Vijf jaar geleden deden we het. Toen zochten wij. En nu? Het zochten – zoeken van toen is er nu weer. De vaste lezers van mijn blogpost weten dat Man en ik tijdelijk in een vakantiehuis wonen. Onze huisraad en andere spullen in dozen in de opslag. Kwetsbare dingen bij Zus en Vriendin in huis. In vijf jaar tijd zijn we voor de tweede keer op zoek naar een nieuwe plek.
Eerst hebben we door allerlei onzekerheden af moeten wachten waar die plek zou zijn. Nu weten we meer. Willen we liefst achteraf wonen, daar ligt mijn hart. Nu ik echter een klein beetje achteraf woon, zie ik ook de nadelen.
In sommige gevallen, neem nou mijn regelmatig terugkerende ‘witte-jassen-dagen’, zou het fijn zijn twee auto’s te hebben. Voor mij is het met het openbaar vervoer naar Nijmegen een mijl op zeven, zowel naar de Maartenskliniek als naar het Radboudumc. Eerst lopen, dan de bus, daarna de trein en weer met de bus. En terug. Kost veel energie. Heb ik niet. Of bij ziek-zijn. Of als ik plots iets nodig heb is het ook handig dicht bij een winkel te wonen. Ik fiets altijd, ook grotere afstanden, behalve de dagen dat het lijf niet wil. Dan zijn de ‘verder-weg-winkels’ onbereikbaar. Moet Man ‘s avonds na zijn werk nog inkopen doen. Heeft weinig zin, ‘s avonds ben ik niet meer zo actief. Dit zijn enkel maar een paar probleempjes die om improvisatie vragen. Niet onoverkomelijk. Wel lastig.
Als de nood er is kan Man bij een collega in de auto stappen. En hij kan immers ook reizen met openbaar vervoer, is hij een uur en drie kwartier onderweg. En terug. Dat is lang als je ‘s ochtends al tussen zes en half zeven van huis bent gegaan. Heb je geen lange werkdagen en om vijf al thuis, is het te doen, maar dat gebeurt nooit.
Enfin, ik wilde schrijven over de zoektocht naar een huis. Het is toch iets anders geworden. Een bestaand, liefst ouder huis. Iets minder achteraf. Het hoeft niet luxueus te zijn. Een ziel moet het hebben en de mogelijkheid voor een muziekkamer en atelier. Een tuin is ook belangrijk. Zo’n zoektocht is leuk, maar vergt ook geduld. Daarvan heb ik soms niet genoeg.
Of we snel een huis hebben gevonden? Dat kun je hier lezen
22 reacties. Plaats een nieuwe
Wel goed dat je nu ontdekt dat achteraf wonen ook zo z’n nadelen heeft.
Ik heb dit zelf ook ervaren. Zo’n zes jaar geleden woonde ik nog in de Middenbeemster. Een dorp, maar wel één met de nodige winkels.
Toen verhuisde ik naar Creil, omdat Arie daar woonde. Dat was ook een dorp en de keren dat ik daar een paar dagen was vond ik het heerlijk rustig. Toen ik er eenmaal woonde ontdekte ik dat ik voor elke “poep en scheet” naar Emmeloord moest. Als ik boodschappen moest doen en naar de bieb wilde moest ik dat wel op een tijdstip doen dat de bieb ook open was.
Even naar een winkel lopen was er niet bij. Dat vond ik vreselijk en gelukkig zag Arie ook de voordelen van het wonen in Emmeloord. We wonen nu net buiten het centrum, hoeven eigenlijk alleen de brug over en dan zijn we bij de winkels.
Succes met jullie zoektocht en neem daar toch maar wel in mee waar je nu tegen aan loopt.
Wilma, veel dank voor je bijdrage aan mijn blogpost. Jouw verhaal geeft min of meer weer waar ik mee worstel. ‘Achteraf en rust’ versus ‘dichterbij en wat meer reuring’. Maar het is goed dat wij nu tijdelijk in een dorp in Midden-Limburg wonen. Zo wordt het mij duidelijk wat en hoe te doen. Ik merk goed dat ik al 43 jaar uit deze streek weg ben, andere mensen heb leren kennen, andere ontwikkeling enz. Bij het ‘zoeken naar’ nemen we alle dingen mee, niet in de laatste plaats om gezondheidsredenen.
Wij zoeken met jullie mee Ellie !
Ik hoop jou in de buurt van ons mooie Aarle-Rixtel te krijgen.
Dan kunnen wij samen weer heerlijk schilderen .
X linda
Het is nog moeilijk keuze’s te maken, er zijn zoveel leuke plekken om te wonen. Ineens zal het huis er zijn, waar dan ook. En samen weer schilderen moet toch lukken👩🎨👩🎨 X
Het is altijd moeilijk om alle wensen en randvoorwaarden te combineren. Wij wilden ooit absoluut tussen de weilanden wonen, maar ons budget liet dat niet toe. Ik ben er nog steeds blij om, want nu wonen we in een kleine stad met slechts enkele winkels. En dat is ons al rustig genoeg. Wij hebben op dit moment ook maar één auto, dus ben ik aangewezen op fietsen en de bus (één keer in het uur). We wonen er al dertig jaar en nemen deze ongemakken voor lief. Dat kan, omdat we beiden gezond zijn.
Heel veel succes met je zoektocht naar een ideale plek!
