het kerkboekje met Jezus in een rode mantel op de omslag ben ik helaas kwijtgeraakt bij het afbreken van mijn huwelijk. Vind ik heel jammer, ook het rapportenboekje van de eerste klas heb ik niet meer, alleen maar ‘tienen’, wat was ik trots. Gelukkig staat dat ook in mijn geheugen gegrift.
Ja, allemaal zo meegemaakt. Het moeten biechten vond ik toch een paar graadjes erger.
Ik heb al mijn rapporten nog van zowel de lagere school als van alles daarna.
Oh ja, dat biechten, wat was dat erg zeg. En altijd maar hetzelfde verzinnen want wat moest je toch tegen die man achter die gaatjes in het hout zeggen? Ik was zelfs een beetje bang. Alle andere rapporten heb ik gelukkig ook nog, ook een zwemdiploma en verkeersdiploma, echt een leuk bezit nu!
Mooie beeldende herinnering. En die foto van jou met ernstig gezichtje, zo lief.
De aanloop naar vroeger ook heel mooi genomen.
Liefs Joke G.
Joke, ik heb een kruin en dat vond de fotograaf destijds niet kunnen, er is veel brillantine aan te pas gekomen, vandaar de scheve pony 😅 Ernstig is het zeker, ik mocht niet lachen, weet het nog zo goed. Dank voor je mooie complimentjes, ben er blij mee xx
Wat een leuke foto van jou, Ellie. Ik herkende je er meteen in, terwijl ik je alleen van je profielfoto ken.
Wilma, dat is leuk! Las het ergens anders in een reactie ook. Vind het zelf zo’n schattige foto, met brillantine in het haar en een scheve pony.
Wat een lieve foto Ellie. Wat een mooie herinneringen uit de jeugd!
Groet van Trudy
Lieve Trudy, dank voor de complimentjes! Fijn dat je me weer hebt gelezen 😊
Wat een mooie, warme jeugdherinnering Ellie❤
Coby, je hebt gelijk! Ik vind het dan ook leuk die herinnering hier te delen. Bovendien een van de weinige, misschien wel de enige foto waar we als kinderen samen op staan ❤️
Mooie foto’s Ellie, maar wat een naar idee om op een houten plank te liggen, moet er niet aan denken met mijn rugklachten. Blij dat dit niet meer hoeft! 😉
Gelukkig is de medische wetenschap er flink op vooruit gegaan en is die barbaarse behandeling niet meer nodig. Net als jij ben ik daar heel blij om 😀
Wat een mooie foto van jou, een momentopname vol heilige ernst. Jaloers was ik altijd wanneer ik een groep bruidjes zag passeren, zo’n mooie jurk wilde ik ook. Wat er aan vast zat wist ik niet. Als gereformeerd meisje wist ik alleen dat de rk kerk heiligenbeelden had en dat was verkeerd, afgoderij. Nu had ik een katholiek vriendinnetje en ging stiekem met haar naar haar mooie kerk. Heerlijk vond ik dat. Gedempt licht, heerlijke geur, veel bloemen en kaarsen en ja, beelden, met kleine rode lichtjes. Een feest voor het oog.
Je brengt me terug in de tijd met jouw goed geschreven verhaal.
En die streeprok van jouw zus? Die had ik precies zo, 1959, was ik 17
‘Een momentopname vol heilige ernst’….niemand kan het zo mooi omschrijven, Athy.
Wat schrijf je weer een leuk stukje onder mijn verhaaltje. Gelukkig ben je stiekem met je vriendinnetje meegegaan 😀 Er was inderdaad (en nog) veel pracht en praal in de rk kerk, maar er waren ook, net als bij andere geloven, strenge en ontzettend belachelijke regels waar je je aan moest houden. Leuk dat ook bij jou nu herinneringen naar boven komen. Mijn zus met de streepjesrok was des tijds op een paar weken na 14, andere zus 18, broer 11.
En mijn tante had ook zo’n streepjesrok! En ik was ook zo stikjaloers op die witte jurkjes, want ook wij waren (moeder Ned. Hervormd, vader buitenkerkelijk) alleen harde kerkbanken zonder opsmuk gewend. Later ging ik ook mee met een vriendin naar de RK kerk en genoot van alle afleiding 🙂
Nu, hier in het zuiden, blijf ik dat geweldig vinden.
Je ziet er prachtig (en herkenbaar) uit Ellie!
Mijn opa en oma hadden ook van die ‘rookstoelen’. Toevallig zagen we eergisteren soortgelijke in Noordwijk en ook ik ging meteen terug in de tijd naar de zaterdagen dat we bij opa en oma waren – elke week. Ik mocht dan in de rookstoel achter de deur, zette de kussens over mij heen en zat zo heerlijk afgeschermd op het singelband in mijn tent te lezen <3
Mooie herinneringen door een paar stoelen, net als jij.
