De droom van vannacht was niet eng, kan hem alleen niet meer helemaal terughalen, wel dat ik op een grindpad naast het ouderlijk huis sta. Mijn fiets tegen de zijmuur. De eerste fiets is het, gekregen voor mijn verjaardag. Uit allerlei onderdelen van kapotte fietsen door opa van moeders kant gemaakt. Geen bagagedrager, geen koplamp of achterlicht, het stuur breed en waarschijnlijk van een grote herenfiets, een bruin leren zadel met gaatjes erin, ook van een herenfiets en een verroeste bel. Wel een hele grote. Wat ben ik er trots op. Een eigen fiets. Dat is alles wat ik nog weet van deze droom. In mijn hoofd draait het nu op volle toeren. Terug in de tijd. Van alles plopt er naar boven. Jeugdzaken van destijds. Van binnenshuis en uit het dorp.
De reuk van bier als ik ’s ochtends langs het café loop op weg naar de kerk. Ook die van sigaren, pijp en sigaretten. In de kerk een allesoverheersende geur van wierook. De was die op zondag in een zinken ketel op het fornuis wordt gekookt. De geur van ‘zondagse soep’. Het hele huis is er van doordrongen. Het gebakken spek. Van de kolen in de kit naast de kachel.
Het geluid van accordeonmuziek in het café tijdens de kermis. De harmonie en de fanfare die bij gelegenheid door het dorp lopen. De kerkklokken die luiden. Wakker worden door het gegil van de varkens bij de overburen. Zij worden geslacht. De tractor van de boer. Het gejoel in het zwembad. De kakofonie van geluiden op de speelplaats van school. Het geschreeuw op het voetbalveld.
De smaak van de soep op zondag. Getrokken van sukadelap of van een mergpijp. Van het brood, gesopt in het spekvet. Van de abrikozenvlaai. De kruimeltjes die ik in een boodschappentas aan het stuur van de fiets naar de bakker breng. Hij bakt er een vlaai van. Onderweg snoep ik grote brokjes uit de pan. Van het eerste biertje dat ik op mijn veertiende drink. Daar ontzettend ziek van ben geworden. Een biertje heb ik nooit meer gedronken. Van frou frou en andere koekjes met vanille vulling. Maar heerlijk de smaak van een chocotoff. Altijd in de kast bij mijn tante en oom. Met een beetje geluk kreeg ik er zo nu en dan een.
Beelden, zonder moeite op te roepen. Oma’s broer Willy. Verstandelijk beperkt. Zittend aan een tafel midden in de kamer, hij draagt een stofjas. Helemaal voorovergebogen en steevast stiekem naar mij loerend. Hij hangt zowat over het bord, zijn oog gericht op mij. Ik zit een paar meter van hem vandaan en opzij. Zie hem gluren. Hoe hij dat voor elkaar heeft gekregen vraag ik mij tot op de dag van vandaag af. Heb nooit meer iemand zo scheel zien kijken. Was altijd een beetje bang voor hem.
De processie die door het dorp loopt. De mensen met de rozenkrans in de hand, biddend, prevelend en donker gekleed. Het meest herinner ik mij de Sacramentsprocessie. Na meer dan vijftig jaar ben ik afgelopen zomer nog eens gaan kijken. Dat is hier te lezen.
Zittend op het aanrecht voor de wekelijkse wasbeurt. Elke zaterdagmiddag. Gewassen worden door mijn moeder. Het onderbroekje en het hemdje, ’s winters een gebreid en kriebelend wollen ding, nog aan. Dat ondergoed gaat pas uit als ik ‘dáár’ moet worden gewassen. En snel weer aan.
Er is in ons gezin weinig geld. Toch wel eens als extra bij het brood spek in de pan. We zitten rondom de tafel en dopen stukjes witbrood in het vet.
Op zondag dronken mannen slingerend over straat. Na de hoogmis gaan zij kaarten in het café. Daarbij wordt menig borreltje gedronken. Ergens later in de middag gaan zij pas huiswaarts. De mannen tijdens kermis of het carnaval ga ik uit de weg. Teveel gedronken worden zij vrijmoedig en kunnen hun handen niet thuishouden.
