Het moet

Schrijven
Schrijven heb ik altijd gedaan. Niet schrijven maakte mij onrustig. Toch gebeurde dat regelmatig. Steeds weer begon ik opnieuw, vastberaden dat voor altijd te blijven doen. Het bleef jarenlang ‘vallen en weer opstaan’ met woorden op papier.
Excuses genoeg om het niet te doen. Een ervan: ‘dat kan ik toch niet’ en daarvan ook volledig overtuigd zijn. Ook opmerkingen van deze of gene zorgden ervoor dat ik vaker niet dan wel schreef: ‘Schrijven? Wat schrijf je dan? En heb je daarvoor wel een opleiding gehad? Is er al eens iets van jou gepubliceerd?’
Vragen die mij steeds onzekerder maakten, maar ook het gevoel gaven dat het totaal geen betekenis had wat ik deed. Het ontbrak mij duidelijk aan zelfvertrouwen. Ondanks het gemis daaraan pakte ik toch telkens weer de typemachine. Beukend op de toetsen kwam het ene na het andere vel papier bedrukt met woorden tevoorschijn. Vanaf het moment dat ik een computer ter beschikking had, printte ik alles uit.
Er gebeurde veel in mijn leven. Het schrijven was een middel om te verwerken en structuur in het denken aan te brengen. Ook kocht ik mooie aantekenboekjes. Alles wat van belang kon zijn schreef ik op. Losse kreten, woorden die ik opving, gedachtes die boven kwamen, altijd was ik met schrijven bezig en toch weer stopte ik en gooide alles weg.
Zo ben ik jaren bezig geweest om mijn schrijversdrang serieus te nemen.
Het is pas goed gekomen nadat ik zes jaar geleden Man heb leren kennen. Hij bleef mij stimuleren. Steeds weer zei hij: ‘Je kunt het, je hebt kennis, ideeën genoeg, ga ervoor.’ Hij bleef drammen op een goede manier en wist me te overreden. Toch heeft het nog tot de herfst van 2013 geduurd voordat ik ‘uit de schrijverij’ durfde te komen. Ik maakte een website en plaatste mijn eerste stukjes tekst. Eindelijk, het gevecht met mijn passie was voorbij.
Nu schrijf ik over het dagelijkse leven. Over de dingen die me bezighouden, gebeurtenissen blij of droevig. Over mijn andere hobby’s schilderen en lezen.
Als ik schrijf ben ik in mijn element, het maakt mij gelukkig. Het is een ‘moeten’. Mijn passie waarmee ik hoop zo nu en dan een glimlach of herkenning teweeg te brengen.
Een andere column over ‘passie voor het schrijven’ is van Irma Kurpershoek, geplaatst in het online magazine ‘Plein 9’.

Bewaren

Vorig bericht
Besluiteloos
Volgend bericht
Ziek

43 reacties. Plaats een nieuwe

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Dit is een verplicht veld
Dit is een verplicht veld
Geef een geldig e-mailadres op.
Accepteer de voorwaarden om door te gaan