Er gebeurt altijd wat
In een ziekenhuis gebeurt natuurlijk altijd wat. Apparaten die piepen, de verpleging die om de haverklap langskomt of een infuus dat wordt vervangen. Extra zuurstof is nodig bij weer een andere patiënt. Een vrijwilliger met rolstoel haalt iemand op of brengt weer iemand terug. Een dokter die aan het bed komt. De gordijnen rondom gaan dicht. De gang van zaken wordt besproken. Niemand ziet je, maar iedereen kan het gesprek horen. Er gebeuren ook hele andere dingen. Ronduit vieze dingen.
Een tweede natuur van mij
Gebeurtenissen opmerken, mensen observeren, luistervink spelen, ik ben er goed in. Dat gaat vanzelf. Het is een tweede natuur. Ook in het ziekenhuis gebeurt dat. Ik heb er zelfs een paar keer ongegeneerd gekeken naar een vrouw, op bezoek bij haar man.
Verbaasd
Tweede kerstdag. Voor Man wordt het eten gebracht. Gekookte krieltjes, boontjes, gepocheerde vis en een kwak pepersaus. Ik heb in het restaurant eten gehaald. Alles in wegwerpbakjes. Het kan mij niet schelen. In elk geval kunnen we samen eten. Voor mij champignonsoep, gemaakt van poeder en aangelengd met water, gekookte aardappeltjes en een bakje salade. Iets anders is er niet voor mensen die geen vlees eten. Ik heb het gevraagd. Of er vis of iets met ei of kaas is. Enkel een broodje kaas. Ook nog een hardgekookt ei in de koeling. Dat verwacht je toch niet in een ziekenhuis. Niet meer in deze tijd. Ik ben verbaasd. Maar ik dwaal af.
Aangestaard met open mond
Net bezig met eten zie ik vanuit een ooghoek beweging. Iets vreemds waardoor ik kijk. Bij het aanrecht staat een vrouw het kunstgebit van haar man te poetsen. Hooguit een meter van ons vandaan staat zij daar uitgebreid te schrobben. Kan zij daar niet even mee wachten? Of nog beter, het klusje klaren op de badkamer? Op dat moment heb ik niet geobserveerd. Heb de vrouw, dat hoor ik naderhand van Man, letterlijk met open mond aangestaard. Hij had het al gezien, maar wijselijk zijn mond gehouden. Ben onmiddellijk klaar met eten.
Alleen op de wereld
Later. Het is druk. Bezoekuur. De kamer vol met aan drie van de vier bedden mensen. Genietend van koffie en gevulde kerstkransjes hoor ik een schrapend geluid. De vrouw, zij van het kunstgebit, heeft de voeten van haar man onder handen genomen. Met puimsteen. Haar hele lijf schudt mee, zo gaat zij tekeer. Arme voeten. Ongelooflijk dat iemand zoiets doet. Zonder gêne. De gordijnen rondom het bed dichttrekken komt waarschijnlijk niet in haar op. Alleen op de wereld.
Wat kan zij commanderen
Door deze gebeurtenissen kan ik niet anders meer dan naar haar kijken. De vrouw bepaalt alles. De man heeft niets in te brengen. Lijkt het. Zij knoopt zijn pyjamajas dicht, zijn badjas, maakt de ceintuur vast, kamt om de haverklap het weinige haar van hem en veegt zijn mond af. Loopt met van alles en nog wat aan verzorgingsartikelen met hem naar de badkamer. Loopt heen en weer. Je hoort haar commanderen. ‘Ga zitten, sta op, draai je om, hou je vast.’ De man is behept met luchtwegklachten, maar ziet er niet uit totaal hulpbehoevend te zijn.
Pissen
Nare vrouw vind ik het. Een druktemaker met haar gedrag en het betuttelen van een volwassen man. Misschien wil hij dat ook. Misschien houdt hij wijselijk zijn mond. Voorkomen stennis met haar te krijgen. Dan toch gebeurt het. De man kan zich blijkbaar niet meer inhouden. Sist tot tweemaal toe, ‘ik moet pissen, ik moet pissen’. Zij schrikt zichtbaar van deze uitbarsting. Kijkt schichtig rond. Iedereen heeft het gehoord…
36 reacties. Plaats een nieuwe
Hoe herkenbaar geschreven. Super onsmakelijk, maar op mijn gezicht een grote lach. ”Heerlijk” stuk Ellie!
