Apart

Apart

Herinneringen, Leven

Als kind heb ik vaak van familie gehoord: ‘Je bent altijd al ‘een aparte’ geweest’. Apart? Ik? Hoezo? Als ik al eens een andere mening had dan bleek ik apart te zijn. Als ik al eens een gespreksonderwerp anders benaderde, bleek ik apart te zijn. Als ik mij, vaak onbewust, niet aanpaste aan ‘zo hoort het’, bleek ik apart te zijn. Bij elke woordenwisseling, aanvaring of nog erger in een ruzie, bleek ik apart te zijn. Als ik vroeg waarom iemand dat idee over mij had, was steevast het antwoord: ‘Je bent altijd al een aparte geweest’. Ik begreep helemaal niets van die opmerking. Onzeker werd ik ervan.

Nooit heb ik het idee gehad dat ik niet voldoe aan normale waarden, hoewel je je af kunt vragen wat normaal is. En wie bepaalt wat normaal is? Kan niet anders denken en doen, dan dat ik doe. Dit ben ik. Heel gewoon. ‘Een aparte, altijd al geweest.’ Deze uitspraak achtervolgt mij al mijn hele leven. Ik hoor het nu soms nog.

Is op 15 maart jongstleden officieel de griepepidemie ‘voorbij’ verklaard, ik ‘m niet heb gehad, Man maanden heeft gesnotterd, in mijn omgeving niemand meer ziek is, blijkt nu dat ik alsnog door het virus wordt gepakt. Ik hoest de longen uit mijn lijf, uit mijn neus dikke snottebellen, heb hoofdpijn en overal spierpijn. Algehele malaise. Het lijkt wel griep. Apart.

 

 

 

 

 

 

Vorig bericht
Foto’s 9
Volgend bericht
Eindelijk

35 reacties. Plaats een nieuwe

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Dit is een verplicht veld
Dit is een verplicht veld
Geef een geldig e-mailadres op.
Accepteer de voorwaarden om door te gaan