Soms komt er zomaar vanuit het niets een herinnering naar boven. Misschien is ‘vanuit het niets’ niet helemaal waar. Het kan zijn dat er een aanleiding toe is, maar ik ben me er niet altijd van bewust. Of het rijden over de snelweg, iets harder dan de toegestane snelheid, is nu de aanleiding. Niet het moment zelf. Pas later op de dag hoor ik mijn moeder.
Jarenlang ben ik met andere man naar mijn ouders gegaan. Dan was het ‘op bezoek gaan’. We dronken koffie, aten vlaai en praatten wat met elkaar waarna wij weer naar huis gingen. Soms aten we ’s avonds mee. Mijn moeder had dan eten voor ons bewaard, of we haalden een frietje. Voor ons was dat dan de warme maaltijd, voor mijn ouders een traktatie. Ook al was de insteek anders, we genoten er met zijn vieren van.
In de jaren dat ik alleen was ging ik vaker naar mijn ouders. Dan verliep het bezoekje anders. Ik bleef wat langer en na de koffie en de vlaai hielp ik mijn moeder wel eens met het opruimen van de kasten en de lades. Of we gingen met de auto voor boodschappen in het dorp of naar de stad. Roermond, dat was vijf kilometer verder. Daar moest je zijn voor andere zaken dan hetgeen in het dorp bij de supermarkt te koop was. Bovendien was het een uitstapje als je al je leven lang in een dorp woonde.
Als we dan eindelijk na veel vijven en zessen in de auto zaten, mijn moeder naast mij, mijn vader achterin, dan begon het. Moeder was niet ontspannen, zij lette op de weg en op mij.
‘Rijd je niet te hard? Niet harder dan vijftig. Je mag hier niet harder, het mag maar vijftig. Niet dat je een bekeuring krijgt. Niet zo hard.’
Ook al reed ik vijftig kilometer per uur, zij bleef erover bezig. Mijn vader bemoeide zich niet met het rijden, hij keek rond.
Haalde ik hen op om een dagje bij mij te zijn dan ging het gesprek in de auto ongeveer hetzelfde, maar dan had moeder nog een andere uitspraak: ‘Wat ‘liggen’ er toch veel mensen op de weg. Waar gaan die toch allemaal heen?’
Stiekem moest ik lachen. Haar uitspraak, hoe vaak ik die ook al had gehoord, bleef leuk. Ik begreep haar wel. Een auto en rijbewijs hebben moeder en vader nooit gehad. Zij fietsten of gingen met de streekbus. Voor mij was druk verkeer normaal. In hun eigen straat en dorp gebeurde niet veel.
22 reacties. Plaats een nieuwe
Mooi zijn herinneringen!
Fijn om een mooie herinnering te lezen!
Gelukkig, ook mooie herinneringen 😉
Jazeker, Margo….en het zijn er veel. Soms ook leuk om over te schrijven!
Die zijn er ook, Irma!
Als het lichte schudden van jouw grijze massa dit soort herinneringen heeft opgeleverd ben je er uitstekend onder vandaan gekomen. Heerlijk om te lezen en ik hoop dat er nog veel meer herinneringen komen. Ze zullen vast niet allemaal leuk en/of aardig zijn maar dat geeft niet want juist die mindere van je af schrijven, schijnt goed voor je te zijn.
Zeker wel, Jaap! Die zijn er ook genoeg 🙂
Het verplichte 'niets doen' voor de 'geschudde grijze massa' heeft mij heel goed gedaan. Het heeft zoveel rust gegeven dat er weer ruimte is voor van alles en nog wat om over te schrijven. Soms loop je wel eens vast en is die rust goed, maar volgende keer wil ik wel op een andere manier ontspannen Peter, ook al ben ik er nu uitstekend onder vandaan gekomen 😉
Leuk jouw herinneringen xx
Dank je wel, Anke. Die zijn er genoeg en zo af en toe wil ik er een in mijn stukje verwerken…voor mezelf ook leuk! Xxx
Leuk om jouw herinneringen te lezen.
het geheugen is een wonderlijk fenomeen en ik mag graag lezen wat er bij je boven komt, heel leuk weer – een tijdsbeeld
Graag gelezen Ellie, ik zie het helemaal voor me, ook de 'liggende mensen' in de auto's! 😀
Geweldig Ellie, kan mij zo voorstellen dat het bij je opkomt zodra je niet precies weet hoe hard je op een bepaalde weg mag rijden.
Een gevleugeld woord.
Dank je wel, Wilma!
Dank, Jannie….ik geloof wel dat jij je er een beeld bij kunt vormen 😉
Het was even wat op de achtergrond, maar het plopte zomaar weer naar boven, Athy! Zo weet ik weer hoe bjjzonder ons geheugen en herinneringen kunnen zijn!
Het geheugen bijzonder, de herinneringen vaak ook…die zijn ons dierbaar, vinden we mooi, leuk, grappig of droevig én laten ons ook wel eens verlangen naar….ik lees jou ook heel graag <3
Hoi Ellie, helaas heb ik een tijdje je blogjes niet kunnen volgen maar ik ben er weer.
Wat ontzettend leuk om te lezen, ik herkende het wel een beetje maar dan andersom. Ik ben bang dat ik af en toe eenzelfde soort gedrag vertoon tegen mijn kinderen. Hopelijk houden ze er ook leuke herinneringen aan over.
Ik kijk in elk geval weer uit naar jouw volgende herinnering!
Wat leuk dat je er weer bent, Yvonne. Altijd fijn als men je stukje leest en dan ook nog eens een reactie geeft!! Jouw kinderen bewaren zeker leuke herinneringen, denk maar eens aan je reisje naar Rome, samen met Ruben!
De warmte straalt ervan af, Ellie. Fijne herinnering.
Fijn dat je die warmte voelt in mijn stukje, Simone!