Kunst – eerst huizen en een huis vinden, waarvan we later in de auto tegen elkaar zeggen dat we daar wel willen wonen. Eindelijk kunnen we dan weer iets opbouwen en vooral ook ‘leefrust’ hebben. Raar woord eigenlijk, ‘leefrust’.
En zo eindigde ik vorige week mijn blogpost Geduld
Afgelopen zaterdag hebben we twee huizen bekeken. Allebei staan al een poosje te koop en steeds weer kijken we ernaar. Ook al eerder in de straat geweest. We willen de sfeer proeven. Erdoorheen rijden. Man loopt altijd rond. Spreekt voorbijgangers aan. Achteraf hebben we dan regelmatig een ‘ja’ en ook een ‘neen’. Twijfel. Of zou het toch ‘het’ huis kunnen zijn? Dat hebben we met deze twee huizen. En nu tijdens de ‘open-huizendag’ hebben we de kans binnen te kijken. Dat gaan we doen.
In het eerste huis voel ik mij meteen opgesloten. Ik weet ook zeker dat ik er niet wil wonen. De bewoners zelf zijn zo enthousiast dat we niet ontkomen aan een rondleiding door het huis. Dat enthousiasme begrijp ik wel. Zij hebben er het grootste deel van hun leven gewoond. Er is in geleefd. Er is een prachtige diepe stadstuin. Het smalle daarvan stoort helemaal niet. Maar binnen is het donker en daardoor somber. Houten wenteltrappen waar geen eind aan komt en we een paar maal moeten bukken om het hoofd niet te stoten. Alles in het huis moet worden aangepakt. Dat willen we niet. Het valt meteen af.
Het tweede huis is licht en ruim. Genoeg mogelijkheden voor een muziekkamer en een atelier. Authentieke details zoals kamer en-suite, vloertegeltjes en glas-in-lood zijn tijdens de renovatie bewaard gebleven. Er is een kleine, aan alle kanten ingesloten tuin. Het oogt mooi. En toch is het blije gevoel er niet. Wel twijfel. Ben ik te kritisch of weet ik het gewoon niet?
We hebben overleg met de makelaar en besluiten er in het weekend over na te denken. Gaandeweg de dag is het al duidelijk. Voel ik mij in het eerste huis opgesloten, in het tweede voel ik mij verloren. Het is te groot. Ik mis iets. Een ziel of geborgen voelen. Ook dit huis valt af. De zoektocht wordt vervolgd.
Na de blik in de huizen rijden we naar mijn ‘opgroei-dorp’. Op een bankje aan de Roer, heerlijk in de najaarszon, lunchen we met de meegenomen koffie en boterhammen. Daarna bezoeken we in het kader van ‘Kunststroom’, een evenement in de dorpen van de gemeente Roerdalen, een paar locaties.
In de Onze Lieve Vrouwe kapel naast de basiliek zijn beelden en iconen te zien. In het gehucht Paarlo een grote schuur ingericht waar beschilderde objecten, beelden, schilderijen en foto’s zijn te zien. Als laatste gaan we naar de molen. Die is ook open voor publiek. Een trap omhoog voelt nog goed, maar helemaal bovenin waar het draaien van de wieken wordt geregeld, laat ik aan mij voorbijgaan.
In de molen, op het plein ervoor en in de loods met atelier en beneden de galerie, hebben we genoten van beelden, keramiek, schilderijen, grafiek en foto’s. En zeker ook van de gastvrijheid en de ontmoetingen. We sluiten af met een glas wijn.
Het was een heerlijke dag, ondanks dat ‘het’ huis zich nog niet heeft laten zien en de ‘leefrust’ nog steeds een verlangen blijft.
31 reacties. Plaats een nieuwe
Jammer, dat het nog niet wil lukken. Is Friesland niets voor jullie?
Haha Connie, misschien zou het leuk zijn, ken Friesland helemaal niet, maar Man werkt nog 🙂
Nee, daar voel je je nog meer verloren, vrees ik. Het overkwam mij al, terwijl ik eigenlijk overal kan aarden.
Marjolein, ik ken Friesland helemaal niet, maar weet hoe jij het hebt ervaren. Trouwens, met een nog werkende man zou dat wat ver uit de route zijn 😊
Inderdaad, geduld, er komt een huis dat je als een handschoen past. <3 Lieve groet.
Ik vertrouw er ook nog steeds op Berna. Het is ook zo moeilijk vanwege de gekte op de huizenmarkt. Lieve groet ook van mij 😊
Ik herken je gevoelens, Ellie. Ook ik smacht nog steeds naar de leefrust.
Och Mieke, dat wist ik niet, wat jammer nou. Dacht dat jullie het al voor elkaar hadden. Verkoop, zoeken, koop en genieten samen. Ik denk aan je, lieve groetjes xx
Net als ik.
Jammer maar het komt wel.
Ineens sta je ergens binnen en voel je het.
Daar vertrouw ik op, Ka. Zo moet het ook gaan, ‘meteen voelen’, geen twijfel mogelijk. X
Zodra je vlinders in je buik krijgt van een huis, weet je dat het gevoelsmatig goed zit.
Ik wacht op die vlinders….maar het klopt wat je zegt!
Een huis met een ziel zoeken waar je leefrust vindt… Bijna magische woorden. Ik zie het voor mij als een huis met een tuin waarin geleefd is, die je toedekt als een bemoederende en bemoedigende hand, je woorden influistert die er altijd al zijn geweest. Een levend gedicht a.h.w. Een huis dat je welkom heet omdat het dat van zichzelf zo geworden is. Dat lijkt mij moeilijk te vinden omdat je met zo’n huis een relatie aangaat, het is niet zomaar een willekeurig huis. Maar als je erin gelooft zul je het vinden… Omdat het jou zoekt…
Lieve groetjes,
Elbert
Mijn zoektocht naar het huis met een ziel waarin ik leefrust vind, heb je prachtig verwoord, Elbert. Ik geloof dat het er is, maar we hebben elkaar nog niet ontmoet.
