Als je het begin van deze survival-dag hebt gemist kun je dat hier nog lezen.
In een vloek en een zucht zie ik het bekende gele busje. Een geluk bij een ongeluk. De monteur vertelt dat hij dichtbij stond. Deze man blijkt goud waard. Is toch al mijn ervaring met de hulpverleners van de ANWB. Altijd vriendelijk, altijd behulpzaam.
Kan meteen in de warme bus. Koud heb ik het nauwelijks gehad. Hoef ook niets meer te doen, alles wordt voor mij geregeld. Een sleepwagen, koffie en verblijf in de showroom van de garage. Waar de eigenaar overigens meteen in de verkoop-modus schiet en ik in de lach.
Zo snel als ik de gele bus zag aankomen, zo lang moet ik nu wachten op de sleepwagen. Anderhalf uur. Dan rijden we naar de garage in Heeze. Ook daar koffie en een warme plek aan tafel tot alle formaliteiten zijn geregeld.
Dan moet ik nog thuis zien te komen. Moe en met een pijnlijk lijf besluit ik op aandrang van Vriendin en Man een taxi te nemen. Dat valt verdorie niet mee. De zes bedrijven die ik bel hebben blijkbaar geen ritjes nodig. Niemand wil mij veertig kilometer verderop brengen. Geen tijd, te ver weg of men scheept mij af met een ander excuus. Ongelooflijk. Echter één chauffeur belt mij uiteindelijk tot driemaal toe terug en biedt mij telkens een goedkopere rit aan. Vreemd. Ik ga er niet op in. Neem het aanbod van de garagehouder aan. Hij brengt mij naar het station. Met trein en bus en het laatste stuk lopend, kan ik naar huis. Vanaf half elf tot vijf uur onderweg geweest. Geen kliniek vanbinnen gezien.
Moeten jullie weten dat ik ’s ochtends een thermolegging heb aangetrokken, een extra deken in de auto heb gelegd, ook mijn warme laarzen en een paar handschoenen. Toeval? Ik heb het allemaal nodig gehad.
Petje af, ook nu weer, voor de mannen van de hulpdienst. Van hen heb ik nog gehoord dat het bij de alarmcentrale een zeer drukke ochtend is geweest. Zou de dame daarom zo snibbig hebben gereageerd? Ook vertelt een van hen wat zij uiteindelijk op het nood-formulier heeft ingevuld: ‘Mevrouw met pech staat met haar Polo ter hoogte van garage Klaassen aan de Rijksweg in Malden….’
Aan een auto hecht ik nauwelijks waarde. Emotioneel ben ik aan deze wel gehecht. Heb dierbare herinneringen aan de leuke ritjes met mijn vader in zijn laatste levensjaar. Nu is Polo bijna twintig en kan nog worden gerepareerd, maar de reparatie valt duurder uit dan wat hij in geld nog waard is. De versnellingsbak geëxplodeerd. Polo is technisch total loss verklaard.
23 reacties. Plaats een nieuwe
Oh, en nu, dit was zijn laatste oprisping? Wel geweldig hoe je geholpen bent, uiteindelijk 😉
Inderdaad Cora, het eerste ritje heb ik ermee gemaakt en nu ook het laatste. ‘Op’ naar de garage…
Ik heb ook zo een polo waar ik geen afscheid kan van nemen, alhoewel is hij ook al15 jaar maar hij doet nog steeds alles wat ik van hem verwacht!
Voor jou was dit zeker geen prettige dag!
Oh Rita, dan kun je er nog wel een paar jaartjes mee vooruit 😊 het was een intensieve dag, maar soms moet een mens. Leuk je hier te ontmoeten xxx
Fijn dat je zo goed geholpen bent, Ellie. Maar het is een dag geworden om nooit te vergeten en wellicht al een eerste teken van afscheid nemen van de Polo? En toeval… bestaat dat wel?
