Wat is dat toch dat je de ene dag zomaar het ene na het andere woord uit het toetsenbord laat rollen voor een blogpost en de andere dag vraag je je af wat je aan het doen bent. Staren naar een digitaal wit vel papier. Dan komt er gewoon niets uit datzelfde toetsenbord. Gaan je vingers niet heen en weer. Domweg omdat er niets in je opkomt waarover je zou willen schrijven. Niets meegemaakt en toch is er van alles gebeurd. Niets gedaan en toch is er veel uit handen gekomen. Is het de veelheid aan prikkels die ervoor zorgt dat het schrijven niet lukt? Dat er in het hoofd chaos en onrust heersen waardoor er geen leesbare blogpost te maken is? Zou het zo zijn? Wie herkent zich hierin?
Vriendin is op bezoek geweest. Ik heb een Vriendin bezocht. Er zijn genoeg dingen besproken, maar zo persoonlijk dat het niet past in een blogpost erover te schrijven. Wel dat ik mooie tulpen heb gekregen waar ik een week later nog van geniet. Dat ik een leuk cadeautje heb meegenomen. Gekocht in het atelier van de dagbesteding voor verstandelijk beperkte mensen.
Met kwast en doek ben ik ook in de weer geweest. Heb aan verschillende doeken gewerkt. Meer is daarover nog niet te vertellen.
In het weekend met Man gefietst en op een terras aan het water koffie gedronken. Het was er erg rumoerig. Gasten met smartphone in de hand die elkaar videootjes lieten zien, geluid op vol volume. Ook had ik last van de sigarettenrook. Velen zullen mij nu een zeur vinden, maar ik ga ervan hoesten. Dat gebeurt als je last van je luchtwegen hebt. Ik weet wel hoe lekker een sigaret kan zijn. Heb vroeger ook gerookt. Maar is het jullie wel eens opgevallen dat er rokers zijn die de sigaret ver weg van hun eigen tafeltje houden? Raar toch. Wie heeft er dan last van? Juist. Niet de mensen aan dat tafeltje, maar de mensen eromheen. Het glas wijn hebben we op eigen terras gedronken.
In mijn eentje ook nog gefietst. Door allerlei dorpen gegaan en er weer van overtuigd dat mijn woon-toekomst niet in deze dorpen ligt. Ben te lang uit deze streek weggeweest. Drie en veertig jaar. Heb een andere ontwikkeling doorgemaakt dan de mensen die altijd hier zijn blijven wonen.
Ook nog op huizenjacht geweest. Soms zie je dan een pand te koop dat (nog) niet op internet staat. Ook deze keer. Het is een huis in de buurt waar ik wel wil wonen. Jaren vijftig, vrijstaand met tuin. Echter zo ontzettend gedateerd dat er een aannemer in moet om de boel een beetje netjes te maken. Dat zou kunnen, maar wie houdt toezicht op het renoveren? Het ontbreekt mij fysiek aan de mogelijkheid elke dag ‘op de bouw’ aanwezig te zijn. Erop vertrouwen dat het goedkomt? Lijkt mij geen goed idee.
En zo is er toch blogpost.
22 reacties. Plaats een nieuwe
Jij kan dus van niets iets maken. Een prestatie van formaat.
Dank voor je mooie compliment, Peter!
Jij maakt van de kleine dingen – juist die dingen – alweer een mooi verhaal. Met jouw gave: oog voor detail, laat je veel zien!
Wat betreft de huizenjacht hoop ik echt dat je al heel snel je huis vindt, dat huis dat ergens in het land op je wacht.
Liefs Joke G.
Wat fijn te lezen dat je het een mooi verhaal vindt, Joke. Soms is het zo dat er van alles gebeurt, maar niets is ‘groot’ genoeg er een hele blogpost van te schrijven. Alles bij elkaar ‘opgeteld’ kan dat wel. En dat huis, ja dat wil ik wel vinden, weer een ‘thuis’ maken, daar heb ik zin in!
Graag gelezen, Ellie!
Dank je wel, Mieke! Fijn dat je hier komt kijken 😊
Waaruit de mooie conclusie getrokken kan worden dat er altijd iets is waar je over kunt schrijven. Het bewijs heb je geleverd.
Mooi compliment Mies, dank daarvoor. Soms is het nodig een ‘noodgreep’ bij het schrijven toe te passen en natuurlijk is het fijn als het dan ook nog lukt een blogpost te kunnen laten lezen!
Natuurlijk komt er een verhaal… je schrijft zo gemakkelijk! En het leest ook heerlijk. Ik fietste zo maar met je mee. Hopelijk wordt het wat met het gedateerde huis… je krijgt vast meer rust in je hoofd als je weer op een minder tijdelijke plek woont.
Groet,
Margo
Margo, wat een mooie complimentjes, dank daarvoor! Gezellig dat je erbij was 😊 Wat betreft een huis is er veel geduld nodig en jij begrijpt dat dat juist ook een deel van de onrust in het hoofd is. ‘Eigen haard is goud waard’, klopt helemaal,
En zo ontstaat er weer een mooie blogpost 👍🏻🤗
Uiteindelijk is het een geheel geworden 😊
Gene het aantal reacties ben ik toch laat aan het lezen geslagen. Fijn om te lezen en herkenbaar. Het is een sport om alles te beschrijven en toch de ‘intieme’ details privé te houden. Altijd weer zoeken. Mooi Eliie. <3
Dank Berna, dat je hier nog bent gekomen 😊 Elke dag gebeurt er wel iets, maar niet alles is geschikt om erover te schrijven, daarom soms ook het dubben.
Gene moet natuurlijk gezien zijn, de laptop houdt ervan zelfstandig te denken dat ze het weet…
Hihi Berna, zo ook Apple…altijd weer lees ik iets anders terug, tenzij ik dat teruglezen vergeet en de meest malle woorden de deur uitgaan…
Soms moeten ervaringen, ervarinkjes eerst rijpen voordat er over geschreven kan worden. Soms is er gewoon niet genoeg energie om te verwoorden wat in je geest is. Ik herken dat wel. Dus heb je dat mooi in woorden vertaald en weer tal van lezers bereikt; blogpost dus. Knap hoor Ellie.
Zoals altijd met jouw wijze woorden de spijker weer op de kop geslagen, zo gaat het inderdaad vaker met schrijven. Fijn dat je de blogpost ook weer hebt gelezen Athy, heerlijk je hier altijd te ontmoeten!
als ik je blogs lees, heb ik altijd het gevoel welkom te zijn, dat je schijnbaar gewoon langs je neus weg verwoordt waar vaak over gezwegen wordt, wellicht omdat het over het hoofd gezien wordt of als onbelangrijk in het zwarte gat van je onbewuste geveegd wordt – en als je dan bij jou in je blog binnenkomt, piept het boven ‘o ja, dat heb ik ook’ 🙂
Als ik deze reactie lees kan ik niet anders dan blozen, Anne. Wat fijn dat jij je zo welkom voelt en dat je herkenning in mijn woorden hebt gevonden. Dat laatste geeft mij weer meer vertrouwen in het feit gewoon door te gaan met schrijven, al denk ik soms wel eens, zoals bij dit stukje, dat het te simpel is 🙂
Mooi hoe je van de kleine, gewone dingen in het leven toch weer een mooi verhaal weet te maken
Dank je wel, Sonja! Soms loopt het zo met schrijven, teveel in het hoofd, misschien ken jij dat ook wel.