Ik lees een deel van mijn aantekeningen door. Hier en daar voeg ik woorden of zinnen toe, schrap ook het een en ander. Zo kan ik wat rust nemen en weer nieuwe inspiratie opdoen. Vandaag lees ik ‘herinneringen’.
Ik ben een jaar of 12. Bang en ongelukkig. Zo voel ik mij vaak. Ontvlucht dan het huis. Ga naar de garage, naar ‘mijn plekje’. In een hoek zit ik daar, zicht op de poort. Opgetrokken knieën, armen eroverheen geslagen. Zo kan niemand dichtbij komen. En altijd weer heb ik dan dezelfde ‘droom’: ‘Later….dan heb ik een eigen ruimte met veel licht en warmte voor mij alleen.’
We wonen nog met 3 kinderen thuis. Mijn oudste zus is getrouwd en woont met man en kind in de stad. Ik herinner mij mijn moeder, mijn broer en ik aan tafel. Mijn vader ligt in de voorkamer in een stoel te slapen. Dat doet hij al een paar dagen. Eet niet met ons en zegt niets. Hij mokt. De spanning is te snijden. Maar hoe bang ik ook ben iets verkeerd te doen of te zeggen, ik sta op en ga. Tot op de dag van vandaag is mij niet duidelijk waar ik de moed vandaan heb gehaald weg te lopen.
Na een poos realiseert mijn moeder zich blijkbaar dat ik verder weg ben gegaan dan alleen de kamer uit naar de keuken. Ik ben niet meer in huis. Ook niet in de garage. Mijn broer moet naar mij op zoek. Door het dorp fietsend klopt hij ook bij oma aan. Daar ben ik heen gerend. Ik ben er graag en voel me veilig bij haar. Broer brengt mij weer thuis. Onderweg ben ik bang voor boosheid en klappen. Mijn moeder moppert. Zij is boos. ‘Hoe durf je? Waarom heb je dit gedaan? Je vertelt het niemand. Wat zullen de mensen hiervan denken?’ De schijn van geluk en dat het goed gaat in haar gezin moet in stand worden gehouden.
Of mijn vader daarna nog vaak en lang heeft gemokt? Of hij boos op mij is geweest? Dat herinner ik mij niet. Wel staat mij haarscherp voor ogen hoe hij in de stoel lag. Een rode fauteuil.
22 reacties. Plaats een nieuwe
je droom is waar geworden….. op eigen innerlijke kracht, denk ik…
Schone schijn…gelukkig heb je de kilheid van bij jou thuis lekker daar gelaten, want je bent een positief en gezellig mens
Zo waar, Anne…..het leven geeft hobbels die 'men' moet nemen of 'men' wil of niet, maar altijd is er weer licht…blij ben ik steeds weer het licht te hebben opgezocht….
Vroeger leefde men volgens regels, vooral in de dorpen….ik heb mij eraan ontworsteld zonder de goede normen en waarden uit het oog te verliezen. Dank voor je compliment, Irma!
En het Atelier is er vandaag en morgen. De toekomst is vaak veel mooier!
Geen mooie herinnering, maar wel een herinnering die bijgedragen heeft tot het vormen van de persoon die je nu bent. Koester dat, ook al is het soms lastig. Graag gelezen, Ellie.
Dat moment heeft duidelijk veel indruk op je gemaakt Ellie. De kleur rood komt veel terug in je werk op een positieve manier overigens. Je atelier is nu je eigen ruimte met veel licht en warmte. Waarschijnlijk deed het je veel verdriet je vader zo te zien…..
Toch een dierbare herinnering ondanks je angstige herinnering. Veel liefs!
Op een mooie manier een nare tijd verwoord.
Ellie, ontroerend. Omdat je het zo sober schetst, dat kleine meisje dat zich onveilig voelt. En omdat ik er meer in herken dan me lief is…
Cora, jouw reactie vind ik ook ontroerend. Die raakt mij recht in mijn hart vanwege jouw herkenning en vanwege de complimenten die je gul uitdeelt. Dank!
Mooi gezegd, Jaap! De droom is nog uitgekomen ook…ik ben blij!
En zo worden wij allen gevormd door gebeurtenissen in ons leven. Als je er middenin zit is het vaak verdrietig, maar altijd weer komt er een mooiere tijd..zo heb ik het ervaren, Margo! Ik ben blij met wie ik ben!
Jannie, ik kan heel weinig toevoegen…er zijn momenten die een blijvende indruk hebben achtergelaten, mij hebben gevormd met al mijn hebbelijk- en onhebbelijkheden, maar ik ben tevreden…. 🙂
Dank je wel, Wilma!
Wanneer je leert, als kind, hoe jij het later als je groot bent, niet wil hebben……dan kan je zelf uitzoeken hoe je het wel wilt doen. En jij hebt dat gedaan, overduidelijk en glorieus!
Athy, ik zit hier en gloei….weet werkelijk niet wat te zeggen…dank!!
Wat je beschrijft komt heel dichtbij met wat ik vroeger meemaakte, helaas. Maar ik hoor het vaker. Dat brengt niet echt troost, maar ja…
Mieke, ik heb op eigen kracht mijn weg gevonden op de manier zoals ik het in het leven wil….en jammer dat jij ook zulke dingen hebt ervaren.
Een niet mooie herinnering mooi verwerkt op papier gezet!
Dank voor het lezen en het compliment, Carla!
Oeps, Ellie, Heel mooi geschreven, en ook zeer herkenbaar hoor. Heb zelf geen broers en zussen (helaas) maar dat wegkruipen en die angst, maar ook vooral die eenzaamheid van toen, komt bij mi nog steeds boven. Ook nu, op mijn reeds gevorderde leeftijd voel ik soms die eenzaamheid nog steeds. Vandaar, dat ik onlangs ook maar eens ben gaan schrijven, wat mijn verleden betreft.
Hielke, fijn dat je herkenning in mijn stukje vindt, niet fijn dat jij je ook bang, eenzaam en onveilig hebt gevoeld in jouw jeugd. Ik weet niet of jij graag 'op jezelf' bent, maar daar is de kiem gelegd voor het 'op mezelf willen zijn'. Mij altijd weer terugtrekken en zeer selectief zijn met mensen toelaten. Ik schrijf gewoon af en toe zo een herinnering op, om er ook weer afstand van te kunnen nemen.