Warme groet, Mieke xx
Het afscheid van Polo is gisteren gedaan 😉 alle persoonlijke spullen eruit gehaald. Nu mag de opkoper komen. Gelukkig is het maar een auto! Toeval….ik denk er steeds over na…op deze dag ben ik gewoon vooraf al geholpen, dat is zeker, Mieke 🙂 Lieve groet!
Boven dit bericht staat een afbeelding met mijn favorieten kleur! 😀
Wat leuk om te lezen, Mieke!
Jammer dat Polo is ‘overleden’. Soms gaat een auto bij de familie horen zoals Polo. Maar auto’s zijn gelukkig vervangbaar.
Liefs Joke
Dat is ook zo Joke, het is ‘maar’ een auto. Van deze uiterst kale Polo heb ik in al die jaren alleen wonend (en daarna natuurlijk) altijd zoveel plezier gehad en ook altijd tevreden mee geweest. ‘Op’ naar een andere toet!! Liefs xx
Arme Polo, maar het is waar. Je zou hem tegen beter weten in wilen koesteren, maar dan gaat de ratio werken. Ik heb hhet met mijn kleine blauwe Prins 1 ook gehad. Die bleek ineens niet door de APK te zijn gekomen. Ik was stomverbaasd. En quess what? Er kwam een veel nieuwere, modernere Kleine Blauwe Prins 2 op mijn pad. Wel een survivaltocht deze dag voor jou! <3
De leuke en dierbare herinneringen aan Polo bewaar ik Berna…het kwam die dag gewoon heel ongelegen op weg naar de kliniek, maar wanneer komt zoiets gelegen? Ook al weet je dat het misschien komt met zo’n oude auto…energie heb ik twee dagen later weer wat gekregen, ook nodig voor de zoektocht naar het andere vervoermiddel.
Fijn dat je zo goed geholpen bent. Jammer van je Polo en ik begrijp het van die emotionele waarde.
Inderdaad Wilma, nog genoeg vriendelijke en hulpvaardige mensen, al denk je soms wel eens dat het anders is…dat emotionele stukje is geboren uit fijne dingen, dat mag en is goed!
Hey Ellie wat een verhaal weer!! Had maar gebeld, ik zit 10 km van de garage vandaan! Voortaan gewoon doen hoor XX
Yvon, dank voor je lieve reactie. Ik heb mij niet gerealispeerd dat je zo dichtbij was. Een volgende keer bij calamiteiten doe ik dat zeker, al hoop ik dat ik gewoon zonder pech bel of bij jou aanklop 😉 xxx
HIHI ja natuurlijk!
Eind goed al goed Ellie, al is het begrijpelijk dat je van deze auto met pijn in je hart afscheid moet nemen. Ik hoop dat je weer een fijne auto terug vindt en……..veiligheid voor alles! Liefs xxx
Een auto is maar een auto, de herinneringen zijn er om te koesteren, Jannie. Het was een intensieve dag en na een paar dagen weer fut op zoek te gaan naar een andere auto. Voor nu hebben wij er een gehuurd, de nieuwe afspraak voor de kliniek is al een dezer dagen. Lieve groet xxx
Jeetje wat een verhaal. Gelukkig is het met jou uiteindelijk goed gekomen. De auto is te vervangen.
Ik was na twee dagen weer een beetje ‘bij’, Sonja. Gesloopt was ik, maar gelukkig gaat enkel Polo naar de sloop 😉
Dat wordt dus een zoektocht naar een nieuwe Polo, want helemaal zonder kunnen jullie niet. Wilko lastig voor zijn werk en jij lastig voor de witte jassendagen en je tochtje naar mij. (Egoïstisch als ik ben).
Je hebt al een adres, toch? Wat een verhaal Ellie. De showroom-houder staat in de verkoopmodus en jij in de zoek- en aankoopmodus op verschillende vlakken. Het wordt me het jaartje wel.
Gelukkig is alles goed afgelopen, ben op weg naar huis gebracht en het laatste stuk heb ik even moeten werken om helemáál thuis te komen. Er komt weer een andere auto, hopelijk ook snel weer een eigen woonplek, maar mijn bezoekje aan jou gaat zeker door, Athy!