Een gesprek dat ik had zeurt al een paar dagen in mijn hoofd. Hoe mensen door allerlei omstandigheden geïsoleerd kunnen raken. Achterblijven zonder partner, geen kinderen hebben of weinig geld. Ook het hebben van een chronische ziekte scoort hoog. Inherent daaraan, altijd vermoeid zijn. Je komt ergens in terecht wat je niet wilt. Om nog maar niet te spreken over het zelfvertrouwen. Dat loopt een enorme deuk op.
Mijn vaste lezers weten dat ik fysiek niet in een beste conditie ben. Al ben je nog zo’n huismus, altijd alleen invulling moeten geven aan je dagelijkse leven, is moeilijk. Een mens heeft contacten nodig. Niet dat mijn leven somber en kleurloos is. Goddank, neen. Toch ben ik zo langzamerhand meer aan huis gebonden. Meer geïsoleerd. Mijn hoofd wil wel. Het lijf niet. Niets zo frustrerend. Wandelen lukt niet meer. Naar een museum of winkelen, kan alleen nog met rolstoel.
Er zijn ‘vrienden’ afgevallen. Zij hebben uit zichzelf al afstand genomen. Met iemand die niet meer alles kan doen nadat reuma de kop opstak, wordt het waarschijnlijk te lastig. En wat te denken van mensen die duidelijk maken geen zin in een uitstapje te hebben met iemand in een rolstoel. Heb ik dat goed gehoord? Schamen zij zich of is het duwen een probleem? Of die mensen, zelfs ook familie, die zeggen dat zij niets nodig hebben en vervolgens alleen of met anderen gaan winkelen. Dat daarna ook nog in geuren en kleuren vertellen. Pijnlijk. Bij mij krijgt iedereen meestal een tweede kans. Sommige mensen niet.
Waar ik nu woon is veel groen, zijn er veel vogels en waterdieren, maar contacten worden hier niet gemaakt. Belangrijk is het eigen initiatief te behouden. Zelf zorgen voor reuring in het leven. Dat is mij tijdens het gesprek wel duidelijk geworden. Tot nu toe lukt dat redelijk. Maar gelukkig zijn er ook vrienden die het voortouw nemen. Voor wie het niet uitmaakt dat ik ook wel eens af moet zeggen. Zij begrijpen dat.
En hier kun je lezen in ‘Toen en nu‘ of er iets veranderd is.
35 reacties. Plaats een nieuwe
Gelukkig blijven er nog veel vrienden voor je over, maar ik kan me voorstellen dat het verdrietig is dat vrienden je laten vallen omdat je lijf het laat afweten.
Wat je zegt is helemaal waar, contacten heb je nodig!
Liefs, Ans xxx
Dank voor je fijne reactie, Ans! Er zullen nogal wat mensen zijn die door hun handicap of ziekte geïsoleerd raken of mensen die daardoor vereenzamen, dat is pas erg. Ik heb gelukkig mensen om mij heen 😊 lieve groetjes xxx
Lieve Ellie, jij hoeft je niet steeds te verontschuldigen! Niemand van ons kan het voor iedereen in zijn omgeving zo maken dat de ander daar helemaal blij van wordt. Maar laat dat alsjeblieft het probleem van de ander zijn en niet jouw probleem. Het leven bestaat uit geven en nemen en sommige naasten nemen het liefst, helaas.
Warme groet xxx
Mieke, jouw woorden, een echte opsteker! Ik kijk nu nog meer naar alle goeds en alle leuke lieve goede mensen die er wel zijn. Dank 😊
Ubuntu…..jij bent opdat wij zijn.
Mooi mens!!!
Lieve groet!!!
Verbinding van mensen..
