Nu
Dromen. Stokstijf. Bewegen kan ik niet en. Zie ik nou een rat aan de waterkant of is het een bever? Plots zit ik op de fiets. Trillend en met het zweet op mijn voorhoofd race ik naar de receptie. In voorgaande jaren zijn er wel bevers gezien, maar ratten nog nooit. Ben een beetje gerustgesteld en weer thuis sluip ik door het huis. Voorzichtig kijk ik om de hoek van de deur of het veilig is. Gillend als ik denk dat er iets beweegt en gillend ook word ik wakker.
Toen
Mijn eerste herinnering is van lang geleden. Ik ben drie. Een oud huis aan de Roer. Op het erf een stal. Zit op mijn hurken. Heb een oude aluminium kookpan. Met een beker schep ik er zand in. Met een houten lepel roer ik waarna ik de ketel omkiep en weer opnieuw begin. Verderop staan mijn ouders. Ik houd hen in de gaten. Af en toe kijkt mijn moeder naar mij. Ben weer voor het eerst buiten. Heb mazelen gehad en in een donkere slaapkamer gelegen. Pikkedonker. Geritsel. De deur op slot. In de keuken mensen. Zij hebben het over ratten. Dat ‘grote-mensen-gesprek’ begrijp ik niet, maar de toon maakt mij bang. Ik huil. Mag niet uit bed. Mazelen zijn immers besmettelijk.
Een paar jaar geleden
Vriendin is op bezoek. We drinken koffie. Maken een lunch. We hebben het plan om boodschappen te gaan doen. Maar voordat we zover zijn lopen we nog even naar het atelier. Als we daarna onze jas en tas willen pakken zie ik vanuit een ooghoek iets wits in de bloembak onder het kamerraam. Een beest. Ik schrik. Kan met moeite een gil onderdrukken. Vriendin ziet het ook en loopt snel naar binnen. Zij wil niets zien.
Ik kan mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en wil ook weten wat het is. Trillend op mijn benen schuifel ik voorzichtig dichterbij. Bewaar genoeg afstand tot de bloembak. Stel dat ‘het’ nog leeft. ‘Het’ is groot, dik, wit en heeft een donkere rug. Als ik dichterbij kom zie ik een lange staart. De bewegingen in mijn gezicht ongecontroleerd. In mijn maag draait het. Ben banger van de staart dan van het beest. Mijn hart bonkt, mijn ademhaling fel en onregelmatig. Uiteindelijk heb ik de moed om binnen achter het raam een foto te maken. Die stuur ik naar Man. ‘Het is een rat. Dek maar toe. Vanavond ruim ik het beest op.’ Bij thuiskomst heeft hij ‘het’ in een eierdoos en in de vuilnisbak gedaan.
Vandaag
De aanleiding voor de droom van vannacht weet ik niet. Een ding is mij wel duidelijk. Het geritsel van de rat in het oude huis aan de Roer, het ‘grote-mensen-gesprek’ en de angst die ik destijds heb gevoeld, hebben zich blijkbaar zo vast in mijn onderbewustzijn genesteld dat ik, ruim zestig jaar later, nog steeds trillend op mijn benen sta bij het zien van een rat. Ook in een droom.
18 reacties. Plaats een nieuwe
Dat snap ik volledig, dat zoiets je in zijn greep kan houden. Toch – als ratten altijd jouw schrikbeeld zijn – is het wellicht een uitdaging om van je angst je kracht te maken (ik ga dat proberen met mijn angst voor die groene kwakers 😉 )
Ja, misschien zou ik dat eens moeten doen Marjolein…leren er niet meer bang voor te zijn, wie weet!
Angsten die ontstaan in je kindertijd. We kennen ze allemaal, maar jij zet het om in een mooi verhaal. De tip van Marjolein spreekt me aan, van je angst je kracht maken. We hebben het er nog over.
