Chronisch ziek zijn betekent soms ook van het een in het ander vallen. Word je niet misselijk van de medicijnen, ga je niet braken of krijg je geen hoofdpijn, heb je wel ergens anders last van. Je bloeddruk kan omhoog gaan waarvoor je dan een pilletje moet gebruiken. Daarvan komt je maag in opstand, slik je daarvoor weer een ander pilletje. Of steeds opnieuw infecties aan de luchtwegen. Of bronchitis wordt astma. ‘Blow’ je dagelijks een paar maal met de puffer, maar van dat spul ga je weer bibberen. Of je krijgt huidklachten. Of je wordt niet ziek, dat denk je dan, maar stiekem gebeurt er van alles in je lijf. Feesten de ‘beestjes’ waar je pas weet van hebt als ze de kop opsteken.
En intussen is daar ook nog die verschrikkelijke vermoeidheid. Als ik al geen huismus zou zijn zou ik er een worden. Je laat het wel uit je hoofd een druk sociaal leven te leiden. Daar heb je domweg geen energie voor. Stoppen met de wekelijkse injecties, de grote boosdoener, is niet haalbaar. Hooguit een paar weken kan dat, langer niet. Uiteindelijk functioneer ik dan niet meer en dat is geen optie. Ik wil schrijven en schilderen en af en toe met Man iets ondernemen.
Al een jaar of vier is het velletje bezaaid met rode bultjes. Dat worden rode vlekken. Daarna worden ze paars. Wel een mooie diepdonkere kleur. Of wit met een rode rand eromheen. Drie dermatologen, zalfjes en drie biopten later blijkt dat het een auto-immuunziekte is. Dat is ‘mijn’ reuma ook. Gezond leven, regelmaat, de broodnodige rust, bewegen, plezier hebben in het leven, genieten, het is dus blijkbaar niet genoeg om fit en kwiek te blijven.
Naast alle troep die mijn lijf al opslokt, nu dan ook lichttherapie. Daarvoor ga ik driemaal per week in het ziekenhuis in een cabine. Poedeltje naakt, brilletje op om de ogen te beschermen en kap over het hoofd. Geen gezicht. Echt niet. Vanochtend voor de achtste keer geweest en al een minuut in de cabine mogen staan. Vier seconden langer dan afgelopen maandag. Maar het schiet op, nog maar achtentwintig keer te gaan. Op het laatst mag ik zelfs een paar minuten in de zonnestralen. Ben daarvoor minstens een uur met de auto onderweg, maar een kniesoor die dat erg vindt.
18 reacties. Plaats een nieuwe
Potverdrie, da’s allemaal niet niks. Ik kan me voorstellen dat je daar soms moedeloos van wordt.
Gelukkig weet je het wel fraai op te schrijven zodat het ondanks de triestheid toch weer erg leesbaar is.
Ja, soms is het best knudde Mies, maar ga toch goed gemutst door de dagen, het is niet anders…
Goed van je dat je dit met ons gedeeld hebt, Ellie! Hier spreekt kracht uit, ook al zou je dat niet denken.
Als je niet zo sterk was, had je helemaal niets van je laten horen.
Ga zo door en denk vooral aan jezelf.
Een knuffel en een warme groet,
Mieke
Mieke, wat een groot compliment ☺️ Heb het niet gezien als ‘kracht’ of ‘sterk’. Was eigenlijk bang dat ik aan het zeuren was en heb getwijfeld of ik dit stukje wel zou plaatsen.
Ja chronisch ziek zijn is erg, net wat je al schrijft, je valt van het ene in het andere
Nog 28x te gaan, dat is nog erg vaak, maar het is te hopen dat het zal helpen!
Sterkte met alles, liefs en een dikke knuffel xxx
Dank lieve Ans, voor je bemoedigende woorden xxx
en telkens vind je nieuwe wegen en weet je de last om te buigen naar inspiratie, je bent een mooi en moedig mens
Dank Anne…het is een groot compliment zoals jij het gelezen hebt en uitdrukt xx
Respect voor hoe je over je ziekte vertelt en hoe je ermee omgaat!
Welkom hier en heel blij met je compliment, dank Peter!
ja Ellie, dit is niet niks, het houdt nooit op, iedere keer weer accepteren dat er iets bijkomt en dan
weer vechten om ervan af te komen.Ben zo blij voor je dat je een passie hebt voor schilderen en schrijven zodat je toch de nodige afleiding en ontspanning hebt. En man natuurlijk als steun..
Zo fijn dat je ook van hele gewone dingen kunt genieten en als ik eerlijk ben zijn dat ook de grootste dingen. Ik denk aan je en tot gauw,xx
Wat leuk dat ik jou hier ook ontmoet, Ria! Je lieve en bemoedigende woorden geven mij weer spirit om niet bij de pakken neer te gaan zitten. Het leven is niet altijd feestelijk, maar goed genoeg om ook te genieten van alles! Tot binnenkort, gezellig xx
Lieve verdiende feedback krijjg je hier op “Zonnestralen” Ellie. Ik sluit me daar volledig bij aan. Mooi zoals jij, ondanks het opstandige lijf, toch de regie houdt en het laatste woord aan jou is.
Liefs Joke
Uiteindelijk is er altijd weer een lichtpuntje of zie ik weer iets positiefs. En al deze lieve woorden van iedereen en van jou Joke, inspireren mij weer! Liefs xx
Liefje
Goed geschreven. Je bent ondanks alles sterk en je gaat door 👍🏻. Blijf bloggen 😊
Kan toch niet zonder de taal…boeken, schrijven, bloggen, het hoort bij mij!
En toch ben je een mens van licht, van kracht en van positiviteit. Dat is echt geweldig om te lezen. Je maakt op mij altijd diepe indruk.
Ik kan niet anders dan een diepe buiging maken voor zoveel complimentjes. Dank, lieve Athy xx