Jaren zijn we met elkaar bevriend geweest. Elkaars ‘lief en leed’ gedeeld. Zij heeft naar mijn ‘lief’ gekeken waarvan zij dacht dat het zo moest zijn, zo natuurlijk en zo sterk kwam dat over en zo voelde ik het ook. Dat ‘natuurlijke’ en ‘sterke’ ging voorbij. Na jaren tobben, huilbuien en weglopen kwam er een eind aan. Toen keek zij naar mijn ‘leed’. Zij was er voor mij, zocht met mij naar een nieuwe woonplek, heeft geholpen met verhuizen. Samen hebben we dingen ondernomen. Naar de film gegaan, uit eten geweest, gewandeld met de honden, concerten bezocht. Langzamerhand krabbelde ik weer op. Haar ‘lief’ leek standvastig. Maar niets was minder waar, het wankelde en stopte. Ik keek naar haar ‘leed’, probeerde er zoveel mogelijk voor haar te zijn, haar zoveel mogelijk te steunen.
Zij had al lange tijd een andere Man. Na haar scheiding trouwden zij en ik was haar getuige. Toen kwamen de barstjes in de vriendschap. Het klikte niet zo goed tussen haar nieuwe partner en mij. Toch bleven wij met elkaar omgaan, wel minder. Ik voelde dat ik haar zou verliezen net zoals zij haar kracht en zelfstandigheid kwijtraakte. Dat verbaasde mij zeer. Had niet verwacht dat juist zij zich zo zou conformeren aan een man of had zij dat stiekem altijd gewild? Dominantie, wilde zij dat, het kind-vrouwtje zijn, wilde zij dat? Had zij dat bij deze man gevonden? Ik herkende haar niet meer. Heb dat bespreekbaar gemaakt, mijn zorgen erover geuit. Dacht dat het kon na jaren vriendschap. Het werd mij niet in dank afgenomen.
Na jaren ‘alleen’ vond ook ik weer liefde. Er kwam een moment dat ook ik een getuige nodig had en dat werd zij. Op die bewuste dag heeft zij mopperend aan tafel gezeten, de lunch liep uit. Zij had weer bijtijds thuis willen zijn, moest weer bijtijds thuis zijn. Ik zou haar kwijtraken.
Een paar maanden later, een dag voor mijn verjaardag, liet zij weten niet te komen. ‘De reistijd stond niet in verhouding tot de tijd dat zij bij mij op bezoek zou zijn’. Toen was het mij duidelijk, ik was haar kwijt.
Na een paar weken zonder contact stuurde ik een mail. Wilde mijn verdriet over de verloren vriendschap met haar delen, haar vertellen dat zij een plaats innam in mijn leven. Maar diep in mijn hart wist ik dat ik haar nooit meer zou zien. Mijn mail werd niet door haar beantwoord, dat liet zij aan haar Man over. Dat deed pijn, heel veel pijn. Het is tussen ons nooit meer goed gekomen
26 reacties. Plaats een nieuwe
Heel mooi en integer geschreven Ellie.
Oh wat komt me dit akelig bekend voor.. een vriendschap van zoveel jaren verliezen ..t doet pijn, maar soms heel soms kom je er achter dat ook dit leed ergens goed voor is geweest.. xxx Anke van Haften
Ik proef je oprechte verdriet… Het besef dat je uit elkaar groeit en de machteloosheid die je ervaart. Mooi geschreven.
Mooi, Ellie. Zoiets heb ik ook meegemaakt, alleen andersom. We zijn allebei nog getrouwd. Zij heeft de baan, die ik ook had willen hebben en waar ik ook aan begonnen was. Toen werd ik jarenlang ziek. Nu misgunt ze mij juist, dat ik toch nog verder ben gaan studeren en haar “concurrent” ben geworden. Het komt denk ik nooit meer goed.
Mooi geschreven, Ellie. Mijn reactie komt nog steeds niet door op je website. Misschien komt het door de iPad.
Maar dit wilde ik schrijven: wat een herkenbaar stukje, veel mensen maken dit mee. En omdat de vriendschap voor jou zo waardevol was, moet je rouwen als die vriendschap er voor de ander niet meer bestaat. Mooi geschreven, ik voelde je verdriet.
Je weet dat ik het ellendig vind dat het zo tussen jullie is gelopen. Zo jammer dat een lange vriendschap dan ineens stuk is.
Lief en leed hebben jullie gedeeld..je hebt het mooi geschreven Ellie. xxx
Ik voel het verdriet… erg mooi geschreven.
