Mijn eerste eigen auto was een Renault 4. Kanariegeel. Met andere Man heb ik jarenlang nog meerdere types van dat merk gereden, maar nooit was de Renault ‘mijn’ auto. Eerlijk gezegd had ik niets met Franse auto’s. En nog niet.
Ik kocht een Suzuki Alto. Klein, wendbaar, snel. Dat paste beter bij mij en Suzie werd een beetje ‘de mijne’. Ik reed altijd, maar de Renault bleef thuis, ook op lange afstanden. Overdag, ’s nachts, altijd onderweg in ‘mijn’ Suzie. Ook op vakantie naar Frankrijk. Alleen als we met onze caravan ergens heen wilden, dan moest ik de Fransman wel meenemen. Suzie had niet genoeg capaciteit en bovendien niet eens een trekhaak. Toen kwam het moment dat ik weer alleen ging wonen. Ik nam Suzie mee.
Twee jaar later overleed mijn moeder. Mijn vader bleef alleen achter. Zus en ik verzorgden hem. Vele kilometers was ik onderweg, bijna iedere dag. Het zag ernaar uit dat ik nog vaak heen en weer naar mijn vader zou rijden en Suzie was al 23. Die twee dingen samen zorgden ervoor toch op zoek te gaan naar een andere auto. Misschien ook een beetje onder druk van de mensen om mij heen. Iets groter en veiliger was het argument. Ik ging op zoek en vond ‘mijn’ auto. Een Polo.
Het zal mij aan het hart gaan hem ooit weg te moeten doen. Leuke herinneringen bewaar ik aan de ritjes met mijn vader. Waar hij met mijn moeder heeft gefietst, rijden wij dezelfde route met Polo. Man en ik rijden er nu nog mee. Afgelopen zaterdag. Bijna 19 jaar. Bij het starten een rond getal op de kilometerteller.
Overigens, Suzie is nog drie jaar op de weg geweest, maar na 26 jaar had zij er genoeg van en werd naar ‘de sloop’ gebracht. Ik weet niet of Polo dát haalt.
21 reacties. Plaats een nieuwe
Die oude autootjes; ook ik zweer erbij.
Autootjes uit de vorige eeuw…ik heb nog niets anders gehad en ben met Polo nog steeds dik tevreden 😀
Leuk, zo’n klein autootje. Ik wil niet anders dan mijn Fiat Panda, rijdt echt zóó fijn. Bovendien kan ik ‘m overal goed parkeren.
Dat parkeren is nooit een probleem, ik gebruik mijn auto nauwelijks, fiets altijd, maar naar verre vrienden en familie (en die zijn er ver weg) gebruik ik de auto hoewel het nog met openbaar vervoer zou kunnen. Eigenlijk heb ik ‘m alleen nog om elk kwartaal een paar keer naar het ziekenhuis in Nijmegen te gaan. Dat is vanaf huis drie en een half uur heen en nog eens die tijd terug, als bus en trein en bus op tijd rijden. Fysiek voor mij niet meer te doen.
