In een spurt heb ik geprobeerd op te knappen van griep. Tot op zeker hoogte is dat gelukt. Met extra pillen in de tas, warme kleding aan en in het koffertje ben ik naar het vrouwenweekend gegaan. Wekenlang heb ik mij verheugd en wil dit toch niet door griep aan mijn neus voorbij laten gaan? Afgesproken mij door Man op te laten halen mocht dat nodig zijn of zelf naar huis te rijden.
Vrijdagochtend blijf ik wat langer onder het dons. Daarna zoek ik mijn spullen bij elkaar. Man heeft ervoor gezorgd dat ik ook mijn aandeel in het eten mee kan nemen. De laptop in de tas, tekenpapier en potloden, een leesboek en halverwege de middag ga ik. Eerst nog naar de bakker voor bonbons, bij de boer koop ik heerlijke dikke yoghurt en Elstars.
Na ruim een uur rijden ben ik er. Het uitzicht geweldig. Het huisje ontzettend leuk. Beneden keuken en een kleine zithoek, boven een grote zitkamer en twee slaapkamers. Overal kussentjes, kleur, houten vloeren en hergebruikte oude materialen. Gezellig en warm ingericht. Helemaal mijn smaak. Vrijdag blijven wij er. Praten, eten, praten en slapen.
Zaterdag een heerlijke lange zit met koffie en ontbijt. Als we dan eindelijk gedoucht zijn gaan we op pad. Lunchen onderweg. Bij het restaurant een winkel waar ik verroeste kuikens koop en heerlijk geurende zeep.
Een prachtige omgeving is het. We genieten. Worden ook steeds enthousiaster. Ik volg de weg. Rechtdoor, een bocht, weer verder en dan pats boem vanuit het niets twee grote betonblokken op de weg. Tegen beter weten in hoop ik op hout en dat ze aan de kant geschoven kunnen worden. Natuurlijk niet. Het is toch echt beton. En neen, ook al heb ik een kleine auto, er is met geen mogelijkheid tussendoor te rijden. De auto keren kan niet, daarvoor is de weg te smal. Er zit niets anders op dan het hele stuk ‘in-de-achteruit’ terug te rijden. Toch zeker wel een kilometer. Ik kan goed autorijden, maar mijn nek een kilometer lang ‘in-de-achteruit’ te zetten zie ik niet zitten. Toch heb ik geen keus. Het moet. Onderweg ben ik wel een paar keer gestopt. Met mijn handen ‘zet’ ik mijn nek recht en na een korte pauze rijd ik weer verder. Gaandeweg zie ik in de verte twee koplampen. Onmiddellijk komt de gedachte niet aan de kant te gaan. Maar al snel rijdt ook de chauffeur van deze auto achteruit. Beseft waarschijnlijk dat er letterlijk geen doorkomen aan is. En Polo heeft de achteruitrijlamp ontstoken.
Ein-de-lijk ben ik er en na het zijwaarts insteken op het erf van een boerderij, zie ik het. Een blauw bord. Wat een giller. Niet gezien. Wat wil je. Met een paar vrouwen bij elkaar is het natuurlijk druk en nooit stil. Ook niet in een auto. En ik kakel mee.
22 reacties. Plaats een nieuwe
😂😂😂hilarisch. Ik zie t al voor me! X
Ja, kakelende vrouwen, niet opletten, gewoon nergens mee bezig zijn behalve met genieten 😊 xx
Wat een avontuur Ellie! Naderhand kan je er wel om lachen natuurlijk.
Mij ertoe zetten dat hele eind ‘in-de-achteruit’ te moeten teruggaan was geen aanlokkelijk idee, die nek….maar het zien van het blauwe bord is mij tot nu toe meer bijgebleven 😂
Oh jee, ik zie het helemaal voor me. Ook bij mij zou het zweet zijn uitgebroken. Je kunt meer dan je denkt. En zó fijn dat je een paar leuke dagen hebt gehad! 😘
Heb het wel even warm gehad, maar tot nu toe kan ik er eigenlijk alleen maar om grinniken. En zeker was het leuk, ik heb genoten!!
Haha dat had mij ook kunnen overkomen! Zo’n bord is ook niet heel duidelijk he 😉
Trouwens, prachtige kuikens!!
Ja hè…ik was er ook meteen weg van! Heb ook al een haan, nog geen kip 😳
Neen, zo’n bord zie je toch met gemak over het hoofd?
Wat een leuk verhaal!
Liefs Joke
Het vroeg erom geschreven te worden! Liefs 🙋
verroeste kuikens, alleen daar om moest ik al lachen ~ leuk verteld! het enige lastige is dat ik tegenwoordig telkens opnieuw al mijn gegevens moet invoeren om bij je te reageren – geen idee wat ik verkeerd doe
Wat leuk dat je om die uitdrukking moest lachen, Anne. Ik houd ervan sommige dingen zo ‘gewoon-simpel-reëel’ mogelijk te omschrijven, dat moest ook in dit geval. Fijn dat je de moeite neemt hier toch te reageren (dat vind ik het leukste en hier blijven de reacties bewaard), ondanks dat je steeds alle gegevens in moet voeren. Ik heb dat ook bij sommige blogs die ik volg, ook van WordPress.
Ik vind het stoer van je. Zelf was ik uitgestapt om ergens een fiets te lenen. 😊
😂 Dat zou pas een echte ‘Mies-aktie’ zijn geweest, maar weinig kans, er waren daar in de buurt geen huizen behalve aan het eind die ene boerderij.
Haha, dit had mij ook zo maar kunnen gebeuren.
Leuk geschreven Ellie
‘Gelukkig’ blijk ik niet de enige te zijn die zoiets overkomt, dat doet deugd, Sonja 😉
Wat een heerlijk verhaal Ellie, had wel in die auto willen zitten. Hou je maar bij die verroeste kuikens inplaatsvan kakelen als een kip zonder koppie.
En je nek weer recht gezet na afloop?
Athy, je zou ervan genoten hebben, zeker weten! De kuikens staan hier in huis te pronken. Met mijn nek is het ook goedgekomen.
Geweldig, wat een verhaal. Deed mij meteen denken aan mijn jongste dochter. Ze had pas haar rijbewijs en een oude Fiat Cinquecento gekocht. Ze reed ermee van Purmerend naar Monnickendam en weer terug. Op de terugweg reed ze spontaan het fietspad op en vroeg zich verbaasd af of die weg altijd zo smal was geweest. Voordat ze die auto had fietste ze daar regelmatig.
‘Voordat ze die auto had fietste ze daar regelmatig’, om te gillen 😂 Een geweldig stukje toegevoegd aan mijn verhaal, Wilma!!