Marjolein, bij jou komen de herinneringen door mijn blogpost ook naar boven, leuk! Verschillende geloven, maar ook bij de rk kerk van die harde kerkbanken, verder was en is de kerk nog erg mooi versierd.
Wij hadden vroeger thuis ook een ‘rookstoel’, die was van mijn vader. Ik geloof niet dat ik daar ooit ingezeten heb, wel ernaast en naast de haard op de grond, rug tegen de muur en boek in de hand. Dat was overigens een zeldzaamheid, daar waar de rookstoel stond was ook deel van de goede kamer en werd niet altijd gestookt. Jij maakte een tent van de kussens, een eigen veilig plekje, mooi om te lezen. Dank voor je bijdrage aan dit stukje, leuk ook dat je mij herkent in de foto 😊 xx
Dat is weer een mooi stukje Ellie, leuk om te lezen hoe dat bij jullie toe ging. Als je gelovig was of bij een kerk had je toch wel een totaal andere jeugd. Die mooie kamer alleen al, een kamer waar je amper in mocht. Een lege ruimte in huis vind ik fantastisch – zoiets als een leeg hoofd . Wij hadden geen geloof, wij hadden de natuur 🙂 Op zondag gingen we de natuur in, het Zilverbos, de Linge of de Veluwe. We leerden kijken van mijn vader, want wat je niet ziet is fantasie…. we zagen herten en wilde zwijnen, buizerds en zandverstuivingen en hij legde uit hoe alles in elkaar greep en van elkaar afhankelijk is in een wankel, natuurlijk evenwicht. Hij ervoer de natuur als een wonder en dat is het.
Fijn dat je dit in mijn herinnering oproept, Ellie.
En wat was je een lief en leuk meisje. Je had toen al mijn vriendin door dik en dun kunnen zin.
Lieve groet.
Anne, wat fijn dat bij het lezen van mijn stukje ook bij jou herinneringen naar boven komen. Op zondag fietsten mijn moeder en ik naar haar ouders, mijn vader sliep dan, had nachtdienst gehad in de mijn, ondergronds. Later, nadat hij ziek was geworden en niet meer kon werken, ging hij ook wel eens mee op bezoek. Zondag was een saaie dag in mijn herinnering, je mocht niets, al zeker niet spelen, wel een stukje wandelen, maar er ging niemand mee. Wat jij allemaal op zondag en op andere dagen van je vader hebt geleerd, heb ik veel later pas ontdekt. Een klein beetje door het spelen met andere kinderen, later door volwassen te worden, op te zoeken in een boek en te kijken en te vragen. De natuur is prachtig. De bloei en groei, maar ook de rust die er in de natuur is, het helende ervan. Ik geniet daar enorm van. Je laatste zin laat mij blozen, geeft warmte. Gelukkig hebben we elkaar ontmoet en ook ik denk dat we altijd al vriendinnen hadden kunnen zijn ❤️
Heel even zag ik ook alles weer voorbij komen!het was zalig om lezen !
Het mooie jurkje, het kroontje, en een blauwgrijze fonkelnieuwe fiets die ik gekregen had van de familie!
Op de vooravond nog even in de zinken badkuip die voor de kachel stond en gebedje voor het slapengaan !
De volgende morgen , heel onschuldig, met gevouwen handjes naar de kerk!
Deze herrinneringen zullen mij ook altijd bijblijven!
Rita, wat een mooie herinnering en inkijkje van jouw communiefeestje geef je de lezers op mijn blog. Ik weet niet of ik de avond ervoor in de zinken teil ben geweest of dat ik op het aanrecht in de keuken op een handdoek zat en mijn moeder mij waste. De zinken teil is nu van mij, ben daar erg blij mee.
Rita, er staat een foto van de zinken teil bij de blogpost ‘Zwemmen of pootje baden’ van 7 juli 2015, die kun je opzoeken als je wilt 😊
Ernstig, beetje verdrietig meisje, zie ik hier. Ik begrijp dat je niet mocht lachen, maar ik geloof niet dat je er leuke herinneringen aan hebt, boden de cadeaus geen soelaas? Communie was een ernstige zaak, zeg je. De eerste keer dat ik iets over communie hoorde was toen het zusje van mijn vriendin communie deed. Ze kreeg nieuwe kleren en grote cadeaus als een fototoestel en horloge. Ik snapte er niets van… Dat er cadeaus hoorde bij iets kerkelijks, alsof je ervoor betaald werd! Dat vond ik helemaal niet ernstig. Enfin, de hele kerk was voor mij onbekend, ook al werden we wel opgevoed met de kinderbijbel. En soms dreigde mijn moeder met zondagsschool, waarop ik altijd smeekte of dat niet door hoefde te gaan, want ik ging al 5 dagen in de week naar school! Hoewel ik nu wel naar de kerk ga, (lang niet elke zondag), ben ik nog steeds blij dat ik dat als kind niet hoefde! Lekker vrij zijn op zondag en in de bossen achter ons huis spelen was toch veel leuker? En dat je zo weinig mocht op die dag, kon zowel bij protestanten als bij katholieken voorkomen, begrijp ik nu… Leve de vrijheid van nu, hè Elly?