Dank voor jouw mooie woorden, Marleen ❤️
Lieve Ellie. Vallen en opstaan en het kan altijd erger zijn dooddoeners, als je eigen moeilijke momenten even boven komen drijven. Maar zoals altijd weten we dat dat weer zo maar plaats kan maken voor de kleine dingen, de zwaan die vlakbij broedt, het heerlijke huisje, een fijn boek. We weten het en het is fijn dat we het kunnen delen met elkaar. Lucht je hart, het schept ruimte! Liefs Ber
Berna, ik besef al te goed wat er allemaal nog is, wat en wie er om mij heen zijn, ook wat ik nog wel kan. Soms, door toedoen van iets of iemand kan het gebeuren dat je even wat minder krachtig of stevig bent geaard, maar altijd weer komt dat goed, niet in het minst door alle lieve reacties op mijn blogpost. Dank en lieve groet xxx
Ja, dat eigen initiatief… dat is niet altijd gemakkelijk, zeker niet in omstandigheden die ten grondslag liggen aan isolement, ik zie dat bij mijn levendige tante die sinds kort in een verzorgingshuis woont en niet goed raad weet met de stille ouderen om haar heen, velen in rolstoel, de meesten niet dement, maar wel afhankelijk.
Jij hebt je verbale talent, je gevoel voor het grote in het kleine, je verwoording daarvan en het verbeelden ervan in je vele kleurrijke schilderijen.
In de omgeving waar je nu bent, worden contacten niet gemaakt… blijft door mijn hoofd zingen, schreeuwen is het meer. Het doet me denken aan de plek waar mijn tante nu woont.
Hoe kunnen we contact leggen met het contactloze? Wat is de stekker en waar zit het stopcontact, een wonderlijk woord in dit verband.
Je ziet hoe je tot nadenken stemt, Ellie, en dat is een mooi vermogen van je.
Dankjewel ~ en sterkte en liefs, dikke liefs natuurlijk XXX
Anne, als ik alleen al de mooie woorden van iedereen lees word ik blij. Voor jouw tante voel ik verdriet. Ik hoop dat mijn stukje de lezers tot nadenken stemt. Men dankbaar wil zijn voor ‘het nog kunnen’ en mensen, eenzaam, in nood, ziek of in welke toestand zij zich ook bevinden, een helpende toesteken. Liefs Ellie
❤️
Dank ❤️
Herkenbaar Ellie. Al heel vaak heb ik lang over gesprekken nagedacht. Probeer het momenteel juist iets los te laten. Je hebt het op de juiste manier weten te beschrijven, daar kan ik wel even mee bezig zijn. Dat wil ik dan ook, de herkenning. Dank!
Fijn dat mijn stukje voor jou betekenis heeft. Niet fijn dat jij ook met dezelfde issues moet worstelen. Gelukkig hebben we wel nog fijne mensen en Mannen om ons heen, Marnel xxx
Hoi lieve Ellie, ik vraag me af wat dit voor gesprek is geweest. Het is hoe dan ook niet erg opbeurend en meelevend geweest. Mijn advies…..loslaten! Laat je niet beïnvloeden door dit soort opmerkingen al kan ik me voorstellen dat dit niet gemakkelijk is. Het is kwetsend, daarom dus, niet toelaten. Jij bent jij en je maakt het leven rooskleurig op je eigen mooie manier. Liefs, Jannie. <3
Jannie, wat fijn dit ‘hart onder de riem’. Dankjewel daarvoor! 💕
Och Ellie, wat een schrijnende ervaring. Wat blijft het toch zoeken, niet alleen naar contacten op zich, vooral naar de goede, die waar je je goed bij voelt en blij van wordt. Er vallen mensen af, maar ik denk wel eens dat zij afvallen met wie geen klik bestaat of wanneer de klik voorbij is. Leegte laten ze achter, even, maar ook ruimte voor betere mooiere contacten.
Zo’n ervaringen zijn inderdaad pijnlijk, zelf ben ik heel trouw, Cora. Met je reactie raak je precies de kern.
Voor mij geldt vriendschap in goede en in minder goede situaties, blijkbaar is dat niet voor iedereen zo gewoon. Hopelijk worden door mijn stukje en alle mooie reacties mensen aan het denken gezet. Een klein gebaar is vaak al goud waard!
Eerlijk gezegd vind ik, Ellie, dat jij het fantastisch doet, gezien jouw omstandigheden. Je blijft bij de les die jouw leven heet, in goede en in slechte dagen. Mensen die jou laten schieten, omdat….. Dat zegt veel over die mensen niet over jou.
Dat geeft verdriet, natuurlijk en het doet pijn.
Dan toch blijf jij wie je bent; je valt en staat weer op.
Ik vind dat groots.