Het lijkt idyllisch om achteraf te wonen, maar met het ouder worden heb je nu eenmaal mettertijd de geneugten nodig van het wonen in de bewoonde wereld. Ik ben benieuwd waar jullie huis staat, maar daar lees ik vast eerdaags over. Succes met verhuizen❤
Zo’n 25 jaar geleden woonde ik in een petieterig dorpje in Drenthe. Idyllisch, de ‘achtertuin’ was een 10 kilometer groot natuurgebied. Maar er was maar één winkel en daar waren de prijzen (vanzelfsprekend) zodanig dat je dacht dat in elk product goudvlokjes verwerkt zaten.
Voor boodschappen en ander dan natuurvertier fietste ik. Maar als je ziek was, had je een probleem: de huisarts was 10 kilometer verder, de fysio ook. En de bevolking was erg op elkaar gericht en als ‘buitenstaander’ deed je het snel fout in hun ogen.
Ik ben er net als jij van teruggekomen: het is niet ideaal, ook al was het lang een droom. Geef mij maar wat meer gemak en wat minder reizen.
Veel succes met jullie zoektocht – er komt vast wel iets waar jullie voor vallen!
Marjolein, ik begrijp goed wat je bedoelt, vooral ook je opmerking over de bevolking….vreemde eend in de bijt…ik merk het hier ook.
Wijj zoeken verder en vinden vast iets waar wij prettig kunnen wonen, ik ben ervan overtuigd. Aan de rand van het centrum van Eindhoven heb ik 16 jaar gewoond, in een groene wijk met veel rust. De laatste jaren verpauperde het wat waardoor ik ook afscheid kon nemen. Het zou fijn zijn zoiets weer tegen te komen! Rust en het voordeel van alles dichtbij.
Irma, het heeft voor mij niets met idyllisch te maken, het is iets wat ik altijd heb gewild. Ik ben in een klein dorp bij het bos opgegroeid, ruimte en rust. Ik zie wel in dat iets dichter bij de winkels en reuring nu gemakkelijk wonen is. Daar zoeken wij nu naar. Wie weet is een combinatie van allebei mogelijk.
Margo, fijn je hier te zien en dank ook voor jouw bijdrage aan mijn blogpost. Het achteraf wonen zit in mijn genen. Ik ben zo opgegroeid en wil niets liever dan dat, rust en op mezelf. Dat is qua emotie, qua ratio moet ik nu wel verstandiger zijn, zeker gezien de gezondheid. Ik denk wel dat er op onze zoektocht concessies worden gedaan, maar ben ervan overtuigd dat we een mooie en goede plek vinden om te wonen.
Succes met de zoektocht. Probeer er ook plezier in te hebben want je leert een heleboel over mensen op deze manier.
Dank, Mieke. Ook al ben ik wel eens ongeduldig, ik wil weer graag een eigen plek met de eigen spulletjes, ik geniet zeker van de zoektocht, leuk en spannend.
Heel veel succes gewenst en hopelijk komen jullie weer op een heel mooi plekje uit, lieve Ellie! <3
Dank voor je wensen, Jannie. Zeker weten, dat plekje komt er, alleen nog even geduld hebben!
Ik houd ‘mijn’ lezers op de hoogte 😊
Wie zoekt zal vinden. Het is mooi dat je door deze tussenstop al een paar nadeeltjes hebt bedacht.
Het is ook handig om in een nieuw huis aan een kleine vrieskast te denken, zodat je op dagen dat het echt niet gaat je toch iets op tafel kunt zetten. Ik ben blij met mijn slechte dagen voorraad.
Al een makelaar op het oog?
Deze tussenstop is in alle opzichten goed! Nog geen makelaar benaderd. Wat lief zoals je meedenkt Athy…zeker moet er een kleine vrieskast komen. Van de vele jaren alleen wonen heb ik geleerd vooruit te denken, dat doe ik nog, ook al is Man er die het op zou kunnen vangen.
Hi.
Als je niet te geforceerd zoekt is het er ineens 😃. Echt! Succes X
Ik denk ook dat het er plots is…We zijn nog steeds een beetje nonchalant met zoeken Yvon, domweg omdat er niet veel leuks te koop staat. Hebben pas twee huizen vanbinnen gezien. Ik wacht af tot voorjaar, volgens de geleerden komt er dan weer genoeg op de markt, maar misschien is het er voor die tijd ineens 😀
Het is geen goede tijd om te zoeken. Er weinig aanbod en veel vraag. Maar op een dag, dit jaar nog, loop je toch je huis binnen en voel je haar ziel. Ik zoek met je mee, ook hier in de buurt.
Het een beetje achteraf wonen wat je nu doet is de perfecte manier om uit te vinden waar je wilt wonen. Ook al voelt het niet altijd zo, je bent toch weer een paar stappen verder gekomen in je zoektocht.
Liefs Joke G.
‘Op een dag loop je toch je huis binnen en voel je haar ziel’, wat zeg je dat mooi, Joke. En nu het daar in woorden staat komt er bij mij plots een rust. Ja, het huis waarin wij willen wonen kruist ons pad. Deze (gedwongen) tussenstop is meer dan goed om duidelijkheid te krijgen en onze weg weer te vinden. Liefs Ellie
[…] bovenstaand stukje eindig ik de blogpost Zochten – Zoeken 1 februari dit […]
[…] dat het zo lang zou duren had niemand kunnen bedenken. Ik heb er al eens eerder over geschreven. Dat vertrouwen is in de loop der tijd wel wat afgebrokkeld. Misschien heb ik mij […]