Opdringen. Dwingen. Denken meer recht te hebben op. En zo kan ik nog wel meer redenen opsommen. Kortom, tot hoever ga je met aanpassen, wil je in dat hokje? En dan bedoel ik in de eigen omgeving. Juist daar. Bij familie en vrienden. Soms vind ik dat heel lastig. Doe ik het goed? Heb ik haar of hem niet gekwetst? Tekort gedaan? Kan ik dit wel voor mijzelf opeisen? Ik heb er al eens eerder over geschreven in Hokje normaal
Natuurlijk zijn er mensen die mij accepteren zoals ik ben. Die ook respecteren hoe ik denk. Waarbij ik een andere mening mag hebben. Die belangstelling tonen voor waar ik mee bezig ben. Bij hen hoef ik mij niet in alle bochten te wringen. Maar er zijn ook mensen die mij iets op willen dringen. Zich niet voor kunnen stellen, of dat gewoonweg niet willen, dat ik anders in het leven sta. Niet aan hun verwachtingen voldoe. Gewoon omdat het mij als persoon geen goeddoet. Zij vinden dat ik mij niet kan aanpassen.
De laatste tijd zijn er veel dingen gebeurd. Ook heftige. Dat heeft mij weer aan het denken gezet. Heb hierover ook gepraat. Zowel met mensen om mij heen en eerder al met professioneel geschoolden. Bij de dagbehandeling in de Maartenskliniek, intussen al twee jaar geleden, was het verplicht elke week een uur met een psychologe te praten. Reken maar dat er tijdens zo’n gesprek veel op tafel kwam. Niet altijd even leuk in de eigen spiegel te moeten kijken. Wel goed. Denk ik. Ik heb er in elk geval veel aan gehad.
Door de jaren heen groei je ook als persoon. Kom je soms tot andere inzichten. Weet je beter wat je wel of niet wil. Tenminste, als je ervoor openstaat. Er zijn ook mensen die niet van verandering houden. Daar niet mee om kunnen gaan. Niet eens een andere gedachte of uitspraak willen ‘proeven’. Zij die liefst alles hetzelfde willen blijven doen zoals zij dat hun hele leven al gewend zijn. Vasthouden aan de bestaande structuur. Het vertrouwde. Principieel zijn. Geen ruimte voor ontwikkeling creëren en zeker niet aanpassen.
Juist die mensen nemen het je kwalijk als je niet vaak genoeg op bezoek komt. Niet meedoet aan allerlei verplichte etentjes, verjaardagen of andere bijeenkomsten. Als je vasthoudt aan wat goed voor je voelt. Juist zij willen je iets opleggen. Hun idee van hoe het leven behoort te zijn. Helaas. Dat is hun idee. Niet het mijne.
Ik ben een leuker mens als ik mij niet altijd hoef aan te passen. Vind ook dat het mag. Dat wil niet zeggen dat ik overal lak aan heb. Het heeft ook niets met egoïsme te maken zoals iemand mij dat probeerde aan te praten. Elkaar ‘laten’, dat levert respect en verbondenheid op. Dan pas ik mij vanzelf ook wel eens aan. En met plezier. Is het zelfs leuk die ander tegemoet te komen.
Hoe pakken jullie dit aan? Er zijn vast meer mensen die hier tegenaan lopen. Ik lees het graag.
24 reacties. Plaats een nieuwe
Lieve Elly
Dit is voor mij het allerbeste medicijn.
Focus houden waar je echt blij van wordt…. ♥️
Door de jaren heen wel geleerd, maar soms slaat de twijfel ook nog toe, vooral als er veel van buitenaf binnenkomt, Yvon ❤️
Ja, dat herken ik zeker. Ik ben een hoop mensen kwijtgeraakt onderweg. Gelukkig zijn er wat nieuwe mensen bij gekomen, maar minder. Ik merk dat ik op mijn werk gewaardeerd wordt om wie ik ben. Ik ga niet mee naar etentjes en personeelsfeestjes, maar daar zeurt niemand over. Zelden wordt er gevraagd of ik dan die avonddienst wil doen omdat ik toch niet mee ga. Heel soms bied ik het zelf aan en dan is men blij.
