Het is wel eens anders geweest. Tot voor een jaar of vijf geleden kon ik wel janken als het voorjaar werd, moest ik weer wennen, moest ik weer naar buiten. Zo voelde dat. Letterlijk. Moest ik weer onder de mensen. Terwijl ik het altijd wel leuk vond mensen te ontmoeten. En nog. Maar op dat moment niet. Liefst was ik alleen. Wilde binnenshuis blijven. Kaarsjes aan, lezen, rommelen, op mezelf zijn. Destijds voelde het alsof ik werd gedwongen ‘met het voorjaar mee te doen.’
Mensen vroegen mij regelmatig of ik depressief was. Dat niet. Het was een kwestie van wennen. Hoezo wennen? In het voorjaar wil iedereen toch naar buiten? Is iedereen toch blij en vrolijk? Dat was wat er van mij werd verwacht. Daar voldeed ik niet aan. Begrepen werd het niet. Ik werd er trouwens alleen maar obstinaat van. Wilde met rust worden gelaten.
Dat wennen duurde een week of drie. Daarna was het voorbij. Dan was de eerste gang vanuit het bed, naar buiten. Snoeischaar in de hand, wroeten in de tuin, potten vullen met planten en de leefruimte buiten gezellig maken. Dan genoot ik er pas van dat het voorjaar was. Een prachtig jaargetijde.
Langzamerhand is het gevoel te moeten wennen veranderd. Realiseer ik mij er nooit meer mee bezig te zijn als het voorjaar wordt. De laatste jaren loop ik ’s ochtends gewoon en zonder reserves naar buiten. Geniet van het licht, de zon en de ruimte. Het geeft mij een gevoel van vrijheid.
Nu moet ik eraan wennen dat het ’s avonds vroeger donker is. ‘s Ochtends later licht. Vooral dan voel ik mij opgesloten. Ook nu de vraag of ik depressief ben omdat de blaadjes vallen. Die vraag kan ik volmondig met ‘neen’ beantwoorden. Ook nu besef ik tijd nodig te hebben. Een paar weken wennen. Niet meer en niet minder. Dan vind ik het ook heerlijk om weer binnenshuis te leven. Vroeger de gordijnen dicht, de kaarsjes aan, het dekentje op de bank, op mezelf zijn. Net als het voorjaar vind ik het najaar ook een prachtig jaargetijde. De kleuren, de geur, het licht en het frisse dat je al goed kunt voelen.
Raar toch. Heb er geen last van als de zomer of de winter begint. Ook nooit gehad. Die seizoenen rol ik met gemak in. Maar wat betreft lente en herfst ben ik als een blad aan de boom veranderd.
Je kunt hier ook nog lezen hoe ik de wisseling van seizoenen ervaar.
35 reacties. Plaats een nieuwe
Lieve Elly,
Zo voel jij dat, zo wil je dat, zo doe je dat….
Zo is het dan goed.
Ik vind het ook heerlijk wanneer de herfst begint, wanneer de bladeren vallen, de kleuren en geuren.
Thuis gedichten bedenken, schrijven net als jij kaars en lampjes aan.
Heerlijk ontspannend bezig zijn.
Liefs Trudy
De herfst is heel mooi, de sfeer ook, maar heb even tijd nodig, dan geniet ik volop, Trudy!
Mooi en herkenbaar Ellie. Ik denk dat de herfst en de lente overgangsfasen zijn van warm.naar koud, licht naar donker en andersom.
En wat een prachtige slot, geestig ook.
Liefs Joke G.
Lente en hersfst geven natuurlijk de meeste veranderingen, daar heb ik dan even mee te stoeien. Wat leuk Joke dat de laatste zin jou aanspreekt. Niet bedacht, deze ontstond gewoon vanuit gevoel ❤️
Stel je voor dat we allemaal zo goed als jij dat kan….
onder woorden kunnen brengen hoe we ons voelen en hoe we dat kunnen verklaren, dan zou de wereld er zeker weten een stukje mooier en liever uit zien.
