We nemen wat te eten en drinken mee. Dat doen we meestal als we voor langere tijd van huis gaan. Ons ‘overlevingspakket’. Van alles zit erin. Water, koffie, repen met noten en rozijnen, dadels, een appel of banaan, ongezouten noten, voor behoefte aan ‘snelle pep’, gezouten noten. En brood, maar vandaag nemen we dat niet mee. Onderweg gaan we ergens lunchen. Een leesboek stopt Man ook nog in de fietstas.
Het is een kleine eetgelegenheid, sober ingericht en uitgebaat door twee mannen. Eerst koffie. Als lunch bestellen we een salade met geitenkaas en een glas rosé.
Druk is het er niet, maar er zijn wel mensen die meteen mijn aandacht hebben. Een Engels gezin. Moeder, vader en zoon. Hun tafel staat vol met eten en drinken. Soep, brood, salades en grote glazen bier. Aan tafel is het stil. Vader en zoon zeggen af en toe een paar woorden tegen elkaar, moeder daarentegen zwijgt. Zij zit diep voorovergebogen, haar hoofd met een hand ondersteunend. De vrouw eet snel en aan een stuk door zonder op of om te kijken. Met verbazing kijk ik naar haar. Zou zij altijd op deze manier eten? Heeft zij een slecht humeur, geen zin om te praten? Is zij boos of verdrietig? Last van heimwee? Als het gezin weer buiten staat zie ik dat de vrouw wijst naar een winkel aan de overkant, zie dan ook haar mond bewegen.
Aan een tafeltje naast ons een vrouw en man. De andere twee stoelen beladen met inkopen die zij hebben gedaan. Het eten al op, de glazen leeg, beiden druk met de smartphone. En telkens weer vertellen zij aan elkaar dat zij geen verbinding hebben…
Een vrouw alleen aan de andere kant, staart stilletjes voor zich uit. Drinkt haar koffie en eet gebak.
Tegenover ons een man op een hoge kruk. Telefoon in zijn hand. Kaal hoofd, een ronde donkere bril, zijn ogen mooi opgemaakt. Zijn nagels lang en gelakt in een opvallende kleur groen. Hij draagt een dun wit shirt met opdruk en een blauwe broek met witte strepen over de zijnaden. Verheft menigmaal zijn stem en kijkt boos. Een enerverend gesprek. Intussen drinkt hij met grote slokken rode wijn. De ober schenkt regelmatig het glas weer vol. Wie is hij? Waar komt hij vandaan? Is het iemand die graag vrouwenkleding draagt, daarbij ook make-up en nagellak gebruikt? Of is het een man die in een nachtclub of een besloten club gekleed als vrouw optreedt? Misschien aangesloten bij een escortservice?
Na anderhalf uur verlaten wij het eetcafé. De man is nog steeds in gesprek. Nu met een glimlach op zijn gezicht. Man heeft ook een glimlach op zijn gezicht. Hij weet al dat ik popel om te gaan schrijven.
20 reacties. Plaats een nieuwe
In de werkelijkheid zie je mensen die in fictie overdreven lijken.
Het kan zo zijn, zoals jij het verwoord, Odile…..dank voor je reactie!
Hoe wrang, letterlijk en figuurlijk geen verbinding… Hoe handig dat een mens kan eten en onopvallend rond kijken tegelijk . De realiteit tart alle verbeelding .
Jouw reactie heel treffend en precies zoals het was, Cora!
Zoals het op mij overkomt lijkt mij de verklede man nog het meeste uit het leven te halen. Zonder scrupules. En jij natuurlijk die het toneel gadeslaat en analyseert. Mooi
Ik denk het ook, Irma! De man interesseerde zich niet voor de omgeving, voelde zich totaal op zijn gemak in het café en had geen enkele terughoudendheid naar de andere gasten. Ik kreeg stof voor een blog in de schoot geworpen!
verhalen liggen op straat! leuk hoe smakelijk je je observatie onder woorden hebt weten te brengen
Jij schrijft zo heerlijk, Ellie 🙂
Het word je soms gewoon in de schoot geworpen, Anne…..deze lunch vond ik weer een pareltje en MOEST ik gewoon vertellen.
Dankjewel voor je lieve reactie Mieke, het is een mooi compliment!
Een treffende zin….. 'en telkens vertellen zij aan elkaar dat zij geen verbinding hebben'…. Ellie, zou daarom soms de verbinding van wegvallen, een seintje om weer echt in contact te komen met elkaar? Mooi geschreven! 🙂 xx
Jannie, hopelijk lezen veel mensen jouw reactie en zet het hen aan het denken! Er gaat niets boven ' in contact blijven met elkaar'….
Ja Heerlijk! en herkenbaar. Er zijn zoveel verschillende mensen. Er gaat niet boven een terrasje pakken en mensen kijken. Soms trekt de hele wereld aan je voorbij. Love it. Valt me trouwens ook vaak op dat mensen niet meer communiceren, maar zelf onder t eten op telefoon zitten of gewoon stilzwijgend tegenover elkaar zitten..jammer
Het was inderdaad heerlijk om zo, samen met Man, te lunchen, te kijken en vooral ook om samen te praten, Anke! Boeiend vond ik het en popelde om te schrijven, had snel wat aantekeningen gemaakt….op mijn iPad 😉 X
Leuk je observaties en beeldende beschrijvingen!
Dat is een mooi compliment, dankjewel, Margo!
Geweldig! Soms ligt je verhaal zo voor het oprapen, dat blijkt maar weer.
Wat een prachtig stukje, wat merk jij veel op!
De man met make-up trekt mijn aandacht en wekt interesse – om van alles bij te bedenken.
En geen verbinding hebben kan heel vervelend zijn 😉
Dank, Wilma…observeren, dat is mooi om te doen, dat het blogpost genereert is geweldig 🙂
Dank voor je compliment, Marjolein! Terwijl Man en ik nog in het café waren, was ik al aan het schrijven..op de IPad weliswaar, zo behield ik er het beste gevoel bij om mij uit te drukken 🙂