Een persoon in mijn leven met wie ik vanaf de kleuterschool tot op de dag van vandaag contact heb. We hebben vele jaren geleden elk een eigen, maar vooral ook een verschillend leven geleid. Elkaar nooit uit het oog verloren.
Je wordt geboren. Je gaat op weg. Groeien, leren, doen, ervaren. Dat is het leven, onderweg zijn. Je groeit op van baby naar peuter naar kleuter naar tiener naar een volwassen mens.
Eerst ga je naar de kleuterschool, dan naar de basisschool en daarna naar de middelbare school. Je hebt familie. Ouders, zussen en broer. Er zijn nichten en neven, tantes en ooms. Je hebt vriendinnen en vriendjes met wie je speelt en huiswerk maakt. Dat er mensen om je heen zijn vind je heel gewoon. Je denkt nog niet bewust na over verlies. Je weet dat het er is, maar je weet niet wat het precies inhoudt, daarvoor ben je nog niet lang genoeg onderweg.
Na je schooltijd ga je werken. Je ontmoet andere mensen. Hoe leuk je met collega’s samenwerkt, hoe leuk de gesprekken ook zijn, dat geeft geen zekerheid over een blijvend contact. Het is onmogelijk met iedereen een band te hebben. Er zijn mensen die vanzelf uit je leven verdwijnen, dat is de natuurlijk schifting, daar hoef je niets voor te doen. Maar je verliest gaandeweg ook mensen door overlijden, door afstand, onmin of omdat je uit elkaar groeit.
Het hele leven door ontmoet je mensen. Soms loop je met hen een poos over hetzelfde pad, maar na verloop van tijd ga je toch weer uit elkaar. Er zullen altijd personen zijn waarmee jij je niet verwant voelt. Maar er zijn ook mensen van wie je meteen weet dat zij in jouw leven passen. Dat voel je, er zijn zoveel raakvlakken. Dat zijn de mensen die jou in het leven blijven vergezellen. Het maakt niet uit of zij arm of rijk zijn, om de hoek wonen of op afstand, of je hen regelmatig ziet of niet. Het zijn de mensen in wie jij jezelf herkent. Die aanvoelen en weten, die bij jou passen. De gelijke, de ‘evenknie’.
20 reacties. Plaats een nieuwe
Mooi en mooi dat er zulke mensen in ons leven zijn!
Mooi geschreven en zo waar. Helaas ben ik door allerlei omstandigheden die enerzijds met een scheiding te maken, anderzijds met het verlaten van de kerk en daarna ook nog door naar de andere kant van het land te verhuizen, een hoop mensen kwijt geraakt. Jammer, maar soms wel begrijpelijk.
Zo is dat, Jaap! Wij worden er 'rijk' van….:-)
Wilma, dat is heel erg jammer voor jou. Ik herken wel wat je vertelt, maar ik ga er vanuit dat jij, net als ik, ook mensen om je heen hebt die je 'evenknie' zijn!
Mooi Ellie, evenknie. Betekent dat dat jullie ook heel erg gelijk gestemd zijn?
Dat kun je wel stellen, Selma….zo voelt dat ook!
Wat fijn voor je om zo'n evenknie in je leven te hebben Ellie en andersom geldt dit ook voor hem of haar 🙂 Mooi onderwerp!
Fijn is dat. Iemand die je jaren niet ziet en dan meteen weer verder praat alsof je elkaar gisteren nog gesproken hebt. Het blijft zo eigen, dat contact met die persoon, dat gaat nooit verloren. #gelukkig
Dank je wel, Jannie…..ik gun iedereen zo'n 'evenknie', het verrijkt..!
Dankjewel Mieke voor het weer lezen van mijn stukje en je reactie….lieve groet 🙂
Wat een mooie blog! Herkenbaar, voelbaar en realiteit. Het verschil tussen vrienden, kennissen en collega's is mooi verwoord. Joke
Mooi geschreven Ellie. Het is precies zoals je het omschreven hebt. Erg bijzonder dat jij al zolang met die persoon een band hebt.
Dankjewel Joke voor het compliment. Mooi dat je herkenning vindt in mijn stukje!
Irma, dank voor je reactie. Fijn dat jij ook herkenning ziet in mijn blog. 'Mijn vriendin vanaf de kleuterschool'…zoals het is.
Mooi! Ik heb een hele duidelijke evenknie,, al bijna 25 jaar mijn lief xx
Dat is inderdaad heel mooi Anke, je lief als 'evenknie'….
Bij iedere nieuwe kennismaking voel ik die tinteling van een eigen manier om om tegaan met….. kort of lang, altijd waardevol.
Elke ontmoeting geeft nieuwe prikkels, dat ervaar ik ook zo…wat er daarna komt, kort of lang, dat wijst mij mijn gevoel…
Mooi! Dank je om dit met ons te delen. Een heel wijze gedachte. Het doet je bewust worden over het netwerk van mensen die we rondom ons hebben. Als er iemand al dan niet tijdelijk uit het zicht verdwijnt kan je dat beter plaatsen.
Zonder evenknie lopen we echter mank, dus als je het geluk hebt om zo iemand gevonden te hebben, moet je die koesteren, is het niet?
Dankjewel voor je bijzondere wijze woorden! Het is precies zoals jij het verwoordt: 'Zonder evenknie lopen we echter mank, dus als je het geluk hebt om zo iemand gevonden te hebben, moet je die koesteren, is het niet?' Heel mooi gezegd, Kathelyne! Ik ben blij dat mijn 'beschouwing' deze bewustwording los heeft gemaakt!