Stel je voor…..
Stel je voor….dat wij allemaal zo mooi zouden kunnen reageren op iets zoals jij dat nu doet Monique, wat zou de wereld er, zeker weten, een stukje mooier en liever uitzien. Stel je voor….
Gek eigenlijk dat het bij die twee seizoenen speelt, terwijl ik me dat ook wel kan voorstellen; nieuw en eindig leven van de natuur. Iets wat niet speelt bij de zomer en de winter.
Maar heerlijk beschreven.
Welkom op mijn website, Hans. Dank voor je reactie en het mooie compliment. Zomer en winter zijn een gevolg van lente en herfst, de overgang is niet zo groot. Misschien verklaart dat iets, ook voor mijzelf. Mijn hele leven stoei ik er al mee, maar ik ben er intussen ook aan gewend dat het zo gaat.
Mooi en helder beschreven Ellie, het wennen aan de verandering, en gelukkig komt dat wel! Weet je, ik houd juist van de tussensfeer, de lente wanneer alles komt en nog meer van de herfst, het knisperen van de bladeren, de gouden gloed, de stormen en de spinnen – in het etmaal houd ik ook het meest van deze twee momenten, de schemering ~ zomer en winter zijn zo kristalhelder en zonneklaar 😉 ~ geef mij maar de tussenwereld ~ fijn dat je met jouw ontboezeming bij mijn eigen beleving brengt, warme groetekus X
Anne, wat fijn dat jij jouw beleving vertelt, ik vind het een kijkje in jouw binnenste. Een mooie aanvulling op mijn blogpost. De tussensfeer is ook heel mooi, ik begin er gewoon wat later mee. Heb even tijd nodig de veranderingen, want die zijn in voor- en najaar natuurlijk het groots, op mij in te laten werken. In de lente vind ik een tuin op z’n mooist, maar in de herfst alles wat jij noemt en vooral de sfeer die dat geeft.
Dat heb je mooi beschreven Ellie. Iedereen moet dingen op zijn/haar eigen tijd kunnen ervaren.
Ik ben totaal geen herfst-wintermens, word onrustig van storm en somber van donkerte. Ik wil buiten als extra leefruimte en die ontvalt me in die seizoenen.
Maar bij mij dacht iedereen ook dat het met de blaadjes te maken heeft. Niet dus – het is wie ik ben. Net zoals jij bent wie je bent. Liefs!
Marjolein, mooi om te lezen hoe jij de seizoenen beleeft. Uiteindelijk wil ik aan het einde van de winter ook weer dat het lente wordt met licht en ruimte, maar als het komt, heb ik er gek genoeg toch even moeite mee. De omschakeling zit mij dan waarschijnlijk dwars. Hoe verschillend mensen zijn, blijkt wel uit de reacties 😊 lieve groet!
Heel mooi onder woorden gebracht. Zelf ben ik van een tamelijk aparte soort. Mij maakt het jaargetijde en de overgang van de ene naar de andere niets uit. Ik vind alles prima en z’n charmes hebben.
Ik denk dat jij gewoon heel uniek bent, Mies. Maar zonder gekheid, ieder ervaart of voelt op de manier die past, jij ook! Dank dat je hier weer was 👌🏻
Ik wilde net zoiets gaan schijven als Mies. Ik ga er gewoon in mee, mij maakt het niet zoveel uit en ik voel me overal even prettig bij.
Het is een kwestie van meebewegen denk ik, knap dat je het kunt. Ik heb elk jaar weer even tijd voor mezelf nodig. Wennen, hoewel ik toch niet star ben tav veranderingen.