In de familie begrijpt mij men ook niet altijd. Vooral mijn schoonzus kan mij bekijken alsof ik van een andere planeet komt. Ik maak me er niet meer druk om en doe gewoon de dingen die ik zelf belangrijk vind. En om te voorkomen dat ik naar één of ander familiefeest moet waar ik geen zin in heb, heb ik de dag dat mijn vader 90 wordt maar zelf georganiseerd. Dat vind ik dan wel leuk om te doen. De dag zelf duurt voor mijn gevoel al gauw te lang. Maar dan geef ik mezelf de rol van fotograaf, daar hebben mijn broer en schoonzus toch geen zin in. Zo heb ik die dag een doel en na afloop maak ik een leuk foto-album.
Gewoon leven en laten leven. Een buitenstaander ben ik mijn hele leven al geweest, maar dat bevalt mij prima.
Herkenbaar zoals je jouw ervaringen beschrijft. En mensen kwijtraken is mij niet vreemd, onbegrip is er debet aan maar ook het ziek-zijn. Ik probeer toch mijn eigen koers te varen, dat is het beste voor mij, ik denk eigenlijk voor iedereen. Dank voor je bijdrage aan mijn verhaal, Wilma.
Goed beschouwd zijn er heel veel buitenstaanders, dat geeft te denken…Lieve Ellie in mijn nieuwe blog heb ik mijn wensen voor het/mijn leven, de mensheid, de wereld in kaart gebracht, daar sluit dit op aan. 😉
Jouw woorden versus mijn woorden, Berna. Ze sluiten op elkaar aan zonder dat we het van elkaar wisten 😊
Laat ik zeggen dat ik veel herken ik wat je schrijft. Bij mij is het wel zo dat ik weinig moeite heb om dat te doen én niet te doen wat me goed lijkt. Ik ben van nature niet zo vatbaar voor wat anderen daarvan vinden.
Soms lijkt het alsof mannen daar sowiewo minder moeite mee hebben.
Mannen hebben daar volgens mij ook minder moeite mee, Wilma. Vrouwen en mannen hebben toch wel een verschillende belevingswereld, denk ik.
Dat weet ik wel zeker. Vaak hebben ze ook nog zoiets van: “Dat zie ik dan wel weer”. Ik heb dat inmiddels een klein beetje van Arie over kunnen nemen. Dat maakt het leven wel makkelijker.
Ik vind het wel knap dat jij je de instelling ‘dat zien we dan wel weer’ ook een beetje eigen hebt gemaakt. Dat heet volgens mij ‘loslaten’ of ‘niet druk maken voordat….’, dat is ook iets om over na te denken naast het ‘aanpassen’.
Wat fijn Mies dat je het zo uit jezelf hebt kunnen halen en doen. Ik heb het in de loop van de jaren moeten leren. Dat ligt intussen al ver achter mij, maar maakt dat ik ben veranderd en niet iedereen kan daarmee omgaan.
Zo herkenbaar, Ellie! Ik ben veel mensen kwijtgeraakt, maar ‘hoe kun je iets kwijtraken wat je nooit hebt gehad?’ las ik ooit ergens. Toch waren er diepe vriendschap en die heb ik nu niet meer. Ik denk dat ze ook niet meer komen zoals toen. Ik kan het zelf niet meer.
Nog vaak willen mensen mij goedbedoeld iets opleggen en ik vind dat erg moeilijk. Gooi dan snel de kont tegen de krib. Een vriendinnetje zei me gisteren dat dit spiegels zijn waar IK iets van kan leren over mezelf: wat wil ik met zo’n vriendschap? Dat helpt. Daar hou ik me aan vast.
Ik mis de diepe vriendschappen van vroeger, maar besef wel dat ik me daarin (zonder daar erg in te hebben) erg aanpaste en niet bij mezelf bleef. En dat is het allerbelangrijkste, dat moet toch echt. Want uiteindelijk leef je met jezelf en zoals jij zelf bent. Dat moet mogen!
Mooie bijdrage aan mijn stukje, Marjolein. Vooral ook de vraag ‘ wat wil ik met zo’n vriendschap’ (of persoon) kan zeker helpen om vooral te focussen op wat goed voelt voor jou.