Konfucius gaf ons 2500 jaar geleden een mooie zin: ‘Der Weg ist das Ziel’ – nog altijd schuilt hierin bemoediging en relativering – met jouw geduld en doorzettingsvermogen, je genieten van de kleine dingen, het oppakken van telkens nieuwe uitdagingen, zoals het schilderen van ‘koppen’ geef je een mooi voorbeeld hoe deze uitspraak geleefd kan worden. Waar wij met ons allen op wachten is de bekroning van je weg, het gezegende moment dat je je huis vindt.
Anne, de zin van Confusius ken ik goed, maar was een beetje op de achtergrond geraakt, nu opgeschreven in mijn inspiratieboek. Deze woorden kloppen, zijn zo bemoedigend en zorgen daardoor ook voor enige rust en het oppakken van uitdagingen. Als voorbeeld noem jij met het schilderen uit het vertrouwde te gaan, nieuwe dingen te proberen. Ik wil dat ook, wil niet stilstaand of -zittend afwachten. En het huis laat zich zien, zie en voel het dan ook ❤️
De weg ergens naartoe is vaak net zo belangrijk als de bestemming. Ooit komen jullie aan. Geniet ondertussen van de reis. Dit was ook een mooie dag zo te lezen.
Wat heb je het mooi omschreven, Mies. De weg die we gaan is zeker de moeite waard, soms ook moeilijk, maar zo moet het dus ook waarschijnlijk gaan. En we hebben een hele mooie dag gehad!
Mooi geschreven Ellie.
Liefs Joke G.
Dank je wel, Joke. Het vloeide zo uit mijn gedachten! Lieve groetjes 😊
Heb je verhaal gelezen Ellie. Een huis waarin je je thuis voelt is zo belangrijk.
Soms ineens komt daar toch bij jullie zoektocht een gevoel dit is het misschien.
ONS HUIS
Het komt echt. Wens jullie veel succes.
liefs Trudy
Zo zal het zeker gaan, je voelt het als je het huis wilt en het huis jou omarmt, daar an ben ik overtuigd. Ik verlang er ook naar, Trudy ❤️
Lieve Ellie, Wat snap ik je goed. Ook wij waren ooit op zoek. Huis na huis bekeken we. Op papier perfect. Bij bezichtiging niets op aan te merken en toch, de klik was er niet. Met een huis neem je geen risico, dus verder kijken. De maanden gingen voorbij. Huis na huis bleek het niet te zijn.
We woonden inmiddels met een baby bij mijn ouders in. Toch besloten we niet overhaast te werk te gaan. Tot die dag dat de makelaar belde. “Ik heb je huis gevonden, het staat alleen niet te koop.” Hij was op bezoek geweest bij een kennis en hij wist meteen dat dit ‘ons’ huis was. We mochten kijken en in de gang wist ik het al. Ik had nog niets gezien en toch was het raak. Hier wil ik wonen, punt.
De makelaar heeft zijn kennissen overgehaald. We kochten het huis en nu 20 jaar later wonen we er nog.
Blijf goede hoop houden Ellie, het komt goed.
Lieve Sonja, wat een mooie bijdrage aan deze blogpost, het verhaal van jullie zoektocht. Het komt als een bemoediging bij mij binnen, het maakt mijn vertrouwen dat het huis en wij elkaar ontmoeten alleen maar groter. Hoopvol en geduldig blijven, dat zijn de dingen die we nu moeten koesteren.
Jammer dat het nog niet gelukt is Ellie maar je moet maar denken het was geen verloren dag je bent er toch weer wat wijzer van geworden..
Een (t)huis is ook zo persoonlijk en je moet er ook direkt voeling mee hebben en er door gegrepen worden lijkt me
en omdat het waarschijnlijk het laatste huis is dat jullie kopen moet er ook ruimte zijn voor eventuele aanpassingen voor de tijd dat het allemaal niet meer zo soepel gaat😆
Fijn weekend hoor en een lieve groet
Het was absoluut geen verloren dag Coby, zeker niet met zo’n mooi eind als kunst bekijken. Echter ook weten wat je niet wilt, te groot omarmt niet en laat mij verloren voelen. En licht is ook heel belangrijk, dat weet ik nu nog beter. De zoektocht wordt vervolgd. Lieve groetjes en fijn weekend, wie weet met een nieuw doek 😊
Ja, een huis moet goed aanvoelen.
Maar het is ook een jas en jij maakt zelf de voering passend. Dus alleen de jas hoeft maar goed te zitten 😉
Uiteindelijk hebben jullie nog fijne dingen gedaan aan de Roer. En je bent weer wijzer over die twee twijfelhuizen. Dat geeft toch ook een zekere leefrust.
Nu weer de blik voorwaarts en tegelijkertijd carpe diem <3
Wat een mooie woorden Marjolein, lief en bemoedigend. We zijn niet meer bezig met de twijfelhuizen (mooi woord trouwens 🤓), maar richten inderdaad de blik weer vooruit 😊 xx
Een deel van deze dag heb ik met jullie mee genoten! Lekker buiten op het Molenplein met n glaasje prik tussen de kunst! Dat huis, dat huis! Het staat ergens op jullie te wachten, weet het zeker. Knuffel, Marleen
Marleen, zo fijn om daar met jou en anderen op het Molenplein te kunnen genieten, zon, elkaars gezelschap, de kunst en een glaasje prik 😊 Het was een ‘rijke dag’!!! Een huis…het komt zeker en dan daar dat glaasje prik!! xxx