Zondag, we zijn op weg naar Gent. Ik rijd, Man naast me. We praten over zijn werk, de kleine klusjes die nog in huis gedaan moeten worden en dat we ons verheugen op het weerzien met onze vrienden. Enfin, we hebben het over dit en dat en ongemerkt zijn we de grens al gepasseerd, dat schiet lekker op.
Plots een knal tegen de voorruit van de auto. Een sterretje in het glas. Wat nu? Kunnen we doorrijden? Zullen we stoppen en de ANWB of Carglass bellen of zullen we naar huis teruggaan? Wordt het al groter? Hebben we geen sticker van Carglass waarmee we de ster vast kunnen hechten?
Lang geleden een ‘pets’ tegen de voorruit van mijn kanariegele Renault 4. Onmiddellijk de ruit aan gruzelementen, het zicht totaal verdwenen. Op gevoel heb ik de auto naar de kant van de weg gereden. Dat was een nare ervaring. Nu ben ik bang dat de ruit tijdens het rijden alsnog kapot gaat.
Man kijkt in het onderhoudsboekje of de voorruit van gelaagd glas is, het is immers ook al een oude auto, maar kan het zo snel niet vinden. ‘Is het al groter?’ vraag ik steeds weer. Hij zet streepjes bij de uiteinden van het sterretje, kan ik het zelf in de gaten houden. Er gebeurt niets.
We rijden door. Als het sterretje tot nu toe niet groter is geworden zal het al met al wel meevallen. Misschien heeft onze Gentse Vriend wel een sticker of kunnen wij een in België kopen. Ineens, vanuit het niets lijkt het wel, rijdt voor ons een busje van Carglass. Ik twijfel weer of we wel moeten doorrijden. Zullen we de man, al rijdend naast hem, duidelijk maken dat wij hulp nodig hebben? Het raam open, Man zwaaiend naar hem en wijzend naar het sterretje? Maar aangezien het sterretje na een langere rit over de hobbelige wegen niet groter is geworden rijden we ook nu gewoon door.
Na een poos komen we op de ringweg rondom Antwerpen. Ik heb geen idee meer hoe hoog de toegestane snelheid is.
‘Is het 100 kilometer per uur, weet jij dat?’
Man mompelt iets, ik versta het niet.
‘Wat zeg je nu, 110? Dat is raar.’
‘Dat vind ik ook raar, ik wilde zeggen 100 of 120 kilometer per uur.’
Ik houd het op 100 gezien de snelheid van de andere weggebruikers. Wat zien we een eindje verderop? Borden boven het wegdek met daarop te lezen 110.
Maandag bij het wegrijden vanuit de parkeergarage van het ziekenhuis zie ik voor me op de weg weer een busje van Carglass. Daardoor denk ik weer aan de ster. Kijk naar de streepjes, niets veranderd. Nooit zie ik een busje van Carglass. Nu ik een sterretje in de voorruit heb zie ik er twee dagen na elkaar een. Toeval, bestaat het of niet?
26 reacties. Plaats een nieuwe
Toeval bestaat niet naar mijn mening. Het kan wel zo zijn, dat je wellicht onbewust meer op deze busjes gelet hebt. Ik rijd al zeker vier jaar met zo'n sterretje in de voorruit. (wel gelaagd glas)
Hoe dan ook: graag gelezen, Ellie!
Het toeval wil dat ik nu dat reclame-deuntje van Carglass in mijn hoofd heb…bedankt! ..;-) Grapje… 🙂
Toeval of niet, ik heb een mooi verhaal over het rijden naar Gent gelezen, waar ik onlangs zelf nog heb gereden. 🙂
haha nee toeval bestaat niet! Toevallig krijg je bij Carglass nu wel gratis ruitenwissers..mooi verhaal xx
Bij toeval zijn we elkaar op Facebook tegengekomen…of toch niet 😉
Ik heb nog nooit een sterretje in de ruit gehad én nog nooit een auto van Carglas gezien. Dus inderdaad: toeval bestaat!
Leuk verhaal.
Ik geloof niet in toeval. Er rijden anders ook carglass autootjes rond, maar vanwege je angst valt je oog er bewust op. Ik heb jaren met een sterretje in mijn ruit rondgereden… was niet voor ruitschade verzekerd
Eigenlijk was ik het voorval van lang lang geleden vergeten, heb er nooit meer aan gedacht. Zou ik dan onbewust toch bang zijn geweest? En echt, ik herkende het busje van Carglass niet eens…kon het niet uit mijn geheugen halen, ANWB juist wel…maar ik vond het ook wel grappig, Irma!
Toeval? Nee, ik geloof niet zo in toeval. Maar grappig is het wel.
het toeval valt
af en toe
op je ruit 🙂
leuk verhaal, vlot geschreven en met plezier gelezen
De busjes van Carglass kende ik niet eens en weet nu nog niet hoe die eruit zien, mijn oog viel op het woord Carglass….Dank voor je reactie, Mieke!
Bestaat er een deuntje van Carglas, nog nooit gehoord, Michiel. En toeval of niet, je hebt mij een mooi compliment gegeven 😉
Dat is mooi, maar ik heb geen nieuwe ruitenwissers nodig, Anke…dat is dan wel weer jammer!
Jaap, nu maak je mij toch wel nieuwsgierig…hoe is dat zo gekomen, weet jij het? Ik heb vast ergens jouw mooie foto's gezien, wellicht was dat de start van onze 'vriendschap' 😉
Zo te lezen heeft menigeen wel eens een auto van Carglass gezien, gelukkig heb jij ook nog nooit een auto van dat bedrijf gezien…ik ben blij met jou, Mies 😉
Dankjewel voor je leuke reactie, Wilma!
Ja, zoiets kan gebeuren 🙂 dank voor je complimentjes, Anne
tja, toeval of niet…. misschien had Carglass “toevallig” een klantje nodig en heb ze ongemerkt een steentje naar je gegooid ;-)!
leuk verhaal om te lezen iig.
Dankjewel Mariska voor je leuke reactie! Toeval of niet…wie weet is er zoiets gebeurd 😉
110 km per uur is heel normaal 'bij ons' op de snelweg hoor Ellie, ik ben er inmiddels al aan gewend als ik de ring bij Antwerpen neem. Meestal staat er 100, maar als het kan voeren ze de snelheid iets meer op voor een betere doorstroming. Het werkt wel! 🙂 Leuk geschreven en blij voor jullie dat het sterretje geen grote ster is geworden 😉
Ik voelde je rijden. En ja, ik zou denken bij het zien van dat carglassbusje: dankjewel engel, maak er meteen gebruik van.
Toeval bestaat niet maar het levert wel een leuke column op!
Jannie, die toegestane snelheid van 110 km op de ring in Antwerpen vergeet ik niet meer! Dank voor je leuke reactie 🙂
Ik vond het ook bijzonder Athy om het busje te zien….geen gebruik gemaakt. Hopelijk is er, als het echt nodig is, weer een engel die voor een busje zorgt 😉
Dankjewel Sophie voor je leuke reactie 🙂
Hmmm, het heeft een naam wat je omschrijft (opeens 'overal' carglassauto's zien) maar ik kom maar niet op de naam… Als het me te binnen schier dan laat ik het nog wel weten!
Ik ben benieuwd 🙂