Mooi beschreven, Ellie. Heel herkenbaar voor mij. Warme groet, Mieke X
Mieke, wat fijn dat jij je hierin herkent. Een zielsverwant….Voor mij ben jij de eerste persoon in mijn leven die het begin van lente en herfst ook zo ervaart. Lieve groetjes xxx
Mooi weer (!) Ellie ;-). Het is niet zozeer de wisseling van de seizoenen als wel dat een mens, jij, ik ook, even tijd nodig heeft voor de verandering. Hoe goed de zelfkennis opgedaan in al onze jaren, helpt nu om te duiden, zonder oordeel, gewoon wat het is, hoe het is. Zelf ben ik gewend geraakt aan mijn najaarsdip, die gepaard gaat met de vermindering van daglicht. Ik heb daar zo mijn manieren voor gevonden, zo gauw als ik bij het opstaan besef: die wolk is er weer. Weten dat hij eind december altijd weer vertrekt, maakt het draaglijk. Overigens: hij is er nu nog niet, sssst ….
Cora, wat moedig om ook jouw gevoelens over de verandering te vertellen, vooral die, die ons naar de donkere maanden brengt. Hopelijk is het deze keer een klein wolkje…
Bij mij is het niet zozeer een dip, maar meer een periode van onrust, van ‘ik wil nog niet’. Gelukkig duurt die ook maar een paar weken. Heb het wel geaccepteerd, het is zoals het is.
Cora, ik vergat nog iets te zeggen: ‘Mooi weer (!) jou hier te ontmoeten 😉’
Nee maar, dag Ellie, ik ben weer in het land en zielsblij dat de zon nog schijnt want daar heb ik nog steeds niet genoeg van.
Ja, wennen. Kan mij niet voorstellen dat er mensen zijn die dat niet hoeven. Kan mij wel voorstellen dat het wennen aan….voor iedereen weer anders is.
Ik wen niet aan het donker in de ochtend en ieder eerdere minuut dat het na de middag begint. Ik zal nooit wennen aan kou.
Maar ook ik word niet depressief, krijg wel de pest in en dat moet ik in de gaten houden, want eigenlijk wel zonde van mijn tijd.
Wij zien elkaar binnenkort en kijk…dan komt de zon wel binnen al giet het pijpenstelen.
Dagdag!!
Dag Athy, wat fijn je hier weer te zien! Leuk dat jij ook vertelt hoe de wisselingen van seizoen voor jou zijn, het eerder en langer donker. Dat donkere kan mij ‘s ochtends toch wel een beetje vreemd laten voelen, maar goed het is zoals het is en er zit niets anders op dan mee te bewegen. Als je de pest in krijgt heb ik maar een advies, pak verf en kwast en schilder de zon op de daken 😊 voel mij door je woorden heel welkom bij je, dat is al snel, tot dan! X
Mooi beschreven Ellie, ik ben zo blij dat we in Nederland seizoenen hebben. Er is altijd weer op een nieuwe manier te genieten van de natuur. Dat schakelen daar hebben veel mensen last van. Zelf heb ik dat niet zo, ik ben steeds weer vol verwachting van wat komen gaat. Mooi om te zien dat we allemaal anders zijn en dat dat oké is.
Ik houd ook van de seizoenen Sonja, maar de twee die de meeste veranderingen geven vind ik toch de mooiste, moet er wel even aan wennen. Is dat voorbij, geniet ik met volle teugen.
Wat heb je dat weer mooi verwoord Ellie en fijn dat je naar je gevoel luistert en de tijd neemt om aan een nieuwe periode te wennen …
Ik ben echt een herfs en wintermens de lente en zomer zeggen me niet zoveel.
Maar de grote veranderingen en de afbraak van de natuur in de herfst en winter raken me ….telkens weer
Mooi weekend hoor
met nog veel gezellige avonden onder je dekentje
Lieve groet Coby
Coby, mooie reactie van jou, ook hoe jij de seizoenen ervaart. Gelukkig heb ik in de loop der jaren geleerd de tijd voor de overgang naar lente en later in het jaar naar de herfst, te nemen. Ik word er ook niet meer onrustig van, kan het nu op eigen tempo doen. Wens jou ook een mooi weekend met wie weet een mooi nieuw werk. Daar kijk ik naar uit! Lieve groetjes 😊
Ja, dat wennen. Ik moest er vooral aan wennen dat we ineens weer veel minder buiten leefden. Gek eigenlijk, want ik vind dit weertype veel fijner. De wat koudere lucht om je hoofd, gewoon een jas aan.