Poeh Athy…zo kijk ik nooit naar mezelf, ontzettend veel dank voor deze support! Ik bloos ervan, met glimlach op mijn gezicht, dank daarvoor xxx
Ik kan me voorstellen dat het je zo wel eens zwaar te moede kan worden. Niet kunnen wat je wilt en de pijn dat mensen afhaken. Maar ik weet zeker dat je met je kracht én prettige karakter samen met de mensen om je heen altijd een opening vindt. Of om met Leonard Cohen te spreken: “There is a crack in everything , that’s how the light gets in.”
Alleen al door jouw woorden en de tekst van Leonard Cohen…daar wordt een mens toch blij van en ziet het er weer zoveel beter uit. Zit hier met een grote glimlach. Dank ook voor het compliment dat je mij nog geeft!
Wat goed dat je hier zo open over schrijft. Ik zie die realiteit in de het verpleeghuis dagelijks. Er wonen hier mensen al meer dan 10 jaar. Daar komt dan echt nog maar heel weinig bezoek. Soms alleen de partner en dan niet eens alle dagen.
Wij, het personeel worden bijna een stukje familie, maar kunnen die invulling er niet eens aan geven door tijdgebrek.
Goed dat er mensen zijn die er door dik en dun voor je zijn, ook als je zelf regelmatig moet afhaken.
Dank Wilma, voor je bijdrage aan de blogpost. Het kan nog erger, besef wel degelijk dat ik niet zal vereenzamen, daarvoor zijn er nog genoeg mensen om mij heen. Zeker niet met hier en op Facebook ook nog al die fijne contacten. Juist die zijn zo belangrijk voor mij, vooral op die dagen dat ik niemand zie. Het is wel degelijk mogelijk zonder dat je iemand ‘in het echt’ hebt gezien, een band op te bouwen waarna vaker zelfs een ‘echte’ ontmoeting komt. Hoop dat jouw woorden en mijn stukje mensen aan het denken zet!!
Ik hoop met je mee.
Lieve Ellie,
Respect zoals jij je kwetsbaar durft op te stellen met deze blog. Je eerlijke woorden raken me!
Wij kennen elkaar nu alweer een paar jaar en ik weet hoe je van het leven houdt en van actief betrokken te zijn bij alles in de wereld om je heen. Ik vind de wijze waarop je toch inhoud geeft aan elke dag, ook al werkt je lijf niet mee, bewonderenswaardig.
En ik ga met je winkelen hoor!
Liefs Joke G.
Lieve Joke, je tikt precies de kern van mijn gedachten en gevoelens aan. Ja, ik houd van het leven en wil er graag bij betrokken zijn, en met hulp van anderen, bij betrokken worden. Ik hoop dat door jouw woorden en door alle andere reacties, mensen gaan nadenken en misschien eens een keer tijd vrijmaken, vooral voor diegenen die niet rijk bedeeld zijn met mensen om hen heen. Dank ook voor je complimentjes, een riem onder het hart ❤️
Mooi beschreven …
Dank!
Hartelijke groet,
Hans Oud.
Dank voor compliment, Hans. Mooie dag! Zonnige groet, Ellie
♥️🧡
Dank 😊❤️
Pittig lijkt me dat joh. Mensen kunnen heel hard zijn hè?
Ik vind dat je er moedig en zeer positief mee omgaat. Petje af.
Soms kunnen mensen wat minder aardig zijn. Dank voor je lieve woorden, die sterken mij vooral bij mezelf te blijven!
Wow, wat heftig om te lezen dat mensen zo afhaken. Natuurlijk zal het contact, een uitstapje of een keer winkelen niet meer zo gaan als voorheen. Jij als mens blijft toch hetzelfde? Je leert hierdoor wel de waarde van echte vriendschap steeds beter kennen. Ik geniet van je schrijven en van ons contact. Je bent een mooi mens.
Dank voor je lieve woorden, Sonja ❤️ Het sociale leven wordt snel minder als je fysiek niet meer in staat bent, de natuurlijke selectie treedt dan wel in werking…zo denk ik er maar over..er zijn nog fijne lieve contacten reallife en fijne lieve digitale contacten waaronder jij. Daar geniet ik van en haal ik de prikkels uit.