We staan op een parkeerplaats langs de A2. We hebben zin in koffie. Voor noodgeval altijd in een plunjezak op de achterbank. Daarin ook repen, boterhammen met kaas, noten en een fles water. Ik ga ervoor zitten. Op zo’n plek is altijd wat te beleven.
Voor ons stopt een auto. Drie mannen stappen uit en in hoog tempo rennen zij de berm in op zoek naar een boom. Daar wordt tegen de wind in de volle blaas geleegd. Het duurt tenslotte even voordat de gulp wordt dichtgeritst. Opgelucht, lachend en naar elkaar roepend stappen de mannen weer in. De chauffeur van de volgende auto heeft ook hoge nood. Vier plassende mannen binnen een paar minuten.
 |
| Een van de vier |
Ik vergaap mijn verstand aan een neuspeuterend heerschap in de auto naast ons. Ben zo door hem geobsedeerd dat ik blijf kijken. De man doet erg zijn best de wijsvinger zover mogelijk naar binnen te steken, flink ermee te draaien, daarna zijn vangst te bekijken en tot slot in zijn mond te steken. En weer opnieuw. Er is oogcontact, maar hij gaat gewoon door.
Dichtbij nog een auto geparkeerd. Man stapt uit. Het achterportier wordt opengerukt. Een klein rood krukje op de grond gesmeten en vol overgave in elkaar getrapt. De man bukt, raapt het op en loopt ermee naar een vuilnisbak. Terwijl ik me afvraag of hij boos is, wordt het een na het ander uit de auto gepakt. Met zeer snelle tred brengt hij alles naar de publieke afvalbak. Zelfs de dozen waarin hij de spullen heeft vervoerd. Ook met hem oogcontact. Nog even gaat hij door, maar houdt er dan mee op. Klaar, denk ik.
Bij het wegrijden zie ik dat hij in de auto zit te wachten. Als wij voorbij zijn stapt hij uit en gaat verder met het dumpen van het huisvuil.
Werd zo door zijn gedrag ‘gegrepen’ dat het niet in me opgekomen is een foto te maken. Weer onderweg komt ook het schuldgevoel. Ik had iets moeten doen. Op zijn minst een melding aan de politie.
En waarom staan wij op een parkeerplaats langs de A2?
Wij zijn in Kortenhoef geweest, een klein dorp nabij Loosdrecht. Daar hebben wij een kast bekeken. Op de foto in de advertentie glanzend en niet of nauwelijks beschadigd. In de loods dof van kleur en zeer bekrast. Een teleurstelling. Deze kast willen wij niet. Maar nu we hier toch zijn bekijken we alles wat er te koop is. Daar, in die hoek. Uit de jaren vijftig of zestig. Dit zijn de kasten die we zoeken. Warm van kleur, strak van model, nauwelijks gebruikssporen.
De koop is snel gesloten. Voor een klein bedrag worden ze bezorgd, maar enthousiast en ook een beetje ongeduldig als we zijn, willen wij de kasten meenemen. Het geheel bestaat uit 4 losse elementen. Met passen en meten, een beetje schuiven en de stoelen naar voren geschoven lukt het. De auto vol en man in het gedrang rijden wij naar huis. En zo komt het dat wij onderweg op een parkeerplaats zijn beland, koffie hebben gedronken en ik stof tot blog heb opgedaan.
Bewaren
23 reacties. Plaats een nieuwe
Ja, zo kom je aan een verhaal en een kast. Die doet mij trouwens denken aan het wandmeubel wat mijn ouders in de jaren 60 hadden. Kan dat kloppen?
Mooi verhaal en ook een mooie kast. Als je schrijft liggen de verhalen echt voor het oprapen. Je moet het echter wel zien. En dat doe jij.
Wat leuk. En die kast die komt me wel heel bekend voor. Inderdaad jaren 60. Mijn tante had een brede versie.
Mooi hoor!
Goed om je heen gekeken!
De rechter kast lacht en heeft een gezicht, is blij met zijn nieuwe plek. Die neuspeuter had je over mogen slaan, dat zie ik nu de hele avond voor mij. Jesses wat vies.
Eerlijk is eerlijk, een mooi blog Ellie, beeldend beschreven. Brrr.
Athy, ik kijk nu steeds naar de rechterkast en zie de glimlach…de neuspeuter een enorme viezerik en ik moest er zowat van kokhalzen, maar hij hoorde er wel bij 😉 dank voor je mooie compliment dat je, ondanks de neuspeuter, toch hebt gegeven 😉
Kon het niet laten, Margo 😉
Deze kasten altijd mooi gevonden….ken de stijl ook vanuit mijn jeugd! Dank voor je reactie Marijke, leuk!
Zit hier met blozende wangen van zoveel complimentjes….dank, Wilma!
Daar waar mensen komen ontstaan verhalen en via internet is alles te koop. De kast is wellicht uit die tijd, ik kan mij de stijl van toen ook herinneren, Peter!
leuk!
Dank je wel, Anne!
Altijd wat te beleven op een parkeerplaats Ellie 🙂 Zou die stiekeme afvalweggooier geen eigen kliko hebben vraag ik me dan af?
een mooie ode aan de neuspeuteraar
Ik vond het zo' n viezerik, Willem……
Een parkeerplaats is bij uitstek geschikt om inspiratie op te doen, Ingrid. Het is ongelooflijk wat die man deed, misschien wil hij niet betalen voor zijn afval…zoiets heb ik bedacht…
Deze reactie is verwijderd door de auteur.
Je kent toch het motto van velen: Het leven is als een neus; je moet eruit halen wat er in zit…!
Parkeerplaatsen, aparte gevallen. Ik kan me niet voorstellen dat jullie ter plekke nog genoten hebben van een hapje uit de plunjezak! Man zal thuis nog rek en strekoefeningen hebben gedaan waarschijnlijk vanwege de positie waarin hij zat vanwege de kasten! Zag alles weer scherp aan mijn oog voorbij trekken Ellie, en proficiat met de nieuwe aanwinst uit een 'vervlogen' tijd 😉 xxx
Andries, tot mijn spijt moet ik erkennen dat ik deze uitspraak niet ken…toch blijf ik dat neuspeuteren een beetje vies vinden 😉
Jannie, dank voor je leuke en lieve reactie! We hebben onderweg plezier gehad vanwege 'man in gedrang, maar wel een mooie kast'. We zijn er erg blij mee! Gegeten hebben we niets, onze koffie gedronken waarna we nergens meer behoefte aan hadden……Jakkes, wat was die neuspeuteraar een viezerik…. 😝
Die plassende en neuspeuterende mannen laat ik graag even links liggen, maar die kast… Prachtig!
Tenslotte gingen we ook op pad voor een prachtige kast. Onderweg echter houd ik mijn ogen gericht op….?? Dat weet ik pas als ik het zie, sunny mama! Wie weet volgt er weer zo'n soortgelijk stukje, we zoeken nl. nog een kast uit die periode, maar dan wat lager en iets breder