Emoties

Nadat we in de boekwinkel hebben gekeken en gekocht, drinken we in het restaurant koffie met cheesecake erbij. Blij met onze aanwinsten.

Ook in het restaurant een vrouw met twee jongens, ongeveer zeven en negen. Zij kijkt rond en komt, zonder mij een blik waardig te keuren, zo dicht naast mij zitten (er is plaats genoeg) dat ik geïrriteerd raak. Voel spanning. Vraag haar dan ook meteen of zij een eindje op kan schuiven, dat ik hier ben met mijn man, hij koffie haalt en natuurlijk naast mij wil zitten. Zonder mij, ook nu weer, een blik waardig te keuren, schuift zij op. Dan komen haar kinderen erbij. Ruziënd, dat deden zij al met kinderen aan een tafel waarop een grote kleurplaat. Dreinerig. De cake lusten zij niet. Die kleurplaat willen zij hebben. Dat moet. Die moet mee. Moeder reageert niet, kijkt niet op of om. Bezig met haar telefoon. Bij het weggaan blijven de glazen en bordjes op tafel staan.

Onderweg naar huis komen we langs een terras. ‘Zullen we hier iets drinken?’, vraagt Man. Leuk, ‘mensen-kijken’ en mijn gedachten laten gaan. Voor Man witte wijn, voor mij een glas rosé en we willen nacho’s. Op de kaart staan ze met gehakt, tomaat, guacamole en kaas, gelukkig ook de vegetarische variant. Die bestellen we. ‘Met of zonder vlees?’ vraagt de ober. Het is even stil. Verbazing. Dan bestel ik nog een keer de nacho’s zonder gehakt. Dat begrijpt de man.

‘Kijk nou.’ Ik: ‘Dat ruimt hij dadelijk wel op.’ Een eindje verder een man, zittend op zijn fiets. Twee honden aan de lijn waarvan er een een drol draait. Op straat. Hond klaar, man fietst verder. Wat doet hij nou? Mijn mond valt open. Al een drukke weg overgestoken is de man bijna om de hoek verdwenen. Ik roep hem nog na of hij de poep opruimt. Net voordat hij uit het zicht verdwijnt, kijkt hij om. Ik begrijp niet dat deze man gewoon verdergaat. Ik heb er nu nog spijt van niet achter hem aan te zijn gegaan. Hem aan te spreken op zijn onfatsoenlijk gedrag.

Als je mensen bij een afspraak tijd geeft en een poos later informeert hoe het ervoor staat in verband met andere ‘dingen te doen’, lijkt mij legitiem. Maar op basis van die vraag een reactie krijgen hoe ik ben met ook nog een paar kenmerkende eigenschappen van mij erbij, vind ik nogal kort door de bocht. Eerst nog wat lacherig maar gaandeweg meer en meer verbazing. Iemand die mij persoonlijk niet kent, enkel van reacties op Facebook en van blogpost, denkt mij juist heel goed te kennen. Dat ontleent zij aan haar intuïtie en haar feilloze mensenkennis. Daarvan ook erg overtuigd is. Fijn als je jezelf zo goed kent. Natuurlijk heb ik minpunten, maar ben niet uit op eigen gewin, niet rancuneus en pronkend met mijn aandoening. Het lijkt mij meer projectie of frustratie van de persoon in kwestie.

Leuk dat iemand, waarvan ik de blog volg, mij toelaat op haar (soms) afgeschermde post. Stukjes die niet voor ieders ogen zijn bestemd. Kostbaar is het, dat ik het vertrouwen krijg.

Verdriet, verbazing, boosheid, blijdschap, verlangen, geluk. Het dagelijkse leven staat er bol van, emoties.