Een stapel papier. Geschreven tekst van de afgelopen jaren. Gedachteloos blader ik erdoorheen. Weet niet waarnaar ik op zoek ben. In mijn hoofd komt en gaat van alles voorbij.
Sta bij mijn moeder in de keuken. Vouw met haar een stapel beddenlakens. Plots zegt zij: ‘Eerstdaags kom je aan de regels.’ Wat bedoelt zij daarmee? Haar uitspraak klinkt zo bedreigend dat ik de keuken uit ren. In de garage kruip ik in ‘mijn hoekje’. Bang. Later begrijp ik dat zij met die woorden de menstruatie bedoelt. Veel later pas begrijp ik dat zij het natuurlijk niet onder woorden heeft kunnen brengen. Voorlichting geven is voor haar niet iets vanzelfsprekends geweest. Dit was haar manier, een andere had zij niet.
Dan zie ik dit: Weg
Ik lees een deel van mijn aantekeningen door. Hier en daar voeg ik woorden of zinnen toe, schrap ook het een en ander. Zo kan ik wat rust nemen en weer nieuwe inspiratie opdoen. Vandaag lees ik ‘herinneringen’.
Ik ben een jaar of 12. Bang en ongelukkig. Zo voel ik mij vaak. Ontvlucht dan het huis. Ga naar de garage, naar ‘mijn plekje’. In een hoek zit ik daar, zicht op de poort. Opgetrokken knieën, armen eroverheen geslagen. Zo kan niemand dichtbij komen. En altijd weer heb ik dan dezelfde ‘droom’: ‘Later….dan heb ik een eigen ruimte met veel licht en warmte voor mij alleen.’
We wonen nog met 3 kinderen thuis. Mijn oudste zus is getrouwd en woont met man en kind in de stad. Ik herinner mij mijn moeder, mijn broer en ik aan tafel. Mijn vader ligt in de voorkamer in een stoel te slapen. Dat doet hij al een paar dagen. Eet niet met ons en zegt niets. Hij mokt. De spanning is te snijden. Maar hoe bang ik ook ben iets verkeerd te doen of te zeggen, ik sta op en ga.
Tot op de dag van vandaag is mij niet duidelijk waar ik de moed vandaan heb gehaald weg te lopen. Na een poos realiseert mijn moeder zich blijkbaar dat ik verder weg ben gegaan dan alleen de kamer uit naar de keuken. Ik ben niet meer in huis. Ook niet in de garage. Mijn broer moet naar mij op zoek. Door het dorp fietsend klopt hij ook bij oma aan. Daar ben ik heen gerend. Ik ben er graag en voel me veilig bij haar. Broer brengt mij weer thuis. Onderweg ben ik bang voor boosheid en klappen.
Mijn moeder moppert. Zij is boos. ‘Hoe durf je? Waarom heb je dit gedaan? Je vertelt het niemand. Wat zullen de mensen hiervan denken?’ De schijn van geluk en dat het goed gaat in haar gezin moet in stand worden gehouden. Of mijn vader daarna nog vaak en lang heeft gemokt? Of hij boos op mij is geweest? Dat herinner ik mij niet. Wel staat mij haarscherp voor ogen hoe hij in de stoel lag. Een rode fauteuil.
Nadat ik ‘Weg’ gelezen heb zie ik de datum, 23 juni 2015. Vandaag is het precies twee jaar later. Bestaat toeval?
18 reacties. Plaats een nieuwe
Bestaat toeval? Lees maandag “Hoe ik uit Gombitelli verdreven werd” op hoemannendenken.nl en je krijgt het antwoord.
Peter, je maakt mij nieuwsgierig, zal ‘je’ zeker lezen!
Mooi geschreven Ellie 💖…ik denk dat er veel lijnen lopen tussen het zichtbare en onzichtbare.
Mooi compliment, Joke ❤️ Ik denk ook dat er lijntjes zijn. Hoor mijzelf vaker zeggen: ‘Weet zeker dat er lijntjes tussen hemel en aarde zijn…’
Mooi beschreven wat in je omgaat en wat je voelt. Heftig ook. Blijf schrijven en zo zie je maar weer dat uit het niets een blog kan ontstaan. 👍
Tijdens het schrijven zag ik het kind van toen, het gevoel dat ik er destijds bij had, kon ik zo weer oproepen.
Krijg het zowel koud als warm van dit verhaal… tjemig. Goed dat je het schrijft… Voor jezelf en voor die ander… 🙂
Het is goed zoals ik het nu kan na-voelen en overdenken, Irene. Soms ook blij dat ik in mezelf terug kan gaan, het is een langdurig proces geweest mijzelf dat toe te staan, meer nog, te gunnen.
mooi Ellie, je rijgt je levensketting met liefde
Mooi Anne, zoals jij het precies zo verwoord zoals het is.
Toeval, nee, daar geloof ik niet in 🙂
Mooi geschreven Ellie. Zo maakt angst plaats voor gewone herinneringen, zonder nare lading <3
Ik denk er vaak over na, Marjolein. Lees zo nu en dan de uitleg en definities over het woord toeval, en toch en toch blijft het denken…en de herinneringen zijn gebleven, soms met het gevoel dat er destijds was, nu kijk ik om…❤️
Wat mooi. Met 12 jaar was je al een moedig wezen en dat ben je nog steeds.
Er is moed voor nodig om je eigen gezondheid of op momenten het gebrek daaraan, aan te gaan zoals jij dat doet.
En telkens de weg te vinden naar je eigen schuur, waar licht en warmte is. Om te peinzen over vroeger en nu.
Om je kwasten te pakken en een doek. Een witte jassen dag aan te gaan of een eind te rijden om te halen wat je nodig hebt. Moed Ellie, wat een geluk dat je dat hebt.
Dankbaar voor zoveel mooie woorden van jou, Athy. Zelf zie ik het meer dat ik zo het leven verder ‘moet’, stilstand zou funest zijn, maar dat jij mij hierin moed toedicht, vind ik een groot en heel mooi compliment en geeft mij spirit zo door te gaan.
Het lijkt me fijn allerlei schrijfsels van eerder te kunnen teruglezen. Schrijfsels van vroeger heb ik niet; herinneringen natuurlijk wel! Graag gelezen Ellie!
Margo, ik schrijf mijn hele leven al, maar heb in de loop der jaren alles verbrand of versnipperd. Lichtjes spijt daarvan voel ik wel. Sinds 2010 print ik mijn stukjes en bewaar ik weer alles. Lezen van papier vind ik ook fijn!
Ben ook gestart – met terugwerkende kracht – om alles te printen. Niet zo duurzaam, maar wil het inderdaad op papier bij elkaar hebben. Jammer van de schrijfsels die verdwenen zijn… Tja het is hoe het is.
Duurzaam is het zeker niet, maar als ik de stapel tekst zie liggen, ben ik ook best wel een beetje trots ☺️ Leuk dat jij ook bewaart, het is tenslotte van jezelf!