Dank je wel, Marnel. Je snapt dat het in het ziekenhuis voor mij al duidelijk was erover te bloggen 😉 fijn dat je het leuk vond te lezen xx
Zo’n goede titel Ellie. Omgeving waar je eigenlijk niet wil zijn maar wel goed is voor misschien wel diverse blogs. Dat observeren herken ik.
Dank voor compliment, Ingrid. De titel toch even op ‘gebroed’, er waren meerdere opties. Op die plek zijn staat garant voor schrijven!
Zal ik eens iets verklappen? Ik maak soms stiekem geluidsopnamen van mensen in een restaurant of andere openbare ruimte. Research voor dialogen, uiteraard. Ik verbaas me zo vaak over het gedrag van mensen en over de gesprekken die ze voeren. Ik heb je blog met veel plezier gelezen en het afgrijzen kan ik me heel goed voorstellen. Gelukkig heb je het goed geobserveerd en opgeschreven daar komt vast nog een hoop inspiratie van.
Wat leuk dat je mij zo’n goed idee aan de hand doet, Sonja 😉 en natuurlijk is het research voor dialoog, dat lijdt geen twijfel! Als je er echt op let, heb je elke dag wel een handvat om een stukje te schrijven, vooral gesprekken en gedrag zijn dankbare onderwerpen. Fijn dat jij hier weer was xx
Ik moet gelijk aan de volgende zin denken: onze lieve heer heeft rare kostgangers!
Je vraagt je af hoe dat bij hun thuis gaat.
Mooi beschreven, Ellie.
Ik geloof dat ik mij er wel iets bij kan voorstellen hoe het er daar in huis aan toe gaat. Het was voor mij uit ervaring zo bekend. In het ziekenhuis erbij was al erg genoeg. Wel leuk dat het deze blogpost heeft opgeleverd.
Ja, voor mij ook herkenbaar Ellie. Het voordeel hiervan is, dat je de mooie kleine en/of bijzondere details kunt ontdekken, maar er kleeft ook een nadeel aan, vanwege echt alles zien. Het levert in ieder geval ‘stof’ tot schrijven. 😉
Jannie, het is leuk allerlei dingen te zien, te horen en aan te voelen, maar soms kan het ook een teveel aan prikkels zijn, in het ziekenhuis had ik daar wel last van. Gelukkig kon ik elke dag gewoon naar huis en eenmaal weer thuis vond ik het leuk er alvast over te schrijven.
Práát me er niet van! Ik lag er vorig jaar 5 dagen en was het zo enorm beu. Niks zo erg als op zaal liggen…
Het zal voor jou destijds beslist heel erg geweest zijn op zaal te liggen. Je bent al ontvankelijk voor geluiden en drukte, bovendien lag je daar met van die lekkende dingen in het hoofd. Voor mij zou het ook een hel zijn.
Die man laat zich in een vreselijk onafhankelijke positie manoeuvreren!
Ik zou meteen demonstratief het gordijn rond eigen bed dichtgetrokken hebben en eventueel die vrouw gevraagd hebben of dat allemaal op een ander moment kon. Ben eerder een reageerder dan een observeerder in zulke zaken, vooral als het om geluiden gaat. Jij houdt je nog netjes!
Marjolein, die man lag aangesloten aan apparatuur, kon niet 123 zelf de gordijnen dicht trekken. Denk ook dat hij zich gedeisd hield in het bijzijn van kamergenoten, maar ontplofte uiteindelijk ook. Misschien kan zij thuis met hem niet zover gaan, ik weet het niet. Liefst had ik de vrouw op haar gedrag aangesproken, maar bewust niet gedaan. Ik kon naar huis, maar Man lag daar om beter te worden, voor hem moest het aangenaam blijven, ook de sfeer op de kamer.