Mijn broer. Ook te diep in het glaasje gekeken. Doodziek buiten zittend op een stoel. Een theedoek voorgebonden, emmertje bij de hand. Die theedoek is het idee van mijn moeder. Zij houdt er niet van als iets vuil wordt. Loopt heen en weer.
Hebben jullie ook sterke herinneringen aan bijvoorbeeld geuren, smaak en geluiden? Of aan andere jeugdzaken?
Klik op de eerste foto en zo verder
34 reacties. Plaats een nieuwe
Wat een mooi verhaal Ellie.Je schrijft het zo beeldend op.Herinneringen ze komen steeds meer terug ook bij mij.Dankjewel Ellie voor dit verhaal. Het maakt mijn dag blij.
Liefs van Trudy.
Dankjewel voor zoveel complimentjes Trudy, daar word ik erg blij van ❣️
Heerlijk, al die beelden van vroeger. Je voert me zo naar mijn eigen kindertijd. Daar zou ik ook uren over kunnen schrijven. De eerste keer dat ik echt leerde hoe geuren je helpen om te herinneren, was in het Maritiem Museum in Rotterdam. Een grote kast me laatjes bevatte de geuren van de haven. Als kind woonde ik in een verbouwde havenloods. Soms lagen de gezouten koeienhuiden te drogen naast ons huis. Ik herinner me de vliegen. Maar vooral mijn blote voetjes en het spelen met mijn broers, zussen, neefjes en nichtjes. Op zondag kon dat gewoon op straat. Van de lucht hadden wij geen last…
Margo, wat een mooie herinnering van jou als bijdrage aan mijn verhaal. Ik zie het voor me, spelende kinderen, de koeienhuiden, de blote voetjes. Dankjewel.
Prachtig verhaal en wat een geheugen. Ik kan onmogelijk zoveel zaken op laten borrelen. Met geuren heb ik niets. Raar wel eigenlijk.
Dank voor het compliment, Mies. Het ging vanzelf, zoveel herinneringen in een mum van tijd. De droom was natuurlijk de aanleiding, veel zal waarschijnlijk ook nooit meer opborrelen…
hoe een droom van een fiets de deksel van het geheugen kan oplichten… mooi verteld Ellie
‘De deksel van het geheugen’, mooi gezegd, Anne. Het ging vanzelf, niet te stoppen.
Een fiets wordt voortbewogen door de eigenaar, eigenares. Staat dus symbool in dromentaal voor je eigen energie.
Je hebt jouw energie altijd bij elkaar moeten sprokkelen zegt jouw beschrijving van de fiets. Hij staat nu tegen een zijmuur van een huis, kijk daar naar Ellie. De droom geeft je, in waaktoestand, tal van herinneringen. Dat is ook energie.
Ik gun je alle energie die je nodig hebt om te doen wat je graag wilt doen.
Wat heb je dat mooi verwoord Athy!
Athy heeft een mooie zienswijze aan mijn blogpost gegeven, Marjolein. Ik ben er blij mee!
Wow, hoe mooi leg je jouw zienswijze over de droom en de energie uit. Het woord ‘sprokkelen’ springt eruit. Daar kan ik of moet ik nog wel iets mee doen. Misschien te gebruiken voor een andere blogpost. Dankjewel voor je woorden, Athy.
Mooi geschreven Ellie. Zoveel als er bij jou opborrelt doet het niet bij mij. Geen idee waarom niet.
Bij jou komen vast andere mooie ‘plopjes’ naar boven. Misschien een idee voor een stukje, Wilma? Ik lees het graag 😀
Meestal wel. Ik ben nu in mijn hoofd (gaat zonder dat ik er iets voor hoef te doen overigens) een stukje aan het ordenen zodat ik het daarna kan opschrijven.
Ik kijk er naar uit, Wilma!
Heerlijke mijmeringen!!! En zo helemaal uit mijn tijd. Behalve de fiets dan. Mooi verhaal weer Ellie!!! Gr. Marleen
Jij zult vast wat herkenning hebben, Marleen. Dat vind ik weer mooi!!
Och Ellie, hoe prachtig, dit verhaal, dromen openen herinneringen. Ja, ik geniet er ook van, vele heb ik er al vastgelegd op mijn site. Mooi hoe je alle zintuigen langs gaat, daar verstoppen ze zich in, de herinneringen.