Ik heb alleen een fiets. Nooit een auto gehad. Of je moet die van Vlam meetellen, die op mijn naam staat 😉
Ik fiets ook altijd en liefst alleen maar fietsen. Maar dat ziekenhuis in Nijmegen, daar moet ik heen en dat is niet te doen met openbaar vervoer. Zie ook mijn reactie bij Wilma. Daarom een auto die weken aan een stuk in de oprit staat 😉
Leuk verhaal dat gelijk weer van alles bij mij wakker roept, Ellie, vooruit dan maar. Er was een tijd dat ik een Frans autootje had, een Renault 4 GTL, de snelste en krachtigste onder de R4’s – ik heb ermee gereisd door Europa en het fijne was dat de motor zo simpel in elkaar zat, waardoor ik altijd lage garagekosten had – hij reed 1 op 20, en kon 135 km hard – het liefst reed ik ermee door de bergen met veel bochten en het fijne was dat alles altijd mee kon, zoveel laadruimte. In Alkmaar kwam ik op een ochtend bij mijn auto, was iemand er keihard van opzij ingereden – hele deur aan gort – ik had er al meer mee gereden dan mogelijk was en intussen was Kees er, die zag een grotere, snellere auto zitten, eerst een grotere Renault en nu een 4-wheeldrive – nooit mijn auto geworden met zijn lange neus en vijf versnellingen en altijd als ik zo’n oud koekblik zie, begint mijn hart sneller te kloppen – ik heb weinig met de Duitse degelijke, veiligheid… geef mij maar zo’n lichtgewicht oud gedeukt Frans koekblik, een Lelijk Eendje is ook favoriet bij mij 🙂
Anne, dank voor je uitgebreide en leuke reactie! Wat zul jij dat erg hebben gevonden dat een of andere onverlaat je auto had ingedeukt. De Renault 4 vond ik nog wel leuk, maar was mij te traag, heb er evengoed jaren en jaren in gereden! Suzie nog kleiner, maar erg snel en wendbaar, paste precies bij mij. Polo kwam ik tegen en ‘alleengaand’ had ik geen geld om nog een keer een andere auto te kopen, dus koos ik ervoor. Nooit spijt van gehad. Alle drie verhuiswagentjes en lage kosten. In Polo passen zelfs hoge Billy boekenkasten van Ikea 😀
Had nooit een auto en zal er nooit een hebben maar je gehechtheid snap ik helemaal.
Vooral met alle herinneringen en avonturen.
Vroeger gebruikte ik mijn auto om naar het werk te gaan Athy, nu is het meer de noodzaak van het hebben om in het ziekenhuis in Nijmegen te komen. Kan alles met mijn ov als het moet, maar dat reisje duurt heen en weer een groot deel van de dag. Hier in de omgeving fiets ik altijd, heerlijk! Mijn herinneringen koester ik, die zijn zo leuk!
O heerlijk he, een auto met een naam!
Ik was juist wel van de Franse auto’s, misschien wel omdat mijn oude groene Kermit, die mijn toenmalige vriend voor mij kocht, mij echt overal bracht. Die is ook stokoud geworden en ik heb er, ondanks zijn handicaps (gat in de tank, water door de radio en meer van die dingetjes) veel in gereden. De Fiat Uno die daarna kwam, was het niet, de Renault 5 weer wel.
En nu rijd ik allang niet meer zelf en het is goed zoals het is. De Toyota brengt ons waar we willen 🙂
Evenveel op de teller als jouw trouwe auto, maar hij raakt op zijn eind.
We zien wel.
Leuk om weer even aan Kermit gedacht te hebben!!
Wat fijn Marjolein dat ik jou ook even weer een moment van nostalgie heb bezorgd. Ja leuk toch, onze herinneringen aan de autootjes van lang geleden 😀 andere tijden, ook vol beloftes! Wil je nu niet meer zelf rijden of?
Ik kon het niet meer met een subluxerende schouder en veel pijnmedicatie. Nu zou het wel weer kunnen, maar ik heb mijn rijbewijs laten verlopen en vind het wel prima. Rijden was nooit een hobby van me, Ellie 🙂
Kermit….geweldig <3
Hopelijk samen nog lang genieten van de Polo en natuurlijk meezingen met Roy Orbison & ABBA uit de luidsprekers. Goed geschreven en mooie herinneringen voor je 🙂
Dat zou wel fijn zijn! De herinneringen dierbaar! Leuk dat jij dit benoemt, het meeblèren met Roy en ABBA 😍
Rij mijn hele leven in een ‘pandaatje’. Hij maakt echter zo veel lawaai dat Abba er niet bovenuit komt.
Heel leuk je hier te zien, Lisette! Nou ja, eerlijk is eerlijk, een beetje volume moeten wij ABBA ook meegeven 😉
Hallo Ellie, wat leuk een auto een naam te geven en dan Suzie, ik heb meteen beeld. Ik ga je volgen.
Anita.
Welkom Anita, leuk! Dat je beeld hebt bij iets wat ik heb verwoord, is een compliment, dank! Dat volgen is wederzijds!
Hartstikke fijn dat je er zo lang mee hebt kunnen rijden. Misschien een idee om een fotoboek te maken van de auto? Haha.