Ik heb er al eens eerder over geschreven. Over ongelukjes. Er zijn van die dagen waarop het misgaat.
Als ik eitjes kook ‘signeer’ ik het oudste met een viltstift. Lopend naar het potje met pennen, stiften, potloden en een schaar, glijd ik weg. Hoef het ei niet meer te koken. Gebakken, hard gekookt of gevuld vind ik een eitje heerlijk, maar de smurrie van een rauw ei laat mij bijna kokhalzen. Mijn gezicht een kramp bij het opruimen van dat slijmerige spul. Eigenlijk zijn dat Mans taken. Hij is ‘van de shit’ zeggen we al jaren tegen elkaar. De ganzenpoep op het terras, de haarbal van Sam, wat dan ook, hij ruimt het op. Medelijden hoeft niet, hij heeft het zelf zo geregeld.
Is er iets met de auto? Een tingeltje, ringeltje of piepje? Ik hoor het meteen. Voelt het anders? Ik voel het meteen. Ook nu. De auto schommelt. Zou er iets met een band niet in orde zijn? Dat kan niet. Polo heeft zes weken geleden gloedje nieuwe banden gekregen. Het zal het wegdek zijn, dat is vast een beetje ongelijk.
Aangekomen op plaats van bestemming denk ik er niet meer aan en op weg naar huis heb ik niets gevoeld. Een paar dagen later en rijdend naar de ‘witte-jas’ voel ik het weer. Schommelt het? En weer vergeet ik het meteen bij het uitstappen. Als ik daarna naar de auto loop, zie ik het. Is de linker achterband iets ingezakt? Loop om Polo heen. De andere banden lijken net iets ronder. Een passant vraagt wat er aan de hand is. Kijkt en schopt tegen de band. Overduidelijk. Minder lucht. ‘Zou er niet meer mee rijden. U moet de ANWB bellen.’
Eigengereid als ik ben ga ik naar het dichtstbijzijnde tankstation. Blaas lucht in de band en rijd naar de garage. De man ziet het meteen. Een dakdekkers schroef. Altijd in het najaar veel banden te repareren. De weg is bezaaid met dit soort schroeven. Allemaal dezelfde. Vallen bij het rijden van de aanhangers, bedekt met wapperend plastic, af. Al snel is de band gerepareerd en kan ik op huis aan. Op mijn vraag aan Man of hij niet heeft geschommeld, tenslotte rijdt hij elke dag een kleine honderd kilometer, verbazing. ‘Geschommeld? Niets gemerkt…’
Nog geen driehonderd meter op weg naar het Radboudumc in Nijmegen gaat het lampje van de koelvloeistof branden. Motorkap open. Reservoir koelvloeistof bijna leeg en zonder dop. Nog een halve fles op voorraad, die giet ik erbij. Geen tijd om de dop te zoeken. Ook niet om naar huis te gaan en mijn handen schoon te schrobben. Mopperend gebruik ik het flesje ‘handen-wassen-zonder-zeep’. In de kofferbak een oude keukendoek. Zal niet vertellen hoe ik inwendig op Man heb gemopperd. Afspraak is dat hij zorgt voor koelvloeistof en benzine.
Later op de dag hoor ik dat hij de avond ervoor de vloeistof op peil heeft gebracht, de fles in de kofferbak gelegd, bedacht dat hij klaar was en de motorkap heeft dichtgedaan. Vergeten de dop erop te draaien. Onderweg alles eruit geklotst. Dacht dat ik van ons tweeën de scheurneus was.
21 reacties. Plaats een nieuwe
Ja er zijn van die dagen dat alles fout gaat, maar gelukkig is alles weer opgelost
Die eieren zou ik niet erg vinden, maar als er wat met de auto is , dat vind ik minder. X
Ha Ans, leuk je hier te zien. Er zijn van die dagen…en er gebeurde meer, dat is voor later.
leuk om zo de eerste keer jouw vlog te lezen :-)!! Enne, eind goed al goed ??
Welkom, Nelita. Er is nog veel meer te lezen en te zien op de website, ga je gang! En natuurlijk is alles weer verholpen.
Allemaal heel herkenbaar Ellie, de dagelijkse 😡😬momentjes !
Gelukkig kan je er later wel om lachen .
Linda, leuk jou hier ook te zien! Er zijn van die dagen met vele goede momentjes, soms mindere, maar die vergeet ik ook weer snel of zoals jij het zegt, dan kan ik er naderhand wel om lachen.
Murphy’s Law: als er één ding mis gaat, gaat alles mis. Herkenbaar!
Ik heb een ontzettende hekel aan dingen met/van de auto. Jaren geleden waarschuwde mijn toenmalige partner dat de uitlaat weleens los kon schieten, dus dat ik niet moest schrikken van een raar geluid. Nou, dat rare geluid kwam. Met een raar gevoel erbij … Mensen toeterden en wezen, ik zwaaide “Jahaa, ik weet het, de uitlaat!”
Totdat iemand me liet stoppen en wees op de lekke voorband. Ik reed al op de velg!
“Trok de auto niet scheef?” werd me gevraagd. “Jawel, maar ik moest telkens toch die kant op, dus het viel me niet op.” Een van de vele kluns-anekdotes van mij in combinatie met een auto 🙂
Marjolein, het spijt mij erg, maar moest wel lachen om jouw debâcle van ‘rijden op de velg’. Dank voor je bijdrage aan mijn blogpost 😊
Wat vervelend allemaal, maar zó leuk om te lezen.
Wilma, dank voor je complimentje, leuk!! De ‘ongelukjes’ waren snel vergeten, maar wel bruikbaar voor blogpost. Elk nadeel…enz…😉
Oh zo herkenbaar. Pech op pech op pech. Maar levert wel weer een mooie blog op
Ik had een beetje pech Sonja, maar hoefde niet na te denken over blogpost 😀
Zie het allemaal voor me Ellie, en dat inwendige gemopper, heeeeel herkenbaar, maar dan in andere situaties. 😉
Ja Jannie, soms gebeurt dat, dat inwendige mopperen…inderdaad ook bij mij in andere situaties, maar gelukkig gaat dat ook weer voorbij 😉
Heel grappig. Dat van die schroeven had ik nog nooit gehoord. Wij hebben ook zo’n goeie taakverdeling 😎
Welkom op mijn website, Ate! De garagehouder liet mij een bakje zien met daarin allemaal dezelfde schroeven zoals de mijne op de foto. Taakverdeling voor Polo vond ik wel wat hebben 😉 Snel even jouw website bekeken, genoeg te lezen, leuk!
Leuk, herkenbaar verhaal!
Fijn je weer te lezen, ik geniet altijd van je blogs.
Fijn jou hier ook weer te zien Joke, daar geniet ik dan heel erg van!
Het voordeel van steekjes laten vallen door jezelf en tegenpartij is dat beiden alert blijven op “ongelukjes”.
Je hebt het weer super geschreven.
Dank Athy, voor compliment. Allebei steekjes laten vallen houdt ook allebei scherp!
[…] Soms gebeurt het gewoon. Soms is het ook gestuntel van mijzelf. Onlangs heb er nog over geschreven. Te lezen in Ongelukjes […]