Dani, welkom! ‘Jij’ was in de spam terechtgekomen. Excuus, maar heb het rechtgezet. Veel te leuk dat jij hier bent 🤗 Wat schrijf jij een mooie reactie over jouw jeugd en wel of geen kerk en heerlijk spelen in de bossen. Nu ga je wel regelmatig naar de kerk. Hoe ervaar je dat?
Helaas was het bij ons thuis veel strenger, ook op doordeweekse dagen. Elke ochtend naar de kerk, elke ochtend werd ik van de koude kerkvloer opgeraapt, flauw gevallen en toch weer moest ik de volgende ochtend gaan. Geen eten vooraf, koud en donker in de winter en dan ook nog dat hoge ‘gejank’ met kerkelijke liederen van de nonnen achter het altaar. Neen, ik bewaar hele slechte herinneringen aan de kerk, de nonnen, het geloof. Echter in het dorp waar ik ben opgegroeid werd door de bewoners ook veel gedaan ‘voor het oog van het kerkvolk’, dat toch vooral niemand ook maar iets slechts over het gezin kon vertellen. Gelukkig heb ik, bijna 21 en uit huis gegaan en getrouwd, mijn eigen weg kunnen zoeken. Vallen en opstaan, dat dan wel, maar blij met wie ik nu ben…en zonder opgedrongen geloof, maar geloof wel in alles wat voor mij belangrijk is en goed voelt, zoals bv een kaarsje in de kerk aansteken voor iedereen waar ik afscheid van heb genomen. Enfin, een heel verhaal…trouwens ik was een bang en heel ernstig kind…
Wat een verhaal, Ellie! De rillingen lopen me over de rug. Ik sla het op om nog eens te kunnen lezen en misschien verwerk ik het anoniem wel in een groter verhaal. Het lijkt n.l. op de ervaringen van mijn schoonmoeder, de lege maag was voor haar ook een probleem, elke morgen, en toen ze later als telefoniste merkte dat het ‘halve’ katholieke dorp buitenechtelijke relaties had, was ze ‘bijna van haar geloof gevallen’, zoals ze het noemde.☺ Dat snapte ik dan weer niet, want ik geloof in God en niet in ‘de kerk’ of in mensen, want die zijn net als ik. Daar zit voor mij een duidelijke scheidslijn tussen. God gaat boven alles uit en bij hem kan ik altijd terecht. Maar het is niet alleen een zweverig geloof, voor mij werkt het ook echt. Als ik problemen bij Hem neerleg, dan komen er oplossingen of gebeuren er dingen. Hele gewone dingen, maar ook hele wonderlijke dingen. Dat heb ik als kind al meegemaakt en later ook in mijn volwassen leven, bijvoorbeeld toen ik vrijwilligde voor vluchtelingenhulp. Betekent niet dat mijn leven van een leien dakje verloopt. Maar wel dat er steeds weer oplossingen komen. (En ook weer nieuwe problemen, haha) Ik begin steeds meer te begrijpen dat God ons heel veel wil geven, veel meer dan wij denken. Nu we het toch daarover hebben, ik zal voor jullie bidden dat jullie je droomhuis vinden (als het niet al gebeurd is, intussen) ☺En wat de kerk betreft: overal waar het evangelie het uitgangspunt is, voel ik me thuis. (Al zal dat niet gauw de katholieke kerk zijn vanwege het feit dat er geen inspraak is). Liefst met hedendaagse muziek en een eigentijdse sprekende voorganger. Ik heb jaren in een Engelstalige internationale kerk gezeten met mensen uit tientallen landen en nog meer kerkgezindten. Mooi om van elkaar te leren en iedere keer weer nieuw vormen te beleven. (zoals onder muzikale begeleiding een waxinelichtje aansteken voor in de zaal, voor ieder die er behoefte aan had, dat herinner ik me dus nog heel goed, omdat het me meer deed dan ik had verwacht!) Maar uiteindelijk wilde ik toch weer in mijn eigen taal kerken. Maar kerkengemeenschappen worden gevormd door mensen en dus is er waarschijnlijk altijd wel wat loos. Want elke Nederlander weet het toch beter? Doorgaans heb ik het niet in de gaten omdat ik niet tot de incrowd behoor, maar voor manipulatie ben ik allergisch, dus dat zou ik niet accepteren en onrecht natuurlijk ook niet. Ik ben eigenlijk teveel einzelgänger voor een kerk, maar toch kom ik er graag om gelijkgezinden te ontmoeten. ☺