De warme zomer heeft ons er overigens wel weer doen besluiten dat we volgend jaar met de tent op vakantie willen. Verder geniet ik er weer van dat ik binnen mijn dingen kan doen zonder het gevoel te hebben dat ik eigenlijk buiten zou moeten zijn. Een beetje tegenstrijdig, maar dat ben ik dan ook vaak.
Dat wennen aan minder buiten leven is ook mij dus bekend. Wil mij nog niet ‘opsluiten’ Wilma, zo voelt het nu. Het frisse van nu buiten zijn vind ik ook heerlijk. Maar binnenshuis bezig zijn met de dingen die je graag doet is ook fijn, dat voel ik ook zo uiteindelijk na een paar weken. Geborgen, beschermd, zoiets is het dan. Niet tegenstrijdig, maar zou ons eerder gevoelsmensen noemen, 😉
Heerlijk dat jullie nu al plannen hebben met de tent op vakantie te gaan, kamperen heb ik ook gedaan, nu al jaren niet meer.
Wilma, je reactie is plotseling verdwenen, kan ‘m niet meer tevoorschijn toveren. Las dat sinds jullie niet meer aan schoolvakanties zijn gebonden, jullie weer in juni willen gaan kamperen. Heerlijk, dat is een mooi vooruitzicht. Door al het zoeken naar je woorden ben ik de rest van je reactie vergeten, excuus ☺️
Lieve Ellie, als puber had ik moeite met de seizoenen, werd van herfst en winter wel depressief. Voelde mij erg op mijzelf teruggeworpen, naakt en eenzaam. Het was alsof de natuur dat ook uitstraalde. Tegenwoordig ken ik dat eigenlijk niet, enkel ongeduld dat de dagen weer langer worden en de planten ontkiemen, de vogels terugkeren. Nu is het herfst, koud en regenachtig. Het donker komt snel en het wordt inderdaad later licht. Dat is inderdaad wennen. De enige remedie om er a.h.w. in mee te gaan is buiten te zijn. Dat doe ik met de natuurvereniging KNNV. Dan voelt buiten weer als vertrouwd. Leuk je stukje gelezen te hebben. Een bron van herkenning en zo duidelijk omschreven…
Lieve groetjes,
Elbert Gonggrijp
Dag Elbert, welkom op mijn website. Mooie uitleg over jouw ervaringen toen en nu met de seizoenen. Ik kan het ook wat gemakkelijker hanteren dan vroeger, maar het blijft een schurende plek in mijn binnenst. Ik ben een echte huismus, maar de laatste jaren wel veel meer en ook bewuster, buiten. Fietsen vooral, dat vind ik heerlijk.
Het is anders dit jaar. De herfst is er opeens in de remix, na zonnebrand, en water tekort… Het besef dat je winterbanden moet bestellen, terwijl de zon nog in je lijf zit, de duisternis s ochtends, de bladeren die in moordtempo de inhaalinslag maken . Seizoenen, ik schik me, maar ben overrompeld, en met tegenzin zoek ik de winterjas.. En denk aan spruitjes, of zuurkool, en snert. De dame blanche ligt achter ons !
Leuk dat ik je hier ontmoet, Peter. Ik kan mij vinden in jouw woorden, je beschrijft het erg goed. Ik was ook nog lang niet toe aan donker en binnenshuis, zeker niet na de mooie zonnige dagen als toegift van de zomer. Ook ik schik mij…na het wennen.
[…] enorm van geniet. Vroeger was ik een wintermens, vond het verschrikkelijk als de lente eraan kwam, moest ik weer naar buiten Dat is gelukkig veranderd. Ik geniet nu van alle seizoenen. Hoe is dat voor […]