Op zich is er niets mis met jezelf af en toe aan te passen als je daar die ander een onwijs groot plezier mee doet. Vaak zijn dit familiaire aangelegenheden waar ik zelf weinig mee heb, omdat ik nu eenmaal zelf geen familie heb, maar mijn partner wél. En meestal is het nog leuk ook.
Het wordt anders als ik mezelf, míjn normen en waarden, verloochen. Dan kan iedereen op de kop gaan staan, me gouden eieren beloven, maar dat zal tevergeefs zijn.
Als mensen jou willen veranderen of geen respect tonen voor jouw situatie, dan mag je dat bij die persoon laten en jezelf vooral niet schuldig voelen.
Kussss
Dank Irma voor jouw ervaringen hierin. Het is zeker belangrijk om bij jezelf te blijven en bijvoorbeeld normen en waarden (die heb ik er niet bij genoemd, goed dat jij dat doet) aan te passen daar waar het voor jou goed voelt en vooral niet op te laten dringen.
Eens. Hoe meer ik moet, dus hoe meer ik geleefd word, hoe leger ik raak. En dan ben ik ook niet de leukste voor mijn omgeving. Dus zeg ik heel vaak nee en doe ik waar ik zin in heb. Ook al vindt de ander het jammer.
Ik leef nog pak ‘m beet 40 jaar, mag ik dan ajb doen waar ik me lekker bij voel?
En ik ben het helemaal met jou eens, Ka. Heb het wel moeten leren mezelf te beschermen tegen teveel ‘moeten’. Jij hebt wel nog een ander leuk voordeel tov mij, 40 jaar opgeteld bij mijn huidige leeftijd zal niet meer lukken, hoop wel nog heel wat jaartjes mee te doen 😊
Een uitspraak verwijzend naar de drie kernwaarden van de Franse republiek:
‘Mijn vrijheid eindigt waar de vrijneid van de ander begint’
‘Gelukkige slaven zijn de eerste vijanden van de vrijheid’
Bovenstaande reactie kreeg ik via e-mail van Adri. Deze wil ik jullie niet onthouden.
Zo herkenbaar dit thema Ellie! Ik noem het maar leven : met de jaren leren wat goed is voor mij en daar naar handelen. Met vallen en opstaan . Met mensen verliezen en leren dat er dan ruimte ontstaat voor mensen bij wie ik me meer geaccepteerd en gerespecteerd voel. De vrouw bij wie ik af en toe een stilteretraite volg,zei ooit dat het maar zelden gebeurt dat familieleden dezelfde groei door maken. Dat maakt het te begrijpen dat contacten verwateren. Je kiest vrienden, en kiest zo de mensen de familie, waar je je goed en thuis bij voelt.
Cora, wat een mooie bijdrage ook van jou, op mijn blogpost. Inderdaad door de jaren heen leer je te begrijpen dat het zo werkt in het leven. Niet alle mensen maken dezelfde groei of ontwikkeling door, dat kan soms voor vervelende situaties zorgen, maar het kan ook ruimte opleveren voor verdere groei. Ga je gelijk op dan is dat een mooi cadeau!
Mooi geschreven. En herkenbaar, voor zovelen. Ook ik ben hier zoekende in.
De ene keer gaan we samen met anderen op stap, de andere keer kijken we even achterom. Soms gaan we wat gezwinder door het leven, soms wat meer terughoudend. Maar de essentie die steeds terug keert: ga je eigen weg, leef je eigen leven. Hoe moeilijk het soms is, hoe eenzaam het soms lijkt, het brengt ongetwijfeld het meest vervulling, de grootste voldoening, het diepste geluk.
Leuk je hier te ontmoeten, welkom Sweet flight. Jij vindt het stukje mooi geschreven, ik vind jouw reactie erg mooi. Goed verwoord ook, zoals jij het uitdrukt: ’De ene keer gaan we met anderen op stap, de andere leer kijken we even om.’ Het blijft inderdaad zoeken naar balans, maar de essentie is dat een mens zich er prettig, goed en gelukkig bij voelt.
[…] wat een akelig woord vind ik dat. Of kwetsbare groep, nog erger. Het lijkt alsof ik in een hokje word geplaatst en daar houd ik niet zo van. Ook gezonde mensen kunnen met dit virus besmet raken en […]