Wonend in een stad zag ik dit niet. Wonend in een dorp zie ik de hele week al wapperende lakens aan de lijn en dekbedden over de rand van de vensterbank hangen. Ramen zonder vitrages, extra hulp in huis om de boel schoon te maken. Lente en Pasen in aantocht.
In mijn jeugd werd enkele weken voor Pasen begonnen aan de grote voorjaarsschoonmaak. In het hele dorp de ramen van de huizen wijd open. De dekens en matrassen buiten over een stoel, de lakens aan de waslijn. Er werd opnieuw behangen, de plafonds gewit, de meubels in de was gezet, geschrobd en geschuurd. Het huis rook naar boenwas, behanglijm, witsel en poetsmiddelen.
Ook werd er nieuwe kleding gekocht. Mijn moeder fietste met ons naar een kledingwinkel in een ander dorp. Altijd naar dezelfde winkel. Ik weet nog goed dat het lang duurde voordat ik aan de beurt was. Droeg ‘afdankertjes’. Die waren van mijn zus geweest of van de vriendin van mijn zus. Ook een rode jurk met witte stippen. Die was te kort. Mijn zus, handig met naald en draad, knipte er aan de onderkant een stuk af. Naaide een strook van een wit beddenlaken aan de jurk waarna zij het afgeknipte stuk er weer heeft aangezet.
Ik voelde mij verschrikkelijk in de jurk, maar moest haar aantrekken. Dacht dat iedereen in het dorp zou weten dat de jurk van A. was geweest, de vriendin van mijn zus M. Op mijn zestiende pas kreeg ik mijn eerste nieuwe truitje. Geribbeld, rood van kleur, korte mouwen en een goudkleurig ritsje aan de hals.
Op eerste paasdag kwam de nieuwe kleding tevoorschijn. Bibberend zat je in de kerk. De temperatuur was er niet naar dat je al in zomerkleding kon, maar zo zag iedereen dat je ‘in het nieuw’ was gestoken. Bij thuiskomst ging de kleding weer uit en in de kast. Op zondag en op bezoek bij familie mocht je alles weer aantrekken. Je moest er zuinig op zijn. Tenslotte was het de kleding voor ‘net’ en je moest er het hele seizoen of langer mee doen.
Bij mij geen grote schoonmaak. Ook geen nieuwe kleding, die koop ik als ik iets nodig heb.
14 reacties. Plaats een nieuwe
O Ellie, wat klinkt dit bekend, van de schoonmaak en van de kleren! Op je paasbest werd erg letterlijk genomen, maar wij hadden geen geld en dus kreeg ik ook afdankertjes en kleren van iemand die met een grote koffer met ouwelijke troep langs de deur kwam. Of mijn moeder maakte zelf iets voor me. Pas rond mijn 15e nam ze op een dag ‘zomaar’ een truitje voor me mee ‘omdat ze het zo mooi vond’.Ik heb dat ding gekoesterd, want ik kreeg nooit zomaar iets!
Had jij ook gekleurde sokken voor doordeweeks en witte voor de zondag? Die dan na een paar zondagen bij de was mochten? Ik had een paar groene en een paar blauwe sokken, voor onder mijn jurken.
En dat poetsen! Mijn moeder en schoonmoeder waren allebei erg poetserig en verdwaalden daar dan ook regelmatig in. Dan kwam je thuis en stonk alles naar wrijfwas en moest je opeens meehelpen …
Zelf kon ik het ook niet, het liep altijd compleet mis bij mij. Hele verbouwingen omdat ik aan iets begon. En toch … en toch doe ik het nu ook. De lente lokt en ik wil een tafeltje schuren. Dat kan nu mooi, dan is de buitenboel voor Pasen (en J’s verjaardag) ook netjes 🙂 Maar ik heb hulp!
De was buiten red ik niet, maar stiekem zou ik dat graag weer willen. Gewoon, omdat het buiten zo fijn droogt en dan zo lekker ruikt.
O, wat roep jij toch vaak veel bij mij op. Die sokken, dat truitje, de geur van boenwas …
Dank je wel, Ellie, voor die in retrospectief toch best mooie herinneringen <3
Dank voor je uitgebreide en mooie bijdrage op mijn stukje, Marjolein! Hiervan heb ik genoten ❤
Terwijl ik dit lees schijnt buiten heerlijk de zon. Een echte lentedag waarop gepoetst zou kunnen worden… Niet hier, ik ga een rondje hardlopen. Daar is het ook een hele mooie dag voor. Jouw herinnering graag gelezen, Ellie.
Ik neem aan dat je hebt genoten van het hardlopen en het mooie weer, Margo! Dank voor je reactie 💚
O en dan die zondagse jas die later een doordeweekse jas werd, waar ik me veel te netjes in voelde. Zo herkenbaar, jouw verhaal.
Ja, zo ging het Wilma, alles ook strikt gescheiden voor doordeweeks en voor ‘net’. Mijn moeder heeft het tot haar dood in 2000 doorgevoerd. Wij kinderen hebben dat niet van haar overgenomen, dragen alles door elkaar.
Wij ook niet. Sterker nog, ik heb bijna alleen spijkerbroeken. De enige nette broek is een zwarte dit ik speciaal aangeschaft heb voor de optredens van het koor waarin ik zing.
Vreselijk vond ik die tijd. Mijn moeder met een stofdoek om haar hoofd geknoopt en ik met nieuwe schoenen die echt na een halve dag al weer kale neuzen had.En altijd een nieuw jurkje dat zij zo leuk vond en waar ik niet bij was geweest toen ze het kocht.BRRRRR
Wat snap ik je woorden goed, Athy! Mijn moeder had het schort voor, een rood gezicht, samengeknepen lippen, nergens tijd voor. En kleding uitzoeken in de winkel, zelfs op mijn 16de werd dat voor mij bepaald, zelf uitzoeken was er niet bij. Gelukkig is het met ons ondanks alles toch goed gekomen, vrouwen met een eigen stijl en eigen ideeën ❤
voor ons was zondag de dag dat we erop uittrokken, de natuur in, de Veluwe meestal en soms het Zlverbos – met Pasen gingen we kamperen met de tent, en daarvoor kregen we nieuwe kleren: bergschoenen, want gelopen werd er altijd, liefst door berg en bos en beek – zo heb ik heel wat Paasvuren meegemaakt in den vreemde, bijvoorbeeld het Zwarte Woud – dat is het geluk als je opgroeit in een atheïstisch gezin met een vader die zwerver had willen worden 🙂
Geen gepoets, maar naar buiten, wandelen, spelen, kampvuur. Anne, wat een heerlijke tijd moet dat geweest zijn. Dank voor je leuke bijdrage aan mijn stukje xx
Wat erg Ellie, op je 16e pas een eigen kledingstuk te krijgen. Begrijpelijk dat je daar de details nog van weet. Gelukkig heb je in de loop van de tijd een geheel eigen smaak en kleur ontdekt/ontwikkeld, bijvoorbeeld het rood, en dat staat je goed! <3
Jannie, het heeft inderdaad lang geduurd voordat ik nieuwe kleding kreeg, maar zo ging dat en als je niets gewend bent…na het rode truitje kwam een groene jas, dat weet ik ook nog 😀 misschien heb ik ervan geleerd met weinig tevreden te zijn. Dank voor je complimentjes, Jannie ❤
Mooi beschreven deze herinnering van vroeger 👍.