Weer warme woorden van jou, Jaap…dank je wel!
Anke, het is pijnlijk en verdrietig, maar soms gaat het zo in het leven…je hebt het niet allemaal zelf in de hand. mensen kunnen rare sprongen maken….jammer dat jij ook zo'n pijnlijke ervaring hebt gehad.
Selma, dankjewel voor je hartverwarmende woorden. Mensen zouden dit elkaar niet aan mogen doen…
Ans, we hebben het er al vaker over gehad. Ik moest dit schrijven, deze woorden wilden 'eruit'. Ik weet ook dat je meeleeft en het ellendig vind, dat doet me goed xxx
Mooie woorden van jou, Michiel, dank je wel!
Helemaal waar zoals jij het 'in het kort' samenvat, Irma….het was erg pijnlijk te weten en te voelen dat je iemand gaat verliezen.
Wat naar voor je , Ingrid! Het is ook heel pijnlijk dat het vriendinnen zijn die we kwijtraken….je moet juist een beetje voor elkaar zorgen…..:-)
Dappere tekst, dappere daad.
Het herinnert me aan een liedje:
ik ben een cirkel – ik open mij
jij bent een cirkel – jij geneest mij
wij zijn een cirkel – zonder einde en begin
en elk einde – is een nieuw begin…
Dit verhaal is bijzonder herkenbaar. Vroeger zeiden mijn vriendin en ik altijd lachend tegen elkaar: 'mannen komen en gaan maar onze vriendschap blijft bestaan' – maar het is helaas toch een beetje anders gelopen. Mooi verwoord.
Wat een mooie tekst, Anne. Deze bewaar ik sowieso onder de blog 😉 maar ook apart bij allerlei andere mooie teksten zodat ik die snel kan herlezen als ik daar behoefte toe voel.
Dat doet pijn, Ellie! Ik weet het uit ervaring. Maar het is een deel van je leven geweest. Dat gedeelte is afgesloten en je bent aan een nieuw deel begonnen. Nooit vergeten, maar niet bij blijven hangen. Het leven gaat door. Maar het doet inderdaad pijn. Sterkte, lieverd 🙂
Als er een schaap over de dam is volgen er meer….ik wil eigenlijk zeggen dat veel mensen zoiets meemaken..dat merk ik nu ik erover heb geschreven. Jammer dat jij die pijn ook hebt gevoeld, een nare pijn, maar misschien heeft het ook ruimte voor nieuwigheden gegeven?! 'Maar onze vriendschap blijft altijd bestaan' …. ook zo'n uitspraak die velen zullen herkennen…stond zelfs in de poëziealbums geschreven 😉
Mieke, je woorden zijn zo waar…maar het waren woorden die er 'uit' moesten…ik heb het gewoon in een blog willen vertellen. Mijn aard is niet zo dat ik bij de pakken neerzit, geenszins zelfs 😉 Dank voor je lieve woorden, Mieke X
Ja, ook ik ben vriendinnen kwijt geraakt of uit het oog verloren, zo gaat dat door de jaren heen. Van de één vind ik het erger dan de andere, maar gelukkig zijn er ook nieuwe bij gekomen en bestaande gebleven en die zijn me heel dierbaar. Mooi geschreven Ellie!
Ik heb ook al vele jaren durende vriendschappen en die betekenen wel iets, dat is zeker zo, Jannie. Verlies is meestal een beetje pijnlijk…maar er zijn nu eenmaal fases in je leven en daar horen ook 'verlies' en 'nieuwigheden' bij. Dank voor je reactie en het compliment, Jannie! Lieve groet.
Heel soms groei je op een natuurlijke manier uiteen. Dat is eigenlijk niet triest. Alleen lijkt dat zo, net als twee paden die een tijdje samenlopen en dan weer vertakken
Een vriend van mij heeft eens gezegd: 'je roeit samen in een bootje tot je denkt dat je alleen verder kunt, dan ga je aan wal en de ander roeit verder'….vond ik ook heel mooi gezegd, Annika 🙂
Net zoals met liefdes, zijn er ook vriendschappen (andere vorm van liefde) die niet voor de eeuwig zijn maar voor een deel van je leven.
Wat je vreugde heeft gegeven brengt verdriet. En toch…zonder die vriendschap zou je niet zijn die je nu bent.
Fases in je leven komen en gaan voorbij. Elke fase brengt je iets waarvan je kunt leren en die je 'zijn' ontwikkelt. Dank Athy voor je mooie woorden!