Cora, hoe prachtig jij mijn blogpost samenvat. Van jouw woorden geniet ik. Ook ik heb er al wat op deze blog vastgelegd. De herinneringen dienen zich vaak plots aan, vragen erom opgeschreven te worden.
Wat een mijmeringen! Ik weet ook veel van vroeger, ook veel geuren. Ik ben net triestig uit een droom wakker geworden, dus ik laat het nog even bezinken (er was veel moois, dat geef ik liever voorrang).
In onze calvinistische omgeving mocht de was absoluut niet op zondag op het vuur (dat moest op maandag) en wij hadden de dronken mannen op dinsdag, bij de veemarkt. Want op zondag naar de kroeg of zelfs maar kaarten – dat was er in het kille noordoosten echt niet bij!
Wat jammer dat je triestig wakker werd, maar gelukkig was er ook moois Marjolein, dat is goed te weten.
Eigenlijk mocht er bij ons op zondag ook niets worden gedaan, geen wapperende was aan de lijn, er werd niet gepoetst of buiten geharkt, er werden wel familiebezoekjes afgelegd, maar de was moest gekookt worden. Op maandag-wasdag stond mijn vader dan met het goed over het wasbret te schrobben.
Mooi blog!
Ik denk niet echt met weemoed terug aan mijn jeugd, dus ik laat het lekker waar het hoort > in de krochten van mijn kop.
Dank, Ka! Jou ‘kennende’ weet ik een beetje hoe je met herinneringen aan je jeugd omgaat, dat verdient trouwens een compliment ❣️ Ik denk ook niet met weemoed terug, het was beslist niet altijd leuk.
Ik heb een jaar op accordeon les gezeten maar de muziekleraar kon op een gegeven moment zijn handjes niet thuishouden. De accordeon was mooi, die heb ik verschillende keren nagetekend, die leraar heb ik nooit meer gezien, nadat ik thuis had verteld dat de man om een beloning vroeg toen ik even op het orgel mocht spelen. Ik was juist 13 en kreeg al vrouwelijke vormen….. Ik voelde gelijk argwaan, bedankte en ben naar huis gerend. Mijn moeder was ziedend en is er direct op af gestapt. Einde muziekles en daarna ook niet verder gegaan op een ander adres. Achteraf wel jammer, want ik vind het nog steeds een mooi instrument en die prachtige rode accordeon heb ik niet meer, die is later weggegeven aan een oom van mij die er heel blij mee was. Tja, een herinnering, gelukkig ook veel leuke en herkenbare zoals in jouw blog te lezen is Ellie. 🙂
Jannie, wat fijn dat jij deze herinnering hier deelt. Wij hebben ze allemaal, soms mooi, soms pijnlijk of verdrietig, of zelfs weggestopt, maar zij hebben ons gebracht waar we zijn, wie we zijn geworden. Dat is het mooie van herinneringen. De melodie van een accordeon raakt mij altijd diep, vind het een prachtig instrument. Misschien wil je het nu nog leren? Heb je daar wel eens aan gedacht? Nooit te oud om….❣️
Mooi hoe je terugkijkt op je jeugd en mooi dat er nog steeds processies worden gehouden. Ja, geuren brengen direct herinneringen en sfeerbeelden naar boven, zoals die wierook in de kerk.
Dank voor het compliment, Karin. Geuren, of wat dan ook, brengen bijna steevast iets teweeg. Zo ervaar ik het, mooi dat jij dat ook hebt!
Wat een mooi verhaal Ellie.
Prachtig zoals de droom de deur naar vroeger openzet.
Je vertelt het zo beeldend, zo van toen…
De foto’s als geheugensteuntjes voor de gedachten aan vroeger maken het compleet.
Complimenten!
Liefs Joke G.
Prachtig zoals jij je reactie verwoordt, één groot compliment. Ben daar heel blij mee, dankjewel daarvoor, Joke xxx
Lieve Ellie ik was voor even helemaal ondergedompeld in jouw herinnering, zo herkenbaar en prachtig verwoord …
Mooi weekend hoor en een warme groet
Coby, wat fijn dat er voor jou herkenning was! Mooi weekend ook voor jou en dank voor het compliment! Lieve groet 😊
Mooi geschreven Ellie! Heel herkenbaar.
Dank, Lisette! Leuk de herkenning voor jou. Mooi dat je hier binnenkomt 😊