Ik snap je volledig Ellie. Man moest daar ook nog blijven, dus jouw tact is veel beter dan mijn reactie 😉
Maar ik had ook veel moeite met de geluiden en het onfatsoenlijke gedrag van de vrouw, Marjolein. Zou anders weg zijn gegaan afhankelijk waar en hoe of zou inderdaad hebben gevraagd de verzorging van tanden en voeten anders aan te pakken. Nu gebruikte ik mijn tact 😊
Haha, wat een kostelijk verhaal. Hoe krijgt zo’n vrouw het voor elkaar zoveel vieze dingen achter elkaar openbaar te doen ~ fijn dat je erbij was ~ en dat je het zo aanschouwelijk weet op te dissen!
Anne, wat leuk dat je het een kostelijk verhaal vindt. In het ziekenhuis vond ik het best lastig allemaal te zien en te horen, bij het schrijven van dit stukje heb ik lol gehad 😂
Op het moment zelf wil je maar één ding: weg wezen.
Je hebt er een schitterend verslag van gemaakt, het soort verslag waardoor de lezer alles mee aanschouwt. Wat zal Man blij zijn om weer in zijn eigen bed te slapen.
Precies in de roos, Athy. Ik wilde eigenlijk weg weg weg, maar Man niet in de steek laten. Soms moet je dingen doen die net wat meer kruim kosten. Dank voor je compliment waar jij overigens altijd gul mee bent ❣️
Mooi geschreven 🤗👍🏻ik beleef het helemaal weer opnieuw brrrrrrr 😩😳
Haha, het was wel een typetje…en jij hebt gelukkig een goede engelbewaarder gehad 😇🙏🏻
Mooi geschreven Ellie en zeker heel herkenbaar…
Ojee Coby, heb jij ook zulke rare capriolen in hetziekenhuis meegemaakt?
Wat schrijf je toch beeldend. Zie het zo voor me. Gelukkig ligt het weer in de verleden tijd xxx
Mooi compliment, inspireert weer voor nieuwe vertelsels, Marleen! Even was het leven rondom een beetje stiller, nu weer voorwaarts 🙏🏻
Zonder gêne… Dat is zij, maar jij ook! Mooi beschreven. Ik hoop dat ze je verhaal leest en nog eens nadenkt over de manier waarop ze door deze wereld over ieders grenzen heen banjerd.
Het was dat Man moest blijven, zou de vrouw er anders op hebben aangesproken. Voordeel is dat ik er een verhaal van kon schrijven, Margo.
Het lijkt wel alsof mensen in het ziekenhuis aan decorumverlies gaan lijden. Door jouw verhaal moest ik ineens denken aan de 10 weken stage op chirurgie. Een mevrouw moest nodig naar het toilet, maar mocht niet van bed af. Ze kreeg van mij de ondersteek op bed en vlak daarna werden de warme maaltijden rondgedeeld. Ik vroeg haar of ze wilde wachten met eten, maar nee hoor, al poepend at zij haar maaltijd op. En dan alleen de gordijnen rondom haar bed dicht en nog 3 andere mensen op zaal. Decorumverlies dus.
Wilma, dank voor je bijdrage aan mijn blogpost. Ik kan er met mijn verstand nauwelijks bij dat dit allemaal gebeurt, maar heb veel met eigen ogen gezien. Ik geloof onmiddellijk dat deze vrouw achter de gordijnen poepte en at. Ook zij was ‘alleen op de wereld….’
Mensen gaan echt aan decorumverlies lijden als zij met meerdere mensen één ruimte moeten delen. Helemaal als dit langdurig is. Hoe vaak ik niet gezien heb dat iemand zijn gebit uit zijn mond haalde, tijdens of na het eten en dan gewoon zijn of haar tond er langs haalde om het schoon te maken.
Bah bah bah, Wilma. Mijn gezicht raakt in een kramp na het lezen van wat je vertelt. Wat kunnen mensen dan toch viespeuken zijn, bah bah bah 🤢
Ik kijk, door mijn werk, zo langzamerhand nergens meer van op.
Daar kan ik mij wel iets bij voorstellen, Wilma. Het werk dat jij doet, vind ik sowieso heel knap.
Ellie zag pas nu je laatste posting. Heb het met veel plezier gelezen.
Tot de volgende groetjes van Trudy
Leuk Trudy dat je alsnog ‘binnenkomt’ en reageert, morgen alweer de volgende blogpost.