Moeilijk iets op papier te krijgen. Niet omdat ik niet weet waarover te schrijven, puur omdat ik door van alles word afgeleid.
Sam kan niet meer als een kat miauwen, maakt een soort kikkergeluid. Zij kwaakt dus. Zo te horen voelt zij zich zielig. Haar bak met brokjes staat buiten. Dat bakje wordt ’s ochtends door Man gevuld. Vandaag is het in een handomdraai leeg. Had Sam eerst iedere dag een poes uit de buurt te gast, tegenwoordig een kraai. Met veel en hard gekraai vliegt die laag boven het grasveld. Sam, als door een wesp gestoken, vliegt de bosjes in. Bang voor het zwarte ‘ding’. Ik ben afgeleid.
Als Kraai eet tikt hij met zijn snavel tegen het metalen bakje. Gefascineerd kijk ik hoe die brokjes in rap tempo door de vogel worden opgegeten. Een foto kan ik niet maken van de ‘katten-brokjes-etende-kraai’. Die heeft wel het lef om hierheen te komen, maar schrikt van elk geluidje dichtbij. Dan duikt hij in elkaar en vliegt weg. Om even later weer terug te komen.
Afgeleid ook door familie Zwaan. Moeder, vader en vier kinderen glijden over het water. Op de oever rusten zij uit. Ik kan dan niets anders meer doen. Alleen kijken. Ook familie Meerkoet is er. Moeder, vader en vijf kleintjes. De zwanen zorgen ervoor dat niemand in de buurt komt. Geen mensen, geen ganzen. De meerkoetjes jagen de woerden en aalscholvers weg.
Aan de overkant van het water is de eigenaar in het huis. Er zijn ook gasten. Als pa Zwaan daar in de buurt op het gras loopt, de boel verkent of het veilig is, wordt met veel kabaal de tuindeur dichtgeschoven. Op dat geluid gaat de zwaan natuurlijk af. Een paar stapjes. Blijft dan met lang uitgerekte nek staan. Daarop komt de gast als een idioot naar buiten stormen en begint te schreeuwen ‘kssst kssst kssst weg weg’, waarop de zwaan zich nog groter maakt.
Dan pakt de man een tuinstoel vast en voor zich uit gooibewegingen makend loopt hij een stukje richting zwaan. Uit boosheid roep ik een of andere harde kreet. Hij hoort het, kijkt en besluit naar binnen te gaan. Dan loopt de zwaan verder. Hoe gek is de man? Wat bezielt hem? Zij zitten binnen en kijken televisie. De zwaan loopt buiten. Daar heb je toch geen last van? Het is een van de charmes van dit park. De vele vennen en de dieren.
Hoe mooi het hier ook is, mijn gedachten gaan zoals zo vaak afgelopen tijd, naar een eigen plek. Een huis met atelier. Er komt hier nauwelijks iets onder mijn handen vandaan. Weer bekijk ik op internet het aanbod van huizen. Totaal afgeleid van wat ik eigenlijk moet doen. Schrijven.
18 reacties. Plaats een nieuwe
En toen was er toch opeeens een hele mooie lieve tekst: ‘Ellie en de vogelwereld’.
Liefs Joke G.
En een hele lieve reactie van Joke! Het schrijven heeft hopelijk niet geleden onder de ‘afleiding’ 😉
Zo geduldig als je de flora en fauna om je heen bekijkt, compliment. Dat het verlangen naar het echte eigen plekje groeit, begrijp ik goed. Onbegrijpelijk de reactie op die zwaan. Hemeltergend
Cora, ik kan niet anders dan kijken en luisteren. De geluiden erbij van de zwaan en de meerkoet, de vogels, ja prachtig gewoon! Ik begrijp de reactie van de man niet zo goed, zo respectloos. Die eigen plek komt er, op een dag!!
Op zo’n mooie plek word ik graag afgeleid. Waarom pak je ezel niet en probeer je buiten de geluiden te vangen op het doek… Ik ben benieuwd naar het resultaat!
Ik vind de afleiding ook helemaal niet zo erg, Margo. Ik geniet juist heel erg van het groen, het water met haar bewoners en de vogels! Zit wel vaker buiten te schetsen ,
Ondanks de begrijpelijke wens naar een nieuwe eigen stek ziet het er daar wel prachtig uit. Triest dat sommige mensen daar de schoonheid niet van willen zien. Mooi geschreven Ellie.
Het is hier prachtig, Mies. Ruimschoots natuur en rust, ik geniet daar heel erg van, maar de overbuurman, blijkbaar niet. Een eigen stek lonkt, dat wordt dan weer anders genieten, heb er zin in!
Je bent niet afgeleid maar toegeleid
Dat druk je heel mooi uit, Ate. Ik raak er ook niet op uitgekeken, zoveel natuur en zoveel te zien en te horen.
Nelleke Noordervliet zei een keer tijdens een klas: Het heerlijke van schrijven is dat je altijd schrijft. Of je nu op de bank zit of naar buiten kijkt, je bent altijd aan het schrijven. Volgens mij snap je dat.
En wat Sam betreft, zet z’n bakje dicht tegen het huis bij de glasdeuren. Komt kraai minder gemakkelijk. Niet goed voor zijn ego dat kraai hem steeds kan wegjagen. Dat zie ik aan Noor en de eksters in de tuin, ook van die krengen waar je toch om lachen moet.
Athy, wat een mooie uitspraak van Nelleke Noordervliet. Deze keer wel van toepassing, denk ik.
De bakjes staan pal voor het raam, niet duidelijk op de foto te zien, heb ‘m verkleind, maar blijkbaar trekt Kraai zich daar niets van aan. Hij schrokt gewoon de brokjes naar binnen en komt telkens weer terug.
Het is ondanks en dankzij de afleidingen weer een mooi verhaal geworden, Ellie. Ik heb het graag gelezen. Mensen; je blijft je erover verbazen!
Dank voor je lieve reactie, Mieke. Tijdens het ‘kijken naar’ heb ik wat aantekeningen gemaakt en dat werd zomaar dit stukje. Mensen kunnen wel eens rare dingen doen, ik verbaas mij ook altijd weer.
Mooi geschreven. En dat van die eigen plek begrijp ik maar al te goed.
Dank je wel voor je compliment, Wilma. Je eigen basis is belangrijk, een ‘thuis’, maar op een dag is het er!
mooie observaties, mooi geschreven
Anne, je bent er weer, leuk! Dank voor compliment 😊