Er zijn dagen waarop niets schijnt te lukken. Kleine irritaties in ‘de dingen te doen’. Een greep uit een van die dagen. Het begint al bij het ontwaken. Niet uitgerust. Ik heb onrustig geslapen. Vaak wakker geweest na het dromen. Ook heb ik Man in zijn gezicht geslagen. Hij schrok er zo van dat we allebei wakker zijn geworden.
Een wegomlegging. Denk de navigatie niet nodig te hebben. Een mevrouw vertelt mij hoe te rijden. ‘Keren, driemaal rechts, dat is de …….straat. Niet zo moeilijk.’ Of ik heb een ‘rechts’ gemist of ik heb een ‘rechts’ teveel genomen, ik kom in een buurt die ik totaal niet ken. Wil ik nog bijtijds zijn dan zal ik nu toch de navigatie moeten gebruiken.
Google Maps openen.
Adres intoetsen.
Wachten tijdens het zoeken.
Aha, zij, ik noem haar Liesje, is er.
Vertrek in richting noord.
Noord? Waar is noord? Ik heb een oriënteringsvermogen van niets.
Navigatie anders instellen zodat er een duidelijk overzicht te zien is.
Oh, dat is die kant uit.
Weer keren.
Zes minuten te laat op plaats van bestemming.
Als ik na anderhalf uur mijn bril op wil zetten heb ik een veer in de hand en een uiterst wazig zicht. Ben op slag afhankelijk. Mijn zonnebril wordt uit de auto gehaald. Weer een heldere kijk. Ik kan naar huis.
Nadat ik heb gegeten en gerust fiets ik naar de apotheek. Dacht dat er nog genoeg was, maar het doosje is leeg. Tot overmaat van ramp is het medicijn niet op voorraad. Heb moeite met ademhalen en heb het heel benauwd. Er wordt meteen gehandeld. Een uur later heb ik mijn medicijn.
Naar de parfumerie voor een geurtje. Niet meer in de collectie.
Ernaast de kantoorboekhandel. Het boek dat ik wil kopen niet op voorraad.
Hoger bedrag dan gevraagd geboden op een gebruikte Queen Ann tafel. Zo mooi, die willen wij hebben voor op de slaapkamer. Komt er een e-mail, de tafel is al verkocht. Haal die advertentie dan van de verkoopsite af.
Man heeft een struik uit de oprit weggehaald. Vanaf de zijkant van het huis geen privacy meer. We zijn geen fan van folie voor het raam, maar als tijdelijke oplossing is het bruikbaar. Er ligt nog een rol op zolder. Man haalt de trap uit het tuinhuis, ik een meetlint, een potlood, een liniaal, een snijmat en een mesje uit het atelier. We meten, meten nog eens en snijden. Met de plantenspuit maken we het raam nat en drukken het folie er tegenaan. Het glad strijken doen we met een raamwisser. Het folie plakt niet. Nog maar eens nat maken. Dat helpt ook niet.
‘Moet er niet eerst een laagje vanaf?’
‘Neen, deze is meteen bruikbaar en zo heb ik het in het andere huis ook gedaan.’
Nog maar eens proberen. Het lukt weer niet. Op zolder ligt nog een rol.
Weer snijden, het raam nat maken, het folie er tegenaan. Ook deze keer lukt het niet.
Ineens hoor ik mea culpa, mea culpa. Jullie raden het al. Er moet toch een laagje vanaf gehaald worden. Dan is het snel op het raam bevestigd, maar niet mooi. Ook niet voor ‘tijdelijk’. Nog steeds een open raam met inkijk en minder privacy. Dan maar het rolgordijn een stukje naar beneden. Tijdelijk.
16 reacties. Plaats een nieuwe
Kan het niet helpen maar moet toch grinniken. Leuk om te lezen dat anderen ook wel eens dergelijke dagen beleven. Rest me 1 vraag: waarom moest die struik weg?
O, gelukkig heb jij ook van die dagen. Soms denk ik dat ik de enige ben.
Ze zijn inderdaad zo herkenbaar, dit soort dagen. Ik kan er gelukkig altijd om lachen, als het weer voorbij is 😉
O ja, ik ken dat. Er zijn van die dagen….. Als je het 's morgens zou weten blijf je in je bed maar wie weet dat zo vroeg al. Heb stiekem (jij mocht het niet merken) ook zitten grinniken. Sorry.
de wet van murphy… maar wel weer een leuk verhaal 🙂
Er komen vast weer betere tijden hoor Ellie! Dan lukt alles weer 🙂 xxx
Het was een vuurdoorn, Irma….wildgroei waaraan iedereen die ter hoogte van de struik de auto parkeerde 'gepikt' werd door de stekeltjes, ondanks regelmatig snoeien. Maar bij het rooien hebben we niet goed nagedacht, die vuurdoorn stond ook op een strategische plek qua privacy….misschien hadden we iets minder rigoureus te werk moeten gaan 😳
Zo te lezen bij de reacties ben je beslist niet de enige, Wilma.
Gelukkig 😉 heb jij er ook last van, Jaap. En met ons nog meer mensen. Hopelijk kan iedereen er achteraf wel om (glim)lachen, dat maakt het minder vervelend!
Jij ook al, Peter? Wat fijn dat het toch iets gewoons is als zo'n dag met allerlei kleine tegenslagen voorbijkomt….ik vind het niet erg dat je hebt gegrinnikt, ik kan er achteraf ook wel om lachen…zeker ook bij het lezen van de leuke reacties!
Ja, die wet….zo nu en dan laat die zich gelden, Anne. Dank voor je compliment!
Goede tijden gaan voorbij, minder goede tijden gaan ook weer voorbij…zo zal het altijd zijn, Jannie.
Soms kun je beter gaan slapen en dan gauw weer starten aan de nieuwe dag! 😉
Dat is dan misschien wel de beste remedie, Margo 😉
En dan zit ineens alles tegen. Zo'n dag waarop je liever in bed zou blijven liggen. Ik hoop altijd dat ze snel voorbij zijn.
Deze ging godzijdank snel voorbij…de volgende dag en de dagen erna geen vuiltje meer aan de lucht. X