Liefs Joke
Dank voor je mooie compliment, Joke! Soms kunnen gebeurtenissen uit je kindertijd in het volwassen leven nog steeds opspelen. Misschien moet ik dit traumaatje toch maar eens ‘echt’ onder ogen zien…aanpakken. Benieuwd wat jij daarover te vertellen hebt. Ik ben nieuwdgierig en een en al oor 🙂
O wat knap, ik griezel helemaal met je mee brrr.
Cora, blijkbaar ben je ook niet gecharmeerd van deze diertjes en ik dus gelukkig niet de enige 😉
Mooi beschreven, Elly. Het klopt precies. Toch bijzonder zielig voor de rat.
Ooit hadden we een rat in onze tuin die onder het kippenhok woonde en meeat met de kippen. Door zijn slechte imago hebben we van alles gedaan om het dier te weg te pesten. Niets lukte. Op een dag betrapte ik hem op heterdaad in het kippenhok. Inmiddels hadden we er alles aan gedaan om het hok en de ren te isoleren en toen hij het donkere hok in glipte sloot ik het luikje. Wat nu. Mijn man erbij gehaald. We stonden bij de deur van het hok klaar met een grote schep om zijn kop in te slaan. Bijzonder wreed. Maar ja – zo’n enge ziekteverspreider in onze stadstuin. Daar zouden de buren ook niet blij mee zijn.
We deden de deur open en zagen een oude lichtbruine rat naar buiten rennen. Natuurlijk stonden we verstijfd. Maar de hond niet. Ze greep hem direct en brak zijn nek. Voor de zekerheid heb ik hem nog een halve dag onder water in een emmer gelegd. Het was een oud en eenzaam mannetje. Geen risico voor nieuwe aanwas. Ik had er bijna spijt van.
En laatst zag ik een rat in het vrije veld. Heerlijk op zijn achterpootjes aan het knabbelen aan wat onkruid langs de weg. Voor het eerst zag ik de schoonheid van het beestje. Zo is ie echt niet eng. Maar wel lekker ver weg van mijn tuin.
Bedankt Margo, voor je bijdrage aan mijn blogpost. Veel mensen zullen het zielig vinden, maar het is wel te begrijpen dat je in een stadstuin geen ratten wilt hebben. Fijn dat je daartegenover ook de schoonheid van het beestje hebt ervaren en benoemt.
Mooi geschreven. Tja dat beest met die lange staart. Ik zie het nog steeds voor me. Brrrrrrrr…..😳
Gelukkig voor mij heb jij in ons huishouden de taak ‘de shit’ op te ruimen, dat doe je met verve 😀 Het zou mij niet gelukt zijn de rat uit de bloembak te halen…
Wat schrijf jij mooi Ellie ,heerlijk om te lezen !
Vind ratten en spinnen met lange poten ook maar niks!
Dank Rita, voor je mooie compliment! Intussen wel geleerd de spinnen op te ruimen 😀
mooi hoe je je ervaringen met elkaar verbindt, Ellie
Mooi dat jij zo’n compliment geeft, Anne! Blij mee 😀
Zelf ben ik niet bang van ratten maar door je manier van schrijven werd jouw angst invoelbaar voor mij. Mooi gedaan dus 😉
Dat jij je kon inleven door mijn manier van schrijven is een groot compliment Sonja, dank.
Gelukkig heb jij geen angst voor ratten!!
Wanneer je een rat ziet zwemmen in een boerensloot is dat mooi. Klein dropneusje boven water, twee glimmende oogjes en een prachtig v-vormig spoor in het water. Het dier zwemt in zijn eigen V.
Vond gister weer een dode muis in de computerkamer. Cadeautje van de kat. Heb hem in papier gepakt en mijn verontschuldiging aangeboden; die tere pootjes ontroeren mij altijd. En daarna in de kliko; tot stof zal hij wederkeren.
Je hebt jouw verhaal heel mooi beschreven.
Athy, ik kan er nog wel mee in je reactie over een zwemmend ratje, dat boezemt mij niet zo’n angst in tenzij ik ook in dat water zwem, zal echter niet zo snel gebeuren. De muis in papier en tere bungelende pootjes, ik ril ervan. Dank ook voor je compliment!